I gave you all

Een normale dag, was dat nou zo moeilijk. Starclan, een normale week was zelfs te veel gevraagd blijkbaar. Kijk, in elk geval hadden ze nu wel antwoord gekregen op wat er met Fawnleap gebeurt was en waarom hun Leader zomaar verdwenen was. Maar het was niet het antwoord waar iedereen op zat te wachten en het was zeer zeker niet welkom. Vooral zijn kinderen en zus namen het nieuws niet in dank af en ook Storkglide kon het nauwelijks geloven dat Fawnleap zo'n streek zou hebben uitgehaald. Dus nu was ze in Dark Forest. En wat Storkglide daar over wist was vast meer dan Blazestar wou geloven. Nee, ze begreep prima hoe het zat met Dark Forest en Starclan. Oh ja en voor een duistere reden had Blazestar het soort kruiden nodig wat niet hielp met genezen. Ze had hem de bessen gegeven zonder verdere vragen en nu zaten ze gezellig met elkaar in zij den. Rabbitcharm was er, Sorrelnose was ook uitgenodigd voor het feestje. Plus Fallenflight, een keuze waar Storkglide niet al te blij mee was. Ze zat dan ook zo ver mogelijk van de poes vandaan terwijl ze luisterde naar het verhaal van de Leader.

En hij ging de bessen opeten. Ze knipperde verbaasd met haar ogen, maar voordat ze of iemand anders kon ingrijpen was hij al begonnen aan zijn tussendoortje. ''Stommeling! Spuug ze uit!''gilde ze, eigenlijk voor het eerst echt pratend sinds het nieuws. Wat dacht hij in vredesnaam mee bezig te zijn. Ze had kruiden nodig, de speciale die hem zouden laten overgeven voordat het te laat was. ''Ben je soms je verstand verloren bij die val?'' Was iedereen hun verstand verloren?

Hoe graag ze al die katten die Blazestar niet geloofden nog meer op hun kop wilde geven, ze wist dat haar broer haar nu nodig had. Het was het minste dat ze voor hem kon doen na alles dat ze al meegemaakt hadden. En met iedereen die tegen hem leek te zijn gekeerd was ze misschien wel een van de weinige al dan niet de enige die aan zijn kant stond. Ze nam haar plaats in, in de den en liet kort haar blik over de andere katten in de den gaan. Fallenflight en Rabbitcharm hadden duidelijk Blazestar in twijfel getrokken, maar de hoopte dat de medicine cat toch wel aan de kant van haar leider zou staan. Alleen ze wist niet goed hoe ze de jonge poes moest inschatten.
Blazestar sprak en in eerste instantie leek het erop dat hij gewoon zijn verhaal kwijt wilde, waarbij ze zijn blik ontmoette en kort knikte om hem aan te moedigen. Alleen naarmate de woorden gesproken werden en ze door had wat hij ermee bedoelde, wist ze dat hij iets doms van plan was. Iets wat al deze katten niet waard waren als ze hun leider zover zouden drijven. Storkglide was de eerste die wat zei, die bevestigde wat ze al vermoedde dat de bessen deden. "Idioot, je hoeft jezelf niet te bewijzen." Sprak ze uit. "Ze zijn dit leven van he niet waard." Niet als ze niet in hun leider konden geloven zonder dat hij dit moest doen. En hoeveel levens had hij nog? Was hij echt van plan om dit leven te geven voor al die katten die hem niet geloofden? Hoe graag ze hem hierin wilde steunen, dit kon niet de juiste oplossing zijn toch? Maar was het al te laat? Ze had geen idee hoe snel dit zou werken en of Storkglide in zou kunnen grijpen. En of het ook daadwerkelijk was dat ze dacht dat het was, maar anders zou de medicine cat niet zo reageren toch?

<sub>Van alle dingen had ze nooit verwacht dat haar broer zijn vroegere mate zou beschuldigen van moord. Ze was hem al gedeeltelijk beginnen vertrouwen laatste tijd maar dat vertrouwen leek al snel weer gebroken te zijn als hij zo’n dikke leugen zou verspreiden. Absoluut humeurig was ze dan ook geweest toen hij haar meeriep naar de leader den, want ze dacht dat ze haar punt wel heel duidelijk had gemaakt. Terwijl gedachtes haar kop vulden en dingen verwerkten, bevond ze zich vanaf dit gegeven moment in de den en zag de anderen die hij had samengeroepen – waaronder Rabbitcharm, Storkglide en haar andere zus. Daarbij had ze wel gezien hoe Stork zo ver weg mogelijk van haar ging zitten, maar diep ging ze er niet op in. Het kon haar ook niet meer interesseren. Ze wilde gewoon uit zijn buurt blijven op dit gegeven punt, want ze wilde niet nog meer leugens meemaken. Wilde niet nog meer tragediën meemaken dan ze al had. Ze had al genoeg problemen en ze had absoluut geen zin in een nieuwe.

