Like a Breeze

Met een kleine glimlach keek hij vanuit de ingang van de medicine cat den naar de katten die allemaal rondwandelden in het kamp. Het was altijd zo druk overdag – hij zag hoe sommige katten dingen aan het discussiëren waren, hoe de apprentices giechelden met elkaar, en hoe sommige warriors zich klaarmaakten voor een jacht of wandeling of… wat ze maar wouden doen. Shinypaw was blij dat het kamp altijd zo vol van leven zat overdag, het gaf hem herinneringen aan de plek die hij ooit thuis had genoemd. Ergens moest hij straks weer eens checken of zijn kruiden goed gesorteerd waren, maar als de praatgraag die hij altijd al was geweest, had hij zin om een babbeltje te stoken en wandelde naar de dichtstbijzijnde kat die er was. “Hey Foulplay!”, begroette hij hem erg goedgezind. “Hoe gaat het?”

+Foul :3

Als Foulplay het kamp even kon vermijden, dan was dat ook precies wat hij deed. De gezellige sfeer was niks voor hem en bovendien wilde hij bij niet te veel Clanmates in de buurt zijn, niet zo lang hij zijn agressie niet onder controle had. Zijn dromen waren nog steeds gevuld met dat ene moment dat Mousepaw hem de hulstbessen had gegeven, ondanks dat dat alweer twee manen geleden gebeurd was. In de tussentijd had hij zijn warriornaam gekregen en had Settledstar hem twee apprentices gegund en ondanks dat Foulplay daar wel voldoening uit haalde, wilde hij nog steeds wraak. Zoete wraak, om wat hem was aangedaan. Hij vroeg zich af hoe StarClan van boven af toe kon kijken en de acties van Mousepaw goed kon keuren zonder een poot uit te steken en hij hoopte dat Settledstar en Wolfblood actie zouden ondernemen. Mousepaw moest van haar rang gestoten worden en snel. Hij knipperde verward met zijn ogen toen iemand hem aansprak en hij draaide zijn kop, waarna hij zijn amberkleurige ogen op Shinypaw liet rusten, de medicine cat’s apprentice die hem geholpen had toen hij zo ziek was geweest. ”Beter,” bromde hij, niet van plan zijnde om te laten merken dat hij zowel fysiek als mentaal nog altijd onder de aanval leed. ”De trainingen van Brittlepaw en Palepaw lopen beiden voorspoedig en fysiek ben ik weer helemaal de oude.” Hij knikte naar Shinypaw. ”En met jou?” Small talk was niet bepaald zijn ding, maar het was het minste wat hij kon doen voor de vriendelijke buitenstaander die zijn kots had moeten verdragen in de kleine den toen hij half op sterven lag.

Het was zeker een ervaring geweest, zo in de medicine den zitten naast iemand die kotste en leed onder een vergiftiging. Shinypaw was toen nog niet zo heel erg ervaren dus had vooral gedaan wat hij dacht dat zou werken en ookal was dat plan vooral ‘veel water geven’ was het wel gelukt. De ander leek al stukke beter te zijn dan toen, en daar was Shinypaw tevreden mee. ‘Beter’, bromde de ander ook nog als een bevestiging en de apprentice luisterde naar het volgende dat hij zei. ‘De trainingen van Brittlepaw en Palepaw lopen beiden voorspoedig en fysiek ben ik weer helemaal de oude.’ Dat klonk heel goed eigenlijk. Fysiek was hij in orde en zijn apprentices leken het goed te doen onder zijn mentorschap. “Dat is erg goed om te horen!”, glimlachte hij en keek de ander met pretlichtjes in zijn ogen aan. “Je moet vast trots zijn dat je het goed doet met twee apprentices tegelijkertijd”, zeker omdat Foulplay zelf nog niet zo heel lang warrior was. Het was een hele prestatie. Vroeger in de bergen had Shinypaw altijd gedroomd van een prey-hunter te zijn en zijn eigen to-be te hebben, maar dankzij het lot ging dat dus niet gebeuren. Oh well. Misschien dat ooit, als hij een medicine cat was, hij wel een apprentice kreeg en kon hij die droom toch deels waarmaken. ‘En met jou?’, vroeg de warrior nog aan hem, en hij antwoordde: “Het gaat wel goed”. Want het was toch zo? Naast de piepkleine restjes van heimwee en het vele herhalen van kruiden en sorteren en nogwat was hij in orde toch. Jup.

