There Is A Light That Never Goes Out

Asterpaw staarde vol angst omhoog naar de eikenboom. Zijn brede takken strekte zich uit richting de zon. De licht groene bladeren stonden vol bloei waardoor er amper wat van de lucht te zien was. De jonge apprentice slikte. Ze had niet veel angsten. Of nou. Eigenlijk wel een poot vol. Een daar van was hoogtes. Ze had een spuughekel aan hoogtes. Veel van haar mede apprentices waren wel eens in bomen geklommen zonder enige moeite. Achter eekhoorns aan of om een vogel te vangen. Asterpaw zag dat zichzelf niet zo snel doen. Maar ze wou overheen komen. Het was een van Hawkpaws favoriete activiteiten immers. Ze mocht de kater graag. En ze zou het fijn vinden als ze wat meer overeenkomsten hadden. Wellicht, als ze het probeerde kon ze zichzelf er over heen zetten. Misschien was het dan wel helemaal niet zo erg meer. Aster haalde diep adem en kneep kort met haar blauwe oogjes voor ze haar nagels vast zette in de schors. Langzaam trok ze zichzelf omhoog. Stapje voor stapjes kwam ze bij de eerste tak aan. Met een zucht van opluchting ging ze op de tak zetten. Ze forceerde zichzelf om niet naar beneden te kijken. Een nieuw gevoel van vastberadenheid golfde door haar heen. Ze keek strak naar de volgende tak en zette zich met een licht slordige sprong af. Even dacht ze dat ze mis sprong. En haar hart sloeg een paar slagen over. Maar ze bleef goed zitten op de tak. "Nog een paar takken," murmelde ze tegen zichzelf. Ze sprong weer. En weer. En weer. En toen maakte ze een fout. Kort keek ze naar beneden. Haar adem stokte. Oh Starclan wat was ze hoog... Ze slikte. Dit was hoog zat, niet? Nu moest ze alleen weer naar beneden.

Hij was nog niet erg handig in het jagen en vechten, maar bomenklimmen kon de kater wel. Het was niet perse dat hij het klimmen zo geweldig vond, maar gewoon de uitzicht en het gevoel van voldoening als je daar boven zat. Hoger dan iedereen. Sommige bomen waren zelfs zo hoog dat je bijna alle territoriums kon zien. Zo hoog was Hawkpaw nog niet gegaan, maar ooit zou hij dat wel graag willen. Hij had leren klimmen zodat hij zich altijd zou kunnen redden als er bijvoorbeeld iets gevaarlijks rondliep. De kater kon nog niet goed vechten, dus had hij een vluchtroute geleerd van een van de warriors. Hij wist zeker dat Coldstreak hem snel zou leren hoe hij het beste kon vechten, maar dat zou later komen.Toen de kater bij één van zijn favoriete bomen aankwam, zag hij tot zijn grote verbazing Asterpaw in de boom zitten. De donkerbruine tabby zag haar als een goede vriendin. De apprentice wist dat ze niet zo graag klom, dus waarom zat ze daar boven dan? Ze leek aardig hoog te zitten vanaf hier aan de grond. Oh jeetje, als dat maar goed ging. Als ze klom om te oefenen, had ze beter een ervaren apprentice mee kunnen vragen voor het geval dat. Hawkpaw zuchtte zachtjes waarna hij zijn klauwen in de schors boorde en richting de eerste tak klom. Gemakkelijk hees hij zich op de laagste, maar wel een stevige, tak. Met zijn blauwe ogen keek hij omhoog. ”Asterpaw wat in StarClans naam doe je daar?” Zelfs hij was in deze boom nog niet zo hoog gegaan. Wilde hij wel zo snel mogelijk, maar hij wist niet of het nu handig zou zijn om dat te doen.

