Save me from this darkness

Hij wist dat hij koppig was om zich vast te klampen aan een positie waar hij misschien te oud voor aan het worden was. Hoe vaak had hij dat niet al gehoord van iemand sinds dat hij terug was gekomen van de bergen? Hij wist het niet goed, zeker niet omdat niet alles even helder was. Hij vond zichzelf vaak genoeg op een plek waarvan hij niet goed wist hoe hij er gekomen was. Deze keer was het niet het geval, toch staarde hij wat voor zich uit, terwijl hij naast het bevroren beekje zat. Hij kon niet wachten tot de temperatuur warmer zou worden en zijn lichaam hopelijk wat meer mee zou gaan werken. Het was ondertussen op het punt dat het niet te verbergen was in hoe hij liep, hoe erg hij er ook zijn best voor deed. Hij klemde zijn kaken wat strakker op elkaar bij de gedachte. Als hij iets jonger was geweest dan was dit allemaal niet zo'n probleem geweest of het lag toch echt aan hoe hij zijn laatste leven verloren had, hoe Starclan niet in de buurt was geweest.

[Wolfblood]

Hij draaide zijn oren kort in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Ondanks dat hij merkte dat zijn zintuigen iets minder scherp aan het worden waren, was het niet slecht genoeg om het echt te laten merken. Hij draaide zijn kop pas haar kant uit toen ze naast hem kwam zitten. Ooit waren ze een soort van op een lijn geweest, maar hij had geen idee hoe ze er ondertussen voor stonden. Zou ook zij de kant van Settleddust ondertussen kiezen? Het zou hem niks verbazen. Maar hij zei het niet hardop, had ook aan niemand de vraag gesteld. Hij had alleen Settleddust vragen erover gesteld. Vragen die misschien uit onzekerheid voort waren gekomen, maar ook omdat hij wilde weten wat er gaande was in zijn clan. Ongeacht hoe oud hij werd, hij was nog steeds de leider. Was het goed om weer terug te zijn? Het was een simpele vraag, een die hij misschien al vaker had gehad. Maar of het echt goed was. Het was beter dan dat het in de bergen was, dat zou hij nooit ontkennen. "Het is hier een stuk beter dan in de bergen." De bergen waren zo anders dan hier en hij had toch liever leafbare hier dan daar. Ook al was het hier alsnog koud en hielp het niks voor zijn klachten. Hij ging niet zeggen dat de clan hem nodig had. Als dat nog steeds zo zou zijn, dan zou hij zich vast moeten klampen aan dit laatste leven tot het wel zover was. Maar de clan was draaiende gebleven terwijl hij weg was. Ook al waren er wel wat dingen gebeurd. "Nog iets bijzonders gebeurd terwijl ik weg was?" Waarschijnlijk zou ze hem niks geven. Of in ieder geval niet iets dat hij wat aan zou hebben.

Ergens was hij benieuwd of ze hem meer informatie zou geven dan hij al van Settleddust gehad had, maar daar leek het niet op toen ze haar mond open deed. Hij verstijfde iets bij het benoemen van de rogue die ze weggestuurd hadden. Degene die hij meegenomen had na het gevecht met riverclan. Het had hem niet verbaasd dat ze dat gedaan hadden, zeker niet na de tegenspraak die hij erover gehad had. Maar hij had informatie gehad van de rogue, waardoor hij de kater niet zomaar buiten het kamp had kunnen zetten. Maar nu hadden zij het voor hem gedaan. Hij liet zijn blik kort naar Wolfblood gaan. "Brokentune was zijn nut toch al voorbij." De informatie die de kater hem gegeven had, had hij lang niet allemaal met Settleddust gedeeld. Hij had ook niet goed geweten wat allemaal te doen met de informatie. Wolfblood gaf aan dat ze iets wilde vragen over de bergen en hij knikte kort om aan te geven dat ze mocht vragen, ook al leek ze er niet echt op te wachten voor ze verder ging. Het ging om twee katten, de eerste haar zus. Welke van haar zussen? Baneflower was een van de katten die er was, maar hij wist niet eens of Wolfblood op de hoogte was van die zus. "Welke van je zussen?" Vroeg hij dan ook, van Feverpitch wist hij het niet, maar van Baneflower wel. "En ik heb niet van iedereen de namen gehoord. Vixen heb ik dan ook niet gesproken." Dat was het beste antwoord dat hij haar kon geven.

Hij kon voor een moment de woede van de poes naast hem voelen afstralen en wachtte eigenlijk op het moment dat ze het op hem af zou reageren. Ze zou niet de eerste zijn. Er waren er genoeg voor haar geweest die boos op hem waren geworden en hij kon het hebben, maar het maakte al snel genoeg plaats voor verwarring. Om de vraag die hij haar gesteld had. En toen hij haar antwoord hoorde vertrok zijn gezicht iets. Misschien had hij de vraag niet moeten stellen. Stainedkit leefde niet meer, daar zou ook geen verandering in komen. ”Nee, niet Stainedkit. Feverpitch heb ik ook niet gezien in de bergen.” Begon hij. Nu moest hij wel de rest zeggen, want hij had haar doen geloven dat een zusje die er niet meer was mogelijk nog leefde. ”Ik bedoelde Baneflower, zus van Tallfright.” Was dit informatie die ze moest weten? Waarschijnlijk niet, maar hij kon haar niet niks geven na haar onbedoeld hoop te hebben gegeven.

Moest hij verrast zijn dat ze hem niet direct geloofde? Het was blijkbaar informatie die ze niet wist, iets wat hij niet raar vond. Het was duidelijk dat Sinclaw haar jongere kittens niet had verteld over hun oudere siblings. Hij ontmoette haar blik, een die duidelijk een antwoord wilde. Hoe boos zou Sinclaw zijn als ze wist wat hij haar dochter vertelde? Of maakte het niks uit? "Dat heeft ze inderdaad en ze heeft ze naar Thunderclan gebracht." De reden waarom was een die niet een van de meest prettige was en de reden waaronder ze dit had gedaan nog minder. Het was waarschijnlijk beter dat hij niks over de derde kitten zou zeggen. Het zou hebben over een kitten die nog zo jong was geweest toen ze gedood was en een die hem een leven had gegeven.