Twisted Transistor

Bloodspill keek neer met helgele, meedogenloze ogen naar een verfomfaaide kittypet. Toen hij een ommetje maakte tussen de tweebeen nesten langs, vond hij in het bos er naast een verdwaalt, klein ding. Het dier had het meteen op een lopen gezet bij het aanzicht van een gespierde kater met littekens, en een helrode halsband. Het was dat hij nog geen hondentanden droeg, maar het leek dat de kittypet hem al herkend had. Jammer genoeg, was het niet snel genoeg. Nu lag het hevig bebloed tussen zijn voorpoten. Bloodspill snorde geamuseerd. Dit was gemakkelijke prooi voor Bloodspill, maar hij had deze onwaardige idioot alleen vermoord om zijn nagels te scherpen. Nu, was hij dus zonder het te vermoeden, rechtstreeks ThunderClan territorium ingelopen. Pas toen hij bij een zogeheten ‘vierboom’ kwam, fronste hij en keek om zich heen. Wat ..? Verrast dat hij de weg hier niet herkende, draaide hij om en wandelde in een slakken tempo terug, hopend om een opgefokt Clankatje te vinden. Met zijn lakzwarte, dunne staart omhoog gestoken stopte hij onder een hoge boom met gigantisch veel takken. Zo te ruiken, was dit de scheiding van hun territorium .. vals grijnzend sprong hij naar de laagste tak en klauwde zich omhoog. Toen hij een redelijke hoogte had bereikt, dat hij veilig beneden zou landen zonder iets te breken, maar net buiten het bereik was van enig dier op de grond. Terwijl hij zijn vacht begon schoon te likken van de diverse geuren die hij droeg, omdat hij door bijna elk territorium drong zonder zich iets aan te trekken van andere- ging hij languit op zijn buik liggen op een brede tak. Zijn oren spitste zich, en zijn gele ogen keken naar beneden toen er een kater onder hem door liep. Zonder nadenken, duwde hij zichzelf langzaam omhoog en sprong naar beneden. Hij landde recht naast de kater, en lachte geamuseerd. Het dier had hem vast niet zien aankomen..

Hij keek naar de prooi voor hem en het dode beestje voorzichtig in zijn bek. De volle ijzerachtige geur van bloed sijpelde zijn mond in en hij had moeite het beestje niet zelf op te eten. Maar dat was zijn eigen schuld, hij had niets gegeten deze ochtend. Honger maakte hem beter jagen, en hij wou wel eens zien hoe lang hij dat moraal kon volhouden. Blijkbaar langer dan hij had gedacht, want de zon scheen al redelijk laag in het oosten. Straks zou hij terug naar het kamp gaan, en daar blijven. Niet meer naar buiten, tenzij hij een patrouille moest doen van de anderen. Dat kon natuurlijk ook. Maar normaal zouden ze hem laten, hij had de hele dag aan jagen gespendeerd, het bladkaal was bijna achter de rug, en ze hadden elke prooi nodig die ze konden vinden. Het duistere van het woud was bijna voorbij, maar ze wisten nu tenminste wat er aan de hand was. Maar in plaats van een vijand te denken die buiten de kwestie stond, hadden ze mekaar beschuldigd. Het vereiste redelijk veel diplomatie om daarover heen te komen, en hij zuchtte. Hoe moest hij dit ooit goedmaken tegenover de anderen? De waarheid van zijn gevoelens bekennen, en laten merken dat hij geen haar beter was dan een ordinaire achterdochtige kat? Moonstripe schudde zijn kop, dat kon hij niet maken. Hoewel het de waarheid was, was het ergens wel heel crue gezegt. Zijn poten sloften wat voort, en hij lette niet meer op zijn omgeving. Automatisch draaide hij zich om en zette langzame koers naar Fourtree's. Op deze plek was het allemaal gebeurd, ongeveer elke belangrijke gebeurtenis, en hij wist dat hij het daar ook moest oplossen.
Een plotselingen gedaante kwam naast hem vallen, en uit reactie sprong hij iets omhoog en ontblootte zijn nagels. Hij herkende de kater niet, maar hij kende dan ook niet elke Clankat. Toch kon hij niet meteen thuisbrengen van welke Clan deze kat was, hij had iets bevreemds over zich. 'Laat me toch niet zo schrikken!' Miauwde hij kwaad naar de zwarte kat die zachtjes stond te grijnzen. 'Kon je me niet beter gelijk besluipen dan?' Zijn ogen blikten boos naar de kater, en hij stond met zijn schouderhaar recht overeind tegenover hem. Langzaam trok hij zijn nagels weer in, en zuchtte toen. 'Van welke Clan kom je?' Vroeg hij, omdat het hem niet lukte. Dat was nog nooit gelukt, en hij vroeg zicha f of dat een nieuw systeem was van een Clan. Iets speciaals dat ze deden, waardoor ze niet meer herkent konden worden. Zijn blauwe ogen werden iets zachter en keken nu vol nieuwsgierigheid naar de kat.

