Trash panda kingdom

De rode kater was weer eens afgedwaald. Zijn poten hadden hem ver door het rogue territorium heen gedragen. Het was zeker niet de eerste keer dat de kater hier zijn tijd besteedde. De two-leg place was tegenwoordig zo druk. Het barste van de nieuwsgierige en praatgrage katten. Iets waar Havu een spuug hekel aan had. Hij zat liever hier. Ver van alle drukte vandaan met zijn buikje gevuld van prooidieren die zich vet mesten op de planten die de tweebenen hier neerzetten. Ja ja, dit was het leven helemaal. Natuurlijk wist hij dat hij zijn plichten had aan de Elite, maar daar zorgde hij dan ook zeker voor. Dat was wel het laatste waar hij zich zorgen over maakte. Al snel merkte hij dat hij dichter bij het Windclan territorium kwam. Als ex Thunderclan warrior wist hij alles wat hij moest weten over de clans. Een ding wat vast stond: Havu mocht ze niet. Zeker windclan niet. Konijnenknuffelaars. Zijn ogen vernauwde toen een nieuwe geur zijn neus binnendrong. Vos en prooi en een andere geur die hij niet zo 1 2 3 kon plaatsen. Als er een vos het windclan territorium aan het terroriseren was dan was dat iets nuttig voor de Elite. Wellicht was dat iets van hun General wel zou willen horen. Havu wiebelde geamuseerd met zijn oren. Ach, had hij ook wat beters te doen? Hij versnelde zijn stappen naar een draf pasje. Eenmaal dichterbij liep hij aan de rand van het windclan territorium. De geur van vos was zwakker maar kwam zeker hier vandaan. De andere twee geuren waren wel overduidelijk sterker. De rode kater verstopte zich in de bosjes en tuurde voor zich uit. Al snel kreeg hij een wasbeer in het vizier die aan het smullen was op het karkas van een konijn of haas. De bloodclanner spande zijn spieren aan en sloop stilletjes uit de bosjes. Geruisloos kwam hij dichterbij. Eenmaal dichtbij genoeg nam hij een grote sprong en viel de grijze aaseter aan. Het dier was vrijwel even groot als hem. Als niet groter. Maar het dier had hem niet aan zien komen waardoor Havu genoeg tijd had om zijn nagels door zijn keel heen te slaan. Hij had nog nooit wasbeer gegeten en hij betwijfelde of het überhaupt lekker was. Maar het bloed dat onder zijn poten doorstroomde voelde geweldig aan. Hij hief zijn kop en keek om zich heen. De geur van windclan was sterk aanwezig. Te aanwezig wellicht. Al snel spotte hij een grijs witte kat aan de rand van de grens. Zijn lippen vormde zich in een grijns. "Oh hallo daar," mauwde hij onschuldig. Hij liet zijn vers gedode prooi voor wat het was en draaide zich naar de windclanner toe.  

De kat die bij de grens zat was klein. Een jonge apprentice gokte Havu. Ze was veel kleiner dan de wasbeer die hij zojuist had gedood. Een makkelijke prooi dus. Al was hij zeer voorzichtig als het ging om Clankatten vermoorden. Een oorlog aanwakkeren had hij niet zo'n zin in. Al zat het er waarschijnlijk toch wel aan te komen. Vroeg of laat. Maar hij wou niet de gene zijn die dat veroorzaakte. De general had duidelijk plannen met de clans en hij wou die niet dwarsbomen door zijn eigen domme plan te trekken. Nee, de clankatten bleef hij over het algemeen wel van af. Alhoewel, een paar krasjes zouden niet veel kwaad kunnen, toch? Hij trok geamuseerd met zijn snorharen. Hij stapte dichterbij tot hij nog maar enkele pootstappen van de kleine apprentice vandaan was. Een korte lach verliet zijn mond. Hij vernauwde zijn ogen en keek haar strak aan. "Je zou toch denken..." mauwde hij zachtjes, een lichte grijns liep over zijn lippen heen. "Dat je de geur van dood en verderf wel zou herkennen." Een windclan apprentice die niet eens wist hoe de Elite rook. Het zou hem niks verbazen als ze er niks over wist. Dat bewees maar weer wat voor zooitje ongeregeld het was daar. Hun leerlingen niet eens leren over de meest gevreesde clan van het woud, zeer verstandig.

