[Open] This is how we rise up

Ze had de woorden niet willen geloven, de woorden dat haar moeder mogelijk dood was. Als ze alleen maar verdwenen was, dan betekende het dat ze haar nog een keer zou kunnen zien, maar als ze dood was. Haar vader was haar dan wel gaan zoeken, maar zou hij ooit nog terugkomen als ze echt dood was? Zou ze dan geen van haar beide ouders nog een keer terugzien? Ze schudde haar kop, wetende dat ze niet zomaar hoop zou moeten verliezen. Niet na woorden te hebben gehoord die misschien wel helemaal niet waar konden zijn. Maar het was niet makkelijk, om te blijven geloven. Om te blijven hopen. Toch zette ze de ene poot voor de andere en wist ze dat ze door moest gaan.


[Open]

Hoe moeilijk kon het zijn om door te blijven gaan? Ze vroeg het zich elke dag af. Of ze misschien niet met haar vader mee had moeten gaan om hun moeder te zoeken, maar nee, ze was achtergebleven in riverclan en het enige dat ze nu nog kon doen was hopen. Ze had niet door dat er iemand anders bij haar in de buurt was geweest en ze draaide zich dan ook snel om toen ze een stem hoorde. Het was een van de warriors. De mentor van haar zusje, als ze het zich goed herinnerde. "Icecream," Ze had Kiwipaw nooit veel over haar mentor horen praten, waardoor ze de kater ook niet echt goed kende. "Bent u aan het jagen?" Besloot ze beleefd te vragen. De warrior was tenslotte wel iets ouder dan haar.

De geurmarkeringen was ook een optie geweest natuurlijk, misschien iets dat ze zelf ook zou moeten doen in plaats van hier nadenken over iets waar ze toch niks aan zou kunnen doen in haar eentje. De kater gaf toe dat hij niet zo goed was in het vangen van prooi op het land en eerlijk had ze zelf ook meer voorkeur voor het vangen van vis. "Mijn voorkeur gaat ook uit naar het vangen van vissen." Maar haar mentor leerde haar beide, dus wist ze dat ze ook moest kunnen jagen op het land. De volgende vraag van de kater bracht haar iets van haar stuk en ze staarde voor een moment in stilte naar hem. "Was het zo duidelijk?" Waar ze eerst nog een poging had gedaan om misschien een glimlach op te zetten, lukte dat nu niet meer.

Ze knikte op het feit dat vissen rustgevend was. "Soms kan je bijna een hele dag langs de kant van het water zitten om vissen te vangen." En elke vis die dan langskwam probeerde je te vangen, ook al had ze niet altijd evenveel geluk daarin. Icecream vatte haar reactie duidelijk verkeerd op. Het was niet dat ze het erg vond dat hij ernaar vroeg, niet iedereen zou dat doen tenslotte. Maar ze wist niet goed waar te beginnen. Misschien was een vraag het beste. "Denk je dat mijn ouders ooit nog terugkomen?" Ze wilde niet horen of hij dacht dat haar moeder dood was. Ze wilde wel het liefste de waarheid. Als ze wist wat ze kon verwachten dan zou het makkelijker moeten worden toch?

Natuurlijk wist hij het niet, waarom had ze de vraag ook gesteld, ondanks dat ze het antwoord wist? In ieder geval loog hij niet, zei hij niet dat het goed zou komen of dat haar moeder dood was. Of het echt hielp was maar de vraag, maar het was beter dan dat het een leugen was geweest. "Zal Starclan antwoord geven?" Waarschijnlijk niet of niet direct in ieder geval. Het zou helpen om te weten dat het goed ging met haar ouders waar ze ook waren, maar zelfs dat wist ze niet. Ze konden voor zichzelf zorgen, dat wist ze. "Wordt het minder erg met de tijd?" Misschien had Icecream ook hier wel geen antwoord op, maar het vragen kon ze altijd.

Ze had het antwoord al wel verwacht, dat Starclan aan gewone katten geen antwoord zou geven. Dat ze dingen misschien als een teken aan zouden zien, maar eigenlijk zou het niks zijn. Ze gaven wel antwoorden aan Shrimpnose en Crystalstar, maar dat was logisch. Zij waren de medicine cat en leader, maar dan nog zouden ze waarschijnlijk niet horen hoe het met haar ouders zou zijn en ze wist dat ze daar ook het beste niet op zou hopen. ”Ik denk dat ik een teken niet eens zou herkennen als deze voor mijn neus zou liggen.” Ze zou het misschien als ongewoon beschouwen, maar niet bijzonder genoeg voor een teken. Ook al zou ze waarschijnlijk niet eens een teken ontvangen. Ze wist niet goed wat voor een antwoord ze wilde met haar volgende vraag. Wilde ze een bevestiging dat het minder erg zou worden met de tijd? Of wilde ze juist horen dat ze ze nooit zou vergeten. Na zijn woorden merkte ze zijn blik op en voor een moment vroeg ze zich af of ze herinneringen naar boven had gehaald die de kater het liefste vergeten was. ”Sorry dat ik het vroeg.” Sprak ze dan ook. Ze had hem geen verdriet aan willen doen met de vraag, alleen maar een manier willen vinden hoe ze er mee om kon gaan. Het zou alleen iets zijn dat ze zelf uit zou moeten vogelen en het zou tijd kosten.

Het was niet makkelijk, ongeacht wat Icecream haar vertelde. Ze kon zich er wel voor open stellen, maar ze wist niet of ze ze dan zou herkennen. Misschien zou ze het ook pas weten als ze er echt een tegenkwam. Het kon ook iets zijn dat haar hoop gaf op die manier, ook al was het hoop die nooit waar zou worden. Ze liet haar blik naar die van hem gaan toen hij aangaf dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. ”Het is goed om te weten dat er iemand zou willen luisteren.” Zei ze met een kleine glimlach. ”En ik zou hetzelfde voor jou doen.” Ze zou niet alleen nemen, zo was ze niet, als hij iets bij haar kwijt wilde, dan zou ze ook luisteren.

Het was het minste dat ze kon doen, om ook naar hem te luisteren. Dat was waar je anderen tenslotte ook voor nodig had. Ze had geen idee hoe haar andere siblings met alles omgingen, het was iets waar ze in de familie toch misschien niet veel over praatten, maar met Icecream praten had nu zeker geholpen. Ze keek hem weer aan toen hij vroeg of ze mee terug ging naar het kamp en ze knikte. "Ja, laten we gaan," Ze had ergens geen zin om alleen te zijn, dan ging ze misschien weer piekeren en dat wilde ze niet.