You get hunted if you act like prey

she was destined to burn in Hell Buzzardbelly †

-and i will catch you

Ze rook haar stank geur. Die gore lafaard was hier in de buurt. Dat haar persoonlijke aroma niet standaard angstzweet en miezerigheid was was voor Agatepaw een raadsel. Vanaf vandaag hoefde ze haar irritante kop in ieder geval nooit meer te zien. Ook niet als ze later naar het hiernamaals zou gaan, want ze was er zeker van dat z´n verrader geen plaats had tussen de sterren. Ze had eerst enkel een pik op haar gehad maar na wat er met Rose was gebeurd had ze de boze wolf gepord. Daarbij leek Buzzardbelly maar al te goed door haar heen te kunnen zien en ze had geen ruimte voor katten die het tegen haar hadden. Hoewel de kans maar klein was, ze nam de risico niet. Agatepaw bleef het tegen haarzelf zeggen dat het voor de clan was. Dat het gene wat ze van plan was niet uit pure bloedlust was. Néé. Ze was goed. Misschien lastig en anders dan de rest, ze was niet slecht. Ze ruimde de afval op dat voor haar poten lag te stinken. De she-cat schudde boos haar kop. Buzzardbelly moest gewoon weg en dat was simpel als dat. Ze zou geen den delen met iemand die het niet waardig was om haarzelf een warrior te noemen. ¨Buzzardbelly!¨ Riep de she-cat toen ze de ander veder op zag. Ze rende naar haar toe maar hield halverwege halt. Op haar gezicht stond bezorgdheid maar ook vechtlust. Alsof ze net van een gevecht kwam. ¨Een vijandelijke patrol bij de grens! Kom snel! We hebben je nodig als back-up!¨ Riep ze naar de ander terwijl ze gehaast op haar plek stond.

Schiet op, schiet op. Volg me, volg me.
Volg me naar je einde.

MONTY

Buzzardbelly had een spuug hekel aan Agatepaw. Aan de ene kant vond ze dat ze zelf slimmer had moeten zijn, maar aan de andere kant was ze gewoon voor haarzelf opgekomen. Al dat gedoe was enkel ontstaan door een duifje die ten prooi viel tijdens leafbare. Ze hadden eigenlijk gewoon allebei dankbaar moeten zijn dat de duif überhaupt gevangen was. Maar nee, ze moesten natuurlijk weer een kinderachtige ruzie hebben. Ach, wat maakte het nou uit? Hoeveel fouten had Buzzardbelly wel niet gemaakt puur omdat ze haar hart volgde. Haar gevoelens. Ze was gewoon verdoemd om fouten te maken en om iedereen tegen haar te krijgen. De gevlekte poes probeerde het gewoon te vergeten, maar telkens als ze Agatepaw zag, voelde ze woede en schaamte. Voelde ze zich teleurgesteld over haarzelf. Niet vanwege de zwarte apprentice, maar puur omdat ze weer eens dacht aan die stomme ruzie waarna haar andere domme fouten volgen. De poes keek even verbaasd op toen Agatepaw op haar af kwam rennen. Waarom zou die poes uit alle katten die ze kon kiezen op haar af komen? Nja, het ging om een vijandelijke patrouille, maar zou Agatepaw echt haar erbij willen hebben? Buzzardbelly keek twijfelend naar de apprentice waarna ze langzaam knikte. Ze wilde immers geen ruzie met Clangenoten wanneer het bleek dat er echt versterking nodig was. Wat zou er mis kunnen gaan? ”Wijs me de weg,” miauwde de gevlekte warrior.

