Old Friends

De Twolegplace. Dat was hoe die zwakkelingen uit de clans het noemden. Hoe ze het haar aan hadden willen leren in haar eerste drie manen in Riverclan. Maar Skadi was niet lang genoeg gebleven om het op te pakken en voor haar was het dus altijd de stad geweest. De vervuilde lucht van het concrete territorium was voor haar een gegeven en bellemerde haar niet in haar dagelijkse taken. Een daarvan? De grenzen van haar territorium beschermen. Want het was toch ook echt haar territorium. Orchis mocht misschien nu de Commander van de Elite zijn, maar zij was de Captain. Zij zou zijn opvolger zijn, hoe dat ook mocht gebeuren. De Elite had immers een bloederige geschiedenis als het neerkwam op leiderschap. Genoeg Captains hadden hun Commander vermoord om de positie te bemachtigen, want dat was prima binnen hun recht. Skadi had ook al moeten vechten tot de dood toen ze tot Captain was benoemd. Iedereen mocht een rol van leiderschap aannemen in de Elite, zolang ze maar sterk genoeg waren om de huidige Captain of Commander te verslaan. Maar Skadi was slim en gevaarlijk, iets wat de andere members in de Elite al gauw hadden geleerd, en ze hadden haar niet meer uitgedaagd voor haar titel. En tot nu toe zou ze dat ook niet doen met Orchis. De kater mocht misschien niet veel van een gevecht kunnen opleveren, maar hij had genoeg snode plannen waar ze niet aan het verkeerde eind van wilde staan. Daarnaast was ze nu nog wel content met haar rol. Ze had respect en macht en ze was nog jong. Grote kans dat Orchis het loodje zou leggen voor ze te oud was om nog te kunnen leiden. Nee, voor nu was het prima. Ze had immers genoeg taken om haar bezig te houden.

Daar over gesproken. Een doordringende geur kwam haar neus binnen. Het was een mix van geuren, om precies te zijn. Voornamelijk de scherpe, verse geur van een rogue die hun territorium binnen was gedrongen. Het was ook niet een van de bekende rogues die af en toe bij de mensen om eten kwamen schooien. Goor eten was dat ook nog eens. Er onder rook ze een lichte hint van Riverclan, wat haar natuurlijk al niet in een goed humeur plaatste. Maar de geur was oud, en het leek er ook niet op dat deze kat werkelijk uit Riverclan kwam. Meer alsof ze kortgeleden op het territorium waren geweest voor een wat langere periode, maar niet de ingetrokken stank van een clankat. Maar daaronder? Een hele vage, maar ergens bekende geur. Eentje die al lang uit haar geheugen verdwenen had moeten zijn, maar er nog was blijven hangen. Iets wat ze als een kitten had opgepikt. Tenminste, dat was het enigste wat de intelligente kattin zich kon bedenken. Skadi's nieuwsgierigheid was nu lichtelijk geprikkeld, maar het bleef een vijand van de Elite, eentje die ze moest verjagen. Niet dat het moeten verjagen van katten haar geen plezier gaf. Een gevecht was waar Skadi voor leefde; het pijn doen van anderen. Ze was een sadist eerste klas, after all.

Ze waren nu bij het deel van de buurt van de Tallpines wat nog net buiten het gebied van Thunderclan lag. Het stuk waar de mensen de bomen uit de grond rukten met hun ijzeren contrapties en ze kapot maakten voor wie wist wat. Een deel wat nog steeds aan de Elite toebehoorde. Skadi liep met alle autoriteit die een Captain van de Elite kon hebben het deel op. Het was immers geen clankat die kon gaan claimen dat ze te dicht bij de grens was. Geen Thunderclanner die zielig zou gaan staan wauwelen dat ze op moest rotten. Ze liet haar blauwgroene blik over het stuk land gaan. Niets te zien. Niet dat de kattin het echt had verwacht van een indringen om in het open te blijven wanneer ze het territorium van de Elite waren binnen gedrongen. Ze mochten zich misschien op het moment stilhouden nu, maar ze waren nog steeds de gevaarlijkste in het woud en de omgeving. Maar aangezien ze niemand kon zien, liet ze haar neus het werk doen. Ze proefde de lucht op die specifieke geur die ze eerder had geroken en volgde het geurspoor. Dit leidde haar tot een stuk beter begroeid bos, waar ze een kattin zag staan.

