Head First into the Unknown

Soms vroeg ze zich af waarom ze Settledstar's bastaarden veilig hielt in Riverclan. Het zijn handige wapens, mocht hij zich ooit verleid voelen Shadowclan weer tegen me te keren. Maar dan kwam het gezicht van Seamist altijd naar boven drijven, en wist Crystalstar dat ze het nooit zou doen. De moeder was haar te dierbaar, zelfs als die gevoelens niet helemaal beantwoord werden. Hun laatste warme avond samen was al zolang geleden, en eindigde zo vervelend. Het zou wat zijn voor Settled: om zijn oude liefde in de armen van zijn vijand te zien vallen. Ach, hij zou het vast liever hebben dan de partner die Seamist openlijk had uitgekozen om voor zijn kittens te zorgen. Dagdromen was echter zinloos. De lieve, verlegen kattin zou nooit van haar zijn. Zelfs áls ze het zou vragen, en Seamist uit angst zou instemmen, zou ze nooit haar hart hebben, niet zoals Settledstar had gehad. Ze had vanaf het begin zachter moeten zijn, eerlijker en meegaander, dan had ze misschien ooit een kans gehad..

De poes die tegenover haar zat had veel van haar moeders uiterlijk, en niemand zou haar er ooit van verwijten dat haar vader niet uit Riverclan kwam. Ze was prachtig om te zien, jong en soepel. Ambersand was nog bezig met de klim naar het toppunt van haar schoonheid, en zou de afdaling nog lang niet voelen. Ergens voelde Crystalstar jaloezie. Zíj zou er nooit meer uitzien als toen ze jong was. De jonge poes zou zich wel afvragen waarom ze naar het den van haar leider was geroepen. Waarschijnlijk dacht ze dat ze zich op een manier in de problemen had gewerkt. In werkelijkheid wist haar leider het ook niet precies. Ze was nieuwsgierig geweest naar wie Ambersand was geworden, was de enige reden die ze kon bedenken. "Geen zorgen, je bent hier niet omdat je iets verkeerds hebt gedaan." Drukte Crystalstar haar op het hart met een glimlach, die iets moederlijks moest hebben, al wist ze niet hoe goed het effect werkte. "Ik heb je vader altijd een opmerkenswaardige kater gevonden." Dat was in ieder geval geen leugen, Settledstar had nooit gefaald haar te verassen. Ambersand zou echter denken dat ze het over Arcticwolf had. "Ik ben benieuwd wat er van eerste dochter is geworden, welk pad zij in zal slaan. Hoe haar leven zich zal vormen." Ze liet de glimlach voortduren terwijl ze sprak, en toen ze stopte keek ze de ander verwachtingsvol aan. Ja, Ambersand. Vertel: wat ga je met je leven doen?

[Amber]

Waarom was ze hier? Waarom was ze in starclansnaam hier? Haar hersenen draaiden overuren terwijl ze achter de poes aan de leadersden in stapte. Alles dat ze ooit verkeerd had gedaan speelde opnieuw af op haar netvlies en ze moest haar best doen om niet weg te rennen en zichzelf in small lake te verdrinken. Oké, nee, ze was te dramatisch. Ze wilde vast gewoon iets heel normaals niet bijzonders vragen, toch? En dan nog, ze kon dat nooit weten. Niets van al die dingen, ze was zo, zó ontzettend voorzichtig geweest. En het was ook allemaal niet erg, toch? Maar wat als ze dingen zou vragen? Zou ze kunnen liegen? Hoefde ze überhaupt liegen, had ze überhaupt iets te verbergen? Bijna kon ze de woorden van haar leader niet horen over haar eigen gedachtes die in haar kop rond bonsden, maar toen de betekenis van die woorden in zakte ontspande ze zichtbaar. Het lukte haar zowaar een vriendelijke en charmante glimlach op haar gelaat te toveren. Ze ging zitten met haar rug recht en haar vacht glanzend, hopend dat Crystalstar alleen een ambitieuze mooie poes zag, en niet de bal aan zenuwen die ze zich voelde. Dat werd er echter niet beter op toen ze de daadwerkelijke reden zei dat Ambersand hier vandaag was.

