∆ MINE

Foulpaw besloot om zijn poten even te gaan strekken. Nu dat Scartail hem had beloofd dat hij aan Settledstar het akkoord had gegeven dat Foulpaw warrior kon worden, gingen ze iets minder samen op pad. Ze hadden gisteren hun eerste training gehad sinds dat hij vergiftigd was geweest en hoewel hij nog steeds snel buiten adem was, begon hij er wel beter op te worden. De kater besloot om even alleen het kamp uit te gaan. Niet te ver, maar gewoon even zijn poten strekken en zijn kopje leegmaken. Daarna zou hij wel zien of Scartail nog wilde gaan trainen, want officieel was hij nog steeds een apprentice. De kater nam zijn omgeving in zich op en opende zijn bek om een prooigeur op te vangen toen hij de sterke geur van bloed en verderf rook. Zijn spieren spanden zich aan en hij trok met zijn oortjes. BloodClan. Hier? Nu? Hij wilde op onderzoek uitgaan, maar toen herinnerde hij zich de woorden van Settledstar weer. Dat hij niet overmoedig mocht worden. Hij was nog steeds zwak van zijn vergiftiging en de Clan moest dit weten. Met een zucht draaide hij zich om en begon koers te zetten naar het kamp. Zijn geluk trof het echter dat hij een kat verderop zag staan, hopelijk vergezeld door een patrouille. ”Waarschuw Settledstar en Wolfblood!” riep hij zonder te kijken wie dat het was dat daar stond. ”BloodClan zit in ons territorium!”

Al snel kwam een patrouille hem tegemoet, geleid door Wolfblood. Foulpaw leidde zijn rug een klein beetje toen dat hij de leiding kreeg over de patrouille. Hij moest ze leiden naar de plek waar dat hij BloodClan geroken had. Dit mocht hij deze keer niet verpesten! Hij mocht niet wankelen, geen zwakte laten merken, niet laten merken dat hij nog altijd last had van het feit dat hij vergiftigd was geweest. Zonder te kijken of alle katten verzameld waren die Wolfblood had geroepen, draaide hij zich om en wenkte met zijn staart om mee te gaan. Hij liet zijn tempo zakken zodat hij naast zijn deputy rende, binnen gehoorsafstand van de anderen. ”Ik wilde een luchtje gaan scheppen vlakbij het moeras toen dat ik een scherpe geur rook van bloed en verderf,” zei hij tegen zijn deputy. ”Enkele plantjes waren vertrapt, maar ik kon niet zien of het van één kat of van meerderen is. De stank is zo erg dat het door alles heen dringt.” Het rook écht vies. Hij wist dat BloodClan over het algemeen wel vies rook, maar dit was niet de geur die hij had geroken toen hij die ene poes tegen was gekomen die ook van BloodClan afkomstig was. ”Het ruikt alsof een karkas door ons territorium loopt,” mompelde hij en hij bewoog met zijn oortjes. Was het van één kat of van meerderen?

Poppypaw zat rustig te eten toen ze ineens haar naam hoorde. Ze snelde zich naar de open plaats toe en hoorde dat er BloodClan was gesignaleerd op hun territorium. Ze zag haar broer, en begreep dat hij de patrol zou gaan leiden. Haar houding ging van gespannen naar iets meer relaxt, ze wist dat haar broer dit kon. Ze vond het nogsteeds spannend, een enemy patrol! Foulpaw begon te praten en luisterde aandachtig. Ze moest hier even weten wat er aan de hand was. Toen Foul eindelijk klaar was met zijn verhaal vroeg ze zacht aan hem: "Wat moet ik doen?

