Blood on the ground [open]

Onderwerp: Blood on the ground [open] do 2 jun 2022 - 13:02

_{Agatepaw was op tour. Ze ging elke clan af waar ooit een deel van Riverclan had toebehoord. De Sunningrocks, Riverclan trots, en de Heatherfields die was gewonnen in de naam van Butterstar. Hoe het precies was gebeurd dat ze dit weer waren verloren kon ze niet zo 123 naar boven halen maar ze wist nog al te goed hoe het vroeger van hen was geweest. De apprentice tuurde over de het gebied heen. Ze had de grens dan deels overschreden het was nou ook weer niet dat ze midden in Windclan territory stond. Ook jaagde ze niet hier. Ze kwam alleen kijken. Kijken naar wat tot Riverclan toebehoorde. Ooit zouden ze het wel weer terugkrijgen. Riverclan was het grootst van alle. Het woud moest gebogen worden tot hun. Veel katten durfde er niet over te spreken, schijnbaar had het vele levens gekost. De velden waren gevuld met bloed. Ook het bloed van haar clangenoten. Agatepaw keek naar de lucht die gevuld was met sterren. Hun bloed zou geen verspilling zijn. Dat beloofde ze hen.}

Crowpaw

She would rather walk alone in darkness
than follow anyone else’s shadow

Het was dat ze nog nooit betrapt was op haar nachtelijke uitjes... Want ze was het eerlijk gezegd niet zo zeker hoe de rest ermee om zouden gaan als ze erachter zouden komen. Maar het was op momenten zoals deze waar ze wist dat ze niet gestoord zou worden. Ze kon haar poten strekken en sprintjes trekken waar ze kon zonder kritiek te krijgen van de katten rondom haar. Ze had vrij korte pootjes voor een windclanner, de bouw van een echte tunneler. En toch had ze de kans gekregen om als Moor runner opgeleid te worden. Die kans zou ze niet aan haar voorbij laten gaan. Daarom ook dat ze nu, in de late uurtjes, door de heatherfields aan het lopen was. Haar hele lichaam gierd, schreeuwde het uit. Het wilde rust, maar dat was niet iets dat Crowpaw aan haar lijf wilde schenken. Ze zou het rust geven als dat verdient was. Ze zou rust nemen als ze rust kon nemen, als ze haar doel had bereikt.

Het eerste dat ze opmerkte was de scherpe geur. De geur van Riverclan was net dat ietsje meer scherper dan die van Shadowclan. Wel meteen vertraagde ze haar tred tot een drafje en opende ze haar mond wat zodat ze de lucht beter kon proeven. Nu was ze er zeker van. Riverclan was dichtbij. De grijze poes kwam rustig tot stilstand en spitste haar oren alert, haar kopje gegeven boven het lange gras om te kijken waar ze een kat kon zien. En ja hoor. Ondanks dat de ander een perfecte kleur had om in het donker te mengen, mocht Crow van geluk spreken dat haar zicht ook uitstekend was. Haar amberkleurige ogen glommen even in het maanlicht, waarbij ze wel meteen richting de poes ging. haar kop gegeven probeerde het veel te kleine poesje zich groter voor te doen dan ze werkelijk was. "Hey!" riep ze dan ook naar de ander. Ze vertraagde wat, liet haar ogen over het tafereel gaan en keek terug naar de ander. Ja, ze was de grens over. "Wat moet dat?" Verzuchtte ze even. In haar achterhoofd maakte ze al een notitie wat de snelste weg terug naar het kamp was. Deze was door de tunnels. Een ingang was niet ver hier te vinden en een kleiner holletje was net iets dichterbij.

_{Natuurlijk duurde het niet lang voor er iemand haar ontdekte. Desondanks ze niet zover over de grens was leek er bij Windclan meteen een soort alarmbel af te gaan als iemand over het onzichtbare streepje liep. Één of andere wit met grijze aftekeningen Apprentice kwam haar kant uit. Agatepaw bleef staan waar ze stond en hield haar schouders wat steviger onder haar lichaam. De Windclanner riep naar der, alsof het nog niet duidelijk was dat ze er was. De zwarte she-cat rolde onzichtbaar met haar ogen en hield haar lippen dicht op elkaar om er ook niet luidkeels bij te zuchtte. De jonge she-cat kwam vragen wat ze moest. Agatepaw liet haar blik langzaam en onderzoekend over de ander heen glijden. Het ding was nog maar net Apprentice zo te zien. Helaas geen echte uitdaging dus. Op fysiek gebied dan. Misschien had dit grietje net z´n scherpe tong zoals zij had vroeger. En nog steeds. ¨Ik kom niet met slechte bedoelingen.¨ Begon ze. ¨Een deel van mijn familie hebben hier hun levens gegeven toen Riverclan tijdens een strenge winter om de Heatherfields moesten vechten voor eten.¨ Agatepaw keek even naar de sterren en toen weer naar de jonge Apprentice. ¨Ik dacht dat ik het beste hun kon eren en bedanken in mezelf als ik bij de plek was waar het is gebeurd. Om die connectie of iets te versterken. Dat gaat voor mij wat makkelijker als ik met me eigen ogen een beetje kan zien enz.¨ Legde ze uit. Soortvan. Agatepaw krabde even achter haar oor. ¨Sorry dit moet vast erg stom klinken.¨ Concludeerde ze toen nadat ze was uitgesproken.}

Crowpaw

She would rather walk alone in darkness
than follow anyone else’s shadow

In alle eerlijkheid wist Crowpaw niet goed wat ze aanmoest met iemand die de grenzen over ging. Als het iemand van haar eigen clan was die een andere grens overschreed zou ze misschien nog de inschatting kunnen maken, maar dit was anders. Dit was een vreemdeling, een Riverclanner, die de grens over was gelopen. Waarom, wist ze niet. Het kon voor vijandige reden zijn, of gewoon puur toeval. Wie weet kon het juist iets helemaal anders zijn. Haar tweekleurige pels prikte er echter van. Ze was niet op haar gemak, maar wie was dat wel in nieuwe situaties? De ander begon te sprelen en kort knipperde de kleine poes even met haar amberkleurige oogjes. Ze kwam niet met slechte bedoelingen. Was dit dan iemand die Crystalstar had gestuurd of- Hm... Het gevecht met heatherfields. De gevlekte poes liet haar blik even over het gras gaan, dat rustig heen en weer wiegde met het zachte briesje dat de nacht bracht. Oorlog, gevechten en grotere conflicten warn dingen die haar vreemd waren, ennkel in verhalen en legendes had ze ooit een voorproefje gekregen met woorden alleen. De andere legde haar motief uit, waarop Crow even opkeek naar de hemel. Starclan. Nou, dat was iets waar ze niet vaak over nadacht. Of ze echt geloofde in hun voorouders was immers een bepaalde koek die ze niet meteen onder handen wilde nemen. De ander sprak vervolgens dat het stom moest klinken. Crowpaw liet een bedenkelijk geluid uit haar keel klinken na haar woorden. "Ok..." zei ze dan ook rustig. "Neem je tijd I guess," Ze stak haar kopje wat hoger en proefde de lucht voorizchtig, niet alleen om te zien of er nog andere riverclanners waren, maar ook om te zien of andere windclanners hun kant op kwamen. In realiteit vertrouwde ze deze poes niet, maar veel kon ze niet doen om haar hier weg te krijgen.

Onderwerp: Re: Blood on the ground [open]