Foulplay voelde zijn vacht ongemakkelijk prikken toen Shinypaw zijn compliment gaf. Natuurlijk gaf het hem wel een goed gevoel en gaf het hem ook wel voldoening, maar het was nog steeds ongemakkelijk voor hem om het zo aan te moeten horen. ”Ze hebben het wel met me getroffen, ja,” zei hij en een lichte grijns gleed om zijn lippen. Hoewel hij het ongemakkelijk vond om complimentjes aan te horen, was hij nog altijd even arrogant als de gemiddelde ShadowClanner en ging hij ook zeker niet te bescheiden zijn. Het was een gezonde mix tussen arrogantie en bescheidenheid, vond hij zelf. Hij had voorlopig niet te klagen, over beiden niet. Ze deden beiden hard hun best om te leren en Foulplay had geluk dat er geen al té moeilijk exemplaar tussen zat. Qua gedrag dan toch, want Palepaw had natuurlijk wel een gebruiksaanwijzing. Maar goed, daar had hij het al met Settledstar over gehad, dus hij voelde geen nood om het er nu ook nog eens met Shinypaw over te hebben. Zijn blik gleed naar de zwarte kater toen hij zijn opmerking maakte en hij gaf een knikje. ”En er zijn geen andere katten binnen de Clan of buiten de Clan die moeilijk doen over je positie binnen ShadowClan?” informeerde hij met een uitgestreken gezicht. Shinypaw was immers een buitenstaander en niet elke kat kon dat accepteren. Zo lang hij zijn rang goed uitvoerde, vond Foulplay het allemaal geen probleem. En de kater had zijn leven gered, dus er was weinig wat hij daar tegen in kon brengen. Hij stond zowat bij de kater in het krijt, dus wie was hij om moeilijk te doen over het feit dat Shinypaw’s roots niet in ShadowClan lagen?

‘Ze hebben het wel met me getroffen ja’, zei de ander met een lichte grijns. Shinypaw kon het wel begrijpen, als hij zelf twee apprentices zou krijgen vlak na het worden van een warrior zou hij waarschijnlijk hetzelfde gevoeld hebben. Een gevoel van trots – misschien ook wel stress, omdat het een verantwoordelijkheid was, maar vooral trots. Het gevoel hebben dat anderen je vertrouwen met twee apprentices leek wel een geschenk. Oh well. Hij wist niet tot hoeverre hij moest gaan over vertrouwen en verantwoordelijkheden, aangezien de tribe aan hem werd toevertrouwd en dat liep niet zo héél erg goed af. Elke dag vroeg hij zich wel af van, ‘hoe gaat het daar nog?’ ‘zouden ze oké zijn?’, ‘had ik niet moeten weggaan?’ maar dit had hem toch de beste keuze geleken. Als terugreactie gaf de zwart-witte kater hem een vrolijk knikje, hij was tevreden dat Foulplay het goed had. ‘En er zijn geen andere katten binnen de Clan of buiten de Clan die moeilijk doen over je positie binnen ShadowClan?’. Hetgene wat de ander nu vroeg, bracht zijn glimlach over naar een neutralere streep. Het was wel zo dat niet iedereen hem accepteerde, maar hij probeerde toch zijn best te doen om iedereen te helpen. Want diep vanbinnen geloofde hij nog steeds dat iedereen wel een goed hart had en gewoon wat op het verkeerde pad liepen. “Er zullen altijd katten zijn van overal die me niet zullen accepteren, maar ik kan er niet bij blijven stilstaan”, sprak hij en sloeg een keertje met zijn staart. “Uiteindelijk maakt het niet echt uit wat ze van mij denken... het belangrijkste is hoe ik ermee omga en wat ik doe met deze positie. En dat is om iedereen te helpen, zelfs als ze niet zo aardig tegen mij zijn door hun vooroordelen”. Hij was een medicine cat apprentice nu. Het was zijn taak om iedereen gelijk te behandelen, niets ging hem tegenhouden om dat ook daadwerkelijk te doen.

