papi doe ik het goed

<sub>Zijn lichaam deed pijn, al was het geen fysieke pijn. Zijn hart stak wanneer hij die oh zo bekende vacht zag van zijn beste vriend, al was dat nog niet het ergste. Het ergste waren de blikken die hij toegeworpen kreeg. Elke keer weer deed het hem niet normaal veel pijn en ook elke keer weer realiseerde hij zich hoe weinig vrienden hij had, ofwel, geen. Met Sparkpaw die nu was weggevallen merkte hij dat hij, ondanks net warrior geworden, dat hij veel meer vrije tijd overhad dan eerst. De tranen die opwelde in zijn ogen knipperde hij kwaad weg terwijl hij dieper en dieper de maisvelden in liep. Ploverpeep had eindelijk een goed plekje gevonden. Een kuiltje waar hij precies in paste waardoor hij minder opviel, iets waar hij dan ook met liefde gebruik van maakte. Misschien als hij héél stil zou blijven zitten tussen het groeiende mais zou zijn vader wel gewoon doorlopen en hem niet opmerken, al was dat onwaarschijnlijk.

+ shade</sub>

Een gevoel van rust was over hem heen gevallen toen [redacted] verbannen werd. Alsof hij eindelijk weer kon ademen. Te lang had hij in een roes geleefd. Dag in dag uit, ontwijkend. Nu was het voorbij, hoefde hij niet bang te zijn voor plotselinge ontmoetingen en confrontaties. Zijn kinderen hadden er ook onder geleden, ook al had hij nog zo zijn best gedaan er voor ze te zijn. Hij realiseerde zich dat hij had gefaald als vader, en dat moest hij goed maken. 'Prongs?' klonk zijn stem, zacht en rustig. Zo had zijn stem al een tijdje niet meer geklonken, hij was altijd in de weer geweest, altijd druk. Had nooit even de tijd genomen, niet zoals nu.

Zijn dikke staart had hij om zijn lichaam heen geslagen en zijn neus zat in zijn vacht verstopt. De stem van zijn vader vulde zijn oren en met een zucht keek hij op naar de kater. ”Shadefeather,” sprak hij zachtjes. De frustratie die hij voelde tintelen in zijn poten en zijn borstkas werd alleen maar heviger toen hij de zwarte kater zag staan. Hij had het gevoel dat zijn beide ouders hem in de steek hadden gelaten op het moment dat hij hun misschien wel het meeste nodig had. Zijn oortjes draaide richting zijn nek en zijn groene kijkers keken overal behalve naar zijn vader. Hij zou harder moeten werken dan dat om Ploverpeep weer tevriend te krijgen. Dag meneer de oude warrior, dacht hij zachtjes snuivend.

Het deed hem pijn dat hij bij zijn naam genoemd werd. Alsof hij toch niet zijn vader was, zijn papa. Somberheid overviel hem. Ze zekerheid die hij had gevoeld bij hun geboorte was verpest door Daintywhiff. Het voelde alsof hij zijn kinderen was verloren, al was dat onzin natuurlijk. Shadefeather was degene die er voor ze was geweest, hij was de papa. Niet één of andere buiten clanse kater die ze ergens opgedoken had. Het deed hem zoveel pijn, dat zijn kinderen er ook vanaf wisten. Ze hadden niet met zo'n last door het leven moeten gaan. De zwarte kater liet zich naast zijn zoon zakken. 'Vertel me jongen, wat is er mis?'

Hij wist dat het pijn deed toen hij zijn vader bij zijn naam aansprak, maar soms was iemand anders pijn doen zoveel makkelijker dan denken aan de pijn die bij zelf voelde. ”Waarom vertel jij mij dat niet. Volgens mij ben je drukker geweest met jezelf dan met mij. Of met Sunny, of met Spider of met Daisy.” Mopperde hij boos met tranen in zijn ogen. Nee, hij was niet eens echt boos. Zijn hele leven was ineens zo veranderd en hij wist niet meer wat hij moest. Waar was zijn rots in de branding die eerst de vorm van Sparkpaw had aangenomen? Van zijn moeder, Dainywhiff? Zijn vader? Hij wilde niet meer boos zijn. Waarom was dat zo vermoeiend? De tranen rolde langzaam over zijn wangen en Ploverpeep krulde zich op tot een nog kleiner hoopje vacht en kroop wat dichter tegen zijn vader aan. ”Sorry papa,” piepte hij zachtjes.

Het was duidelijk te zien dat de woorden die zijn zoon sprak staken in zijn hart. Maar het was waar, hij was niet aanwezig genoeg geweest. En hij nam het zichzelf heel kwalijk. Hij had zijn eigen verdriet opzij moeten zetten en er voor ze moeten zijn. Hij hoopte dat het nog niet te laat was. Plover kon zijn verdriet niet meer binnen laten, en terwijl hij zich nog meer opkrulde tegen hem aan liet hij een zachte sorry horen. Shadefeather glimlachte verdrietig bij het horen van de papa. 'Oh jochie toch, lieve, lieve Prongs,' murmelde hij zachtjes. Hij gaf zijn zoon een paar liefkozende likken tussen zijn oren en sloeg zijn staart beschermend om hem heen. 'Het spijt me zo. Ik had er meer voor jullie moeten zijn..'

