The Seven Kingdoms

Onaangekondigd, maar vol zelfvertrouwen stapte de jonge kater de den binnen. Hij stond niet eens stil bij hoe onbeleefd dit wel niet moest overkomen. Nee, hij had belangrijkere dingen aan zijn hoofd. "Crystalstar, ik heb een verzoek." Mauwde hij direct, waarna hij zichzelf in het midden van de den plaatste. "Geef je nog steeds deputytrainingen?" Een klein, zelfvoldaan glimlachje sierde zijn lippen. Natuurlijk gaf ze dat, wel voor hem. Crystalstar was een sterke leader. Zij moest ook wel kunnen inzien dat het niet klopte dat hij evenveel training kreeg als zijn mede-apprentices.

[Crystalstar]

Het beeld van Seamist werd hardhandig van haar geestesoog weggerukt door het binnendringen van de brutale verschijning die zichzelf Ravenpaw mocht noemen. Als ik minder genadig was geweest, waren jij en je bastaardzusje nu ongewassen rogues, dacht de leader furieus. Ze wist dat soort woorden echter in te houden, en richtte zich volledig op. Hij zou wel in haar blik kunnen aflezen dat dit bijzonder ongepast gedrag was in het bijzijn van zijn leader. Deputytraining, had Hermitshell zijn mond soms voorbij gepraat? Dit trotse joch dacht háár te gebieden zijn training over te nemen van haar zeer waardige Carrion? "Vind je niet dat het hebben van onze nobele deputy als je eigen mentor genoeg is, Ravenpaw?" Ze sprak koeltjes, terwijl ze de jonge kat in zich op nam. Geen slechte bouw, maar ze had weinig noemenswaardigs over hem gehoord.

Tss, hij zag de minachting in haar ogen wel. Dacht ze soms dat hij het niet kon? Of was ze misschien bang dat hij haar plek ooit zou innemen? Leader stonden dichtbij StarClan. Zij moest vast aan hem voelen dat hij speciaal was, of ze het nou begreep of niet. "Nee." mauwde hij met ingehouden irritatie. Het was jammer dat ze zoveel macht over hem had. "Hij is een goede mentor hoor, maar hij ziet niet wat er écht in mij zit." Met hoopvolle, glanzende ogen keek ze hem aan. Was het niet juist goed dat hij meer wilde trainen?

Het was dat hij verschrikkelijk arrogant was in zijn brutaliteit, anders had Crystalstar het misschien kunnen waarderen. Er waren niet veel katten, en zeker geen apprentices, die zó direct tegen haar woorden in durfden te gaan. Het was iets wat ze in Hermitshell was gaan waarderen, maar hij was familie geweest. Ravenpaw, daarentegen, was een gijzelaar, wiens lot afhing van het goede gedrag van zijn moeder, al wist hij dat zelf niet. Crystalstar had besloten hem en Mellowpaw te verbannen als Lilypool tekenen van verraad begon te vertonen voor hun Warrior ceremonie, daarna waren ze hun eigen katten. "En wat denk je dat er in jou zit, hm?" Vroeg ze op een zachte, gemeten toon, die weinig oordeel met zich mee bracht. Misschien dacht het joch wel dat hij bijzonder was, ze zou hem dat dan ook zelf laten uitleggen.

Waar hij tegenwind verwachtte, vroeg de leader om verduidelijking. Ravenpaws gezicht lichtte op en zijn borst ging onbewust iets naar voren. "Ik ben van nature een goede leider," begon hij ongegeneerd. Crystalstar had eens moeten zien hoe hij Bellkits wangedrag had afgehandeld. "Ik werk hard, veel harder dan de rest." Veel harder dan Mellowpaw. "En ik kan al beter zwemmen en vechten dan al die stomme apprentices van mij hadden verwacht." Onder die woorden lag een bittere toon. Het was waar wat hij zei, maar dat hij tijdens de trainingen samen vaker in elkaar werd gemept dan hij kon tellen, hoefde ze niet te weten.

Een natuurlijke leader, aha. Het vreemde was dat Crystalstar het zich ergens wel kon voorstellen. Ze zag deze Ravenpaw echter meer als een baas dan een leider. Ze kon heel goed zien hoe hij bevelen gaf en loyaliteit afdwong met dreigementen, maar van een zachte hand zou nooit sprake zijn, nog van wijze offers. "Ik zal Carrioncough er eens over spreken," mauwde ze, een milde toon in haar regale stem. Eens kijken of zijn mentor dezelfde ideeën had over al deze grandiose claims. "Wellicht zal ik het overwegen, hoewel het nogal vreemd zou zijn om twee apprentices voor te bereiden op het deputyschap, vind je niet?" Eens zien wat hij daar van vond.

Met een tevreden knik stond hij op, klaar om de den weer te verlaten. De apprentice leek echter nog geen zege te hebben gevierd, want dat stomme wicht stelde hem een achterlijke vraag. Daar had hij een hekel aan, dat vage gedoe waar elders vaak mee kwamen. Hij liet zijn blik kort over haar heen glijden en voor het eerst viel hem op dat de leader ouder begon te worden. "Tegen de tijd dat ik oud genoeg ben om deputy te worden, ben jij waarschijnlijk geen leader meer. En wat als Carrioncough of Hermitshell dan sterven?" Met glinsterende gele ogen keek hij haar aan. "Ik probeer vooruit te denken."

