Suicide

Kill me.
Take me away from this live.
I wanna die!
I don't wanna have this live!
It makes me depressing.

Weer die zelfde droom, weer die zelfde stress. Wie die zelfde angst. En weer die rot gevoelens. Ze wou bevrijd worden. ze wou hier weg. Ze wou een nieuw leven. Een leven in de Starclan. Een leven ver van hier. Ze opende langzaam haar wazige ogen. Brightpaw was een knap poesje. Ze was al veelte lang Apprentice om dat ze geen goede prestatie kon op brengen door haar mentor Darkfire. Maar niemand zag het. En niemand geloofde het. Brightpaw stond op en zonder ook maar iets te doen liep ze recht op het kamp uit gang. Ze liep een beetje wankel van de gek-heid die in haar kop rond ging. Niemand wist wat er was. En als ze het uit wou leggen kwam de gedachte van haar boze mentor in haar kop. Als je ook maar iemand hier over verteld, vermoord ik je. Brightpaw wou dood. Dood! Weg van hier! Ze begon zich sneller te bewegen. Vlak voor het kamp viel ze een keer op de grond. Ze hoorde enkele bezorgde geluiden. Maar ze zag niks, behalve de uitgang. Ze stond meteen weer op en rende weg. Ze bewoog zich zwak en ziek. Ze was ook ziek, zo wel mentaal als van buiten. Haar normaal heldere vacht was dof. Haar ogen waren dof. Haar leven moest ten einde komen. Ze kwam bij de uilen boom. Ze klom er met heel vel moeite en zwakte in. Toen stond ze boven op een tak. Heel hoog. En ze liet zich vallen...
Ze was niet dood. Ze ademde nog. Maar ze was buiten bewustzijn. Zou ze dood gaan, of zou ze in leven blijven.

-Bekende TC katten-

Met een wilde blik keek hij het kamp rond. Weer een droom, weer eentje die zijn nekharen overeind deed staan. Zijn warme groene ogen gleden over het witte lichaam naast hem, wat hem vertelde dat Icestorm nog altijd bij hem was. Zo bang was hij om haar te verliezen, ook zijn kittens wilde hij niet kwijt. De kater gaf haar een klein likje over haar kop, om vervolgens op te staan en de den uit te lopen. Net toen hij de zonnestralen over zich heen liet vallen, ving zijn blik een wegrennende Brightpaw. De apprentice rende het kamp uit op een gehaaste pas, maar iedereen kon zien dat ze de laatste tijd een wat zieke uitdrukking maakte. Het was niet echt verstandig om zo alleen het kamp uit te racen, wie weet waren er BloodClan katten dichtbij. Fireheart schudde zijn vacht even goed uit, waardoor de stukjes mos op de grond neer vielen. Daarna zette hij pas richting de uitgang. Op een stevig tempo wandelde hij het bos in en volgde haar spoor. Misschien zou ze hem willen vertellen wat er gaande was. Het was van belang dat de poes zich beter ging voelen. Deputy of niet, hij maakte zich oprecht zorgen om zijn Clangenoten wanneer er iets mis was. Dit had hem ook zo dicht bij Icestorm gebracht. Toen hij bij Owltree aankwam, hoorde hij een plof, waarna het stil werd in het bos. Zijn tempo versnelde zich tot een korte sprint, waarna hij de bosjes uit stoof. Voor hem lag Brightpaw op de grond, zonder ook maar een teken van leven te geven. Schok schoot door zijn groene kijkers, terwijl hij in een boog naar voren sprong om naast haar lichaam neer te komen. Snel scande zijn blik haar lichaam, om tot de ontdekking te komen dat ze nog ademde. Een kleine golf van opluchting schoot door hem heen, maar verdween weer toen hij besefte dat haar toestand waarschijnlijk kritiek was. Op dat moment sloeg hij zijn kop in zijn nek en slaakte een harde, serieuze kreet. Verdriet droop van zijn stem, gezien hij niet wist of ze het wel zou halen en in de eerste plaats, waardoor zij er zo aan toe was. Er was niemand in de buurt en de plof leek op vallen. Uit de boom gevallen wellicht, maar waarom was ze hierheen gerend. Fireheart probeerde zijn gedachten even op stop te zetten om zich op de situatie te concentreren. 'Brightpaw, blijf bij me, oke! Je gaat niet opgeven' fluisterde hij haar toe.