Plover kroop dicht tegen zijn vader aan zoals hij vroeger ook altijd gedaan had. Het enige verschil was dat ze nu even groot waren en Ploverpeep een stuk pluiziger. De staart van zijn vader werd om hem heen geslagen en hij likte een paar keer tussen zijn oren. ”Ik weet het allemaal niet meer papa,” fluisterde de jonge warrior met zijn stem dik van de tranen die al weken lang aan het opstapelen waren. Hij was gewoon nog een klein jongetje in het lichaam van een warrior. ”Sorry,” mompelde hij weer zachtjes naar de kater. Het was niet eerlijk om zijn woede en verdriet op één iemand te uiten terwijl zijn vader niet eens zijn grootste probleem was op dat moment.

Het voelde veilig om zijn zoon zo dicht tegen hem aan te hebben, zijn staart beschermend om hem heen. Shadefeather was blij dat ze wat tijd voor elkaar konden hebben nu. Het was veel te lang geleden. En dat was ook zijn schuld. 'Ik weet het allemaal niet meer papa,' fluisterde Plover, zijn stem dik door de tranen. Shadefeather veegde ze voorzichtig weg van zijn wangetjes met zijn poot. 'Ssh, het is oké. Je hoeft geen sorry te zeggen Prongs,' miauwde hij sussend. 'Het is ook geen makkelijke tijd.' De gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen waren een rollercoaster geweest. Zowel voor Shade, maar misschien nog wel meer voor Plover. 'Je mag verdrietig zijn. Ik ben hier voor je.'

Alles aan zijn vader voelde weer vertrouwd. Hoewel hij vroeger dacht dat hij altijd een mamas kindje zou zijn merkte hij dat dat steeds meer veranderde. Deels door alles wat zijn moeder had gedaan, maar vooral omdat zijn vader in zijn ogen zo veel had moeten doorstaan met zijn moeder en nog steeds positief was. Althans naar zijn kinderen toe, hoe hij zich echt voelde was soms een beetje een raadsel. Misschien was dat wel iets wat kinderen nooit echt van hun ouders wisten? Ze waren immers geboren tussen de liefde van twee katten die voor hun eigenlijk vreemdelingen waren. ”Ik wil niet verdrietig zijn,” maar hij leek niet anders te kunnen. Hij was Sparkpaw kwijt en misschien was dat nog wat het meeste pijn deed, al wist hij niet waarom. Vrienden kwijtraken kon toch nooit zo veel pijn doen?

Plover miauwde dat hij niet verdrietig wilde zijn. Shadefeather kreeg een brok in zijn keel, die hij snel weer weg slikte. Hij wilde zich graag sterk houden voor zijn zoon. Maar ook hij voelde zich zo. Ook hij wilde niet meer verdrietig zijn. 'Dat gaat met de tijd, lieve Prongs,' murmelde hij, hem weer een lik tussen zijn oren gevend. 'Wil je anders misschien iets doen? Om je een beetje af te leiden?'

Trillend zuchtte de jonge warrior en hield hij zijn ogen strak dichtgeknepen in een poging tot de tranen te stoppen. Zijn ogen waren aan het branden van de tranen en zijn keel voelde nog steeds dik aan. ”Graag,” zei Ploverpeep zacht terwijl hij overeind kwam en zijn groene kijkers op zijn vader richtte. ”Gaat het wel met je papa?” Ineens was hij zijn eigen verdriet vergeten. Hij had alles weer om hemzelf laten draaien. Zijn verdriet. Zijn boosheid. Zijn emoties. Dat kon helemaal niet. Er was geen tijd om aan zichzelf te denken terwijl er katten waren met grotere problemen dan zijn kleine ruzie met Sparkpaw.

Allebei kwamen ze overeind en zijn vader verzekerde hem dat het goed met hem ging. Dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om hem, maar dat deed hij wel. Hij was egoïstisch geweest en had zich alleen gefocust op zijn eigen gevoelens wat helemaal niet kon. Er waren andere die het slechter hadden dan hij het had en die zijn hulp nodig hadden. Met een frons keek hij naar zijn vader. "Oh, wat jij wilt" mompelde hij met een schouderophaal, diep verzonken in zijn gedachten.

Hij wilde ten allen tijden niet laten merken dat het slecht met hem ging. Het moest goed met hem gaan. Hij zat al zo lang in een put. Het moest klaar zijn. Tijd om verder te gaan met het leven, met zijn kittens, zijn eigen familie zonder de verraders. Toen Prongs zijn schouders ophaalde en mompelde dat het hem niet uitmaakte, dat hij wilde wat hij wilde, schudde Shadefeather zijn kop. 'Ik wil wat jij wilt, lieve Prongs,' miauwde hij met een hint van een glimlachje. 'Mij helpt het altijd om even een lekker stuk hard te rennen.' Dat is iets wat hij vroeger altijd deed, maar waar hij tegenwoordig gewoon de energie niet voor kon vinden. Maar misschien was het wel even lekker, als Prongs er natuurlijk ook zin in had.