If we can't stop the bleeding

Iets later dan gewoonlijk vertrekken in het kamp was voor Thawrage de herinnering waarom hij de dwazen in zijn Clan altijd zo snel mogelijk achter zich liet. Hoe meer tijd hij voor zichzelf had, hoe beter. Een paar gillende kittens hadden zijn slaap behoorlijk verstoord en dan durfde één van die mormels zich ook nog eens schreeuwend tegen hem aan te gooien toen dat hij naar buiten kwam. Zijn kille blik had de kitten het zwijgen opgelegd en Thawrage was uit het kamp gegaan voordat hij ruzie kreeg met één van de queens. Nu dat hij dat geschreeuw niet meer aan zijn kopje had, kon hij rustiger nadenken. Zijn gouden blik gleed langs zijn omgeving af en hij besloot om te gaan jagen. Hij had gezien dat de prooistapel wel wat aanvulling kon gebruiken en er waren geen stuntelende apprentices of warriors in het zicht die hij kon uitlachen, dus was dat maar het volgende plan van actie. De kater liep met een stevige tred door het territorium heen, op zoek zijnde naar een goede jachtplek. Waarschijnlijk zou hij konijnen op gaan jagen in de tunnels. Altijd leuk.

Ze was het kamp voor een moment uit gegaan. Er moest tenslotte ook prooi voor de clan verzameld worden en het was iets waar ze haar gedachten op kon zetten. Ze vond de kittens die druk in het kamp waren niet erg, maar ze liepen haar wel vaak genoeg in de weg en als er dan iets mis ging dan gaf ze haarzelf de schuld. Iets waat ze op het moment niet zo veel zin in had, dus dan was gaan jagen toch de beste optie. Ze merkte alleen al snel genoeg dat ze hier niet alleen was. Een bekende geur hing hier en niet veel later spotte ze de kater ook. "Thawrage," Begroette ze hem kort. Je wist nooit in wat voor een humeur hij was en als hij hier was om dezelfde reden als haar, dan was het waarschijnlijk niet best.

Natuurlijk was het weer zo dat hij niet alleen was. Zijn blik gleed naar opzij toen dat Sorrelnose hem op een kordate toon begroette. Hij had heel even met de poes gesproken toen dat ze vastzaten in het kamp, maar dat was een gesprek dat hij zo snel mogelijk uit zijn geheugen had gewist. Zorgen over Blazestar waarbij hijzelf ook half en half door had laten schijnen dat hij zich zorgen had gemaakt over het lot van zijn beste vriend. Het was niet het imago dat hij omhoog wilde houden bij zijn Clanmates en hopelijk vergat zij het ook snel genoeg dat hij er ooit wat van had gezegd. ”Sorrelnose, nu dat je hier toch bent, kun je je net zo goed nuttig maken en me helpen met jagen,” bromde hij dan ook kortaf tegen haar, maar meer omdat hij zichzelf een houding wilde geven dan dat hij echt gemeen tegen haar wilde zijn. En op een kordate manier wenkte hij haar met zijn staart. ”Als jij ze opjaagt tot aan de tunnels doe ik de rest wel.” Dat was immers het enige waar een Moor Runner echt goed voor kon zijn. De tunnels waren dan weer zijn domein.