Met een plof kwam Brightpaws lichaam op de grond. Het deed pijn. Met een ruk gingen haar ogen dicht, en was ze er even niet meer. Ze was nog in leven. Maar niet op aarde. Ook niet zoals het bij leiders gingen dat ze een leven kwijt raakte. Nee, bij Brightpaw ging het anders. Not your time... Not your time... Tell him whats going on... He will help you... Met die woorden door haar kop kwam ze langzaam bij bewust zijn. Ze hoorde een bekende stem. Een stem die haar ook uit haar buiten bewustzijn haalde. Het was de bezorgde stem van Fireheart. 'Brightpaw, blijf bij me, oke! Je gaat niet opgeven,' hoorde ze. Langzaam opende ze haar groen/gele ogen. Haar ogen keken recht in die van Fireheart. 'I...Ik... Leef nog...' mompelde ze. Terwijl ze overeind probeerde te komen. Dat lukte. Ze had niks, op een open wond op haar flank en kop na. Het bloed drupte en langzaam uit. Het was niks ernstigs. Het enige erge was dat Brightpaw zelfmoord had proberen te plegen. Tell him whats going on... Die woorden bleven door haar kop heen gaan. He will help you... Was het haar eigen stem geweest, haar verstand die het haar had ingefluisterd of iets of iemand anders. Ze wist het niet. Ze schudde even met haar kop om bij zinnen te komen. 'S...Sorry Fireheart...' Mompelde ze terwijl ze haar groen/gele ogen op de grond richtte. Ze zei sorry om dat ze zelfmoord had willen plegen. Ze voelde zich schuldig tegen over de clan. Maar niet tegen over zich zelf. De clan moet dealen met problemen, en Brightpaw zou er zomaar tussen uit knijpen. Dat hoorde niet. Maar Brightpaw was niet gelukkig. Niet meer het opgewekte poesje van vroeger toen ze nog Brightkit was geweest. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Wat ze wel wist was dat ze het te weten zou komen.

Gespannen bleef hij naar de apprentice kijken, wachtend op hulp die vanuit het kamp zou moeten komen. Ze hadden zijn kreet toch wel gehoord? Op een normale dag stond het hier vol met katten wanneer er een kreet als deze door het bos galmde. Iedereen wilde dan zien wat er aan de hand was en weten of het weer goed kwam. Even had hij weggekeken van Brightpaw en toen hij zijn groene ogen weer op haar richtte, zag hij haar ogen openen. Verbaast keek hij toe. De poes vertelde hem dat ze nog leefde, ja dat was te zien. Ze probeerde overeind te komen, maar voor Fireheart haar kon zeggen dat ze beter kon blijven liggen, stond de apprentice al op haar vier poten. Ze had een paar wonden, maar leek zich er niet echt om te bekommeren. Hoe kon ze uit de boom zijn gevallen, zo bewusteloos op de grond hebben gelegen en nu alweer staan?? De kater keek haar vragend aan, toen ze hem sorry zei. Sorry voor wat? Zij was degene die hier gewond was en ze had toch zeker niets raars gedaan. Vallen uit een boom, dat kon iedereen gebeuren. Het belangrijkste was nu dat Brightpaw terug kwam bij het kamp zodat Jayfeather naar haar wonden kon kijken. Zelfs als ze nu rond begon te huppelen, wilde hij haar toch nog naar de medicine cat den brengen. 'Sorry voor wat? Iedereen kan toch uit een boom vallen, je hebt niets gedaan om je over te verontschuldigen' sprak hij kalmpjes tegen haar, terwijl hij haar wenkte. 'Nu. Kun je lopen? We moeten terug naar het kamp zodat Jayfeather naar die wonden kan kijken' vervolgde hij. Als ze niet zelfstandig kon lopen, zou hij haar altijd kunnen ondersteunen. ThunderClan kon het niet gebruiken dat zijn apprentices gewond waren, zeker niet met de constante dreiging van BloodClan. Scourge zou niet rusten, dat was zeker en hun Clan lag het dichtst bij de twolegplace.