Asterpaw was te bang van angst om ook maar om zich heen te kijken en te letten op het prachtige uitzicht dat haar aangeboden werd. Nee. Ze was blind van angst. Haar hartje klopte in haar keel. Ze stond te trillen op haar knieën. Oh Starclan hoe zou ze weer naar beneden kunnen komen? Tranen vormde zich in haar ogen, al deed ze haar best niet in janken uit te barsten. Ze staarde naar beneden. De grond leek wel steeds verder weg te zakken. Ze slikte. Dit kon toch niet goed komen zo? Haar pootjes waren zo zwak als grassprietjes en alles leek om haar heen te draaien. Ze kon zich amper herinneren hoe ze in starclans naam hier bovenop was gekomen. Toen klonk er een stem. Een stem die haar als muziek in de oren klonk. Ze staarde naar beneden naar de eerste tak. "Hawk!" riep ze. Haar stem brak. "i-ik..." maar het lukte haar niet eens om haar zin af te maken. Tranen waalde over haar wangetjes. Haar nagels boorde zich dieper en dieper in het hout van de boom. Ze zette alles op alles om zich vast te houden. Ze drukte haar kleine lichaam tegen de stam van de boom aan terwijl ze nog steeds op een van de hogere takken stond. Starclan dank was het een relatief stevige tak. Maar small genoeg om er vanaf te glijden.

Zijn vriendin leek doodsbang. Hawkpaw zag met moeite hoe de poes tegen stevig tegen de boomstam ging zitten. Althans, dat dacht de apprentice. Zijn blauwe ogen keken bezorgd naar boven. Hoe moest hij in StarClans naam Asterpaw naar beneden krijgen? Ze waren even oud, even groot en hij was nog steeds geen ervaren warrior. "Hou vol, Asterpaw." miauwde Hawkpaw. "Ik- Ik zal hulp zoeken, okay?" De kater voelde spanning in zijn maag. Voor hem was er geen gevaar, maar wat als de poes naar beneden donderde? Ze had zelf ooit tegen hem gezegd dat ze niet zo van hoogtes hield. Oh waarom had ze nou weer deze boom beklommen. De donkerbruine tabby was niet boos op haar, maar de kater kon ook niet zeggen dat hij blij was met deze situatie. "Houd je gewoon goed vast en probeer zo weinig mogelijk te bewegen." De kater wachtte op antwoord van zijn vriendin. Hij wilde haar hier niet graag alleen laten, maar hoe moest hij haar anders uit de boom krijgen? Oh, Asterpaw, waarom heb je dit nou weer gedaan?

Asterpaw durfde niet langer naar beneden te kijken dus ze kneep haar fel blauwe oogjes stijf dicht. Ze knikte heftig als antwoord op Hawkpaw zijn vraag. Maar ze trok haar bek niet open. Ze was verstijfd van angst. Ze kon niks meer. En tot haar grote angst begonnen haar pootjes over het schors te glijden. Het had niet zo lang geleden geregend. Waardoor de tak glibberig was geworden. Aster probeerde zich strak vast te houden door haar nagels uit te zetten. Maar het voelde bijna hopeloos aan. "Schiet op." kon ze nog net uitbrengen naar Hawkpaw toen hij zei dat hij hulp ging halen. Asterpaw slikte. Haar ademhaling raasde als een gek. Oh Starclan als ze maar kon blijven zitten hier. Maar tot haar grote angst begon haar pootjes steeds meer te glijden onder haar gewicht. Met een schelle kreet van angst verloor de kattin haar evenwicht. In een hartslag leek ze even te vallen. Maar ze kon zich nog net met haar voorpoten vast grijpen aan de tak waar ze op had gezeten. Haar achterlijf bungelde naar beneden. En met alle man en macht probeerde ze zichzelf weer met vier poten op de tak te krijgen. Maar haar achterpoten bleven wegglijden. De tak was te smal. "Hawk!" riep ze angstig uit. Maar ze wist dat haar vriend niet veel zou kunnen doen.

