I found my truth in letting go

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Hoelang geleden was het? Zijn blik viel kort op de lente in haar gezicht. Hoelang hadden ze al niets meer met z'n tweeën gedaan? Echt gedaan. Slapen naast elkaar was makkelijk, kinderen samen opvoeden een gegeven. Maar toen hun kinderen het nest uit waren gegaan, en de zon op kwam- leken ze beiden hun eigen weg te gaan. Was dat hoe hun toekomst samen eruit zou zien? Was dat eerlijk? Naar hem toe, naar haar toe? Het was niet zoals het ooit geweest was. Het voelde niet zoals het ooit gevoeld had- dat was eerlijkheid. De kater beet op zijn wang terwijl hij doorliep, tussen de bloemen door, door het hoge gras. Woorden lagen zwaar op zijn gedachten maar geen van hen klonk goed, klonk logisch. De kater was niet goed in de woorden vinden, kon zijn emoties niet goed uitdrukken. Maar toen zijn blik weer op haar viel, leken alle emoties daar open en bloot in afgedrukt te staan.

♜

Alles leek goed, in haar ogen wel tenminste. Maar toen ze de emotie in zijn glaze bollen zag, was de emotie daar. De pijn, de eenzaamheid- Hij zei het niet. Maar ze kon duidelijk aan hem zien, wat hij wilde zeggen. En de arme kattin kon maar niet begrijpen waarom. Alles was toch oke zo? Ze hadden prachtige kinderen samen, die elke dag sterker werden en een goede editie aan Windclan zouden maken. En, zij en Blazestar hadden nooit ruzie- nooit een woordenwisseling. Ze deed haar best om er altijd voor hem te zijn. Hem te steunen in alles. Maar dat was duidelijk niet genoeg. En het deed pijn, zoveel pijn. Het voelde net alsof haar hart uit haar lichaam gerukt werd. En in honderden stukken werd gesneden. De normaal zachte uitdrukking die de poes altijd droeg verharde. Het was totaal uit karakter voor haar, maar ze kon niet anders. Hij kon haar dit niet aandoen en er zomaar mee wegkomen. Als hij haar pijn ging doen dan deed ze dat ook bij hem. "Voordat je iets zegt." Murmelde ze zachtjes terwijl ze met haar ogen over de grond heen gleed. "Moet je weten dat ik weer zwanger ben, ik wilde je het al eerder vertellen. Maar ik was er nog niet zeker van tot deze ochtend. Toen Falconstrike het voor me bevestigde."

Unhinged

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Hij was met stomheid geslagen. De wereld om hem heen viel neer, het brak in een miljoen stukjes. En hij wist verdomme niet welke scherf hij als eerste oppakken moest. Ze wist wat hij ging zeggen, ze wist het Starclanverdomme al. En haar antwoord? Blazestar's blik verdonkerde, zijn ademhaling staakte terwijl hij de kattin aankeek, ze had zijn pijn tussen zijn poten uitgerukt. Ze had hem puzzelend achtergelaten. Wat moest hij nu? Ze had het laten klinken alsof het zijn keuze zou terugdraaien. Alsof haar zwangerschap zijn overwegingen zou uitwegen. Maar de waarheid was, het maakte dingen alleen maar lastiger, niet anders. Het was niet eerlijk haar enkel vast te blijven houden voor de kinderen die ze bij zich droeg. Het was niet eerlijk naar haar toe, voor hem, voor de kittens. Verdomme, hij brak haar hart twee keer vandaag met een tweezijdig zwaard. Het deed pijn. "-Zwanger?" mauwde hij, terwijl alles hem te veel begon te worden. "Fack. Fawn ik-" hij schudde zijn kop, waarom ging niks zoals hij wilde? Waarom kon niet één ding goed gaan. "Zwanger???? Waarom- waarom ben je zonder mij naar Falconstrike gegaan?" hij vernauwde zijn ogen "Je vond het niet erg om samen te gaan naar Rout? Toen wisten we et ook niet zeker. " Hij beet hard op zijn wang, wat was dit? Waarom overkwam hem dit? Hij wilde het juiste doen en hij kreeg er een tering bende voor terug. Dit was kvt, dit was ooneerlijk. Alles wat kvt en hij haatte het. Maar het feit dat ze niet samen met hem ging, het was oh zo bevestigend. Het lag anders tussen hen. Dingen waren veranderd tussen hen.

♜

Haar ogen vernauwde zich, tot het enkel nog maar spleetjes waren. Ze wilde dat het niet zo was, maar zijn woorden deden zoveel pijn. Ze vertelde hem zojuist goed nieuws, en hij zwansde er gewoon overheen alsof het niks was. Ze kreeg geen schouder klopje voor al haar inspanningen, nee het enige wat de kater haar toe slingerde waren vragen die helemaal niet belangrijk waren. Ze ging weer opnieuw zijn kinderen baren. Ze ging hem meer nageslacht geven. En behandelde het met ongeloof. Alsof de acties die ze ondernam, de beslissingen die ze had genomen verkeerd waren. Terwijl hij de gene was die hier fout zat. Om haar aan de kant te willen schuiven. Voor een anders, ze had de geruchten wel gehoord. Ze was niet doof. Maar ze zei er niks over. Ze keek de andere kant op. Want ze hielt van hem. En ze dacht dat dat wederzijds was. Dat ze ondanks alles de gene was met de sleutel tot zijn hart. Maar dat bleek niet zo te zijn. Wat moest ze doen als ze officieel uit elkaar zouden gaan? Wat zouden anderen wel niet van haar denken? De verstootte bruid van de leider, dat was toch geen leven? Fawnleap slikte, maar dat leek de brok in haar keel niet weg te werken. Er ging van alles door haar hoofd heen. Dat ze moeite had met de juiste woorden vinden. "Omdat je druk was oké? Je bent altijd druk. En- en ik wil je niet meer zorgen geven dan dat je al hebt. De eerste keer- toen we naar Rout gingen. Waren we beide bloed nerveus. Of was je dat vergeten? Ik wilde je niet nog een keer door zoiets laten gaan. Vooral omdat het misschien helemaal niet nodig geweest was ik-." Ze deed haar best om haar zelf groot te houden. Om haar stem helder te houden, om haar ogen droog te houden. "Wilde je enkel beschermen."