Derp :c

Een geamuseerd gesnor ontging Bloodspill niet, het klonk rauw en onaangeraakt. Zijn lakzwarte, dunne staart ging heel langzaam heen en weer terwijl zijn helgele ogen recht in die van de kater keken. Het was nog een jonkie, gemakkelijke prooi voor Bloodspill dus. Hij ging een heel klein beetje achteruit, en nam het in zich op. Zo te ruiken was het een WaardeloosClan kat, hoe noemde die zichzelf? ThunderClan, ah ja. 'Kon je me niet beter gelijk besluipen dan?' Bloodspill vernauwde zijn ogen geamuseerd en spande zijn spieren eventjes aan. Besluipen was niet zo leuk als laten schrikken, volgens mij was deze kat niet zo snugger. 'Van welke Clan kom je?' Nee, bevestigd. Hij oogde nog jong, zou hij .. net een ‘krijger’ geworden zijn? Dit maakte deze situatie nog mooier! Bloodspill zuchtte en keek de kater aan, die natuurlijk er geen idee van had wie hij was, wat hij was.. en belangrijker, dat hij al eens eerder een kat van een Clan had vermoord. Ravenpaw. Een katje met een te grote bek voor zijn leeftijd, maar die was nu verleden tijd. ”Ik ben Ravenpelt van ShadowClan” Verzon hij ter plekke zonder enige aarzeling in zijn stem, was de halsband om zijn keel niet genoeg dan. Hij snorde sarcastisch en ontblootte zijn nagels een beetje, op kalmere toon vervolgde hij: ”Zie je dit?” Hij raakte met zijn voorpoot even de hondentandloze halsband aan en gromde dreigend. ”Dragen waardeloze, idiote als jullie deze? Nee. Ik ben niet van ShadowClan, niet van jullie waardloze Clan, niet van RiverClan en niet van WindClan.. en al helemaal niet van SkyClan” Spuwde hij vol walging. Zelfs het praten over die idiote, ‘beschaafde’ katten proefde als vergif op zijn tong. Hij legde zijn oren plat, en zei toen heel erg nonchalant: ”Dus raad maar van welke Clan ik wel ben, poesiepoesje” Miauwde hij dreigend, met zijn lip naar achteren getrokken in een angstaanjagend, dreigende houding.