Okay Hawkie... Naar beneden en hulp zoeken. De kater voelde de druk op zijn schouders. Al Asterpaw nu zou vallen, zou hij het zichzelf nooit vergeven. De kater wilde net naar beneden klimmen toen zijn vriendin angstig zijn naam riep. De kater keek met een knoop in zijn maag omhoog. Wat was er gebeurd? Zijn blauwe ogen zochten tussen de takken door naar zijn mede apprentice. Hij keek naar de tak waar hij haar net nog had gezien, maar zag Asterpaw niet. Waar was ze? Tot zijn grote schrik zag hij haar achterpoten bungelen. Oh. StarClan. Nee. "Houd vol!" schreeuwde Hawkpaw naar boven. De kater boorde zijn nagels in de stam en klom zo snel mogelijk omhoog. Geen tijd te verliezen. Hoe hoger hij kwam, hoe vermoeider zijn spieren werden. Hij had nog nooit zo snel omhoog geklommen. Zo snel als hij kon hees hij zich op de tak, net naast zijn vriendin. De donkerbruine tabby greep de poes bij haar nekvel. "Iwk eb je" miauwde hij met moeite. De kater boorde zijn nagels in de stam. Alsjeblieft... Glijd niet verder Asterpaw.

Het was een kwestie van leven of dood. Asterpaw deed alles waar haar kleine lichaam toe in staat was om zich vast te houden aan de glibberige tak. Ze voelde haar eigen gewicht haar naar beneden trekken. Haar pupillen waren groot van angst. Ze voelde zich zwak. Haar nagels waren in het hout geboord. Maar ze voelde hoe de tak begon te splinteren onder haar grip. Tot haar grote opluchting was Hawkpaw bezig met zijn tocht naar boven. Maar Asterpaw wist dat er niet veel was wat de tabby kon doen zonder zelf het risico te lopen te vallen. Oh Starclan waarom had ze dit gedaan? Alleen maar om indruk te maken op Hawkpaw. En nu moest hij er uit redden. Oh waarom was ze ook zo'n muizenbrein! Ze merkte hoe de spieren in haar voorpoten begon te protesteren. Ze hield dit niet lang vol! Net op het moment dat ze dacht dat ze zou moeten gaan loslaten voelde ze een stevige grip haar bij haar nekvel pakken. Ze sloeg een kreetje en probeerde zichzelf weer omhoog te hijsen. Maar alle kracht in haar lichaam was weg en het lukte niet langer om zich vast te houden aan de stam. Hoe meer ze het probeerde hoe zwakker ze werd. Haar leven lag nu volledig in Hawkpaws poten. Oh Starclan als hij maar niet zou gaan glijden. Maar ze wist dat Hawkpaw haar nooit vast zou kunnen blijven houden. Kort keek ze de apprentice aan. "Laat. Los" siste ze tussen haar adem door. Ze zou hem niet meenemen in haar val. Nee. Dat verdiende hij niet. Ze sloot haar ogen en maakte zich klaar voor de val.

Oh StarClan ze was zo zwaar! Het lukte de kater nog maar net om zijn eigen gewicht omhoog te trekken. Hoe moest hij twee keer z'n gewicht omhoogtrekken? Ach wat maakte het ook uit, hij zou haar hoe dan ook helpen. De kater voelde hoe Asterpaw, ondanks zijn inzet, langzaam verder omlaag gleed. Hoe diep zijn nagels ook in het hout geboord zaten, ook hij gleed iets verder richting de rand. Come on... Langzaam gleed hij verder en zijn vriendin siste dat hij haar los moest laten. "Nooit," siste Hawkpaw. Hij zou zijn vriendin niet laten vallen. Dat verdiende ze niet. Hij had de tak nog vast. Het moest gewoon lukken! De donkerbruine kater probeerde in alle macht haar omhoog te trekken met als enige resultaat dat zijn voorpoten van de tak afgleden. Geschrokken liet hij Asterpaw los. Het had toch geen nut meer. De kater had het gevoel dat zijn hart in zijn keel zat toen ook zijn achterpoten de tak verlieten en hij naar beneden viel. Hawkpaw klemde zijn kaken op elkaar. Nee! Hoe kon dit gebeuren?! Hier en daar raakte de kater takken. Hij had het gevoel dat als hij eenmaal beneden was, al zijn botten verbrijzeld waren. Elke keer dat hij een nieuwe tak raakte, veranderde hij van positie... Maar hij minderde ook snelheid. Met een harde klap voelde de kater hoe hij met zijn linkerschouder de grond raakte. Een raar gevoel ging door hem heen. Echt verklaren wat hij voelde kon hij niet. Daarna kwam de rest van zijn lichaam wat helaas wel zeer deed. Kreunend bleef de kater op zijn linker zij liggen. Zijn blauwe ogen keken dof om zich heen. Hij zou kunnen opstaan als hij wilde, maar het deed gewoon zeer... Hij wilde gewoon even blijven liggen en zichzelf herpakken. Met zijn blauwe ogen zocht Hawkpaw naar Asterpaw. Zou ze okay zijn? Net zoals hem?