Brightpaw was niet zwaar gewond. Ze was enkel buiten bewust zijn geraakt door de klap. Ze was vrij snel wakker geworden, zo wel door Fireheart als door de stemmen in haar hoofd. Fireheart leek niet in te zien dat ze zelfmoord had willen plegen. Brightpaw schudde met haar kop. Ze zweeg nog even. En toen herinnerde ze de woorden weer. He will help you. Brightpaw keek hem aan met haar groen/gele ogen. Nog even wachtte ze af om zeker te weten. 'I-ik ben niet zomaar uit de boom gevallen...' Mompelde ze behoedzaam. Ze wist niet wat ze moest voelen. Ze wist niet of ze het wel vertellen moest. Als Darkfire er achter zou komen zou hij haar vermoorden. En de rest. Wie wist hoe veel aanhangers hij had. Wie wist. Er zouden veel doden vallen door hem. Net als die Windclan poes, Whiteleaf. De Windclan wist er niet eens van. Ze had er niks over gehoord. Bij de volgende woorden van Fireheart keek ze hem even aan. 'Ik wil nog niet terug. De wonden zijn niet erg,' zei ze zacht op fluistertoon. Ze hoorde gekraak in de bosjes. Heel even dacht ze dan het Darkfire was en stonden haar haren meteen recht op. Maar ze ontspande zich toen ze rook dat het een vogel was. 'I-ik ben bang,' zei ze onbebwust. Ze was doods bang. Darkfire wilt haar vermoorden. Dakrfire wilt Fireheart vermoorden. Misschien wilt hij zelfs wel Bluestar vermoorden. Wie wist. Maar zijn bedoelingen waren slecht. Hij was slecht. Hij was de duivel.

Als je ook maar iemand hier over verteld, vermoord ik je. De woorden van Darkfire. En ze had het al te veel katten verteld. Maar de clan liep gevaar. En zij wist het. Het was daarom ook haar taak er te voor zorgen dat de clan niet gevaar meer zou lopen. En ze wist dat ze het dan aan de Deputy moet vertellen. Brightpaw ging anders zitten en ze voelde dat haar flank pijn deed. 'Brightpaw, luister naar me. Je kan me gerust vertellen waar je bang voor bent, echt waar. Ik zal beloven dat ik je bescherm, net zoals ik Icestorm bescherm, oke? Wat je ook bang maakt, er is vast een manier om ervoor te zorgen dat het ophoud,' Brightpaw knikte. Ze haalde diep adem en slikte. 'Oke. Ik ben uit de boom gesprongen om dat ik niet gedood wil worden door zijn klauwen. Darkfires klauwen. H...hij heeft een windclan poes vermoord voor mijn ogen. Hij heeft kleine vogeltjes in de boom leidend dood laten gaan. En... Volgens mij heeft hij het ook op andere katten van de clan gemunt. J...je weet dat hij een hekel heeft aan... Eh, poesiepoezen. Nee, jij bent er niet een, maar je kent het gezegde. En daar geloof ik niet meer in, nooit gedaan, maar Darkfire wel. I... ik denk, nee weet, dat hij het ook op jou heeft gemunt, en meerdere katten in de clan. De clan loopt gevaar... I...ik weet niet meer wie wel en niet zijn te vertrouwen, maar... Er staat iets vreselijks te geburen,' zei ze paniekerig en bang. 'Hij heeft me bedreigd, ik mocht dit aan niemand vertellen, en als ik dat dan dus wel zou doen... Dan zou hij me vermoorden,' zei ze angstig.