Ze voelde het bloed uit haar gezicht trekken en wenste plots dat Crystalstar al haar geheimen te weten was gekomen, en ze daadwerkelijk in de problemen zat. Dat zou veel makkelijker zijn dan dit. Nadat ze haar broertje als haar apprentice had gekozen was Amber er vanuit gegaan dat Crystalstar niet veel in haar had gezien. En nu, opeens uit het niets, na al die moons dat ze er zo op had gehoopt, was haar kans zich te bewijzen - en Amber wist helemaal niets meer. Ze haatte zichzelf om hoe ze werd bij Crystalstar. In het dagelijkse leven deed ze het zoveel beter, heus waar. Als niemand keek kon ze de moeilijkste prooi vangen, zwom ze als een vis in het water en vocht ze met de kracht van de rivier. Maar onder de ogen van Crystalstar voelde ze zich altijd zo ontzettend klein en onhandig. Oh Starclan, waarom had ze haar geen voorbereidingstijd gegeven? Dan zou ze iedere optie, ieder woord tot in de details uitgedacht hebben. Dan zou ze haar vacht perfect piekfijn in orde hebben gemaakt, dan zou ze alles, alles hebben voorbereid en zou het perfect zijn. Ze deed haar best stil te blijven staan, dwong haar lichaam niet te trillen. Maar haar keel kneep zich al dicht, precies zoals het had gedaan bij haar eerste training. Nee, nee dit kon niet. Niet nu. Niet weer. Ondanks haar pogingen begonnen haar voetjes te trillen en versnelde haar ademhaling. "Ik.. Ik, uhm, ik-" ze deed zo haar best, maar er kwam geen woord meer uit haar keel.

Een verbaasde frons speelde over het gezicht van de grijze kattin, toen Ambersand enkel wat sputterde, en geen woorden uit leek te kunnen brengen. Dus dit was wat de training en opvoeding van Arcticwolf haar gebracht hadden, Settledstar moest eens weten. Maar misschien had het vreemde gedrag van dit meisje ook wel te maken met zenuwen, je stond niet elke dag voor een leider, zeker niet een met een reputatie als die van Crystalstar. "Ben je je tong verloren, meisje?" Vroeg ze, op een toon die niet onaardig klonk, maar waar wel aan te horen was dat ze graag wilde dat Ambersand haar tong snel weer terugvond. "Hmm, Arcticwolf is zelf ook niet bepaald een prater, ik neem aan dat hij je er niet teveel van geleerd heeft." Het had een luchtig grapje moeten zijn, maar uit haar mond klonk het als een giftige steek, bedoeld om Ambersand pijn te doen.

Haar hoofd begon te bonzen en de randen van haar visie werden wazig. Nee, nee, nee. De angst om nog verder dicht te slaan en te panikeren, maakte haar paniek alleen maar erger. Alles leek op zichzelf in te slaan en dubbel te klappen. Wat in werkelijkheid één enkel gesprek was, werd plots haar enige kans om ooit zichzelf te bewijzen. Honderd en één gedachten raasden als sneltreinen door haar hoofd en maakten van muggen olifanten. Alles leek plots als zand door haar poten heen te glijden, en met een nieuwe golf van ijskoude paniek begon ze zich af te vragen of dat het zand was waarnaar ze vernoemd was. Want dat bleek. Crystalstar zei het zelf. Nietszeggend, nutteloze kleine Amber. Zelfs haar eigen leader vond het. Nooit zo kundig als haar vader, nooit zo mooi als haar moeder, nooit zo vol potentie als haar broertje. Normaal kon ze uren praten. Wist ze zo goed op anderen in te spelen en de dingen te zeggen die ervoor zouden zorgen dat ze aardig werd gevonden. Waarom lukte het nu dan niet? Waarom lukte helemaal niets meer? Ze opende en sloot haar mond, maar daar kwam geen geluid uit, alleen piepkleine traantjes parelden in haar ogen. Waardeloos. "Sorry,"