Havu vernauwde zijn ogen. Blijkbaar hadden ze hier een bijdehandje. Oh wat had hij daar een hekel aan. Jonge katten die een veelste groot bek hadden. Zijn nagels ontblootte zich dan ook direct. Niet dat hij zomaar toe zou slaan. Deze kat zou net zo goed nog in de nursery bij haar mama kunnen liggen. En kittens pijn doen lag niet helemaal in zijn straatje. "Jullie leren ook echt niks he," mauwde hij met een honende klank in zijn stem. Langzaam schudde hij zijn kop. Deze katten waren veelste zacht voor het echte leven. Ze gingen zo teder om met hun jongen. Zo zouden ze nooit klaar zijn voor de rest van de wereld. Want als de clans slim genoeg waren dan hadden ze deze jonge kat haarfijn uit kunnen leggen dat katten zoals hij gevaarlijk waren. Dat je daar voor moest wegrennen en niet koppig moest blijven praten. Maar blijkbaar was het Havu's geluk dag. Dit muizenbrein had geen enkel benul wat voor gevaar ze zichzelf inzette. "Nee," siste hij. Hij hief zijn kin. "Je hebt geen idee wat deze halsband betekent of wel?" vroeg hij met vernauwde ogen. Oh dear wat was ze onnozel.

Het deed hem bijna zeer om te zien hoe zo'n jonge kat zo slecht werd opgevoed. Ze was klein dat wel. Maar ze had potentie. Alleen dat werd niet goed gebruikt. Zoals altijd. Hij had ook zoveel potentie in zich gehad. Hij was by far de beste warrior van het kamp geweest. Niemand had dat gezien. Niemand durfde dat toe te geven. Dus vertrok hij naar een plek waar hij wel geapprecieerd werd. "Oh lieve schat, ik kan jou zoveel bijbrengen." Wederom trok hij zijn lippen in een grijns. Ze moest eens weten wat hij haar wel niet allemaal kon leren. "Ik kan een wereld voor je openen." mauwde hij mysterieus. "Alleen de vraag is, kan een tere kat zoals jij, dat aan?" vroeg hij aan haar. Zijn ogen verdonkerde. Hij zou haar niet zomaar alles vertellen. Nee, nee dat zeker niet. Als ze wou leren moest ze dat zien te verdienen. Alles had zo'n zijn prijs. "Het betekent dat ik katten heb gedood," antwoorde hij koeltjes op de vraag over z'n halsband. Hij was er trots op, dat zeker. Het had hem veel tijd en inspanning gekost om zich bij de elite te kunnen voegen. "Het laat zien dat ik van de Elite kom, dat ik gevaarlijk ben." Bij de laatste woorden boog hij iets verder voorover richting de apprentice en verlaagde hij zijn stem naar een fluister stem.

Een kort hachelijk lachje verliet zijn bek toen de apprentice aangaf dat ze het wel aankon. Een ondeugende glinstering verscheen in zijn ene werkende oog. Oh ze had pit dat zeker. Maar Bloodclan zou niks voor haar zijn. Er waren maar weinig clankatten hebben het lef daarvoor. Hij was er een daarvan. Maar deze sneue apprentice niet. Maar het kon geen kwaad een beetje met haar te spelen. Haar bloeddorstige verhaaltjes te vertellen die zelfs de sterkste leader de rillingen over het lijf gaf. "Omdat we behoren tot de meest machtige en sterkste katten, de elite van allemaal." mauwde hij met een grote grijns op zijn bek staan."Je moest eens weten," Hij lachte hard op. "Ik betwijfel of een kit zoals jij ooit nog een oog dicht zou doen." Ja ja, beetje plagen kon geen kwaad. Hij wou eens zien wat deze kat allemaal in huis had.