she was destined to burn in Hell Buzzardbelly †

-and i will catch you

Er lag twijfel in de blik van de Warrior. Agatepaw voelde de misselijkheid in haar mond vormen. Bah, ze was meteen bang om haar clangenoten bij te staan terwijl ze haar hulp nodig hadden. Ze had niks anders verwacht van der. Agatepaw´s klauwen duwde in de grond onder haar poten. ¨Waar wacht je op!¨ Riep ze nog een keer terwijl ze dwars door haar blik heen keek. Buzzardbelly begon langzaam te knikken. Alsof ze eerst twintig minuten moest verwerken dat ze in beweging moest komen. Mijn god, hoe was deze tuthola ooit Warrior voor haar geworden. ”Wijs me de weg,” He, he daar kwam ze dan. Agatepaw´s gezicht begon te glinsteren. Haar prooi liep haar klauwen in. Ze week weg van de gevlekte she-cat en rende richting de Gorge waar de zogenaamde gevecht was uitgebroken. Toen Buzzardbelly naast haar stond week ze haar kop kort zijlings. ¨Voel je niet gevleid Buzzard. Je was helaas de enige die ik zo snel tegenkwam.¨ Beet ze haar nog even na. Ze moest nou niet in haar laatste minuten gaan denken dat ze haar specifiek was gaan zoeken om te helpen. Z´n niksnut als haar hadden ze maar weinig aan. Des te beter als ze opgeruimd was. Agatepaw versnelde haar tempo waardoor ze op haar snelst aan het rennen was. Buzzardbelly moest haar hoogste tempo inzetten zodat haar aanval zo dadelijk haar letterlijk over het ravijn liet vliegen. ¨Schiet eens op!¨ Riep ze over haar schouder. De Gorge kwam in het vizier. Agate´s hart begon nog harder te bonzen en niet van de sprint die ze trok. Ze begon het gevoel te voelen die ze de laatste tijd kreeg als achter konijnen aanjoeg. Als ze bijna haar prooi besprong en hem doodde voor de adrenaline kick. ¨Ze zijn onder aan het ravijn. We moeten eerst naar de rand, vanuit daar kunnen we voorzichtig naar beneden klimmen.¨

Subtiel begon ze haar pas in te houden waardoor Buzzardbelly haar nu begon in te halen. Nog een paar meter.. en ze zou haar dood invallen. Agatepaw zette haar lichaam achter die van de gevlekte Warrior. Haar staart die achter haar aan wapperde begon te vormen tot het pluisje van een konijnenkont. De jacht was nu echt geopend. Agatepaw ontblootte haar tanden door haar lippen naar achteren te trekken, haar nagels kwamen uit haar hulzen, haar oren naar achteren gedrukt in haar nek. Buzzardbelly begon langzamer te rennen. Remde af zodat ze zomenteen netjes stil stond als ze bij de afgrond waren. Maar Agatepaw duwde haar door met haar borstkas. Ze remde niet af. Ze gingen door, ondanks ze al zo dicht op de afgrond waren.

En toen, toen ze zeker wist als ze haar nu een flinke duw gaf tijdens deze snelheid, zou ze succesvol zijn. Dan zou Buzzardbelly over het gras doorglijden en haar toekomst tegemoet komen. En dat was wat de gitzwarte she-cat toen ook deed. Agate sprong naar voren om haar een flinke stoot te geven. Ze bracht Buzzardbelly onderuit en door de snelheid die ze had gleed ze door. Agatepaw ging er achteraan zodat ze bij haar stond mocht ze haarzelf door één of ander wonder weten te redde. De ogen van de Apprentice vergrootte. De tijd ging als slowmotion. Het was prachtig om aan te zien hoe Buzzardbelly zo over de grond heen vloog en de afgrond naderde. Agatepaw zette bij elke pas haar klauwen stevig in de grond zodat ze zeker wist dat ze zelf niet onderuit ging. Met een voldane grijns en glinsterende ogen zag ze dan zo het lichaam ineens verdwijnen terwijl ze haarzelf tot stilstand bracht bij de rand. Er brokkelde wat stenen en zand naar beneden toen haar poten de rand raakte. Ze zag nog kort hoe Buzzardbelly daar zo in de lucht hing en naar beneden kletterde. Het was geen fijne dood, dat was zeker, maar daar was Agatepaw ook niet voor gegaan. Haar keel doorsnijden zou te snel geweest zijn en dit, dit speelde ook goed mee in haar alibi. Een onverklaarbare dood bij de Gorge was in de clans ogen weer een van de vele zelfmoorden die hier gebeurde. Daar stond de Gorge tegenwoordig bekend om.