Er viel weer een pijnlijke stilte, en Crystalstar begon zich behoorlijk ongemakkelijk te voelen. Had ze echt dit effect op katten? Was haar aanwezigheid echt zo schrikwekkend dat een mooi, jong meisje als Ambersand compleet dichtsloeg en.. was ze aan het huilen? Langzaam kwam de leader overeind. Ze zette de paar stappen richting de ander en drukte voorzichtig haar neus tussen de mooie blauwe ogen. "Ambersand.. Ik bedoelde er niets kwaads mee." Mauwde ze zachtjes, proberend om de ander te sussen. Wat had de tijd met haar gedaan? Er was een tijd geweest waarin Crystalshell net zo goed met kittens en jonge katten omging als welke queen dan ook. Nu was één blik op haar getekende, strenge gezicht blijkbaar genoeg om de tranen te laten vloeien. "Je bent een prachtige lieve poes, ik was enkel nieuwsgierig, ja?" Vervolgde ze, zo voorzichtig mogelijk. Opnieuw zag ze Seamist in de jonge kattin, een gedachte die ze beter niet kon hebben.  

Wat nu? Zou ze haar verbannen, eruit schoppen en nooit meer terug willen zien? De mislukte dochter van een perfecte vader, wat een grap was dat. Toen de poes op haar afstapte flinchte ze, maar kreeg haar poten niet weg van waar ze stonden. Het was pas toen ze haar koude neusje op haar voorhoofd voelde dat ze weer durfde adem te halen en ze zichzelf wijs kon maken dat de ander haar niet uit elkaar zou trekken. Bijna leek ze teder, net zoals haar moeder was. Maar de snijdende woorden van eerder bonsden nog in haar hoofd.

En toen noemde ze haar ook nog eens mooi. Mooi.Het maakte alles alleen nog maar ingewikkelder en verward keek ze op, terwijl iets van de paniek uit haar lichaam leek te glijden. Prachtig? Vond de leader haar daadwerkelijk prachtig? Was dat wat ze was, een stille bloem die niets anders hoefde te doen dan mooi te zijn? Maar zou dat niet genoeg zijn, als het betekende dat iedereen van haar zou houden? Haar hoofd duizelde."Is dat ook wat je tegen mama zei?" geschrokken sloot ze haar mond. Ze had geen idee hoe de woorden haar zo plots hadden ontglipt. Ze sloeg haar poot voor haar mond, ogen groot als schaaltjes. Dat was een geheim dat ze achter slot en grendel had gezet. Ze had nooit gezien hoe haar moeder die ene keer midden in de nacht naar de leaders den was gestapt en de volgende dag daar pas weer vandaan kwam, had helemaal niet doorgehad hoe sinds toen de spanningen tussen haar ouders nog verder waren opgelopen, had nooit flarden van hun discussies gehoord. Dat waren dingen die ze had opgesloten in een klein doosje, en waarvan ze de sleutel dacht te hebben weggegooid. Schichtig keek Amber om zich heen. "Sorry, ik-, ik wilde niet-,"

Nou, Ambersand had eindelijk iets gezegd. Crystalstar trok haar kop net te snel terug om te doen alsof ze geen idee had waar de jonge kattin het over had. Hoe kon zíj dat nou weer weten? Seamist zou zoiets nooit delen met haar kinderen? Ze had ze altijd beschermd van de waarheid, had het beeld voorgehouden dat zij en Arcticwolf samen gelukkig waren. De grijze leader bleef even stil, woog haar antwoorden af en stond op. Ze cirkelde om Ambersand heen, en ging met haar rug naar de ingang zitten. Zo kon de ander niet zomaar vluchten, voordat ze precies had uitgelegd wat er aan de hand was. Een gepijnigde, verdrietige blik trok over het anders zo scherpe grijze masker, en een diepe zucht verliet haar mond. "Ik weet niet wat je weet, of denkt te weten. Ik heb Seamist zeker eens mooi genoemd, ze is zeer dierbaar voor mij.." Meer niet had ze erachteraan moeten zeggen, maar ze kon het niet. Het was niet waar, en ze kon niet zo keihard in Ambersand's gezicht liegen. "Ben je bang voor me?" Vroeg ze plotseling. Het zou haar niets verbazen na wat ze van haar gedrag had gezien. En nu zij zo in de opening naar het kamp was gaan zitten had Ambersand nog meer reden om angstig te zijn.