Tot haar irritatie liet Hawkpaw niet los. Het was haar eigen domme fout dat ze hier zat Starclan verdomme! Hij verdiende het niet daar ook in te leiden. Ze merkte hoe hij ook weg begon te glijden. Asterpaw kneep met haar oogjes. Oh Starclan. Toen liet Hawkpaw haar toch los. Aster voelde hoe de wind langs haar vacht gleed terwijl ze naar beneden tuimelde. Bladeren sloegen in haar gezicht. Ze opende haar ogen en zag in haar ogen een bruine vacht met haar mee vallen. Hawk was ook gevallen! Ze wou zijn naam schreeuwen maar met best veel impact werd ze tegen een tak aan geslagen waardoor ze in het rond spinde en haar woorden verloren raakte. Ze had geen oriëntatie meer waardoor het haar ook niet lukte op vier poten terecht te komen. Met een klap viel ze op haar zij. Even zag de jonge apprentice zwart voor haar ogen. Maar na enkele hartslaggen kwamen de bos kleuren weer terug. Raspend haalde ze adem. Ze was nog steeds verstijfd van angst. Adrenaline zorgde er voor dat ze amper door had hoeveel pijn ze in haar lichaam voelde. Al leek het er op dat ze niks had gebroken. Zwakjes hief ze haar kop en keek om zich heen. "Hawk?" murmelde ze. Al snel spotte ze hem. Niet zover van haar vandaan. "Hawk!" bracht ze uit. Langzaam kroop ze naar hem toe. Elke spier in haar lichaam leek te protesteren. Tot haar grote opluchting waren zijn ogen geopend. Zonder aarzelen kroop ze tegen hem aan en liet haar spieren iets ontspannen. Oh Starclan hopelijk had hij niks gebroken. Ze drukte haar donkere neus in zijn vacht. Tranen waalde over haar wangen. En haar ademhaling werd verstoort door harde snikken. "Het spijt me zo," murmelde ze zachtjes tegen hem. 

Met hem ging het prima. Hoe het met Asterpaw ging wist hij niet. Wat Hawkpaw wel wist, was dat hij nooit meer zoiets wilde doen. Vallen dan. Dat was een ervaring die de apprentice nu al wilde vergeten. Gelukkig klonk de stem van zijn mede apprentice. Dank! Eindelijk zag hij haar. Ze kroop naar hem toe waarna de poes haar donkere neus in zijn vacht stak. Hawkpaw hoorde zijn vriendin snikken en murmelen dat het haar speet. De donkerbruine tabby gaf haar zacht kreunend een por tegen haar zij. "Waarom was je naarboven geklommen, Asterpaw? Je hield toch niet van hoogtes?" De stem van Hawkpaw klonk niet boos. Het klonk kalm. Hij wilde weten wat haar bezielde, maar hij wilde niet boos op iemand worden terwijl hij niet eens wist wat er afspeelde in de kop van de ander. Vanbinnen voelde hij zich echt wel een beetje boos, maar niet zo erg dat hij het uitte. Asterpaw was zijn vriendin en hoe kon hij daar nou boos om worden? Naast dat hij het gevoeld had, had Asterpaw ook de consequenties gevoeld. Dat was hard genoeg.