Het was haar nog steeds niet helemaal duidelijk of ze dit zwarte mormel moest verachten, of door hem geamuseerd moest zijn, aangezien hij zo brutaal durfde te zijn. Hoe het ook zij, Crystalstar wist dat ze streng en afstandelijk moest blijven, katten als Ravenpaw mochten niet gaan geloven dat ze ook maar iets van invloed over haar hadden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. "Je denkt aan de toekomst, hmm? Maar wie ben jij om te denken dat je onze toekomst mag bepalen?" Eerlijk gezegd had Crystalstar helemaal niet de illusie dat ze Ravenpaw ooit meer dan een Warrior zou laten worden. De toekomst van Riverclan moest stevig in de handen van haar gekozen opvolgers liggen, wanneer haar laatste tijd was aangebroken. "Carrioncough én Hermitshell zullen de plekken die ik voor hen klaar heb staan niet zomaar verliezen."

Misnoegd rolde hij met zijn ogen. Ugh, begreep ze het nou echt niet? StarClan heeft mij gekozen, achterlijk wijf. "Dat bedoel ik toch niet," half-snauwde hij. "Als één van hen plots sterft, voor kies jij, of zij dan? Icecream? Tearcloud?" Dat laatste ging gepaard met het langzame, haast minachtende schudden van zijn kop. "RiverClan heeft gemotiveerde katten nodig, en ik bied mij aan." Zijn gloeiende ogen keken geen moment weg van de hare.

Het besef dat hij haar minachtte was een behoorlijke schok voor Ravenpaw, al liet ze er niets van merken. Deze bastaard-apprentice dacht dat hij beter was dan zij, dacht dat hij meer wist, wist hoe het écht zat. Wie had er in zijn oor zitten fluisteren? Crystalstar snoof afkeurend op zijn voorstel. Het was dapper, dat zeker, maar dapperheid was niet alles wat ze in een apprentice zocht. Zijn arrogantie was een tienvoud van dat van Hermitshell, en diens hoge dunk van zichzelf had haar al genoeg problemen bezorgd. "Misschien, oké?" mauwde ze stellig, en met een finiete klank in haar strenge stem. "Wat geeft je eigenlijk het idee dat je geschikt bent Deputy te worden?" vervolgde ze, trekkend met het puntje van haar staart.

Wantrouwend kneep de kleine kater zijn ogen samen. Ze probeerde hem weg te wuiven alsof hij een kitten was en dat beviel hem voor geen meter. Zodra ze begreep wie ze tegenover zich had, zou ze wel anders piepen. En toen vroeg ze hem - alsof StarClan zijn gedachten had gelezen - naar de waarheid die hij al die tijd zo netjes voor zich had gehouden. Voor een fractie van een seconde ging er twijfel door hem heen, maar toen hij haar arrogante kop zag en de manier waarop ze naar hem keek, vloog het eruit. "Omdat StarClan mij dat heeft verteld." Ja, wat had ze daar op te zeggen?

De uitspraak bracht weinig meer uit Crystalstar dan een knipper van haar ogen. Waar had dit kind het nou weer over? Wilde hij echt dat zij geloofde dat Starclan tegen hém zou praten? Ze schudde langzaam haar kop, ongelovig. "Nu moet je opletten, jongen. Ik heb veel van je getolereerd, maar ik zal hier niet stilzitten terwijl je onze voorvaderen beledigd, en spot met hun naam, begrepen?" Een randje woede kwam in haar stem naar boven, terwijl ze haar scherpe blik in die van Ravenpaw boorde. "Ik denk dat het beter voor iedereen is als je terug gaat naar de apprentice den, en dit soort nonsens uit je hoofd zet."

Hoewel haar reactie te verwachten viel, ergerde hij zich aan hoe dom ze kon zijn. Even vroeg hij zich af hoe hun voorvaderen zo'n achterlijk wijf tot leader hadden benoemd. "Ik spot met niemands naam," snoof hij, onzekerder dan net, maar niet minder tactloos. "Ik zag een teken toen ik net apprentice was. Als je me niet gelooft, dan moet je het maar aan Copperpaw vragen, want hij was erbij." Zijn dunne, gammele poten trilden van de spanning. Geboorterecht of niet, dit kreng had alle macht over hem.

De minachting was zo overduidelijk dat Crystalstar zich met veel moeite moest inhouden om hem niet een harde klap voor zijn brutale kop te geven. Maar dit soort praatjes waren gevaarlijk, zelfs voor haar. Als hij écht dacht dat hij een teken van Starclan had gekregen, en daar leek het wel op, moest ze ervoor zorgen dat hij zou leren zijn bek te houden. Verhalen over profetieën verspreidden zich razendsnel, en werden door veel beïnvloedbare katten geloofd. "En wat maakt Copperpaw.." De zoon van haar geliefde Seamist en haar gehate Arcticwolf. ..geschikt om tekenen van Starclan te interpreteren. De laatste keer dat ik checkte, was hij een gewone apprentice, net als jij." Ze stopte nadruk in de laatste drie woorden. Hij was gewoon, en het was niet goed voor hem om te denken dat hij meer dan dat was.

Irritatie veranderde in woede. "Copperpaw is geen gewone apprentice." Zijn door drift vertroebelde blik kruiste de hare. Hij haatte hoe iedereen zijn vriend behandelde, hoe ze allemaal deden alsof hij achterlijk was, alleen maar omdat hij sociaal niet zoveel kon. Er was niemand die hij zo zou verdedigen. Natuurlijk was Copper ook wel een beetje een sukkel, maar Crystalstar kende hem echt niet goed genoeg om ook maar iets over hem te kunnen zeggen. "Hij is slimmer dan jij en Carrion en Hermit ooit bij elkaar zullen zijn, maar dat snappen jullie niet." Protesterend stak hij zijn neus in de lucht en keek hij van haar weg. "Hij weet wat hij gezien heeft." Er was niemand anders intelligent genoeg om in te zien dat Ravenpaw meer was dan een gewone apprentice.