Ze wist te veel. Eigenlijk was dat altijd al zo geweest. De kleine schitter in iemands ogen kon haar hele verhalen vertellen, en Crytalstar was niet anders. Ze had het al geweten toen ze hier binnen kwam, en de manier waarom Crystalstar reageerde bevestigde het alleen maar. En even verachtte ze haar. Ze was zo boos dat haar lichaam bijna weer begon te trillen, en toen was ze weer verdrietig en nerveus en de hele wanhoop van emoties die jonge katten soms zo intens konden voelen. Kwam het door haar? Alles dat mis was in haar gezin? Of had ze het alleen maar erger gemaakt? Ze wilde het niet weten, het was allemaal verschrikkelijk, en ze had het nooit moeten zeggen. Want nu blokkeerde ze haar weg en Amber had het beeld van het prachtige perfecte, brave meisje waar ze al haar hele leven aan werkte vergooid. De mooie poes slikte en haar ogen schoten angstig van de uitgang naar de leader, als een prooidier die haar opties overwoog. "A-alles gaat fout als jij er bent," sprak ze met een trillende lip en haar gedachtes raasden. Wat wilde Crystalstar in haar zien? Wat kon ze doen om dit goed te maken, om zo ver ver ver weg mogelijk van hier te komen? En toen kwam er een walgelijk idee in haar slimme hoofdje. Ik heb Seamist zeker eens mooi genoemd, ze is zeer dierbaar voor mij..
Noemde niet iedereen haar altijd het evenbeeld van haar moeder? Het waren alleen haar ogen, haar verdoemde ogen, maar misschien was dat iets kleins waar ze overheen kon kijken. Ondanks haar instincten dwong ze zichzelf te zitten, met haar staart over haar pootjes - een familie trekje. "H-het spijt me Crystalstar, mevrouw. I-ik zeg niets, ik weet helemaal niets," haar stem trilde lichtelijk. "Het is gewoon, ik vind u i-intimiderend, ik voel me naast u zo klein..." ze keek haar aan. "Ik heb nog nooit een kat zoals u gekend. Zo sterk en zo... zo... Zo mooi,"

Alles ging fout als zij er was. Om een reden die Crystalstar nauwelijks kon bevatten stak die opmerking haar het meest. Misschien omdat het waar was; ze had niets goeds naar het gezin van Seamist gebracht. Maar oh, als deze lieve, onschuldige poes eens wist wat er met haar eigen ouders gaande was. Dan zou ze nog veel bozer zijn geweest, dan zou ze misschien zelfs echt geprobeerd hebben Crystalstar aan te vliegen. Het was immers de leader die Seamist de ongelukkige relatie met Arcticwolf had ingestuurd, als compromis. Ze wist niet wat ze moest zeggen, en bleef dus maar met een lichte frons zitten. Gelukkig ging Ambersand zelf verder.

Het was fout. Het was verschrikkelijk fout, de woorden die uit de jonge mond kwamen. En het was nog veel fouter dat ze Crystalstar iets warms lieten voelen. Seamist was al jong en onschuldig geweest, maar dit was háár dochter, een onschuldiger slachtoffer zou ze niet gemakkelijk vinden. Toch, ze deed zo aan de kattin denken die Crystalstar zo lief had gehad. Zelfs haar subtiele trekjes waren hetzelfde. En ze was prachtig, dat viel niet te ontkennen. De grijze leader slikte, en voelde dat haar mond en keel droog waren. Ze was zo delicaat, zo mooi.. het perfecte plaatje. ”Niet doen.. Ambersand.” De woorden kwamen er uit als weinig minder dan een fluistering, en wat deed het een pijn om ze er uit te krijgen. ”Verleid me niet.. probeer het niet.” Eigenlijk moest ze het meisje gewoon wegsturen, en dit alles proberen te vergeten. Maar dat deed ze niet. Wat was het toch? Haar snorharen trilden, en het puntje van haar staart flikte heen en weer. Ergens wist ze dat Ambersand haar manipuleerde, maar de complimenten voelden wel heel goed. ”Je bent veel te jong, ik ben een leader. Je moeder.. je moet dat soort dingen niet zeggen.” En ze keek terug over haar schouder, zeker makend dat er niemand in de ingang van het den stond mee te luisteren.