Maar veel beter werd het er niet op. Haar gouden ogen staarden naar hem terwijl hij praatte en ze bleven kijken. Want ergens begon ze met ongeloof te staren des te meer zijn tekst vorderde. Niet omdat ze geen medelijden had, maar omdat het zo gestoord was. En dat vond zij dan nog wel. Hij begon die rode bessen te eten en ze voelde zichzelf al misselijk worden denkende dat hij dood zou vallen zo meteen. “Je bent gestoord, Blaze!”, bries ze boos. “ ’T is niet omdat ik je niet geloof dat je DIT nu weer moet doen! Serieus, wie doet dat nou?!”. Ze slikte even. Kijk, toen ze zei dat ze Fawnleap niet aan zag voor een moordenaar, bedoelde ze niet ‘hey broer ga maar even dood’. Want hem zien sterven, recht voor haar ogen, was het laatste dat ze wilde. Daarom probeerde ze weg te kijken terwijl nare gedachtes haar brein helemaal overlaadden. Ze had geen woorden meer om uit te spreken, alleen een zéér ongemakkelijk gevoel en duizenden gedachtes. Dit was echt gek. Was het haar fout nu?</sub>

Storkglide stond op het punt de den uit te rennen om duizendblad te kunnen halen in haar den, een middel waarmee ze hoopte Blazestar te kunnen laten overgeven. Als ze het op een manier in zijn strot geduwd kreeg. Enkel, de geluiden achter haar lieten haar weten dat het nog maar weinig zou uitmaken. De gevlekte poes draaide zich weer om, wetend dat het te laat was voor wat voor acties ze nog wou ondernemen. Storkglide kon enkel staren naar de stervende Blazestar, met schuldgevoel kruipend in haar botten. Zij had gefaald hem te redden van een onnodige dood. Een leven onnodig weggegooid, enkel omdat hij zichzelf zo nodig had moeten bewijzen. "Waarom liet je mij niet dat verdomme bewijs halen?''sprak ze tegen een al overleden Leader.

Het was bijna ironisch hoe degene die hem net nog beschuldigden van geen bewijs te hebben en hem niet leken te geloven. Nu ineens zeiden dat ze nooit gezegd hadden hem niet te geloven. Zij waren een aantal van de katten die hem tot dit gedreven hadden en ze hadden het recht niet om zo tegen hem te praten. Natuurlijk vond ze het zelf ook idioot en had ze hoop dat Storkglide nog iets kon doen, maar dat mocht niet baten, want haar broer ademde al snel genoeg niet meer. De bessen hadden hun werk gedaan en nu was het wachten tot hij terug zou komen. Maar ze was niet van plan om dat in stilte af te wachten. "Is dit wat jullie wilden?" Vroeg ze aan haar jongere zus en Rabbitcharm. "Het is makkelijk om nu ineens te zeggen dat jullie nooit gezegd hebben dat jullie hem niet geloofden." Het was niet eens geloofwaardig na wat ze eerste gezegd hadden. "Dit leven dat hij nu aan het verliezen is, is jullie schuld en iedereen daarbuiten die hem niet geloofde op zijn woord." Misschien ging ze te ver, maar degene waar ze eigenlijk boos op was, was haarzelf. Waarom had ze niet doorgehad wat hij wilde doen? Waarom had ze hem niet kunnen stoppen voor hij dit deed? Dit leven was geen van deze katten waard, niet nadat ze hem niet geloofden en ze ging er vanuit dat dit niet de laatste was van Blazestar, maar wat als het dat wel geweest was? Hoe hadden ze dit dan op willen lossen?

BRUH. Soms kon Blaze zo ontzettend dom zijn. Talk about a martyr complex! Het maakte Hawk zenuwachtig, maar niet omdat hij dacht dat Starclan de ander niet zou terugbrengen. Meer gewoon het feit dat Blaze daar dood lag, once again. Een rilling trok door zijn lichaam heen. Gelukkig kwam de leader snel terug. Hoeveel levens had die nou weer open? Met een bittere blik keek hij naar de nonbelievers, Rabbit included. Hij had haar altijd gemogen, maar vond haar de afgelopen tijd nogal Foxdung doen. Happy now?