Het leek alsof er geen einde meer aan haar tranen kwamen. Het was nooit haar bedoeling om Hawkpaw in gevaar te brengen. En ze hoopte met al haar hart dat hij verder niet gewond was geraakt. Het was allemaal haar fout. Haar eigen domme fout. Ze voelde zich zo verschrikkelijk dom. "I-ik ehm" ze keek Hawkpaw aan en draaide daarna haar kop weg. Ze snikte een paar keer terwijl ze nadacht over wat ze ging zeggen. "I-ik wou m-mijn angst voor hoogtes overw-winnen," wist ze uiteindelijk uit te brengen. Dat ze dat had gedaan om indruk te maken op Hawk liet ze even buiten wegen. Ze slikte. Haar angst voor hoogtes was enkel erger geworden nu. Tranen dropen nog steeds over haar donkere wangen heen. "B-ben je okay?" vroeg ze toen zachtjes. Haar stem zat vol met twijfel en angst. Veelste bang dat Hawkpaw gewond was geraakt. Starclan dank was zij er niet al te slecht vanaf gekomen. Al leek een bezoekje aan de medicine cat op zijn plaatst.

Rustig luisterde Hawkpaw naar het antwoord van de point. Ze wilde van haar angst voor hoogtes overwinnen? Dat was best stoer. De apprentice had daar bewondering voor, maar vreesde dat dit niet echt geholpen zou hebben. Zelf zou hij wel weer in een boom willen klimmen, maar voor Asterpaw wist hij wel bijna zeker dat dat niet zo zou zijn. Toen de ander vroeg of hij okay was, knikte de kater. "Hier en daar wat schrammen en pijn, maar met mij gaat het prima," Nu hij zo lag voelde alles prima. Gewoon rustig liggen zonder al te veel te bewegen. "En met jou?" Hawkpaw had zo zijn best gedaan om haar te helpen, dat hij hoopte dat dit alles niet voor niets was. Ze leek op zich wel okay, maar hij had natuurlijk geen idee wat Asterpaw nu allemaal voelde.

Asterpaw haalde opgelucht adem toen ze hoorde dat Hawkpaw zich wat soort van ok voelde. Al voelde ze zich nog steeds belachelijk schuldig dat ze hem toch pijn had opgeleverd. Dat verdiende hij niet. Ze had nooit in die domme boom moeten klimmen. Wat was ze ook voor muizenbrein? En van alle katten die langs kwamen lopen was het net Hawkpaw geweest. Starclan nog aan toe wat was ze toch een stuk foxdung soms. "Vooral in schok," murmelde ze zachtjes. Haar ogen waren nog steeds zo groot als schoteltjes. Ze voelde haar hart in haar keel bonzen. Ze had het idee dat ze nog te erg in schok was om echt te realiseren hoeveel pijn ze had en waar. Het maakte haar bang. Wellicht had ze wel meer schade opgelopen dan ze dacht. Maar elke keer dat ze zich op haar lichaam probeerde te focussen kreeg ze flashbacks naar de grond die steeds dichterbij kwam en leek het alsof haar hart door de bodem zakte.

Gelukkig had Asterpaw niet al te veel last van de val. Dat was mooi. Hawkpaw wilde enkel rustig blijven liggen, maar wist dat dat niet de beste optie was. Ze moesten nu echt naar het kamp en daar zouden ze wel kunnen rusten. Zachtjes duwde de apprentice zijn vriendin iets van hem vandaan waarna hij kreunend op probeerde te staan. Voorzichtig en wankelend stond hij langzaam overeind terwijl al zijn spieren protesteerden. De kater wankelde iets wat en voelde de pijn door zijn schouder die de grootste klap had gemaakt. Met opzet probeerde hij zijn linker voorpoot te verzetten om te testen of alles okay was. En dat was het gelukkig. Hawkpaw wist zeker dat zijn schouder dik zal worden, daar was geen medicine cat voor nodig om dat te weten. Hijgend van de pijn bleef hij staan waarna hij met zijn blauwe ogen naar Asterpaw keek. "Denk je dat je op kunt staan?"

