The world ender

Ze was nog niet eens geboren toen Skyclan vernietigd was, maar verhalen had Crystalstar genoeg gehoord. Ooit, in de tijd van haar grootouders, was het de vijfde clan geweest, een zo sterk en machtig als de andere vier. Dat was geweest tot de dag waarop Starclan besloten had dat víér clans meer dan genoeg was. Het bracht koude rillingen over haar rug. Als vijf vier kon worden, waarom vier dan geen drie? Acornstar had al gedacht dat Riverclan moest verdwijnen, en hoewel ze zeker wist dat zijn vermeende profetie vals was geweest, had het haar gedachte nooit verlaten. Zo nu en dan moest Crystalstar hier even naartoe, om zich te herinneren aan wat was geweest, en wat er van haar clan kon komen, als ze niet altijd op haar hoede was. Nooit kwam ze iemand anders tegen, niet veel katten schenen graag herinnerd te worden aan die duistere episode uit hun verleden.

Vandaag was echter anders, vandaag werd ze verrast door de aanwezigheid van een grote, langharige Shadowclan kattin. Wolfblood was niet mooi in de traditionele manier, of zelfs op de strenge en krachtige manier waarop Crystalstar mooi was. Maar ze had toch iets van een aantrekkingskracht, hoewel daarvoor meer dan gecompenseerd was door haar uitstraling. De leader van Riverclan had haar nooit echt kunnen bestuderen, maar ze had wel eens gehoord dat zelfs haar eigen clan niet de grootste fan was van Wolfblood, die het bloed van Bloodclan droeg, en hard en liefdeloos leek. Toch, een kans om de nieuwe deputy van Shadowclan te ontmoeten zou ze niet aan zich voorbij laten gaan, zeker niet als die deputy zo intrigerend was.

"De laatste keer dat ik je van dichtbij zag, was je bezig mijn Warriors aan stukken te rijten." Mauwde ze koeltjes. Ongetwijfeld had Wolfblood haar al opgemerkt, of ze moest een wel erg ongeschikte deputy zijn. Het opbrengen van de beruchte oorlog tussen hun clans was misschien niet het meest tactvolle begin voor een gesprek, maar het was hun enige gedeelde ervaring. "Ik weet in ieder geval dat Settledstar niet heeft gekozen voor iemand die hém de gevechten laat leiden." Een teken, misschien? Was Wolfblood er soms omdat Settled dacht dat hij nog niet uitgevochten was?

Geen greintje humor of luchtigheid hier te vinden, merkte Crystalstar al snel. Wolfblood was bijna net zo ernstig als Acornstar was geweest, maar misschien niet zo sluw. De letterlijkheid waarmee ze antwoordde kon alles betekenen, maar Crystalstar dacht dat het er op wees dat Shadowclan's nieuwe deputy misschien niet de meest uitgebreide fantasie had. En dan die laatste vraag, met zo veel wantrouwen in de stem. Ze keek de deputy geringschattend aan, besloot dat ze beter niet té minachtend kon doen, en antwoordde: "Ik heb er een gewoonte van gemaakt om nieuwe hoge rangen altijd uit te zoeken. Op Gatherings zetten we allemaal ons leuke masker op, daar heb ik niets aan. Ik vraag me af hoe jij, en al die anderen, zijn als ze alleen zijn, zonder de ogen van alle clans en jullie leaders op je." Ze zei het nonchalant, maar het was duidelijk door de toon van haar stem dat ze serieus was. En het was waar. Ze had bijna elke nieuwe rang wel eenmaal ontmoet voor hun officiële ontmoeting op een Gathering. "Het woud is een plek zo ingewikkeld als je hem zelf maakt." Voegde ze er raadselachtig aan toe.

Het was intrigerend hoe ondoordringbaar Wolfblood was. Spottedrain had zich gemakkelijk opengesteld, en Settleddust had haar spelletje meegespeeld. Maar deze kattin scheen er niets van te willen hebben, of niets van te begrijpen. Ze was direct, fel en chronisch geërgerd, leek het. Crystalstar hief haar zeegroene ogen wat op toen Wolfblood zich compleet oprichtte. Wat een immensiteit. "Nee, we zijn zeker geen vrienden, dat heb je goed gezien." Mauwde ze mild. Dat betekende niet dat ze geen vrienden konden worden, of dat Crystalstar geen gebruik kon maken van de Deputy van Shadowclan. "Ik wil weten waarom je clan je zo ontzettend minacht. Meningen zijn meestal verdeeld wanneer een nieuwe Deputy wordt gekozen. Maar de meningen lijken bijna unaniem tegen je te zijn.." Dat zou de zwakke plek zijn, dat voelde ze.

Méér dan een gevoelige plek, merkte Crystalstar op, toen ze Wolfblood's furieuze reactie aanzag. Ze moest toegeven, de Shadowclandeputy was een imposant en zelfs angstaanjagend figuur, zo helemaal opgericht, en de furie in die ogen was onmiskenbaar: de furie van iemand die kon moorden. Toch zette Crystalstar geen stap naar achteren, en wende ze haar brutale blik geen moment af. Zíj was de leider hier, en de speler. Deze deputy was slechts één van Settledstar's stukken. Haar mondhoeken trilden wat toen Wolfblood haar wees op haar beschaming op de laatste gathering. Het amuseerde haar ergens wel, de kinderachtige poging om haar te provoceren. "Zou ik je erg choqueren als ik onthul dat ik er niets van meende, Wolfblood? Dat die woorden wind waren, zoals alles wat een leider op een gathering zegt?" Ze maakte geen aanstalten om op te staan, en bleef in plaats daarvan opkijken. "Ik weet genoeg van jou, én van Shadowclan. Of ik een imbeciel ben is niet aan mij om te zeggen, maar ik neig naar dat ik minstens gemiddeld intelligent ben." Mauwde ze zoetjes, nog steeds oogcontact houdend. "En stop met bedenken hoe je me een paar nieuwe littekens kan geven, je bent geen match voor mij." Drukte ze de ander op het hart.