Shifted invention

Sharing Tongues, kletsen met elkaar of juist niet? Praten en luisteren, of zwijgen en negeren. Het was de vraag die elke kat kon begaan en voor de ene was het antwoord zo klaar, maar voor een andere was het weer een leuke stelling aan het begin van de avond of op welk tijdstip men dan ook besloot hun pleziertjes te hebben. Hij had het antwoord altijd meedoen, helaas was niet iedereen eager om met hem een gesprekje te voeren. Het was jammer, ze hadden de mening dat ze liever de waarheid wouden horen. Onzin, hij sprak toch geen leugens. Meestal dan, soms. Bramblefrost keek naar de groepjes katten, maar hij kon zweren dat ze allemaal weg leek te duiken met hun blik zodra hij hun riching op ging. Dat dit wat overdreven was zag de kater niet echt in, hij zag gewoon wat hij zag. Vervelende clangenoten. Ach nee, hij hield van ze. Ze waren zijn familie, very close. Toch begaf hij zich een beetje sikkeneurig naar de Warrior Den. Een uitstekende keuze, want daar was wel een eenzame clangenoot die duidelijk nog niet sliep. Het was hun eigenste Deputy. Gelukkig trouwens, want een Deputy van een andere clan zou een wat ongemakkelijke situatie zijn. Carrioncough veegde net iets weg met zijn poot en gaf een diepe zucht toen Bramblefrost de den in kwam zetten. Oeh, geheimpjes? Bramblefrost hield wel van geheimpjes, maar alleen als ze interessant waren voor hem. ''Carrion!''sprak hij vol enthousiamse, de deputy begroeten alsof ze beste maatjes waren. Maatjes met de Dep, dat had vast wel iets. Hij pleurde zichzelf neer waar zonet nog een kunstwerk geweest was, allang zijn interesse erin vergetend. ''Ik vroeg me al af waar je was''voegde hij er aan. Niet bepaald, de whereabouts van Carrioncough had niet zijn gedachte gekruist, maar het klonk beter dan 'niemand wilt met hem praten'.

Zijn maatje leek hem niet al te erg te geloven, een kleine belediging. Bramblefrost besloot om het netjes te doen en zich niks van de opmerking aan te trekken. Het was toch een zin die hij vaker hoorde of wat men dan ook zei wat in de buurt kwam. Al leek Carrioncough niet heel blij met het bezoek, hij nodigde de zilvergrijze Warrior wel uit om erbij te komen zitten. Die nam het aanbod aan en nam plaats in het lege nest. Hij keek toe hoe de zwartwitte kat nog over de grond veegde en zijn maaltje naar binnen werkte. Zelf ging hij wat beter liggen en luisterde naar de vraag. Het was ergens ironisch als katten hem dat vroegen. Verwachtte ze de waarheid of wouden ze juist zoeken naar de leugens in zijn woorden? ''Goed hoor, heb zonet met wat katjes gekletst maar begon wat moe te worden''beantwoordde hij, zonder probleem vertelde hij het tegenovergestelde van wat er buiten de den gebeurd was. Maar dat niemand met hem wou spreken was niet het beeld van zichzelf waar hij op uit was. ''Geen zin om te mingelen?''

Hun Deputy leek niet al te happig te zijn op de gezelschap van Bramblefrost, al sprak hij het niet uit en negeerde de laatste alle tekens die hij kreeg. Voor hem was het doel om te praten met een kat, zeker eentje met een beetje aanzien, belangrijkst op het moment. Natuurlijk was viel dat aanzien nog wat te betwisten, Carrioncough was niet de populairste keuze geweest. Maakte niet uit, hij was nog steeds belangrijk en als hij niet vroegtijdig dood ging zou hij op een dag de naam Carrionstar dragen. Het was iemand waarmee je een beetje mee moest optrekken, om in zijn goeie boekje te komen. Helaas was de zwartwitte kater niet in de stemming voor een goed gesprek in de privacy van de Warrior Den. ''Al teveel gezeur aan je kop gehad?''informeerde Bramblefrost, zijn stem klonk luchtig met een beetje zorg erin gemengd. Kon hij de andere enigszins dwingen verder te praten of moest hij toch opgeven.