MONTY

Ze vertrouwde Agatepaw nog steeds niet. Na die domme ruzie had ze een enorme wantrouwe gekregen naar de zwarte apprentice. Ze had haar best gedaan om haar gevoelens te verbergen, maar wanneer ze dan alleen was, barstte ze. Soms werd het haar gewoon even te veel. Wat had zij gedaan om dit alles te verdienen? Zij was heus niet de enige die fouten had gemaakt in haar leven. Iedereen maakte ze toch? Elke keer raasden dit soort gedachtes door haar hoofd. Zo probeerde ze haarzelf er van te overtuigen dat ze geen nietsnut was. Buzzardbelly was een aanwinst voor de Clan. Ze was loyaal en een erg goede jager. Ze mistte dan bepaalde dingen wat een kat puur RiverClan maakte, maar wat maakte dat uit? Ze kon vissen, vechten, jagen en ze was door en door loyaal aan RiverClan. Nooit maar dan ook nooit zou zij haar Clan verraden zoals Rose. Nooit zal zij voor ShadowClan kiezen. Wat had ze daar immers te zoeken? Ze kende haar echte vader niet eens! Verder was ze opgegroeid en opgeleid binnen de RiverClan. Sommigen vertrouwden haar niet, maar er waren ook zeker katten die haar wel vertrouwden. Die haar steunden. Agatepaw was er eentje geweest die dat dus niet was. Die haar uitschold voor halfbloedje terwijl de poes er altijd voor haar Clan was geweest. Gejaagd, taken gedaan en getraind. Ze had niet voor niets haar warriornaam Buzzardbelly gekregen. Ze had zichzelf bewezen. Ze mocht zich niet zo op haar kop laten zitten door een stomme apprentice die denkt dat ze beter is dan ieder ander. Die iedereen in het duister wilt laten vervagen. Zij zou zich nooit zo gedragen. Buzzardbelly zou iedereen steunen die het nodig hadden. Zij zou makkelijk zijn en altijd laten zien waar ze bereid voor was. Tot op de dag dat ze elder zou zijn. Zij zou iedereen eens laten zien wat voor een aanwinst zij was!

Rennen was het enige wat Buzzardbelly nu deed. Ze moest haar Clangenoten helpen. Ze moest Agatepaw bewijzen wat voor een goed halfbloedje ze was. Ze had meer kwaliteiten dan een pure RiverClanner. Dat kon gewoon niet anders. Waar zij geen speciale vacht had, had zij weer de landjacht in haar zitten. Zelfs met modder was het mogelijk voor haar. De gevlekte poes had zelfs ooit een konijn gevangen nadat Carrioncough haar geleerd had hoe ze het moest aanpakken. Een groot stuk prooi op de al gigantische berg met prooi. Buzzardbelly knikte toen Agatepaw zei dat ze onderaan de ravijn zaten. Rare plek, maar als zij RiverClan kon helpen, dan zou ze dat doen ook. Het viel haar wel op dat de zwarte apprentice haar pas begon in te houden. Was ze bang? Buzzardbelly deed haar best om dat niet uitdagend uit haar bek te laten komen. Daar was geen tijd voor. Als Agatepaw bang was, moest ze dat vooral doen. We zullen eens zien wie loyaler en beter is hier! De gevlekte warrior voelde lichte kriebels toen de ander achter haar ging rennen. Nu kon ze de ander niet goed zien en ze wantrouwde haar nog steeds. Of zou de apprentice haar gewoon als schild gebruiken? Dat zou pas sneu zijn. Buzzardbelly naderde de rand waarna ze zelf langzamer begon te rennen. Ze wilde niet haar ondergang inrennen. Dat schoot niks op als ze haar Clan wilde helpen. Maar echt langzamer kon ze niet, want Agatepaw duwde haar verder naar voren. Ze ging nu niet langzamer. Nee. Buzzardbelly ging sneller. "Wat doe je, mousebrain," miauwde Buzzardbelly paniekerig. Oh StarClan. En daarna ging het heel snel. Ze voelde hoe de volle gewicht van Agatepaw tegen haar aankwam en hoe ze hard doorgleed. Uit alle macht probeerde de gevlekte warrior haarzelf te stoppen. Ze probeerde haar nagels in de grond te boren. Ze probeer haar poten de tegenovergestelde richting op te bewegen, maar niks hielp. En Agatepaw hielp ook niet. Vol paniek voelde Buzzardbelly hoe de grond onder haar poten verdween. Hoe ze voor het laatst de grond voelde. Dit was allemaal een val geweest. Alles... Er was geen gevecht. Er was niemand om te helpen. Agatepaw had haar enkel hierheen gelokt om van haar af te komen.