Foulplay liet zijn blik naar de kater gaan en onderdrukte een grimas. Het gezicht van de kater nadat hij zijn vraag had gesteld, zei eigenlijk al wel genoeg. Natuurlijk waren er katten die er moeilijk over deden. Die had je altijd. Foulplay maakte een mental note dat als hij één van de warriors of apprentices er moeilijk over hoorde doen in zijn Clan, dat hij in zou grijpen. Hij mocht misschien wel een norse kater zijn die het liefste zijn afstand van anderen nam, maar hij was nog steeds loyaal naar zijn Clan. Het stelde hem wel tevreden hoe dat Shinypaw erover dacht. ”Gesproken als een ware Shadow…auw!” Voordat hij zijn woorden af kon maken, landde er opeens iets hards op zijn kopje. ”Verdomme,” snauwde Foulplay geïrriteerd, zijn blik richtend naar het object dat op zijn kopje was gevallen. Een dennenappel. Natuurlijk. Geërgerd mepte hij het ding weg met zijn voorpoot en richtte zijn blik weer naar Shinypaw. ”Ik hoop voor jou niet dat dat een sein van StarClan was om me ervan te weerhouden je te accepteren als een Clanmate,” sprak hij op een droge toon, maar het was duidelijk door het feit dat zijn mondhoeken een klein beetje omhoog gingen dat hij de ander maar een het jennen was. Als StarClan niet wilde dat Shinypaw hun medicine cat’s apprentice zou worden, dan zouden ze hem niet hebben aangesteld in de eerste plaats, toch? Foulplay kon niet argumenteren met StarClan en hij hoopte dat de rest van zijn Clan en de andere Clans zo slim waren om dat ook niet te doen.

Zijn rang was eentje die een grote verantwoordelijkheid eiste. En tegenover wat de meesten dachten, was het niet alleen kruiden sorteren en katten genezen. Het was ook respect tonen tegenover anderen, ze gelijkwaardig behandelen, geen oordeel over ze hebben, zelfs als ze al die dingen niet deden tegenover hem. Het was een innerlijke kracht om al die dingen te kunnen en de sterren hadden hem gekozen om dat te doen, dus ging hij het ook doen. Hij was een medicine cat apprentice en hij hoopte één van de beste te worden. ‘Gesproken als een ware Shadow…Auw!”. De zwart-witte kater keek verbaasd naar de ander toen hij merkte dat er iets op zijn kop was geland. Shinypaw’s amberen ogen volgden het object die tegen nu op de grond lag en observeerde het. Een dennenappel, hoe schattig! ‘Verdomme’, snauwde Foulplay geïrriteerd. Vervolgens mepte hij de dennenappel weg met zijn voorpoot en de apprentice keek het nog even na voor hij weer naar de ander keek. ‘Ik hoop voor jou niet dat dat een sein van StarClan was om me ervan te weerhouden je te accepteren als een Clanmate’. Hij kon zien dat de warrior maar aan het grappen was, maar hij vond ook wel dat als Starclan hem niet wilde als medicine cat dat hij hier ook nooit zou zijn aangesteld als eentje. “Nee nee”, lachte hij even. Zo gemeen was Starclan niet, toch? “Ik ben in ieder geval blij dat ik toch wel een paar vrienden heb gemaakt ondertussen”