Foulpaw liet zijn blik naar zijn zusje gaan toen dat zij aan hem vroeg wat ze moest doen. Voor nu was het gewoon hem volgen, maar inmiddels waren ze bij hun bestemming aangekomen en Wolfblood begon met orders te geven. Nightcurse moest het gebied om hun heen op een stille, onmerkbare manier uitkammen, Poppypaw moest terug naar het kamp racen als er iets zou gebeuren en zij… daar werd niks over gezegd. Betekende dit dat Wolfblood hém de leiding gaf over wat er verder met de patrouille moest gebeuren? Foulpaw dacht goed na. Als hij een verkeerd antwoord zou geven, zou hij een flater slaan en dan zou Wolfblood hem niet capabel achten als patrouilleider én als toekomstige warrior. En dan had je natuurlijk ook nog dat irritante, op de achtergrond rustende feit dat hij nog maar net uit de medicine cat’s den was en waarschijnlijk niet fit genoeg zou zijn als hij door een oudere BloodClanner aangevallen zou worden. Maar dat ging hij niet laten merken. Wolfblood gaf hem een deel van haar vertrouwen en hij wilde dat niet beschadigen. ”Wolfblood, ik wil de sporen die bij het moeras achtergelaten zijn wat beter uitkammen. Misschien kan ik er zo achter komen of het om maar één kat gaat of om meerderen en waar ze heen zijn gegaan.” Hij wenkte Poppypaw ten teken dat ze hem moest volgen. Hij wist niet hoe een goede spoorzoeker ze was, maar een extra oog kon zeker geen kwaad. Hij had eerst overwogen of hij niet eerst op het antwoord van zijn deputy moest wachten, maar besloot dat het meer zelfvertrouwen uitstraalde als hij er gewoon voor zou gaan. Ze had hem immers geen opdracht gegeven en hem de keuze gelaten. En dus liep hij naar de plek waar het gras vertrapt was. ”Het ruikt hier verdomme naar verrotte bloemen,” murmelde hij onder zijn adem door terwijl hij ingespannen naar het vertrapte gras keek. Zijn blik gleed van de lijn die het vertrapte gras maakte. Zigzaggend, maar het zag er eerder uit als één lijn dan meerdere lijnen. Kon er werkelijk waar maar één kat zo’n stankgeur veroorzaken? Hij kon het nauwelijks geloven.

Ze hoorde de instructie van Wofblood; "Als er iets mis gaat wil ik dat je rent naar het kamp en versterking haalt, Poppypaw," Ze focuste zich op die instructie en dribbelde naar Foulpaw toe. Ze was best zenuwachtig. ”Wolfblood, ik wil de sporen die bij het moeras achtergelaten zijn wat beter uitkammen. Misschien kan ik er zo achter komen of het om maar één kat gaat of om meerderen en waar ze heen zijn gegaan.” zei Foulpaw. Ze keek naar haar broer en zag dat hij haar wenkte. Ze knikte en volgde haar broer. Foulpaw constateerde de geur van verrotte bloemen. Poppypaw vond dat het er zo erg stonk dat ze aan haar broer vroeg: Volgens mij was dit niet maar een kat, dit waren er meerdere. Ze wees naar het platgetrapte gras. "Zie je? Het ziet er niet naar uit als iets van meerdere katten. Misschien was het een verkenner en komen er nog meer...?" Plotseling meende ze geritsel te horen. "Foulpaw... Hoorde jij dat ook?"

Foulpaw richtte zijn blik naar Poppypaw toen ze dichterbij kwam. Ergens vond hij het helemaal niks dat ze mee op patrouille was gegaan. Niet omdat ze anders met de eer ging strijken als ze de opdracht goed zou doen, maar eerder omdat hij niet graag wilde hebben dat haar iets zou overkomen. Niet dat hij dat hardop ging toegeven, natuurlijk. De kater richtte zijn amberkleurige ogen naar zijn zusje en keek haar aan met een bedenkelijke blik toen ze aangaf dat er een verkenner in het spel kon zijn. Hij draaide met zijn oortjes toen ze haar vraag stelde en net toen hij wilde antwoorden, schoot er een eekhoorn over hun heen. Hij opende zijn bek om een sarcastisch antwoord te geven, maar de geur van bloed kwam hem tegemoet en zijn ogen volgden het diertje. Iets aan de eekhoorn was anders dan anders, alsof het ergens voor vluchtte. zei hij tegen zijn deputy, op een zo’n rustig mogelijke toon om niemand te alarmeren. Vooral zijn zusje niet. ”Die eekhoorn kwam volgens mij uit de richting van the Pinewoods. Ik denk dat het ergens van schrok. Wat als daar een BloodClan patrouille zit?” Hij bewoog met zijn oortjes terwijl hij zijn leader priemend aankeek. Hij was er vrij zeker van dat hij de bloedgeur goed opgemerkt had en dat hij het zich niet verbeeld had. Wat wilde zeggen dat BloodClan mogelijk dichtbij was. Misschien wel dichter dan ze zelf durfden te vermoeden...