Love My Way

Sinds de wederzijde liefdesverklaring had haar leven niets dan zonneschijn moeten zijn, maar er was een zwaar probleem dat haar naar beneden woog, wat ervoor zorgde dat ze nooit volledig kon genieten van deze gelukkige periode in haar leven. Zoals ze tegenwoordig wel vaker deden liepen de twee katten zij aan zij, pratend over alles wat in hun gedachten opkwam. En het was zo heerlijk.. De poes voelde zich bijna schuldig over wat ze ging opgooien. Het ging de ontspannen sfeer vast geen goed doen. "Vind je ook dat Eveningstar de laatste tijd nogal.. verward overkomt?" Begon ze voorzichtig, op gedempte toon om de belaadde woorden niet tot onbedoelde oren te laten komen.

[Olivebranch]

Verrast spitste hij zijn oren. Eveningstar, verward? Hij keek zijn mate met samengeknepen groene ogen aan, hopend de humor in haar gezicht af te lezen. Toen kwam de echte schok pas: ze was serieus. Spottedrain, Thunderclan's deputy, had hem zojuist verteld dat ze Eveningstar, Thunderclan's leader, verward vond overkomen. De toon waarop ze het had gezegd suggereerde ook dat ze wel meer dan verward bedoelde. "Ik.. Ze lijkt me wat minder.." Begon hij hakkelend, op zoek naar de correcte term, waarmee hij zijn leider niet zou beledigen. "Zichzelf?" Concludeerde hij uiteindelijk maar vragend. 'Waarom denk je dat ze verward is?" Spottedrain stond veel dichterbij Evening dan hij, en zou vast meer weten. Olivebranch hielt zich juist zo weinig mogelijk bezig met al dat politieke gedoe, daar was hij helemaal niet voor gemaakt.

Voor enkele tellen hield ze enkel haar bek open. Zag hij echt niet wat zij zag? Ze vroeg zich af of hij dit uit beleefdheid over hun leader zei, om maar loyaal over te komen. Misschien moest ze dieper graven. "Nou.. Je hebt toch wel meegekregen hoe ze over Settledstar praat?" Ze begon te twijfelen aan haar keuze om hem hiermee te vertrouwen, maar nu kon ze zich niet zomaar meer terugtrekken. De poes vroeg zich af of het beter was om hem rustig aan het idee te introduceren, of om het in één keer op te gooien. "Ik denk dat ze zich nogal laat meesleuren.." Ze liet haar lange vacht zachtjes en geruststellend langs de zijne strijken. Hij moest begrijpen dat ze geen valse bedoelingen had.

Het laatste wat Olivebranch wilde, was verwikkeld raken in een splitsing in zijn clan. De kater was nooit een confrontatie-gericht type geweest, en probeerde situaties juist te de-escaleren met zijn luchtige opmerkingen en grapjes. Het ergste was dat hij niet eens wist wie hij zou moeten steunen als Spottedrain besloot écht tegen Eveningstar in te gaan: zijn leader, omdat het zijn plicht was als Warrior, of zijn deputy, omdat het zijn plicht was als haar mate? "Ik.. Ik heb haar wel eens iets bijzonders over Settledstar horen zeggen, ja.." Gaf hij schoorvoetend toe. "Maar had hij niet genoeg ergs gedaan? Dit is Shadowclan, waar we het over hebben." Voegde hij er snel, en defensief aan toe, terwijl hij haar rustgevende aanraking dankbaar accepteerde.

Waar haar aanraking eerst zacht en geruststellend overkwam, voelde de kater nu vast dat haar vacht iets overeind kwam. "Ze creëert problemen die er niet zijn." Mauwde ze abrupt, waarna ze het contact met haar mate verbrak. "Ze heeft hem bij de Moonstone aangevallen omdat één van zijn warriors het een kiezel noemde, en hij daar zelf om moest lachen. Vind je dat niet bizar? Dat ze een oorlog riskeert om een domme grap?" Nu de dam was gebroken, kwam alles eruit. "En toen ik daarna met haar ging praten.. Ik- ze had gewoon allemaal waanideeën van dat we gevaar zouden lopen als we hem nu niet stoppen.. Geloof jij wat ze zegt?" Hoopvol keek ze de ander aan, want eerlijk gezegd was ze nog niet zeker van aan welke kant hij stond.

