Coming of Age

Met de avondzon in haar rug stapte de grijze kattin haar moeders den binnen. Eigenlijk had ze geen goede reden om hier te zijn, naast dat ze de ander gewoon mistte. Crystalstar was in zo'n korte tijd zo veranderd.. Het leek alsof hun relatie die ontwikkeling niet bij kon houden. Hierbij gingen er zoveel roddels het kamp door dat ze soms niet eens meer wist wat haar moeder was. De jonge poes stopte respectvol net voorbij de ingang. "Mam, heb je even tijd voor me?" Mauwde ze zachtjes.

[Crystal]

"Maar natuurlijk, kom binnen," mauwde ze zachtjes. Ze was vermoeid op de juiste manier. De vermoeiing van hard, productief werk, zonder de hoofdpijn van stressvolle vermoeidheid. Toch had Crystalstar meer dan genoeg om over na te denken, in het bijzonder nu haar zoon, die hard tegen haar in was gegaan, en zichzelf daarmee een nogal strenge straf had opgelegd. Dan waren er natuurlijk ook nog Carrioncough, Seamist en anderen, die haar eindeloze verwarrende gevoelens voor hen maar schenen aan te blijven wakkeren. Nu was er hier Tearcloud, en waar zou die voor zijn gekomen?

Gespannen stapte ze verder naar binnen, tot ze op respectabele afstand van haar moeder zat. Wat was er gebeurd waardoor ze nu niet meer tegen haar aan durfde te kruipen? Was het wat haar moeder Icecream had aangedaan? De jonge poes wist niet eens wat ze daarvan moest vinden, zo snel en verwarrend was het voor haar gegaan. Er was zoveel wat ze aan haar moeder wilde vragen, maar de woorden die van haar lippen rolden, verbaasden zelfs haar. "Ik hoor allemaal gekke dingen, zoals dat jij en Carrioncough.." Ze stokte. Oh nee, dit kon ze toch niet van haar moeder vragen. Maar het was er al uit. "Als het zo is, dan wil ik dat je weet dat ik dat oké vind. Hij is een goede kater." Oncomfortabel keek ze naar het plafond van de den. Ze had eigenlijk nooit een vader gekend.

De afstand viel de leader op, en ze voelde een steek van verdriet. Zij en Tearcloud waren nooit meer zo close geworden als moeder en dochter hoorden te zijn. Het was een trend die ze met al haar kinderen had gezien, en die nu voltooid was met Icecream. Crystalstar wist dat het aan háár lag, en aan haar rang, maar wist ook dat ze er niets aan zou kunnen veranderen zonder teveel te delen. Haar ogen werden wijd met de vreemde combinatie van afschuw en amusement toen Tearcloud uitlegde waarom ze hier was. "Ik.. Bedankt voor je goedkeuring.." sprak ze nogal houterig, terwijl ze probeerde te verwerken wat ze zojuist uit de mond van haar liefste dochter had horen komen. "Ik weet zelf niet zeker wat het is, maar hij is niet mijn mate." Nog niet, durfde ze hoopvol te denken. "Hij zal nooit je vader vervangen," drukte ze Tear op het hart.

"Oh." Doorbrak ze de stilte die voor enige tijd had geklonken, terwijl haar ogen zich vulden met tranen. Opeens besefte ze dat ze al lang niet voor haar vader had gehuild. Huilen deed ze nu echter niet, want ze wilde een gelijkwaardig gesprek met haar moeder, één die niet eindige in sussende woorden en een omhelzing. "Niemand kan dat," begon ze, haar ogen op de muren van de den gefixeerd. "maar ik wil gewoon dat je gelukkig bent.." Spanning vulde de ruimte en ze maakte vluchtig oogcontact met de leader "Ben je dat?".

