The Shire

Energiek dartelde de jonge kattin rond in het uitgestrekte heidelandschap.

Alleen.

Ze had dan ook niemand nodig, naast haar schat van een zus: Sweettooth. Het was niet alsof ze er niet van genoot om lekker met haar clangenoten te babbelen. Nee, het probleem lag eerder bij wat zij hiervan leken te vinden. Fiddlefern was niet achterlijk. Anderen werden ongemakkelijk van haar. Zij leken echter niet door te hebben dan zij dat begreep, waardoor ze allesbehalve subtiel waren. En daar had ze echt een grafhekel aan. Dat schijnheilige. Gelukkig leken er ook katten te zijn die met respect met haar omgingen, zoals onder andere de nobele, down-to-earth Blazestar, op wiens broer ze nu afstormde. Umbrapool was een interessant figuur, voor haar moeilijk te lezen. Hij leek altijd zo bitter, zo.. vol haat. Maar hij was tenminste oprecht, dacht ze dan. "UMBRA." Stootte ze uit, waarna ze recht voor zijn neus in een sliding tot stilstand kwam. Verdere woorden slaagden er niet in om tussen haar zware hijgen door te glippen.

[Umbrapool]

Zelfs rust was hem blijkbaar niet gegund. Umbrapool moest zijn stap inhouden om te voorkomen dat Fiddlefern recht tegen hem aan gleed. De haren achterop zijn nek stonden overeind van de schrik, en hij keek de kattin kwaad en verwilderd aan. "En wat heeft dit nou weer te betekenen, stom wicht?" Zijn stem was hoog en schel van de schrik. De belediging was er al uit voordat hij er erg in had, scherp en venijnig als een zweepslag. Umbrapool richtte zich ietwat op, en keek de kattin met een mengeling van schok en weerzin aan. "Excuseer me, dat was niet.. gepast." Hij liet het laatste woord in de lucht hangen en haalde zijn neus op, wat een manier om uit zijn zelfdestructieve gedachten getrokken te worden.  

De vragen die ze hem had willen stellen, waren prompt verloren. Ze was stomverbaasd. "Hoe durf je." Sprak ze, haar stem vol walging. Dat hij zo reageerde op iemand die hem kwam begroeten. "Dat was inderdaad niet 'gepast' nee. Waarom doe je zo?" Er lag urgentie in haar stem. Eigenlijk had ze bij zijn eerste woorden al moeten zijn weggelopen. De reden waarom niemand zijn gezelschap prefereerde was immers allang duidelijk. Toch kon ze dat niet over haar hart verkrijgen, aangezien ze hem dan precies hetgeen aan zou doen waar zij zo vaak onder leed.

Een geërgerd tschk geluidje was even zijn enige reactie op Fiddlefern. Umbrapool werd vervuld met een bekende frustratie en een gevoel van machteloosheid. Hij voelde zich weer niks, tegelijkertijd een zwakkeling en een monster voor zijn reactie. "Waarom?" Vroeg hij, zijn eigen uitpuilend en zijn mond vertrokken in een gespannen grimas. "Omdat ik het niemand verschuldigd ben om ze vriendelijk te begroeten, nadat ze net hun best hebben gedaan me dood te laten schrikken." De woorden kwamen er moeizaam en trillerig uit, zo groot was zijn woede, plotseling. Hij had problemen, dat wist hij zelf beter dan wie ook, maar weten en beheersen waren twee heel verschillende dingen. "Wat moet je eigenlijk van me? Was rond paraderen voor Blazestar niet genoeg? Hij heeft een mate, weet je?" Het was gemener dan alle scheldwoorden die hij naar haar kop had kunnen slingeren, en het was laag. Maar als Umbrapool's bloed kookte, was er aan zijn wreedheid geen einde.

Als haar bek niet al open lag van verbazing bij zijn 'verklaring', dan gebeurde dit wel bij zijn wilde beschuldiging, die.. overigens niet nergens op gebaseerd was. Ze voelde haar wangen rood worden van schaamte. "Dat doe ik niet!" Piepte ze, al geloofde ze dat zelf niet eens. Ja, ze vond Blazestar de moeite waard om bij in de buurt te zijn. En wat dan nog? Hij was leader en dat was niet zonder reden. Wild zwiepte ze met haar staart heen en weer. "Ben je soms jaloers?" Bitste ze, om de aandacht maar van zichzelf af te krijgen.