Unhinged

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

En nu was hij een nog grotere eikel. De kleine kater zag het op het gezicht van de kattin. Ze was niet blij met em, en ergens. Eigenlijk. Eigenlijk moest hij haar ergens daar in dankbaar zijn. Want dit eindigen- hoe zuur het ook was, het zou makkelijker zijn als ze hem toch niet nodig had. De kleine kater slikte en knikte afwezig terwijl emoties over zijn gezicht heen speelde. Feit was- het was niet makkelijker. Het zou nooit makkelijker worden. Fawnleap was een belangrijk deel van zijn leven, een prachtig hoofdstuk. De herinnering die ze deelde waren warm en oh zo zoet. Ze hadden samen kittens, ze kregen samen weer kittens. En hoewel hij stiekem nog ergens een hoop droeg dat de kittens hun relatie konden aansterken- wist hij dat hiervan uitgaan niet eerlijk zou zijn naar hun beide. Het was tijd om naast elkaar te staan, niet met elkaar. Hij gaf om haar- maar hij hield niet meer van haar. Dat was nou eenmaal hoe het in elkaar stak. En doen alsof, hun relatie laten lijmen door gebeurtenissen- het waren bandaid fixes. De waarheid, het huisde in hoe hij zich voelde, en met pijn op het hart sprak hij zacht. "Fawn, by Starclan- Dat is heel lief van je. En- ik ben er voor je, voor de kittens. Altijd. Maar-" Samen positief door het leven gaan. Het meer en het rogue gebied- Oh pardoes ze viel- de geboorte van hun kinderen, zoete herinneringen van hun tijd samen schoten langs hem heen, een brok vormde zich in zijn keel. Het waren herinneringen van een hele tijd geleden. "Niet als een koppel."

♜

Haar hart bonkte zo luid, dat het pijn deed. Het dreunde door haar hele lichaam heen. Ze stond te trillen op haar poten en haar hoofd deed pijn- oh zoveel pijn. De kattin kon de woorden die hij naar haar toe gooide eigenlijk niet eens opvangen. Hoe ze haar best ook deed. Het voelde alsof ze vermoord werd. Alsof de lieve zachtaardige kattin die ze altijd was geweest in een diepe donkere zee werd gegooid. De zoute lucht prikte in haar ogen en het water vulde haar longen. En hoe de kattin het ook probeerde; ze kon haar hoofd maar niet omhoog houden. De duisternis slokte haar op. Omringde haar, infecteerde haar. Tot zo ver dat toen ze uiteindelijk weer boven water kwam, toen ze haar gebroken lichaam weer op het land duwde. Ze totaal veranderd was. Een ander persoon. Een die uit was op wraak, naar haar mate. Nee- niet meer, dat had hij onderhand wel duidelijk gemaakt. Hij wilde haar niet meer. Maar daar zou hij niet zomaar mee weg komen. Ze zal het hem betaalt zetten. Hoe dan ook, de kattin wilde wel wat bloed vergieten. "Blazestar," murmelde ze zachtjes, haar ogen waren naar de grond geslagen terwijl er een duister plan in haar hoofd vormde. De puzzelstukjes waren er al, ze moest ze enkel in elkaar zetten. "Volg me alsjeblieft, ik- moet even lopen. Wat frisse lucht. Dan kan ik beter de dingen verwerken. Snap je?' Ze knikte met haar hoofd naar de richting die ze wilde nemen. En begon met stappen, de kater zou haar wel volgen. Daar was ze zeker van. Ze zouden voor de laatste keer samen naar de gorge lopen.

{Topic uit}

Unhinged

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Het was naïef geweest van hem. De kortzichtige hoop op simpelheid nadat de woorden er uit waren werd al snel voor zijn ogen gretig weggepakt. Een wandeling? Hij wilde niet wandelen, hij wilde de rest van de avond in zelf medelijden baden als de loser die hij was. Huilen om zijn eigen keuzes en falen. Maar goed, het was het minste wat hij kon doen toch? Hij haf zich kunnen voorbereiden op dit gevoel, en hoewel Fawn schijnbaar al ingezien had dat dit gesprek zou gaan komen, leek ze toch nog verrast te zijn dat hij het werkelijk doorgezet had. De kleine tom slikte maar knikte. Nog altijd was dit de moeder van zijn kittens, en nog altijd had hij een hoop vrienden te kunnen blijven met haar. "Natuurlijk" mauwde hij met een knikje voor hij achter haar aan stapte. En begon aan wat mogelijk de meest ongemakkelijke wandeling van zijn leven zou worden.

[Topic gesloten]

♜

Onderwerp: Re: I found my truth in letting go