Not My Responsibility [Closed]

Geconcentreerd sprong ze via de stenen naar de andere oever, die ze na een korte twijfeling betrad. Vervolgens stapte ze rustig verder RiverClan territorium in. Ze was alleen, zonder warriors die haar konden beschermen, en dat was precies het signaal dat ze af wilde geven. Er was immers nog geen conflict losgebroken, iets wat ze graag zo wilde houden. Bovendien had ze al teveel tijd en moeite gestoken in haar relatie met Crystalstar. Eén voorval ging dat niet zomaar verpesten. Natuurlijk nam ze dit serieus, maar Spottedrain begreep ook wel dat het niet de grijze kattin was die achter de aanval op Thunderpaw zat. Ze moesten deze spanning in de kiem smoren, het liefst voordat Eveningstar weer gekke ideeën kreeg.

Crystal en/of Carrion

Haar ogen stonden kil en hooghartig, net als de rest van haar houding, terwijl ze stil in het gras wachtte op Thunderclan's boodschapper. De wind trok aan haar korte grijze vacht. De hemel was net zo grijs als die pels, alsof Starclan zelf doorhad dat dit geen goede dag was. Crystalstar was blij om te zien dat Eveningstar haar eigen deputy had gestuurd om met haar te spreken. Natuurlijk was de leader zelf beter geweest, maar de verhalen over diens gekte hadden zelfs haar bereikt, en ze dacht dat ze hier misschien meer kans zou hebben. "Spottedrain," knikte ze, haar gezicht wat ontspannend, hoewel haar houding onveranderd bleef. "Ik hoop dat het slachtoffer aan de beterende hand is?" Direct in op de zaak waarvoor ze hier waren, dat was Crystalstar's strategie vandaag. "Kan je me precies vertellen wat er gebeurd is? Ik heb de vreemdste berichten gekregen."

De gevlekte kattin kon het niet laten om een cynische grinnik te laten klinken. Directheid was prettig, zeker in situaties zoals deze, en ze had het zo van de ander verwacht. Snel herstelde ze zich, gezien de ander niet moest denken dat ze dit niet serieus nam. "Eén van onze apprentices is zwaar verwond door één of meerdere van jouw warriors. Dit is natuurlijk onacceptabel, en ik hoop dat je begrijpt dat wij duidelijkheid willen over hoe dit heeft kunnen gebeuren." Ze klonk allesbehalve verwijtend, want als ze één ding had geleerd, dan was het dat intelligente leaders geen onnodig conflict veroorzaakten.

De grinnik verzachte iets van haar ergste zorgen. Als zelfs Spottedrain ernstig als het graf was geweest zou dit wel eens erg naar geworden kunnen zijn. Ook de toon van de ander deed Crystalstar niet in de verdediging springen. Iets in haar vroeg zich af of deze wijsheid het product was van haar eigen 'lessen.' Ze gaf een respectvol knikje en rolde met haar grijze schouders. "Je kunt erop vertrouwen dat ik dit tot op de bodem zal uitzoeken. Er is geen plek in mijn clan voor provocateurs," beloofde ze plechtig. Ze meende het ook tot op zekere hoogte. Crystalstar wilde niet dat er iemand in Riverclan rondliep die nodeloos problematiek zaaide. Ze wist echter ook dat het niet zo gemakkelijk opgelost was. Degene vinden die Thunderpaw had verwond zou een helse zaak worden. "Het was uiteraard niet gedaan op mijn bevel, noch op dat van mijn deputy."

Waarom voerden ze dit gesprek, als ze beiden de uitkomst al kenden? Een geruisloze zucht verliet haar bek. Het was vreselijk wat de apprentice was aangedaan, maar StarClan.. Wat had ze een hekel aan onoprechte diplomatiek. De poes knikte als teken dat ze Crystalstar's oplossing accepteerde. "Zodra de idioot is gevonden, ga ik er vanuit dat je één iemand stuurt om verhaal te doen over wat er is gebeurd en welke gepaste straf er is gegeven. Ik zweer dat de boodschapper niks overkomt." Spottedrain vroeg zich af hoe haar leader dit zou hebben afgehandeld. Naar haar verwachtingen een stuk minder soepel.

