Mauw Zegt de Pauw

Hij had best wel eens zin om een andere prooi te nemen. In ThunderClan had hij wel eens konijn gehad en hij kon zeggen dat het het proberen waard was. Het was wel even een tijdje lopen, maar goed, het was het waard. Glint kon niet wachten totdat hij eens weer de heerlijke vlees van konijn proefde. De laatste moons bestond zijn eten steeds uit muis ok eekhoorn en soms een vogel. Echter toen Glint nog maar net de grens overstak met WindClan, kwam een verse geur zijn neus binnen. De kater snoof. Hij was niet bang voor WindClanners. De meesten waren zelfs klein. Hah, laat hem niet lachen.

Het leven na de sneeuwstorm was zo ontzettend saai geworden dat als Thawrage niet zo veel last had van zijn schouder, hij de hele dag door kon slapen. De pijn was weer op gaan spelen nadat hij Whitefur een harde duw tegen de grond had gegeven. Great. Een dwaas die hij toch niet meer kon genezen worden had een oude blessure opgewerkt die met veel pech ook niet meer genezen kon worden. Maar zoals altijd liet Thawrage niks van zijn pijn merken en werd zijn humeur er enkel wat slechter van, al dacht hij niet dat er katten waren die dat verschil echt op zouden merken. Als je aan de gemiddelde dwaas een mening ging vragen over Thawrage, dan zouden ze allemaal zeggen dat hij altijd een stuk chagrijn was. Zijn mondhoeken gingen smalend omhoog bij die gedachte, al verscheen de kille blik in zijn ogen net zo snel weer terug toen dat hij de geur van een rogue rook. Zijn blik schoot naar opzij en hij zette het meteen op een rennen. En daar zag hij het dan. Een domme kat die zijn grens overstak, die zíjn territorium binnenkwam. En Thawrage maakte er een punt van om met snelle, grote sprongen naar de kat te rennen en vervolgens zijn best te doen om de kater zo hard mogelijk omver te beuken met zijn goede schouder. 

Ahh ja, de Clankatjes ook met hun verdediging van het territorium. Eén van de weinige dingen die Glint nog van zijn oude leventje had. De rogue probeerde wat te zeggen toen de kater op hem afvloog, maar kreeg de kans niet omdat deze gelijk in de aanval ging. Ach, natuurlijk. De flinke duw van de kater was raak, maar de point was niet van plan om zichzelf zo snel gewonnen te geven. Glint rolde behendig een stukje door zodat de WindClanner hem niet gelijk kon bespringen. De gespierde point stond op, zijn nagels uit de hulzen, en keek de tabby aan met zijn kille, ijsblauwe ogen. "Nou, nou, wat een hartelijk welkom zeg," miauwde Glint smalend. Hij was niet bang voor deze miezerige Clankatjes en hun o zo belangrijke warrior code. Hun sterrenvriendjes zouden de Clans toch nooit tot hulp schieten. En al zouden ze, Glint was niet bang voor die zwakke katten.

Thawrage trok zijn bovenlip dreigend naar achteren toen dat de rogue zijn woorden sprak. ”Als je een gezellige rondleiding wilde hebben door het territorium, wat voedsel om mee naar huis te nemen en eventueel een lekkere slaapplek, dan ben je bij het verkeerde adres. Ik zou het eens bij de ThunderClanners proberen. Die staan erom bekend dat ze minder terughoudend zijn tegenover buitenstaanders,” zei hij op een koude toon tegen de kater, zijn oortjes draaiend. ”Voor de rest zou ik je aanraden om met je gore poten van mijn territorium gaan, al ben ik niet te beroerd om je een pootje te helpen als dat moet.” Hij keek de ander dreigend aan terwijl hij dichterbij kwam. Hij had de klauwen heus wel opgemerkt en ook zijn grote klauwen schoten uit hun hulzen. Hij merkte met plezier op dat hij zeker één kop groter dan de kater was, maar dat was ook niet erg moeilijk met zijn grote gestalte. Het had hem altijd perfect geholpen in eerdere situaties en zou dat nu ook weer doen.

Thawrage draaide kort met zijn oortjes. Wat was dit? Een kat die eerder in een Clan had gezeten? Hij kneep zijn ogen licht samen. Nu dat hij zich focuste op de kater dacht hij hem wel ergens van te herkennen. Hij was ietsje jonger dan Thawrage, dus ze zouden elkaar vast niet vaak gezien hebben en Thawrage interesseerde zich op Gathering sowieso niet echt voor katten van andere Clans. ”Wat is er gebeurd?” vroeg hij met een smalende grijns om zijn lippen. ”Was je zo nutteloos dat zelfs je eigen Clan je niet wilde hebben?” Of misschien was hij wel verbannen omdat hij een andere kat had vermoord. Er waren vast veel katten die van hem dachten dat hij ook ooit die tour op zou gaan, maar niks was minder waar. Als iemand loyaal was naar zijn Clan, dan was het Thawrage wel. Al liet hij dat nog op zo’n botte manier merken soms. ”Ja hoor,” zei hij op een luchtige toon. Vervolgens versnelde hij zijn pas en beukte hij weer met zijn schouder in de richting van de kater. ”Ongeveer die richting uit,” sneerde hij. ”En nu oprotten.” Hoewel er een smalende grijns om zijn lippen was verschenen, was er in zijn ogen te zien dat hij het meende.