There's a war inside my head

Iedereen was zich klaar aan het stomen voor de komende oorlog met ShadowClan. Terwijl er apprentices waren die er enthousiast over waren of die er juist schrik voor hadden, was Foxpaw er redelijk koeltjes over. Het interesseerde haar niet of haar Clan aangevallen zou worden. Het interesseerde haar alleen of Hawkpaw en Deerpaw ongedeerd zouden blijven. Het kon haar weinig schelen of ze zelf aangevallen zou worden, of ze zou sterven. En dan zou ze niet eens sterven voor haar Clan. Nee, dan zou ze sterven voor haar eigen gemoedsrust. Er hing een schaduw over haar heen die zich steeds verder in haar binnenste leek te verspreiden en Foxpaw had geen idee met wie ze erover kon praten, hoe veel ze kon laten blijken naar haar omgeving. Deerpaw leek het vrolijke karakter te hebben wat aan haar ontbrak, Hawkpaw leek de kracht en het enthousiasme te bezitten die zij maar niet kon vinden in zichzelf. Ze waren weerspiegelingen van wat ze niet kon zijn, maar wat ze wel graag wílde zijn. Alleen kon ze de kracht er niet voor opbrengen. Ze kon het bittere gevoel niet van zich afschudden. Ze kon maar niet stoppen met het leven negatief in te zien. Maar ze wilde haar siblings er niet mee belasten, dus zweeg ze. En liet ze het negatieve gevoel haarzelf opvreten. Ze slikte en stopte met wandelen, haar zicht troebel wordend, haar schouders zwaar aanvoelend. Was dit het dan?

Hawkpaw had niet bepaald zin in een oorlog tussen ThunderClan en ShadowClan. Het zou alleen maar ellende brengen, want wat wilden hun leaders ermee bereiken? Ze hadden allebei meerdere levens dus om elkaar te eindigen had ook geen nut. Mag ook niet trouwens. Verder wonnen allebei de kanten er geen territorium, prooi of macht mee. Nutteloos. Waarom vechten voor niets? Dood en bloed. Hawkpaw zou vechten als het moet. Om zijn familie te beschermen. Zijn Clan. Maar dit was allemaal niet nodig. Hij had dan misschien geen idee wat er precies speelde, maar als hij dan ook maar één van zijn dierbaren zal verliezen... Hij zou schreeuwen, sissen en blazen. Hij zou zijn nagels in allebei de leaders willen boren. Maar het was nog niet zover. Misschien kwam er ook geen oorlog. De apprentice kon niets anders dan hopen dat het niet zou gebeuren. Terwijl hij een wandelingetje maakte door het territorium om tot rust te komen, drong de geur van zijn zus Foxpaw zijn neus binnen. Ze was hier ergens in de buurt. De kater keek schichtig om zich heen om te kijken of er niemand anders was. Om te kijken of hij zijn familiekant kon laten zien. En dat leek zou te zijn. Ontspannen en met een glimlachje stapte hij af op de geur waarna hij al snel zijn dierbare familielid vond. "Hey, Foxpaw, hoe gaat het?" miauwde de kater warm en zachtjes. Hij hield van haar. Als er iets was waarmee hij haar zou kunnen helpen, dan zou hij dat doen.