To drink my blood like medicine

Blossomhail onderdrukte een vermoeide zucht. Tot zover haar loyaliteit naar haar Clan. Ze had een buitenstaander binnenin de Clan gebracht en had deze vervolgens, samen met Icecream, proberen te verdedigen. Het vonnis was nog niet uitgesproken, maar Blossomhail was er vrij zeker van dat ze een fikse straf kon verwachten. Rimekit was boos op haar en misschien stak dat nog wel het meeste van alles. Ze hield van kittens en ze kon het niet goed hebben als ze boos op haar waren, al wist ze dat het emoties waren die net zo snel weer over konden gaan als dat ze op kwamen zetten. Toch begon Rimekit op een leeftijd te komen dat ze alles wel goed begon te begrijpen, maar haar papa was heilig voor haar en het feit dat Blossomhail hem er op de één of andere manier toe had aangezet om Rosepaw te verdedigen, viel natuurlijk niet goed bij haar. Ze had het idee dat zij de slechterik was in dit verhaal en ze was dan ook maar het kamp uitgegaan om onder de beschuldigende blikken uit te komen, al vond ze nog altijd niet dat ze slecht gehandeld had. Ze was niet zeker waarom ze naar the Gorge liep, maar hier was ze dan. Haar blik ging naar de overkant, naar een apprentice die naar iets aan het kijken was op haar territorium. Blossomhail volgde haar blik en zag een eend. ”Dat is een eend,” zei ze dan ook koeltjes tegen de apprentice. ”Ben je niet een beetje ver van je kamp afgedwaald?” Ze fronste. Dit was geen plek voor een apprentice om alleen te zijn. Blossomhail vroeg zich af of Blazestar geen betere controle over zijn apprentices had dan dit.

Een vrij sceptische blik verscheen in haar ogen toen ze de woorden van de apprentice hoorde. Een bijna volleerde apprentice? Blossomhail kon vanaf deze afstand haar leeftijd niet inschatten, maar ze dacht niet dat de apprentice ouder dan negen moons kon zijn. Dat was haar naar idee niet de definitie van een volleerde apprentice zijn. ”Zelfs een apprentice die bijna zijn warrior leeftijd heeft bereikt, doet er goed aan om hier niet alleen te zijn,” sprak ze koeltjes uit. Haar mentor had haar altijd op het hart gedrukt om nooit alleen naar the Gorge te gaan omdat het er gevaarlijk was en omdat één verkeerde pootstap haar over de richel kon brengen. Ze kneep dan ook haar ogen lichtjes samen toen ze de apprentice steeds verder naar de rand zag bewegen. ”Ik ben een volleerde warrior. Ik heb net wat meer ervaring dan jou,” sprak ze koeltjes uit, al was de scherpte uit haar stem verdwenen. ”Is er een reden waarom dat je hier bent zonder mentor?” Was het nieuwsgierigheid? Was het ambitie? Was het die ontdekkingsdrang die alle apprentices, inclusief zijzelf, allemaal leken te bezitten?

Blossomhail bewoog met haar oortjes. Ze zou het eens leuk vinden als ze een apprentice tegen zou komen van een andere Clan die wisten hoe dat ze een warrior aan moesten spreken met respect. ”Ik ben bijna twee keer zo oud als jou. Ik denk niet dat ik mezelf hoef te verantwoorden,” zei ze koeltjes tegen de apprentice. Ze had er ergens een hekel aan om haar leeftijd als argument te gebruiken, maar in dit geval was het wel waar. Ze zuchtte zachtjes toen dat de apprentice haar woorden sprak. ”Dat is een behoorlijke beschuldiging,” zei ze met een frons tegen de apprentice. ”Ik hoop dat je beter weet dan dat soort beschuldigingen tegen iedereen te uiten die je tegenkomt.” Voedde WindClan zijn apprentices echt niet beter op dan dit? Blossomhail zou met haar eigen toekomstige apprentice een hartig woordje spreken als ze zichzelf zo zou uitlaten bij een grens tegen iemand die wel wat meer respect verdiende dan dit. ”Gehoorzaamheid is ook een deel van je training,” merkte ze koeltjes op. ”Ik weet zeker dat je mentor het niet leuk vindt als hij of zij weet dat je hier alleen bent, zo dichtbij de rand.” Ze knikte naar de voorpoten van de apprentice. ”Ga op zijn minst wat verder van de richel af staan. We verstaan elkaar prima zo.”