[OPEN] konijnen

Het was een rustige dag. Hij had een beetje gegeten want zijn vangst was op de één of andere manier gelukt, want zijn jachtkunsten waren niet de allerbeste. Soms werkte zijn techniek van gewoon ze te pletten wel, maar soms ook weer niet want grotendeels van de tijd viel hij op z’n bek. Hij was het al gewend, maar toch deed het iedere keer weer een beetje pijn.

Maar vandaag was hij trots. En door die trotsheid besloot hij fier rond te gaan wandelen, voelend alsof hij alles en iedereen aankon. Hij grijnsde, voelde het zonlicht op zijn witte rommelige pels glanzen terwijl hij voortwandelde. Het enigste probleem was… Hij was niet meer op grenzeloze territorium. Dit was geen niemandsland: dit was een clanterritorium. Het rook hier een beetje verdacht en de bomen waren allemaal opeens verdwenen. Hij keek verbaasd rond, wist niet goed wat hij hiervan moest vinden. Maar ach, niets dat hij niet aankon toch? “Wow, dit gebied is zooo zielig, dat die houten bladerplant dinges hier niet eens willen groeien!”, bracht hij al lachend uit. Dit was zo’n depressief gebied.... Zelfs die lelijke schuren van Bloodclan waren nog mooier.

Hij vond dit gebied echt zielig. Er waren amper van die houten bladerplant dinges en het waren grote uitgestrekte velden, iets wat hem echt niet beviel. Hij was gewend aan meer obstakels in zijn weg, waar hij fier tegen kon botsen – niet dit. Echter was er nu wel een obstakel, eentje die hij niet meteen zag omdat ze langs zijn blinde kant stond. Maar haar aanwezigheid werd wel bekend gemaakt door haar stem, en het was daardoor juist dat hij een beetje verschoot. ‘Bomen?’, siste de poes, en hij draaide zich razendsnel om zodat zijn ander oog haar wel kon waarnemen. Hij had niet echt opgelet op wat ze zei en observeerde haar in plaats daarvan gewoon. Ze leek redelijk klein, maar hijzelf was ook niet de allergrootste. Leuk. Ook herkende hij die geur van ergens, maar hij kon niet meteen noemen wat het was? Hij rook naar die Bruno die hem op een dag eens had lopen bedreigen toen hij halfdood aan de oever van een rivier lag. Hmmm. ‘Misschien is het tijd voor je dikke waterhoofd om terug te gaan,’ de ander vernauwde haar ogen en leek zich gereed te maken om actie te ondernemen moest hij iets verkeerds zeggen. Oh, en hij maar denken dat zulke dingen enkel in Bloodclan gebeurde. Hij was echt met zijn kop tegen een boom geslagen zeg. “Waterhoofd? Er zit toch geen water in je hoofd, hoe raar is dat nu”, hij kantelde zijn kop even, het dreigement dat ze erna had gezegd vergetende.