Terwijl ze door de lucht naar beneden viel, vlogen de herinneringen door haar kop nu het nog kon. Over hoe zij samen in de nursery als kitten met Pidgeonkit speelde. Dolgelukkig zonder enkele verantwoordelijkheden. Over hoe kwaad ze was geweest toen Buzzardkit er achter was gekomen dat ze halfbloedjes waren en over de verdriet die ze had gehad toen haar zusje overleed. Ze zou zich snel bij haar voegen... Ja, dat was een fijn idee. Herinneringen vlogen door haar heen over de opwindende dag dat zij apprentice werd. Over dat ze een nieuwe mentor kreeg, Hillrunner, en over hoe ze Berrykit verzekerde dat ze een geweldige leader zou worden. Een fout uiteraard, maar dat wist ze nu nog niet. Wanneer ze eenmaal tussen de sterren wandelde, zou ze het wel inzien. Het geluk dat ze had gevoeld nadat ze een konijn had gevangen. Hoe blij ze was geweest met de hulp en lessen van de deputy. En tot slot de kinderachtige ruzie tussen haar en Agatepaw. Halfbloedje... Daar zou ze geen last meer van hebben. Geen Agatepaw meer... Geen katten meer die haar hoefden te wantrouwen. StarClan zal haar accepteren zoals ze was. Geen gevechten, voldoende eten en geweldige dingen om te zien. En de herinneringen van toen ze tot warrior werd benoemd door Carrioncough, zal ze ook nooit vergeten. Het moment waar iedere kitten naar uit keek. Buzzardbelly was te jong om te sterven, maar ze had op z'n minst haar doel bereikt. Ten minste één van de vele doelen. De poes had vrede. Ze was boos op Agatepaw, maar ze had er vrede mee. Er was toch niks meer te doen. Buzzardbelly sloot vredig voor het laatst haar ogen en daarna was het klaar. Geen gezeur mee. Geen onzekere periodes meer. Nee. Ze was bij haar zusje. Ze was bij degenen die haar accepteren. Het was goed zo. Even zou het zwart zijn, maar daarna zal ze haar ogen openen op een prachtige, vredige plek. Daar geloofde ze in.

she was destined to burn in Hell Buzzardbelly †

-and i will catch you

De tegenzet die Buzzardbelly nog probeerde had natuurlijk niet gewerkt. Agatepaw was sterk, hoewel dat soms niet altijd te voorzien was. Haar lichaam was niet perse groot en zwaar gespierd wat je soms bij Warriors zag. Desondanks bezat ze een flink doses kracht in haar lijf. Buzzardbelly had geen schijn van kans gehad. Helaas voor Buzzard. Goed voor Agate. Ze was eindelijk van de ander af. Eentje minder op haar lijstje. Op een dag zouden katten haar meer gaan vrezen. Idioten zoals Buzzardbelly waren helaas de eerste die meekregen tot wat ze in staat was. De moord op de Warrior ging haar veel gemakkelijker af dan verwacht. Dat gaf wel een raar gevoel in haar maag. Was ze echt zo harteloos zoals vele toch zeiden? Kwaad werd gemaakt zeiden ze, niet geboren. Als het aan iemand lag dan was het haar omgeving geweest die haar zo naar de verkeerde pad dreef. Dat vertelde ze haarzelf. Ze begon al die wijsvingers te geloven. Begon zich te gedragen naar hoe katten haar oordeelde. Als ze z´n monster was volgens hen dan zou ze hen een écht monster laten zien. Agatepaw stond nog steeds aan de rand. Buzzardbelly was al verdwenen door het woeste water dat hier stroomde. Als ze al niet dood was door de val dan was het wel door verdrinking. De Apprentice trok met één van haar oortjes terwijl er maar weinig van haar gezicht af te lezen was. Ze voelde ook weinig. De jacht was voorbij. De adrenaline kick weer uitgewerkt. Het doden van prooi en het vermoordde van een kat had eigenlijk maar weinig verschil.

Agh, des te makkelijker voor in de toekomst om de rest uit te roeien. Niet alleen Buzzard´s bloed zou aan haar poten kleven. Er waren genoeg andere in Riverclan die nog de prijs moesten betalen. Een dure prijs als je leven je dierbaar is. Agatepaw draaide zich weg van de rand en vertrok uit het gebied. Ze ging naar de rivier om te jagen. Als ze straks thuis kwam in het kamp dan had ze een eventuele alibi nodig. Al zou Riverclan waarschijnlijk toch denken dat die zwakkeling was gevlucht of haarzelf van kanten had gemaakt.

Niemand zou haar missen.

MONTY

Onderwerp: Re: You get hunted if you act like prey