Oh Starclan, waar was ze mee bezig. Diep in haar borstkas hoopte ze zo hard dat ze gewoon aan de kant zou gaan. Dat ze haar kopje zou schudden, zeggen dat alles oké was, en dat ze weg konden lopen en doen alsof geen van deze woorden ooit gesproken waren. Maar Crystalstar blokkeerde nog altijd haar enige uitweg van deze nachtmerrie, en zag dwars door haar plan heen. Ze voelde zich misselijk. Want waar ze dankbaar moest zijn dat ze niet tegen dezelfde kat hoefde aan te vleien als haar moeder, kon ze het niet helpen dat het pijn deed. Zij wilde haar ook niet. Niemand wilde haar. Het voelde verkeerd, alles eraan lieten de haartjes op haar gehele lichaam overeind komen... Maar wat als dit de enige manier was? Na dit alles zou Crystalstar haar voor eeuwig afschrijven, haar nooit meer laten gaan en alleen maar zien als het domme, stomme lelijke kind van haar perfecte mama. Wat als dit de enige manier was? De enige manier waarop de grijze leader ooit zo liefdevol naar haar zou glimlachen als dat ze naar haar moeder deed. Dat ze haar eindelijk meer zag staan dan haar broer, naar haar opkeek wanneer ze het kamp binnen kwam... Maakte het dan nog uit?

Haar mond voelde droog. Haar blik zei niet helemaal hetzelfde als haar woorden, en Amber wist het niet meer. Ze wilde hier weg, Starclan, ze wilde hier zo graag weg. "Laat me alsjeblieft gaan," fluisterde ze smekend. "Het spijt me, het spijt me zo. Ik beloof, ik beloof dat-" ze wist het niet meer.

Als ze aan de kant stapte zou ze het meisje voor altijd beschadigd achterlaten. Misschien dacht ze nu dat dat was wat ze wilde, maar Crystalstar wist dat ze het eerst goed moest proberen te zetten. De leader liet een lange zucht ontsnappen en sloot kort haar ogen terwijl ze nadacht. Het was verkeerd dat ze iets voelde voor Ambersand. Ze was te jong, en alle familie- en liefdesbanden zouden het drama van de eeuw creëren. "Ik laat je zo gaan. Ik moet alleen nog iets tegen je zeggen," mauwde de leader, terwijl ze haar zeegroene ogen weer opende, en de ander kalm aan probeerde te kijken. "Je bent prachtig, en ik ben gevleid door je woorden. Je bent slim, en een goede kat. Je zult iemand erg gelukkig maken, maar ik ben je leader.. het is.. dat soort dingen kunnen gewoon niet, wat we dan misschien ook verlangen." Ze stapte aan de kant, met verdriet in haar blik. Dit was weer een richting op het pad van haar leven die ze zou moeten afsluiten. "En.. zou je me wellicht ooit willen vergezellen op een jacht, of een patrouille?" Waar het voorstel vandaan kwam, wist ze niet precies, maar ze hoopte dat Ambersand het zou waarderen, ja zou zeggen.

Oh Starclan, waarom liet ze haar er niet gewoon langs? Wat moest, nee, wat kon ze nog doen? Amber moest haar best doen om niet weer op haar poten te trillen nu ze eindelijk weer haar adem onder de controle leek te hebben. Iedere haar op haar lichaam straalde ongemak uit en haar ogen vonden smekend die van Crystalstar. Maar ondanks haar toestemming bleef ze nog op haar plek, en haar volgende woorden zorgden er alleen nog maar meer voor dat Ambers maag in een dubbele knoop terecht kwam. We. Het was een slip van haar tong, een zeldzame waarschijnlijk, maar Amber had het gehoord. Ze wees haar af, maar niet echt. Was de misselijkheid in haar maag uit ongenoegen omdat de poes die haar grootmoeder had kunnen zijn wellicht interesse in haar had, of omdat de leader haar daadwerkelijk een kat zoals haar kon zien staan? bij Starclan, ze was de moeder van haar beste vriendin. Ambersands hoofd duizelde, ze wist het echt niet meer. Maar ze noemde haar prachtig. En die woorden wilde ze iedere dag van haar leven horen. Als ze nooit iets anders kon bereiken, kon ze tenminste nog prachtig zijn in de ogen van de leader.