De kater leek het wel grappig te vinden dat hij zo geschrokken was, iets wat hem zijn nagels weer deed uitzetten. Het was grappig geweest voor even, maar nu begon hij er in te wrijven. Zou hij niet zo'n sterkte zelfbeheersing hebben gehad, was hij alang op de zwarte kat gesprongen om even duidelijk te maken hoe scherp die nagels wel waren. Maar dat kon hij niet maken, elke Clan was juist van de problemen af, hij kon toch niet zorgen voor nog nieuwe, nee? Moonstripe zuchtte om alles en keek de kat terug aan. De Clangeur die rondom hem zou moeten hangen, van vele manen in een hol slapen, het jagen van prooi in het bos, het samen likken met andere kattten, het ontbrak allemaal, iets wat toch zijn ongerustheid liet doorstromen naar zijn vacht. Ze gingen rechtovereind staan, en hij had moeite niet gewoon zijn hele vacht overeind te keren tegen de zwarte kat. ”Ik ben Ravenpelt van ShadowClan” Hij knikte, het kon best, wist hij veel welke katten er allemaal in de Clans zaten. Populatie nam elk nieuw seizoen toe, dus hij wist het niet precies meer. Natuurlijk kende hij een groot deel van iedere Clan vanop de Gatherings, maar hij moest nog veel leren, was een jongen kater in zijn leven. Iets ontging hem aan deze kater, maar zijn brein weigerde te zeggen wat, hoe hard hij ook zijn best deed om zich te concentreren. Normaal kon hij vanalles afleiden uit de omgeving en het gedrag van een kat, maar bij deze kater kreeg hij niets. Alsof er een waas over hem lag die niemand kon uitwissen. De kater ontblootte zijn nagels, en toen viel het hem pas op. De halsband, natuurlijk. Meteen besefte hij wie hij voor zich had, en deinsde een pas achteruit. Het maakte hem niet uit dat het laf gedrag was, hij was geschrokken. Wat deed BloodClan hier nog? Waren ze dan niet verpreid, ver weg gevlucht? Blijkbaar hingen er nog wat katten rond, iets wat hem verontrustte. ”Dragen waardeloze, idiote als jullie deze? Nee. Ik ben niet van ShadowClan, niet van jullie waardloze Clan, niet van RiverClan en niet van WindClan.. en al helemaal niet van SkyClan” Zijn tanden ontblootten zich toen hij hoorde hoe hij over de Clans sprak. Jarenlang generaties hadden hem gemaakt tot wie hij was, en het was niet aan deze kat om daaraan te twijfelen. ”Dus raad maar van welke Clan ik wel ben, poesiepoesje” De houding van de kat was veranderd, aanvallend geworden.
'De Clans zijn niet waardeloos. Herinner maar aan een feit dat pasgeleden nog gebeurd is, wie je dan ook mag zijn. Het is niet aan jouw om te twijfelen aan onze eenvoudige samenwerking, nog wat StarClan ons heeft gemaakt tot wie we zijn. Als je het ooit eens geprobeerd had, zou je weten wat er werkelijk toe deed, en niet als een kittykat achter Scourge hebben aangelopen. Jullie doen alsof jullie de grootte meester van het woud zijn, maar in feite zijn jullie niets meer waard dan onze zwakste kat. En zelfs die helpt nog mee, heeft een reden. Jullie hebben niets, alleen jullie haat tegen ons. En waarom? Ooit al eens gedacht waarom je ons haatte?' Moonstripe snauwde zijn woorden af, 'Als je me wilt aanvallen, doe maar, maar ik vecht terug. Altijd.' Hij keek de kater met fonkelende ogen aan, hij zou altijd blijven vechten.

Sorry dat hij nogal opnietstrekt D:

Bloodspill luisterde met aandacht naar de woorden van de ThunderClan poesiepoes, ergens had hij wel een punt en dat moest hij toegeven. Als nog, BloodClan was op dit moment minder dan één front. Er waren overlopers, nieuwelingen die geen muis waard waren, eerlijke volgelingen die hun kans afwachtte en katten die zichzelf BloodClan waardig vonden en daardoor dus hun hele naam bezoedelde. Bloodspill ging rustig zitten en haalde achteloos zijn schouders op. ”Je hebt gelijk, maar dat was de fout van enkele, waardeloze vlooienzakken. Kijk, als wij zouden kiezen wie mee mocht vechten in een volgend gevecht, dan zou de uitkomst anders zijn. Ik geef toe, de reputatie van BloodClan is vreselijk omlaag gekelderd” Miauwde hij met een bittere ondertoon. Zijn dunne staart ging eventjes gefrustreerd heen en weer, terwijl zijn helgele ogen zich in die van de ThunderClan kat boorde. De zon scheen fel neer op zijn ravenzwarte pels, terwijl hij onafgebroken de ThunderClan kat aan bleef staren. Hij betreurde het verlies van BloodClan vreselijk, het gaf een gigantische deuk in hun imago. Door omstandigheden kwam hij net te laat toen de slag geleverd werd, dat kostte hem nu dus nog een hele tijd zonder honden tanden. ”Het valt me mee dat je niet al je Clan vriendjes erbij hebt gehaald, bij die WindClan leerling was dat wel anders .. hij was een gemakkelijke prooi voor Bloodspill” Miauwde hij op een toon alsof hij het over het kiezen van prooi had. Smalend grinnikte hij en keek de kater aan, zou hij happen? Weten dat hij op Ravenpaw doelde? Zeker op een van hun ‘vergaderingen’ moest er besproken zijn dat er een WindClan leerling was aangevallen? Hij was nu al dood, dus dat gaf niet meer .. hij wilde enkel heel haarfijn benadrukken dat de kater een moordenaar voor zich had. Onbekende roque’s vermoorden was waardeloos als je een naam kon krijgen door niets vermoedende Clankatjes te vermoorden, niet waar?

Kort ._.