Skadi liet haar ogen over de ander gaan. Ook een calico, net als haar, misschien een paar maanden ouder. Een stuk kleiner echter, en Skadi was al aan de kleine kant. De vacht van de kattin was pluizig, op haar linker achterpoot na, waar een litteken de groei van vacht verbrak. Het was een dik, lelijk litteken, eentje die slecht was geheeld. Zelf had ze beter gezorgd voor het helen van het litteken op haar buik, wat ze had opgelopen in haar gevecht met Azazel. Het was immers best een grote en als ze dat niet had gedaan had het haar beweging kunnen belemmeren. Nu was het nog een dunne, witte streep, deels verborgen door haar eigen pluizige vacht op haar buik. De bekende geur had zich vastgehaakt in haar brein, en ook de kattin voor haar neus nu zag er vaag bekend uit. In die paar seconden dat ze onopgemerkt ging liet Skadi haar brein werken om op een naam te komen. Ze wist zeker dat ze deze kattin ooit eerder had ontmoet, albeit in een ver verleden. Maar toen werd ze opgemerkt

Haar ogen ontmoette die van de ander, fel groen. Zo met het gezicht van de kattin erbij kon Skadi op de naam komen die ze had gezocht; Rosepaw. Nu waarschijnlijk geen Rosepaw meer, net zo min zij nog Crabkit was. Maar de geur van rogue die aan de kattin hing verbaasde haar wel lichtelijk. Ze had niet verwacht dat ze de kattin uit de clan zouden hebben gegooid, maar hey wist zij wat. Crystalstar was wel echt een bitch geworden, dus ergens kon ze het ook wel weer zien gebeuren. "Zo zo, niet gedacht dat ik jou ooit weer zou zien," reageerde ze kalmpjes. "Ergens zou ik je moeten bedanken, weetje." Nu speelde er een grijns op haar lippen. Ze wist niet of Rosepaw, of hoe ze nu ook heette, haar zou herkennen, maar oh wat zou ze hier een lol gaan hebben. Ze was door dat akkefietje aan de rivier nu Captain van de Elite, de jongste in geschiedenis. En hondentanden had ze er ook al wel wat verzameld tussen haar verantwoordelijkheden en taken door. Ze had niet stil gezeten of zich als slachtoffer opgesteld. Ze had het beste gemaakt van haar situatie en dat had geloond.

Bij haar woorden trok de kattin voor haar neus haast spierwit weg. Haar ogen waren zo groot als schotels en stonden vol angst. Skadi kon het niet helpen om daar plezier in te nemen. Er werd wat tegen haar gestameld, maar erg samenhangend was het niet. Wel pikten haar oren de naam ‘Crabkit’ op en haar lip vertrok van afgunst. Konden ze eens ophouden met haar zo te noemen, echt.

Of met haar te onderschatten. Ze mocht misschien een kitten geweest zijn, maar ze was hardly innocent. Ze had al genoeg ruzies gezocht puur om het feit om ruzie te maken en ze had ook geen schuld gevoeld als ze anderen pijn had gedaan. Ze had zich snel in de Elite geïntegreerd en ze had er goed tussen gepast. Dat had ze wel bewezen. “Waarom zou de Elite twee kerngezonde, inspeelbare kittens vermoorden. Ik en Aegir zijn allebei members van de Elite geworden. Alhoewel, Aegir is niet al te slim bezig geweest de laatste tijd,” Reageerde ze nonchalant. Het was immers de waarheid, op het feit dat ze een simpele member zou zijn na dan. Maar zelfs als Rosepaw in Riverclan was geweest sinds die scene bij de rivier, dan zou ze dat waarschijnlijk niet echt meegekregen hebben. Ze twijfelde of hun oude families überhaupt nog een woord over hun spraken.

“Ik aan de andere kant? Met mij gaat het meer dan goed,” Vervolgde ze met een grijns. Ze zat totaal in haar element in de Elite. Moorden had haar nooit afgeschrokken zoals het Aegir had gedaan in het begin. Ze had zich eerst wel afgevraagd over de moraliteit die er aan vast zat, maar meer feitelijk dan dat het echt op haar geweten had gewogen. Ze had het dan ook met gemak gedaan toen het haar was opgedragen. Ze had anderen ook makkelijk gemanipuleerd door onschuldig te spelen toen ze Certa vreselijk verbrand had. Ze was slim en achterbaks en ze had geen geweten. Iets wat de kattin voor haar zich misschien nog niet realiseerde. Maar dat was ook de reden waarom skadi haar titel als Captain nog niet gelijk in haar gezicht gooide. Ze was immers slim genoeg om te zien dat Rosepaw geen echte tegenstander was voor haar, geen echt gevaar. Mocht ze er zin in hebben, dan kon ze zo haar klauwen door de keel van de kattin rijgen. Maar om eerlijk te zijn had ze daar nou niet zo’n zin in. Te veel werk na al een hele grens te hebben gecontroleerd. Maar dat betekende nog niet dat een gevecht uit de kwestie was. Maar die dreiging zou later nog wel komen.