Haar geërgerde houding was onmiskenbaar, Spottedrain was niet bepaald subtiel in dat gebied. Olivebranch keek haar verbaasd en ongelovig aan, maar die blik vloeide langzaam over in een diepe frons. De verhalen over Eveningstar waren niet leuk om te horen. Hij was altijd opgevoed met het idee dat hij zijn Leader hoe dan ook moest gehoorzamen. Niemand had hem ooit iets verteld over wat hij moest doen als zijn deputy, tevens zijn mate, en zijn leader in tegenovergestelde richtingen leken te trekken. "Ik.. Spotted.. ik geloof je, maar je kan me niet vragen mijn rug naar Eveningstar te keren," mauwde hij, bijna smekerig. "Ik zal altijd voor jou opkomen.."

Hij begreep het niet. Spottedrain's oren zakten ietwat omlaag. Hoe kon hij dit oké vinden? "Ik vraag je ook niet om je tegen haar te keren, echt niet." Probeerde ze hem gerust te stellen. Soms zat hij zo.. vastgeroest in zijn opvattingen. "Zo ver laat ik het niet komen." Er viel een korte stilte. Ging ze het hem vertellen? Eigenlijk moest ze wel. Ze kon er niet aan denken hoe hij zou reageren als hij er via via achter kwam. "De medicine cat en ik denken dat ze.. een pauze nodig heeft." Shit, had ze het hem misschien eerst moeten laten begrijpen?

Het ongenoegen in zijn mate was zo makkelijk te lezen dat het was alsof ze direct in zijn gezicht geschreeuwd had dat ze wilde dat hij haar begreep. Het donkere gezicht van Olivebranch stond onbeholpen, onschuldig, en hij probeerde écht in te zien wat Spottedrain van hem wilde. Voor hem waren deputies echter de onderdanen van hun leaders, dat was hoe het altijd geweest was, niet? En een leader met de naam star moest toch wel weten wat er moest gebeuren, ze waren nota bene door Starclan zelf gekozen? Haar volgende woorden schokten hem pas echt, en deden zijn mond openhangen. "Jullie.. zweren tegen haar samen?" Siste hij ongelovig, en hij liet zijn kop heen en weer zwiepen, om er zeker van te zijn dat niemand hen gehoord had. Zijn staart kwam onbehagelijk omhoog. "Dat is.. Dat is niet goed, Spotted." Hij zou dit eigenlijk aan Eveningstar moeten vertellen, als hij een goede Warrior was. Waarom maakte Spotted het opeens zo lastig?

Afkeurend schudde ze met haar kop. Nee, nee, hij zag het écht niet. "Natuurlijk niet, maar ze is ziek, Olive." Ze haatte het dat hij zo moest reageren, dat dit gesprek überhaupt nodig was. Met een wanhopige blik keek ze haar mate aan. Waar was de warmte tussen hen gebleven? "Denk je serieus dat ik mijn clan ooit zou verraden?" Beelden van Stagtine schoten door haar kop. Was dat waar hij aan dacht?

Haar woorden zeiden nee, maar Olivebranch dacht ja te hebben gevoeld achter die gele blik. Ze vond dat Eveningstar moest aftreden. Natuurlijk, hij had ook wel opgemerkt dat hun leider iets minder stabiel leek dan voorheen, maar dat hoefde toch niet zoveel te betekenen? Er waren wel vaker leiders die een harde tijd doormaakten, om er daarna weer sterker bovenop te komen. De zwarte kater liet zijn kop hangen, onzeker over wat hij kon zeggen, over wat hij nog wilde zeggen. "Niet verraden.. Ik denk dat je zult doen wat jij denkt dat het beste voor ons is." Maar wat zou dat inhouden? Moest Spottedstar daarvoor regeren, met een door haar gekozen deputy er naast? "Heb je dit al met haar besproken?" vroeg hij, hoewel hij het antwoord al wist.

Hoewel zijn woordkeuze haar suggestie onschuldig leek lijken, voelde ze dat hij dat niet zo zag. Hij zat zo vast in hokjesdenken, had zo'n versimpeld beeld van deze wereld, en dat besef gaf haar een hol gevoel. Een gevoel dat ze voor haar mentale zelfbehoud wegdrukte. "Nee," verzuchtte ze. "Dat gaan we gauw doen, de medicine cat en ik." Een kort moment van stilte volgde. "Olive, ik wilde je hier niet mee verrassen, begrijp je dat? Het is niet.. zomaar iets om te verzwijgen." Met een hoopvolle blik keek ze in de diepe ogen waar haar mate zijn naam aan te danken had. Het voelde niet meer zoals toen.