Asterpaw beet hard op haar lip terwijl ze toe keek hoe Hawkpaw op probeerde te staan. Het deed haar pijn om te zien hoe hij struggelde en pijn leed. Dat was het laatste wat ze had gewild. Ze gaf veel om hem en ze wou hem niet zo zien. Ze kneep met haar oogjes. Oh Starclan. Hij zou sowieso nooit meer vrienden met haar willen zijn. Wat voor kat wou nou vrienden zijn met een muizenbrein zoals zij? Ze knikte aarzelend. Al had ze zo haar twijfels. Kreunend kwam ze overeind. Alles leek ok tot ze kracht zette op haar linker achterpoot leunde. Een scheut van pijn schoot door haar hele lichaam een en ze wankelede. Met een harde plof kwam ze weer op de grond terecht. Tranen stonden in haar ogen van pijn. Wellicht kon ze toch niet zo goed opstaan als ze dacht...

De kater wachtte gespannen af. Oh StarClan laat haar kunnen opstaan! Ze had niks verkeerds misdaan. Misschien was ze een beetje dom geweest, maar iedereen maakte fouten, right? Zijn blauwe ogen keken de poes bemoedigend aan. Ze moest dit kunnen! Zij was de eerste van hen tweeën geweest die zich had bewogen. En ja, toen hij opstond deed het ook wel even zeer, maar uiteindelijk was het voor hem mogelijk geweest. Misschien ook voor Asterpaw? De poes kwam kreunend overeind terwijl Hawkpaw in spanning afwachtte. Tot nu toe zag het er prima uit... Totdat de poes weer met een harde plof op de grond terecht kwam. Hoe moest hij dit nou weer aanpakken. Iets wat wankel stapte de kater op haar af. "Probeer nog eens zonder te steunen op je pijnlijke poot, okay? Desnoods leun je op mijn rechter schouder." miauwde de donkerbruine tabby licht bemoedigend. Het zou zeker zeer doen, maar dit was het beste wat hij nu kon bieden. Helemaal naar het kamp wankelen en weer terug was ook geen optie.

Het was haar gelukt naar Hawkpaw toe te kruipen. Maar toen werd ze voort gedreven door een overweldigend gevoel van angst dat haar vriend het niet had overleefd. Nu leek ze pas echt goed in te storten. De adrenaline zakte langzaam weg. Haar hart begon minder hart te bonken. Enkel kwam daar een onuitstaanbare pijn in haar poot voor terug. Oh Starclan als hij maar niet gebroken is. Het leek alsof Aster haar droom om warrior te worden langzaam begon weg te drijven. Weg. Foetsie. Het lukte haar niet meer om positief na te denken. Lange snikken verstoorde haar ademhaling en tranen liepen over haar wangen heen. Ze knikte langzaam. Ze haalde diep adem en probeerde wederom op te staan. Haar poten wankelde onder haar eigen gewicht. Dit keer deed ze haar uiterste best geen druk op haar achterpoot te zetten. Het deed nog steeds belachelijk veel zeer om hem te bewegen en de kattin moest slikte een paar snikken in. Aarzelend zette ze op drie poten een stap naar voren. Ze wankelde, even dacht ze dat ze weer op de grond zou komen te liggen maar ze behield toch haar evenwicht. Ze zette een volgende stap die al iets stabieler was. Met elke stap moest ze alsnog haar achterpoot bewegen waardoor er steeds steken door heen gingen. Maar Aster probeerde het te negeren. Ze staarde naar de grond en hield haar bek stijf dicht. Ze durfde Hawk niet eens meer aan te kijken. Duizenden gedachten vlogen door haar kop heen. Ze was als de doods dat haar poot gebroken was. En de jonge apprentice moest haar best doen niet in te storten van verdriet.

