[!] spreads

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower hield niet zo van de warmte die steeds meer het gebied binnen kwam sluipen. Ze was gemaakt voor sneeuw en ijs, en met de laatste vorderingen in haar leven, maakte het dat ze in een rot humeur was. Ze leek de controle op alles te verliezen. Op haar vrienden, op haar vriendje, op haarzelf. Nee, stop, niet aan denken, dat was een stomme fout. Niemand wist daarvan. Dat geheim ging mee haar graf in. Ze nam een kleine pauze bij de lelies op haar pootkussentjes af te koelen en een slokje van het water te nemen. Pas toen kreeg ze door dat het water en iets anders uitzag en dat het anders.. smaakte? Ze stak haar tong even walgend uit. ‘Yuk,’ klaagde ze stilletjes in haarzelf. En toen er opeens voor haar neus een dooie vis boven kwam drijven, deinsde ze geschrokken achteruit. ‘EW!’ gilde ze geschrokken. Man, die lege blik in de ogen van die dooie. Maar hm, misschien kon ze hem wel meenemen... toch? Voorzichtig haakte ze de vis op het droge, waar hij niet zijn gewoonlijke spartelende bewegingen maakte.}

Mousepaw staarde met grote ogen naar de rivier, ze had een brok in haar keel. En al haar organen leken zich in haar lichaam te verdraaien van afschuw. Het voelde werkelijk alsof ze een spook had gezien, een schim die zijn weg uit de onderwereld had weten te vinden. Ze slikte moeizaam en sloot haar ogen. Allemaal gedachtes schoten door haar hoofd heen. Ze schreeuwde naar haar. Krijste woorden die ze niet wilde horen. De poes deed haar best om ze te onderdrukken. Met feiten, en een objectieve stroming van gedachtes. Iets wat heel veel focus en concentratie vereiste. Dus toen ze opeens een luide gil in de verte hoorde. Stond de medicine cat apprentice even verstijfd van angst. Even verwachtte ze dat er een gruwelijk wezen de bosjes uit zou komen en haar aan stukken zou scheuren, omdat ze de wil van starclan in de wind had gegooid. Maar er gebeurde niks. Een golf van opluchting sloeg over de grijze kattin heen. Ze was veel te paranoïde- en dus besloot ze maar op het geluid af te gaan. Spoken bestaan niet immers. De apprentice trof Cottonflower aan. Die wel een heel vies gezicht had getrokken. De bruine warrior had een vis op het land weten te krijgen. Mousepaw schudde met haar kop en hield haar kop hoog. Ze kon niet aan de buiten wereld laten zien dat er iets mis was. Dit- dit had niks te maken met Starclan. Het was gewoon- nou ja ze wist niet precies wat het was. Maar het was vast en zeker niks. Ze moest zich niet gek laten maken, alles zou goed komen. Ja- ja. "Het is gewoon goed hoor," sprak ze zo zelfverzekerd mogelijk. "Die vis, het is gestorven aan een soort bacterie; ah ik even vergeten hoe het heet. Maar hoe dan ook; dat verklaard waarom het er zo anders uitziet. Maar maak je geen zorgen het is totaal niet gevaarlijk voor katten." Ze zoog het hele verhaal uit haar duim. Ze schonk haar vriendin een glimlach en gebaarde naar het prooidier. "Het is best wel zeldzaam dus daarom hebben we het nog niet eerder gezien, en het verklaard ook waarom het water zo vies is."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze schrok zich weer een ongeluk toen ze opeens een stem achter zich hoorde. Ze legde geschrokken een poot op haar borst. ‘Verdomme, Mouse,’ vloekte ze. Ze was net erg verdachte vis aan het bestuderen, en dan besloop ze haar zo? Cottonflowers blik ging echter wel naar die van de medicine cat apprentice en ze luisterde hoe ze vertelde dat 'ie gewoon prima was. Het klonk logisch, en als Mousepaw 't zei, zou het wel prima zijn. Toch keek ze er met een schuine blik na. Nee, ze zou wel muis ofzo eten vanavond. Maar één zin was wel een beetje apart wat Mousepaw zei. ‘Je weet dat het zeldzaam is, maar je hebt het ook nog nooit eerder gezien?’ miauwde ze bedenkelijk. Dat klonk raar. Maar het zou vast met hun Starclan hocus pocus te maken hebben.}

De medicine cat apprentice grinnikte zachtjes toen ze de warrior van schrik hoorde vloeken. Nu wist ze ook eens hoe het was. Hoe vaak had Cottonflower niet haar het stuipen op het lijf gejaagd? Te vaak. Mousepaw keek stilletjes toe hoe de bruine kattin haar blik tussen de dode vis die nog altijd lag, en haar verdeelde. De medicine cat apprentice kon haar vriendin bijna horen denken, even wilde ze een grapje erover maken. Dat ze haar brein niet moest overbelasten, dat is 'ie immers niet gewend. Maar ze besloot het uiteindelijk maar toch voor haar te houden. ‘Je weet dat het zeldzaam is, maar je hebt het ook nog nooit eerder gezien?’ Klonk er uiteindelijk wat Dubieus van de andere poes af. Mousepaw snoof even kort; ze had het toch uitgelegd? Vertrouwde ze haar woord niet? Maar de kattin lachte enkel en schudde met haar hoofd. "Nou zeg, alleen omdat wij het niet eerder hebben gezien betekend niet gelijk dat we er niet van af weten." Ze schonk de warrior een speels glimlachje terwijl ze nadacht over een voorbeeld; een die het gespreks onderwerp ook gelijk kon veranderen. "Ik bedoel; ik heb nog nooit iemand jouw onder de tafel zien praten, maar dat betekend niet dat het nooit gebeurd is toch?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had nog steeds kortsluiting in haar brein. Ze keek met een lege blik naar haar vriendin. Maar oké, ze zou het wel beter weten. Zij was de medicine cat, als ze over iets wist, moest ze dit wel weten. Al was ze het nog steeds niet helemaal eens met haar logica. Ze haalde haar schouders even op, maar toen ze een voorbeeld gaf, moest ze hardop lachen. ‘‘Omdat dat niet zeldzaam is, dat bestaat niet,’’ miauwde ze met een scheve grijns. Het was haar eindeloze koppigheid die haar het laatste woord zou geven, in welke situatie dan ook. Niemand hield zo hardnekkig haar poot stijf als zij. Oké, misschien kon ze een beetje buigen als ze met Hermitshell sprak, maar dat was tussen hen, niemand zou dat ooit weten. Hij was de enige waar ze voor kon schikken, met tegenzin weliswaar. Maar Mousepaw zou nooit weten dat haar neefje Cottonflowers enige gelijke was. ‘‘Zelfs jij met je medicine cat praat kan dat niet. Dus ik geef je nog één kans om met mij in discussie te gaan over je zeldzame ziekte die je nog nooit hebt gezien. En anders, heb ik gewonnen.’’ Nu ze misschien even langer nadacht. Misschien wist ze het van StarClan ofzo. Al die geheimen. Ugh, ze wou dat zij met StarClan kon praten. Maar niet over kruidjes en dat soort bullshit. Nee, ze wilde gewoon alwetend zijn. Zo zou ze achter ieder vies geheimpje komen die Crystalstar en Carrioncough voor haar verborgen hielden. Oh, en ze zou haar moeder kunnen zien.}