Tiny roses

Onderwerp: Tiny roses vr 17 jun 2022 - 23:56

Uiterst geconcentreerd was Lovekit bezig met iets in de aarde te krabbelen. Eerder die dag had hij een stokje gevonden die uit de nursery wand was gevallen. Nadat hij het gevraagd had aan een van de queens, had hij die stok tot zijn eigendom en penseel benoemd. Het wonderbaarlijke was namelijk dat wanneer je die goed tussen je kaken klemde en in de droge aarde van het kamp stak, je figuren kon maken. Dat was nog eens een uitvinding, en Lovekit had meteen grootse plannen. Druk was hij in zijn eentje in de weer, sprong van kant naar kant met uiterste concentratie op zijn gezicht, alsof hij daadwerkelijk wist wat hij deed. Na behoorlijk wat nieuwe krabbels deed hij een stapje naar achteren om zijn kunstwerk te bekijken. Voor een vreemd oog was het amper te herkennen als een kat, maar voor de trotse kunstenaar Lovekit was het een sprekend kunstwerk.

&Crowpaw

Onderwerp: Re: Tiny roses zo 19 jun 2022 - 17:21

Crowpaw

I know it sucks and it's scary
But it's time to be brave

Als je het aan haar vroeg, dan waren er te weinig uren op een dag. Zoals ook vandaag, kwam ze met een onvoldaan gevoel terug het kamp binnen. Een luide zucht van haar lippen rollende, wetende dat ze weeral niks had kunnen doen dat ze juist had willen doen. Doelen stellende die haar te ver voor de poten lagen waren immers iets dat ze altijd aangreep. Maar net zoals dat ze zo klein was, kon ze het nastreven. Het was een pijnlijk iets dat ze voor ogen moest houden. Immers, als ze dit niet deed, zou ze lui worden. Haar spieren mochten dan wel elke ochtend klagen, maar ze zou niet opgeven. Ze zou geen rust nemen tot ze het had gedaan, haar eerste prooi alleen vangen. Want ja, het was nu al meerdere malen gelukt een prooi te vangen met de hulp van katten om haar heen, een ervan zelf een thunderclanner zijnde, maar dat zou ze niet altijd hebben. Ze kon niet terugvallen op clangenoten om het werk klaar te krijgen. Dat mocht gewoon niet, dat kon gewoon niet. Dat deden de andere moor runners niet, en dus ook zij niet. Diep verzonken in haar gedachten, een serieus gelaat op haar gezicht, liep ze in een rechte streep naar de apprentice den. Hoe dan ook had ze niet meteen door dat ze met haar snelle tred recht door het werk van een kitten heen liep. Dat was echter, tot haar amberkleurige kijkers naar onder gleden en de strepen zagen. Een frons trok over haar gezicht, waarna ze langzaam tot stilstand kwam. De grond in het kamp was vast aangestampt dankzij de vele generaties aan poten die er al waren geweest. Hoe kwam het dan dat- In haar ooghoek zag ze echter een witte kitten zitten, stok in z'n bek. Oh... Shit... Was dit van hem? Please ga niet huilen. Please ga niet huilen. By the love of starclan ga niet huilen...

Crowpaw