Het eerste wat hij zou doen wanneer ze terug in het kamp waren, was slapen. Heerlijk uitrusten zonder pijn. Zonder drama. Dat klonk op dit moment echt geweldig. De kater wachtte rustig totdat Asterpaw opstond. Hij had alle geduld van de wereld. Wat zou er nu nog mis kunnen gaan? Het leek iets wat moeilijk te gaan bij zijn mede apprentice, maar het leek te lukken. De kater keek met een zacht zuchtje vooruit. Nu kwam de grootste uitdaging. Hij draaide zijn kop naar Asterpaw, die naar de grond staarde. "Luister Asterpaw, als je denkt dat ik boos op je ben, heb je het mis. Iedereen maakt fouten, okay? Er bestaat geen enkel warrior zonder fouten. Zonder schandalen." Zijn blauwe ogen zochten naar die van haar. "We hebben allemaal fouten gemaakt en die gaan we nog genoeg maken. Het gaat er om wat we er uit eindelijk mee doen. Laat het verleden rusten en zet samen met mij door. Beloof het me." Hawkpaw boeide het niks als je fouten maakte. Iedereen maakte fouten. De ene erger dan de ander. Daar draaide alles niet om. Het gaat om wat je er mee doet. Leer er van of verbeter. Fouten maakten je alleen maar beter. Er was niemand, maar dan ook echt niemand die nog nooit een fout gemaakt had.

Asterpaw haar hoofde bonkte pijnlijk. En dat was niet alleen van de val. Ze zat er doorheen. Dit had hun dood kunnen betekenen. Ze had hun allebei in levensgevaar gebracht. Het was allemaal haar domme domme fout. Alleen maar omdat ze in druk wou maken op hem. Alleen maar omdat ze zichzelf zo graag had willen bewijzen. Het was allemaal onzin. Het ging helemaal nergens over. Hawkpaw leek het te merken dat ze er door heen zat en schonk haar allerlei lieve woordjes. Zijn ogen ontmoette de haren. Haar blauwe ogen keken recht door de zijne. Tranen stonden in die van haar. De pijn, zowel fysiek als mentaal was af te lezen uit haar blauwe kijkers. "J-je had dood kunnen zijn," mompelde ze zachtjes tegen hem. Dat was de druppel. Tranen waalde over haar wangen als watervallen. En luide snikken verlieten haar bek. "Je had dood kunnen zijn." barste ze luider uit deze keer. Ze draaide haar kop van hem weg. Hoe kon ze het hem zeggen. Ze wou hem niet kwijt. Vandaag had ze haar grootste oog onder angst gezien. En dat was niet de boom beklimmen. Nee. Dat was de kat waar ze zo veel om gaf bijna dood zien gaan.

Dit allemaal was inderdaad een fout geweest. Gevaarlijk en misschien een beetje roekeloos, maar wat was het leven zonder die acties? Iedereen maakte fouten en iedereen raakte wel eens in de problemen. Hawkpaw zou er zelf wel weer boven op komen. Makkelijk zelfs. Hij kon het Asterpaw vergeven. Ze stonden hier immers allebei. Levend. Zijn spieren protesteerden tegen elke beweging die hij maakte, maar wat boeide dat? Ze stonden hier gewoon. Uit een meters hoge boom gevallen en ze stonden hier. Misschien was dit alles niet de bedoeling, maar keek nou hoe sterk ze waren. Samen. Waarom kon Asterpaw dat niet inzien? De kater keek haar bezorgd aan vooral toen ze wegkeek van hem. Haar woorden klopten, maar ze boeiden hem niets. Helemaal niets. "Dat klopt... Dat klopt helemaal." Hawkpaw ging dit niet ontkennen, maar hij ging het gebruiken. "Maar kijk nou naar ons Asterpaw. Wij staan hier gewoon. Geen verloren geheugens. Geen verloren levens. Elke warrior riskeert zijn leven voor zijn Clan. Lang niet alle katten maken het tot elder, maar wat dan nog? Ik sterf hier liever samen met iemand die alles voor me wilt doen, dan dat jij enkel zou sterven."