Gezeur, geklaag, gedram. Was er nog meer hoe ze het kon benoemen? Ze was nog jong, haar woordenschat kon nog uitgebreider worden hoor. In elk geval was het allemaal passend op haar lieve mentor, voor wie ze het geduld echt niet had. Andersom was het natuurlijk hetzelfde verhaaltje, hij kon vast niet wachten totdat hij van haar af was. Nu waren ze dan eventjes van elkaar af. En terwijl Lightningpaw wat mokkend door het territorium liep, niet goed weten wat te doen, kwam ze plots een clangenoot tegen. Niet dat het zo vreemd was hier. Het zou zorgelijker zijn als het geen clangenoot was. Niet dat het een probleem was, want Lightningpaw had die indringer zo verjaagd hoor. Badgerpaw draaide er geen doekjes omheen, nor besloot ze het gewoon bij begroeten te laten en ze nodigde Lightningpaw uit om steentjes te gaan ketsen. Steentjes ketsen? Wat voor tijdsverdrijf was dat in vredesnaam. Wel, besloot Lightningpaw, wat relaties opbouwen kon vast geen kwaad. Vrienden waren immers belangrijk om te hebben, of niet soms. Daarnaast, had ze veel beter te doen? "Tuurlijk! Laten we gaan''beantwoorde ze de uitnodiging met enthousiamse, meer vanwege de kans om haar mede apprentice beter te leren kennen ook al hadden ze altijd in dezelfde den geslapen.