Het zielige gepiep bewees het alleen maar. Wat een lichtekooi, waarschijnlijk wilde ze hem alleen maar omdat hij de leader was. Ze zou nooit hebben omgekeken naar een kater als hém, normaal en een beetje zielig. Nee, het was altijd Blazestar, altijd zijn broer die alles kreeg: van macht tot kattinnen. Umbrapool spuwde walgend toen Fiddlefern voorstelde dat hij misschien jaloers was "Ha!" Bracht hij scherp uit, terwijl hij zijn intense gele ogen op haar richtte. "Op wie? Op hém? Omdat ik niet jouw aandacht krijg? Tss, je moet jezelf eens aankijken. Ik ben niet jaloers."

Hij was wel jaloers.

Narrig rolde ze met haar ogen. "Misschien krijg je geen aandacht omdat je een achterbakse zak bent." Jende ze zonder hem een blik waardig te gunnen. "Je bent zo duidelijk jaloers." Hij kon nog minder goed liegen dan een apprentice. Wat een diep en diep triest figuur. Geen wonder dat haar aandacht eerder altijd naar Blazestar was gegaan in plaats van zijn broertje.

Het was een gevoelig punt voor hem; kattinnen. Ze hadden nooit naar hem omgekeken, leken hem niet eens te zien. Umbrapool was nooit in de buurt gekomen van een familie stichten, of bij een romantische avond met een mooie poes. Hij was altijd alleen geweest, en hij was er van overtuigd dat dat zo zou blijven. De gele ogen lieten iets van die pijn zien, hoe erg hij het ook probeerde te verbergen. "En jij dan, hmm? Al een kater gestrikt? Heeft mijn eerbare broer je al een blik waardig gekeurd?" Siste hij woest naar Fiddlefern, maar zijn stem was niet half zo sterk als voorheen. Hij was geraakt, en hij kon het niet verbergen.

[justify]Afkeurend schudde de kattin met haar kop, al wat het maar om de brok in haar keel en het water achter ogen te verbergen. Ook zijn pijn was haar opgevallen. Gefrustreerd zwiepte ze met haar staart. Hij was vals, maar verdiende hij dit? Twijfelachtig keek ze hem aan, terwijl haar mond een paar keer open en weer dicht ging. "Ja.." Loog ze uiteindelijk, pogend om iets van het eerdere vuur in haar stem te behouden.

Hij zwiepte afwijzend met zijn staart, niet gelovend wat ze nu weer zei. Zijn broer zou nooit iets zien in een raar wicht als Fiddlefern, dat wist hij zeker. Blazestar was trouw, en had hoge standaarden, wat deze poes ook mocht hopen. "Natuurlijk.." Siste hij, zacht en sarcastisch. Umbrapool had het weer goed voor elkaar, hij had iemand weer bijna tot tranen getreiterd, alleen omdat ze hem had laten schrikken tijdens een wandelingetje, wat een misselijk figuur was hij toch. "Nou.. Wat moet je nog van me? Donder op." Mauwde hij uiteindelijk maar, om de waarheid die hij in haar ogen las af te wimpelen.

Beschaamd wendde ze haar blik af, vechtend tegen de tranen. Blazestar zou haar nooit zien staan en zijn broer wist dat. Iedereen wist dat. Ze kromp in elkaar toen hij haar gebood op te donderen, en toen kon ze niet meer. Een waterval aan verdriet brak los en stroomde langs haar wangen naar beneden. Vluchtig en schoot haar blik langs de zijne. "Waarom ben je zo- zo slecht?" Hakkelde ze, twijfelachtig en zo hulpeloos als een kitten.

Zijn kaken knarsten toen ze hem slecht noemde. Dat was niet leuk om te horen, zelfs niet voor een kater zoals hij, die ongetwijfeld objectief gezien behoorlijk slecht was. Hij snoof de lucht door zijn neus naar binnen en ademde trillerig uit om zichzelf te kalmeren en niet weer te gaan schreeuwen. Fiddlefern was net een kind, maar ergens had ze wel gelijk. "Slecht jeugd, wat anders?" Gromde hij met een verwrongen grijns tussen zijn kaken door. Het was waar, maar zij mocht wel denken dat het een slechte grap was.

Ergens vond ze het prettig dat hij niet weer naar haar snauwde. Aan de andere kant maakte zijn antwoord haar kwaad, en somber, en gaf het haar een schuldgevoel. Hij zat duidelijk ergens mee. Ugh, ze haatte dat ze hem zielig vond. Verwilderd wreef ze met haar poot in haar ogen. Dat leek niks uit te halen. "Hoe.. bedoel je?" Snikte ze zachtjes, niet wetende hoe ze zich in deze vreemde situatie moest gedragen.

