∆ Task [one] Myval

Myval vond het een eer om wat goeds te mogen doen voor BloodClan. Voor een loyale BloodClanmember. Ooit wilde hij ook op zo'n manier herinnert worden. Hij zou voor altijd een teken van hem achterlaten. Misschien een wasbeervelletje ofzo? Was eigenlijk geen slecht idee. Maar goed, hij moest eerst deze task volbrengen. Hij had verhaaltjes gehoord over Fortuna's kwade geest die er rond zou zwerven. De wasbeerkleurige kater vond het maar onzin, maar hij zou zeker opletten. Eerst zien, dan geloven. Als Myval sterk wilde worden, dan moest hij ook dapper zijn. Net zoals Nehzoda! Die zou dit ook niet eng vinden. Met lichte spanning staarde de young-one naar de botten. Hij vond dit nog steeds een eer, maar echt uitnodigend zag het er niet uit. Met een vies gezicht veegde Myval wat stof van één van de botten. Yuck.

Hij deed zijn best om niet te kokhalzen. Niet dat hij er niet tegen kon, nee hij vond dit juist cool, maar het was gewoon dat hij hier met zijn nette vacht stof aan het vegen was. Ach ja, het was voor BloodClan en zijn moeder had hem niet voor niets naar een wasbeer vernoemd. Zijn haren werden overeind geblazen door een koude kille wind. Verbaasd keek de young-one om zich heen. Het was toch veel te warm voor zo'n kille wind? Waar kwam die nou weer vandaan? Twijfelend ging Myval verder met zijn task. Dit was wel erg vreemd allemaal... Of zouden die verhaaltjes toch echt zijn? Ach kop op, niet zo raar doen. Geesten bestaan niet. Dat is iets voor die vieze Clankatten. Nee hij was door en door BloodClan en geesten zouden hem niet afschrikken! De kater checkte of hij elk vuiltje weg had geboend voordat hij doorging naar de volgende botten. Hij ging best lekker al zei hij het zelf. Voor de zekerheid hield Myval zijn oren gespitst voor andere rare dingen, maar eigenlijk verwachtte hij niks geks. Hij geloofde niet in die bangmakerij van members. Ze wilden hem gewoon plagen! Nou daar zou hij echt niet in trappen hoor.

Serieus?! Kon hij niet eens rustig een taak uitvoeren? Boos keek de young-one omhoog nadat hij allemaal zand en steentjes op z'n kop had gekregen. Hij was het spuugzat dat katten hem pestten, omdat hij klein was voor zijn leeftijd! Iedereen vond hem een kleine kitten die niet tussen hen hoorde. Myval wist wel beter, want hij zou zich niet laten wegpesten. Wanneer hij eindelijk zijn halsband heeft met een hondentand, zouden ze wel anders piepen. "Wie dat daar boven dan ook doet, dit is onrespectvol!" schreeuwde de kater naar boven. Niet naar hem, maar naar de overleden member. Waarom zou hij anders haar resten moeten schoenhouden? Naja, het schrikt af natuurlijk, maar dan hadden ze het net zo goed over het hele territorium kunnen verspreiden. Mokkend ging Myval verder met het volgende paar botten. Nog even doorzetten en dan zou hij zich snel weer terugtrekken naar de base. Hij had echt geen zin in stomme wachters.

Tuurlijk kwam er geen reactie. Ze waren te bang. Te soft. Wie weet waren ze wel bang voor het enge spookje die hier zogenaamd rond zou zweven. Ergens zat Myval te twijfelen of hij omhoog zou klimmen, maar wat schoot hij er mee op? Hij was veel te onervaren en de members zullen het alles behalve op de prijs stellen. Ooit zal zijn tijd komen en dan zullen ze snel ophouden. Nog heel even keek de kater twijfelend omhoog voordat hij besloot verder te gaan. Hoe eerder hij klaar was, hoe eerder hij hier weg was. Geen irritante wachters en geen mogelijke spookjes.

Myval keek weer op toen de struiken ook nog eens begonnen te ritselen. De kleine kater knipperde even. Waarom gebeurden al die vreemde dingen nu weer? Waarom kon hij zijn taak niet gewoon rustig uitvoeren? Of was er inderdaad een geest? Van dat idee gingen Myvals haren al overeind staan. Twijfelend keek de kater naar de struiken die ritselden zonder de hulp van de wind. Zou hij een kijkje gaan nemen of niet? Ergens zou het stoer zijn om op de geest af te lopen, maar het zou erg dom zijn als er enkel een vogel inzat. Nee, hier zou de young-one niet intrappen hoor! Niet vandaag. Mokkend ging de grijsbruine kater verder met zijn taak, maar zijn oren bleven alert in de richting van de enge, vreemde struik staan. Niet vandaag Myval, niet vandaag.