De tranen ontgingen haar, doordat Crystalstar precies op het juiste moment ook even wegkeek. Ze dacht aan Smokegaze, zijn glimlachjes, zijn warme liefde die haar had achtergelaten met nog drie kinderen. Hij had er moeten zijn om ze op te zien groeien. In plaats daarvan was Butterstar's zoon voor een lange tijd ziek geweest, voordat hij zelf de keuze nam het te eindigen. Crystalstar had een bitter soort opluchting gevoeld toen hij was gestorven, hij had eindelijk zelf die keuze mogen maken. "Nee, niemand zal Smokegaze vervangen." Want ze zocht geen vervanging, slechts een nieuw iemand om de leegte mee te vullen. "Ik weet niet of ik gelukkig ben.. of echt kán zijn. Het leiderschap is niet bedoeld voor geluk," mauwde ze met een bitter glimlachje op haar lippen. "Daarbij is Carrion.. moeilijk."

Met een hol gevoel en water in haar ogen in hoorde ze haar moeder aan. "Natuurlijk kun je wel gelukkig zijn," mompelde ze zonder oogcontact te maken. Ze haatte het om haar moeder zo te zien, om die uitzichtloosheid in haar woorden aan te moeten horen. Het ergste was dat ze er niks aan kon veranderen. De ander was namelijk veel te intelligent om zich door een kind te laten beïnvloeden. "Waarom is hij moeilijk?" vroeg ze snel toen de spanning teveel werd. Waarom maak jij het jezelf moeilijk?

Ja, natuurlijk kon Crystalstar gelukkig zijn, maar ze had lang geleden besloten dat ze dat beter niet kon zijn. Gelukkige leaders werden laks, en een lakse leader zag de gevaren niet op zich afkomen. Als ze de toekomst van haar clan en familie wilde vastleggen, kon er geen te grote plek in Crystalstar's leven zijn voor geluk. De grijze leader gooide haar kop even in haar nek en schudde haar kop. "Ik weet het niet, Tearcloud. Hij is wispelturig, en onduidelijk." Hij weet niet of hij van me houd.

Het verbaasde Tearcloud dat haar moeder hier zo open met haar over kon praten. Een humorloze gnuif verliet haar neus. Dat dat haar überhaupt verraste. De realisatie dat dit vooruitgang was liet haar echter wat beter voelen. "Maar jij toch ook?" lachte ze zachtjes, in de roes van de verademing die ze voelde. Het besef kwam vrij snel hierna, wat maakte dat haar ogen groter werden en ze haar kop weer beschaamd afwendde.

Een verbaasde blik verscheen op het altijd zo ernstige grijze gezicht. Na een paar tellen brak die uitdrukking, en kwam er een ontwapende glimlach tevoorschijn. Crystalstar knikte langzaam, Tearcloud was een stuk scherper geworden, scheen het. Ze zag wel dat haar dochter spijt had van de uitspraak, maar ze was zelf alles behalve beledigd. "Oh, zeker. Daarom heb ik iemand nodig die mij kan verankeren. Iemand zoals je vader, iemand zoals Creamyfrost. Zij waren vast, zeker, hadden een plan, en geen verschrikkelijke ambities die hen in de weg zaten in hun persoonlijke leven." Wat een gesprek om met je dochter te hebben, maar het was fijn om het even te zeggen. Crystalstar had na lang denken eindelijk uitgevonden waarom haar vorige geliefden zo gewerkt hadden, terwijl ze juist altijd koppen stootte met Carrioncough.

Crystalstars reactie liet haar lippen omhoog krullen in een voorzichtige glimlach. Ze hadden.. een open gesprek. Zou hun relatie na al die manen aan verwarring dan misschien toch weer worden zoals het was? Tearcloud besefte dat haar moeder niet alleen Carrioncough omschreef, maar ook zichzelf, en voor een klein momentje durfde ze zich trots te voelen. "Niet dat ik de relatiekenner ben, maar hoort het niet makkelijker te gaan?" Merkte ze aarzelend op. En op dat moment vroeg ze zich af of dat niet ook voor hen gold.