Fireheart schreef:

FIREHEART

YOU WERE THE FIRE THAT SAVED OUR CLAN...
Fireheart keek rustig op haar toe terwijl hij haar zag denken. Wat was er zo erg dat ze het hem niet durfde te vertellen. Oke, misschien was het iets heel persoonlijks, maar als het haar zo veel angst veroorzaakte dan moest het wel aan het licht komen. Hij luisterde geduldig toen ze eindelijk haar mond opende en begon te spreken. Na haar eerste zin wilde hij bijna zelf wat zeggen. Schok weerspiegelde in zijn groene ogen. Ze was gesprongen! Wat was er zo erg dat ze uit een boom zou springen. Het duurde echter niet lang voor hij de rest van het verhaal hoorde. Ze wilde niet doodgemaakt worden door.. door Darkfire. Fireheart's mond viel haast open toen ze haar verhaal deed. Hij had moeite zichzelf onder controle te houden en zijn gezichtsuitdrukking enigszins normaal te houden. Hij had haar wel heel dom lopen aanstaren als hij zijn spieren liet doen wat ze eigenlijk wilde. Brightpaw was klaar met haar verhaal, klaar met een boodschap die gevaar voorspelde. Een gevaar van binnenin ThunderClan. Een kat in hun midden die moordde en niet bang was om dat weer te doen. Tevens was het een waarschuwing voor hem, een waarschuwing over zijn eigen veiligheid. Had de zwarte kat het echt op hem gemunt. Hij kon toch niet de hele Clan bang gaan maken met zo weinig bewijs, nee dit klonk zo absurd. 'Brightpaw, ik weet niet hoe je eraan komt.. maar. Ik weet dat Darkfire niet de liefste kat is en dat hij mij niet mag en ik hem altijd niet helemaal heb vertrouwd, maar wat je nu zegt gaat wel erg ver, niet? Weet je zeker dat je niet gewoon conclusies trekt, omdat je bang voor hem bent?' sprak hij. Hij liet zijn eigen verwarring niet doorschemeren in zijn stem, dit zou haar waarschijnlijk enkel meer verwarren en hemzelf ook. Nee hij kon dit gewoon niet zomaar aannemen.

THUNDERCLAN // DEPUTY // HEALTHY

Brightpaw zat te trillen op haar poten. Het leek of haar eigen poten haar straks niet meer zouden houden. Het bloed drupte nog steeds uit haar wond. En haar ogen waren groot van angst. Ze kon het niet lang vol houden. Ze wist dat ze nu op de doden lijst stond. Brightpaw was niet het kat dat zou liegen. Zelfs niet tegen haar ergste nachtmerrie. De volgende woorden die Fireheart zei liet haar verbazend kijken. 'Nee, ik meen het, de clan loopt gevaar. Bluestar loopt gevaar. Jij loopt gevaar. En de kittens lopen gevaar. Iedereen loopt gevaar!' Mauwde ze in paniek. Haar ogen begonnen wazig te worden. 'En... Ik ga dood,' miauwde ze doods bang. Ze zag het precies voor haar. De witte tanden die op haar af vlogen. De klauwde die diep in haar huid zou komen te zitten. Het plas bloed om haar heen. Ze werd duizelig. 'W...we lopen gevaar,' miauwde ze terwijl ze op haar zij viel. Ze kromp in elkaar en kneep haar ogen dicht. Ze was bang. Haar borst kas ging als een gek op en neer. Ze was niet buiten bewust zijn. Ze was gewoon bang. Doods bang.

--Kort, I know--