Tough times [TRAINING 1]

Coldstreak strekte zijn spieren voordat hij uit de warrior’s den ging. Het beloofde een lange, hongerige dag te worden en de zwarte kater hoopte dat Loudpaw opgewassen zou zijn tegen de harde tijd die haar tegemoet zou komen. Het was oppassen geblazen nu met heel het gedoe met ShadowClan en Coldstreak was er nu al van overtuigd dat hij zijn apprentice goed in de gaten ging moeten houden. Hij zag haar er wel voor aan om juist naar de grens die de Clans met elkaar verbonden te gaan zodat ze problemen kon veroorzaken. Waarschijnlijk allemaal om de indruk te krijgen van diegene die haar in eerste instantie in de problemen had gebracht. Hij ging zijn poten vol met haar hebben, maar het leven zou maar saai zijn zonder wat uitdaging, niet? Hij liep naar de apprentices’ den en tuurde het gat binnen. ”Loudpaw, kom je?” vroeg hij toen dat hij haar zag liggen. Hij wachtte kort op een bevestiging dat ze het gehoord had en draaide zich om, een blik werpend op de niet-bestaande prooistapel. Hij zuchtte zachtjes. Er waren veel prioriteiten wat Loudpaw’s training betrof en hij moest echt even op een rijtje voor zichzelf zetten wat de belangrijkste was op dit moment.

Coldstreak trok een gezicht en bewoog kort geamuseerd met zijn snorharen toen hij haar antwoord hoorde. Hij besloot dat het beter was als hij haar rustig wakker liet worden zodat ze in elk geval niet meer zo slaapdronken zou zijn. De honger zou haar immers wel wakker maken, bedacht hij zich grimmig. En inderdaad, niet veel later stond zijn apprentice voor zijn neus, een afgunstige blik naar de prooistapel werpend. Coldstreak keek haar met een sympathieke blik aan. ”Ik weet dat je honger hebt, maar dat hebben we allemaal. Je zal eraan gewend moeten raken dat je maag zo hol zal blijven voelen tot vanavond.” En misschien nog wel tot langer als ze met z’n allen niet genoeg vingen, maar wie was hij om haar die pessimistische kant van het verhaal te vertellen? Het was beter als ze optimistisch bleef, ook al had dat misschien aan het einde van de rit niet veel zin. Het was altijd beter dan haar kopje te blijven hangen. ”Wat zeg je ervan als we iets aan die lege prooistapel gaan doen, hm?” Vechttraining kon wachten. Hij wist dat er een naderende oorlog met ShadowClan dreigde, maar hij vond Loudpaw sowieso nog te jong om nu al een vechttraining te doen. En bovendien zou ze op een lege maag misschien minder presteren dan dat ze deed als ze voor prooi zou jagen. Hij draaide zich om en wenkte haar met zijn staart mee naar buiten.

Coldstreak rolde met zijn ogen toen Loudpaw’s houding van het ene op het andere moment leek te veranderen. Hij rolde met zijn schouders toen dat ze zonder op hem te wachten het kamp uitrende en zuchtte. Hij voelde zich hier echt te oud voor worden. Toch trilden zijn snorharen geamuseerd terwijl hij haar op een rustiger tempo volgde. ”Spaar je energie,” zei hij op een rustige toon tegen haar toen hij haar witte vacht tevoorschijn zag komen. ”Het is goed dat je enthousiast bent, maar juist nu is het belangrijk dat je zo veel mogelijk van je energie uitspaart zodat je straks niet van én de honger én uitputting wakker ligt.” Hij kwam naast haar tot stilstand. ”En probeer ook niet al het resterende prooi weg te schrikken dat er nog is. Daar heeft de Clan niet veel aan,” bromde hij. Hij wilde haar enthousiasme niet onderuit halen, maar het was juist nu belangrijk dat ze zichzelf in zou houden. ”Er zijn verschillende jachttechnieken die je kunt gebruiken voor verschillende soorten prooi. Zelfs de sluipmethodes kunnen afhankelijk zijn van wat voor soort prooi je voor je neus hebt. Waar denk je dat je zoal op moet letten als je een prooi gaat besluipen?” Hij vond eigen input net zo belangrijk als dat hij zelf uitleg gaf en het gaf hem ook een beetje een idee over de denkwijze van zijn apprentice.