Op een vreemde manier was het gesprek wel fijn, en Crystalstar's gezichtsuitdrukking ontspande steeds meer, totdat ze bijna aan het glimlachen was. Dit waren dingen waar ze nooit woorden aan had gegeven, en het voelde best goed om daar nu verandering in te brengen. "Misschien, maar ik denk niet dat liefde ooit makkelijk is, als je in mijn positie staat. De angst dat iemand iets van je wilt blijft altijd. Sommige katten zouden alles doen voor invloed, of voor macht. Het is lastig om er zeker van te zijn dat iemand er voor míj is." Ze kantelde haar kop, alsof ze wilde zeggen het is wat het is. "Maar ik denk dat ik Carrioncough kan vertrouwen, daarom probeer ik het."

Als antwoord op Crystalstars verhaal knikte de jonge poes begripvol. Misschien begreep ze dit probleem niet, aangezien ze nooit hetzelfde zou gaan meemaken, maar ze snapte het. De realisatie dat ze hier nooit eerder over na had gedacht maakte dat ze zich weer een naïef, klein meisje voelde. Aan welke details van haar moeders leven had ze nog meer nog nooit aandacht geschonken? "Ik vertrouw hem," mauwde ze, half in gedachten verzonken. Het was niet alsof haar mening ook maar iets teweeg ging brengen, maar misschien vond haar moeder dit fijn om te horen. "Wat zou je ervan vinden als ik iemand had?" vroeg ze plots, met al íéts minder post-schaamte dan vorige keer. Wat een zinloze vraag. Ze had nog niet eens iemand.

Nou, het was fijn om te horen dat tenminste iémand om haar heen iets van vertrouwen had in degene van wie ze graag haar partner maakte. Crystalstar schonk Tearcloud een moederlijk glimlachje, waarbij ze de implicatie Wat weet jij daar nou weer van? probeerde te onderdrukken. Dat verdiende haar dochter niet. De volgende vraag deed haar oren wel even wiebelen, en Crystalstar trok één wenkbrauw op. ”Ik zou diegene erg graag goed willen leren kennen, en hen laten weten dat je niet hun speeltje bent. Verder.. ach, ik neem aan dat het jouw keuze is welke scharrels je oppikt.” Ohh, wat zou Tearcloud daarvan rillen.

Een stiekem glimlachje krulde haar lippen bij het besef wat het woordje 'hen' hier betekende. Naast dat ze zich weer een stukje geaccepteerder voelde, gaf dit haar ook meer reden om de verhalen over de escapades tussen Crystalstar en Seamist te geloven. Natuurlijk hoopte ze dat dat één van de vele onzinroddels was die over haar moeder rondgingen, want dat zou een mogelijke toekomst met Amber of Bracken.. vreemd maken. Het feit dat ze tussen die twee twijfelde was al vreemd. Haar ronde wangen kleurden rood toen haar moeder over 'scharrels' begon. "Het klinkt alsof jij scharrels hebt gehad," floepte eruit. Ze had grote moeite om haar gezicht in de plooi te houden.

Verbaasd trok Crystalstar haar wenkbrauw op, terwijl ze haar dochter zijdelings aanstaarde. Wat wist Tearcloud? Wat wist de gemiddelde Riverclankat van haar tumultueuze liefdesleven? Ze had al flink haar best gedaan om geruchten oven haar en Seamist in de kiem te smoren door de kattin zo weinig mogelijk te ontmoeten, maar ze wist dat die geruchten de ronde deden. En dan was er nog Carrioncough, hun vermoeiende enigmatische liefdesdans zou nu ook wel door iemand opgemerkt zijn. "Dat zijn mijn zaken, leaders hebben zou hun geheimen." Mauwde ze luchtig, terwijl ze hard doorstapte, zodat Tearcloud niet zou zien dat ze breed grijnsde.

Om eerlijk te zijn wist ze niet welke geruchten klopten. Als ze die grootbekken met een aandachttekort mocht geloven, dan had haar moeder het gedaan met Arcticwolf, Seamist, Carrioncough, Settledstar, Hermitshell.. Onbewust trok ze een vies gezicht bij het beeld van de laatste, één die ze heel snel uit haar geestesoog wilde branden. Eindelijk durfde ze haar moeder weer aan te kijken, maar de blik werd niet beantwoord. "Wil je.. één van die geheimen kwijt bij je dochter?" Vroeg ze met een ietwat speelse ondertoon.