"Mijn vader sloeg me tot een bloederige pulp als ik het niet goed genoeg deed in zijn ogen. Of als ik het wel goed genoeg deed, maar hij gewoon besloot dat ik het verdiende.' Het kwam er in één ademteug uit, en hij leek met stomheid geslagen van zijn eigen woorden. Geschrokken deed Umbrapool een stap naar achteren. Dat had hij niet moeten zeggen, hij had de herinnering aan zijn vader niet mogen delen. Het was van hem.. van hém. De beelden kwamen terug, en de geuren, en de stem. Hij draaide zich om en begon weg te lopen, zijn kop vreemd schuddend, terwijl hij zachtjes en onverstaanbaar prevelde.

Het snikken kwam abrupt tot een stop. De jonge poes stond voor een paar tellen volledig perplex. Pas toen hij wegliep, begon tot haar door te dringen wat hij haar had verteld, wat dat betekende. "Umbra- wacht." Stotterde ze terwijl ze onzeker achter hem aan hobbelde. Iedereen kende wel min of meer het verhaal van zijn vader, dat hij de clan had verlaten en vervolgens was gestorven. Zijn persoonlijkheid was haar echter niet bekend. Ze was toen immers nog zo jong geweest.. "Wil je.. erover praten?" Mauwde ze met klein stemmetje en een doorweekt gezicht.

De pootstappen volgden hem, en hij probeerde sneller te lopen, maar ze haalde hem net zo snel in. Toen Fiddlefern zijn naam zei, keek de Donkergrijze kater op. Umbra, dat was hij. Zijn gele ogen boorden zich in de hare, terwijl hij abrubt weer stopte met lopen. Hij voelde een pijn in zijn bek, en besefte dat zijn kaken nog steeds op elkaar geklemd stonden. Hij liet ze los, en voelde wat ontspanning over hem heenkomen. Toch schudde hij verwoed zijn kop toen ze durfde te vragen of hij het erover wilde hebben, Hij had dit nooit tegen iémand gezegd, zíj zou zeker niet de eerste zijn. "Nee.. Je had het niet eens moeten weten." Worstelde hier er verstikt uit.

De spanning die de kater duidelijk voelde begon op haar over te slaan, zoals wel vaker gebeurde wanneer anderen sterke emoties hadden. Haar nieuwsgierigheid won het echter van de behoefte naar comfort en ze bleef heem koppig aanstaren, behoorlijk beduusd van deze bizarre situatie. "Alles heeft een reden." Flapte eruit, waarna wat gebazel volgde. "Niet- dat van je vader, maar dat je het hebt gezegd.. Dat deed je niet zomaar." Ze wist nou niet of ze hem zielig vond, of dat hij het verdiende, maar het voelde in ieder geval niet goed om het er níét over te hebben.

Geërgerd trok hij zijn bovenlip op toen ze de druk bleef opvoeren, en probeerde iets uit hem te krijgen. Ze wist niks, deze Fiddlefern, helemaal niets. Ze was dom en naïef, en dacht dat ze hem kon helpen. Ze was zelfs te dom om te begrijpen dat ze hem moest haten, dat ze Umbrapool beter kon uitlachen en ervandoor kon gaan. "Misschien wilde ik dat iemand het wist, hm? Misschien wilde ik dat iemand eens een druppeltje van de waarheid kreeg. Van de waarheid die Umbrapool zo charmant heeft gemaakt." Siste hij, terwijl hij zich met een ruk omdraaide, en zijn verschrikkelijke gele ogen op haar richtte.

Naast dat de situatie haar enorm verwarde, wist het haar ook te intrigreren. Ze begreep dat hij iemand nodig had, maar waarom zij? "Nou, nu weet ik het." Mauwde ze zonder zijn oogcontact te verbreken. "Dus je kunt het er net zo goed allemaal uitgooien."

Ze vroeg hem de waarheid, en in een opwelling van waanzin besloot Umbrapool haar de waarheid te geven. Dat zou Fiddlefern's naïeve beeld van de wereld vast vernietigen. "Nou, toen ik nog een apprentice was.. en ook nog even als Warrior, werd mijn vader, Fawnshadow wel eens heel boos.." Hij boog dichter naar haar toe, en fluisterde de rest van de gruwelijke waarheid in haar oor, alsof hij bang was dat zijn vader hem het zou horen zeggen.