Ze slikte, voelde het verborgen gevaar achter haar voorstel haarfijn aan. En Settledstar dan? Of, oh Starclan, haar moeder? Het zou als duiken zijn in de stroom vlak voor een waterval - wie wist waar het haar naartoe zou trekken. "Maar n-natuurlijk, Crystalstar," Er stond een trillerige glimlach op haar snuit "Ik zou niets liever willen,"

Wat was ze in Starclansnaam aan het doen? Ze wist dat dit nooit iets zou worden, dat ze niet eens na mocht denken over de mogelijkheid ervan, en toch vroeg ze Ambersand om een keer samen iets te gaan doen? Wat als Seamist daarvan hoorde, of nog erger: Arcticwolf of Settledstar. Beide katers zouden vast gelukkig zijn om te horen dat Crystalstar zich intiem bemoeide met hun dochter. Ze wist dat het fout was, wist dat ze het niet moest doen. Nee, zo was het genoeg, ze zou het afzeggen, zou zeggen dat er niets zou gebeuren, dat ze elkaar beter nooit meer één op één konden zien.

Toen glimlachte Ambersand naar haar, en was het alsof de eerste zonnestralen na een dagenlange storm naar haar uitreikten, haar verwarmden. Het zien van die glimlach was het zien van een prachtige bloem die tot bloei kwam. Crystalstar voelde hoe haar borst warm werd, en hoe die warmte tot in de tipjes van haar tenen en staart vloeide. Het duurde slechts een oogwenk, maar in die tijd vergat ze alle terughoudendheid. Ze glimlachte terug; een mooie en zeldzame glimlach, vol genegenheid en warmte, en zelfs iets speels. Het was niet eerlijk om die glimlach, bedoeld voor geliefden, zomaar aan Ambersand te laten zien, maar ze zichzelf er niet van weerhouden. "Goed, dat is dan geregeld, ik laat nog weten wanneer het uitkomt." Crystalstar knikte naar de uitgang van haar den, het kamp in. "Maak nog wat van de dag, Ambersand, blijf bloeien."

Alles wat ze hoefde te doen was glimlachen. Het was genoeg om de poes te laten smelten, haar te veranderen in kneedbare klei. Ambersand knipperde met haar ogen, ongemakkelijk met deze vreemde soort macht die ze plots leek te hebben. Was dit alles wat ze al die tijd had hoeven doen, om in de gratie van Crystalstar te vallen? Was dit wat ze had moeten doen om Crystalstar haar te laten kiezen als apprentice, in plaats van haar broer? Een rilling kroop over haar rug, alsof allemaal kleine spinnetjes over haar vacht liepen. Want zo plots was hun afspraak gemaakt, en het legde een nieuwe steen in haar maag. Maar op ze stapte op zij, en de opening naar vrijheid werd eindelijk zichtbaar. Ze knikte de poes toe met een glimlach, en schoot toen weg uit de leaders den als een muis uit de klauwen van een warrior.

Alles in haar schreeuwde dat ze Ambersand moest stoppen. De ene helft, de rationele helft die een goede, wijze leader wilde zijn, wilde haar excuses aanbieden, zeggen dat het meisje zich niet verplicht hoefde te voelen om haar verzoeken in te willigen. Die helft zou haar beloven dat ze ook Seamist nooit meer zou lastigvallen. Dat was de goede helft. Maar dan was er nog haar slechte helft, de helft die Crystalshell wilde zijn, die haar verloren leven wilde inhalen, die de schoonheid en de liefde wilde opzoeken alsof ze nog een jonge Warrior was. Die kant wilde Ambersand tegenhouden om haar dicht naar zich toe te trekken, haar gerust te stellen, haar te laten weten dat ze niet bang moest zijn, dat ze geliefd was. Een moment lang stond Crystalstar daar, terwijl de twee kanten steden om het recht om die beslissing voor haar te nemen. Echter, uiteindelijk bleef ze gewoon staan, en Ambersand liep langs haar heen. Dat was het einde, nog niks opgelost, het probleem alleen maar vooruit geschoven. ”Och Starclan, vergeef me...” mompelde ze, bijna bedroefd, terwijl ze zich opkrulde in haar nest.

[Topic Uit]