De gepaste straf. Er waren maar twee straffen gepast voor het bijna vermoorden van een lid van een andere clan: de dood of eeuwige dankbaarheid. Helaas had haar verraderlijke Warrior niet op haar bevelen gehandeld, dus het zou de eerste optie moeten worden. Dat speet Crystalstar ergens, want hoewel ze geen provocateurs tolereerde, waren ijskoude Warriors erg bruikbaar. "Als de verrader is gevonden en is.. opgeruimd, zal ik zelf de boodschap over brengen." Ze zou in haar eigen persoon voor Eveningstar staan, zodat heel Thunderclan kon zien dat zij niet hun vijand was. Dat was dat dan, de kwestie was opgelost. "Hoe gaat het met onze dierbare Eveningstar?" Vroeg Crystalstar, zonder een echte pauze te geven aan de wisseling van onderwerpen.

Opgeruimd. Door de manier waarop ze het zei leek het alsof ze niet onbekend was met wat dat betekende. Haar aanbod om de boodschap zelf te brengen viel bij Spottedrain wel goed, want zo hoorde het als ze elkaar wilden vertrouwen. Bij verandering van onderwerp gingen de gevlekte kattin haar oren verrast omhoog. Het liefst wilde ze de ander de waarheid vertellen, haar twijfels delen en oplossingen bespreken, maar met pijn in haar hart nam ze de veilige afstand die van haar verwacht werd. "Hoe denk je dat het gaat?" vroeg ze, in plaats van een echt antwoord te geven. Gefrustreerd kneep ze kort haar ogen dicht. Daar had ze haar leader al verraden.

De ander was te slim om te denken dat ze subtiel was door de vraag te beantwoorden met een vraag. Crystalstar had aan heel Spottedrain's houding gezien dat het niet best ging met haar leader. Het moment dat ze Eveningstar's naam had gezegd, was er iets verhard in de blik van de deputy. "Ik denk dat het tijd is dat iemand het heft in eigen handen gaat nemen, als ze wilt dat Thunderclan niet implodeert," mauwde ze bijna nonchalant. Crystalstar hielt haar kop even vragend schuin, alsof ze Spottedrain aanbood toe te geven, en haar hulp te zoeken.

Voor een gering moment verwijdden haar ogen ietwat. Crystalstar kon onmogelijk weten van het gesprek dat zij en de medicine cat hadden gehouden. De poes liet een korte, maar zware stilte vallen. "Ik denk niet dat je begrijpt wie je tegenover je hebt," mauwde ze vlak, denkend aan alle verraders die zich binnen ThunderClan hadden verscholen. Was dat hoe ze overkwam? Een onzekerheid flikkerde door haar blik. "Is dat hoe jij ThunderClan ziet?" Zei ze op een toon die kenbaar maakte dat een onvolledig antwoord niet zou voldoen.

Het moest gezegd worden, Spottedrain hielt een sterkere verdediging op dan Crystalstar verwacht had. De oudere leader had gedacht dat ze direct tot de kans voor hulp zou zijn gesprongen. Het feit dat ze dat niet deed gaf Crystalstar iets meer respect voor Spottedrain. "Ik weet inderdaad nog niet precies wie ik tegenover me heb, en waarschijnlijk zal ik het nooit weten. We kennen nooit iemand anders dan onszelf, niet echt. En zelfs onszelf kennen we maar slecht." Filosofisch gewauwel waarvan ze zelf niet eens wist waar het vandaan kwam, maar misschien bevestigde dat haar punt wel. Hoe het ook zat, Spottedrain ging verder. "Ja," gaf Crystalstar eerlijk toe, "ik denk dat Thunderclan in gevaar is, en dat dat gevaar volledig vanuit haar eigen binnenste komt."

Met een lichtjes opengevallen mond luisterde ze naar wat Crystalstar - die nu plots zo oud klonk - te melden had. Het onsamenhangende verhaal deed haar denken aan ThunderClan's leader. Bedachtzaam keek ze de ander aan, haar keuzes afwegend. "En welke opties zie jij daarin?" Het was een veilige vraag. Ze vroeg de ander niet om hulp, maar ontkende ook nog niets.