dump your girlfriend i'm bored

Het was niet vaak dat de kattin een nachtmerrie kreeg, ze kon de keren dat het eerder gebeurd was makkelijk op een hand tellen. Maar als de duisternis haar had gevonden, dan stak het ook al zijn roestige haken in haar ziel. Bloed, verderf-pijn, was het thema. En het was allemaal zo echt, ze kon het rode vloeistof aan haar poten voelen kleven. Ze kon de rottende geur van iets rottend ook daadwerkelijk ruiken. En de pijn; oh de pijn. Het ging als steken door haar lichaam heen. Ze werd dan ook in een paniek wakker. Helemaal doorweekt van het zweet. En haar hart bonsde in haar keel. Al haar zintuigen stonden op scherp, haar brein had nog niet verwerkt dat het maar een droom was; en dacht nog steeds dat ze werkelijk in gevaar was. Mousepaw wist uiteindelijk een trillende poot te bewegen naar wat rustgevende kruiden. Het wekte wel iets; maar ze voelde zich nog steeds niet helemaal op haar gemak.

Het werd tijd voor een totaal ander medicijn; waarschijnlijk wel de beste die er was. De warmte en zorg van een vriendin. De medicine cat apprentice maakte daarom ook naar weg naar de apprentice den. Want ze wist dat de kattin Pipitpaw daar nog altijd sliep, ze kende elkaar al heel lang. Ze hadden zelfs ooit samen getraind. God, dat leek zo lang geleden nu. Mousepaw stapte de den binnen, iedereen lag nog te slapen. Want natuurlijk, het was immers midden in de nacht. En vele katten die hier lagen hadden een drukke dag zowel als achter zich als voor hun. Ergens, in haar kleine hartje was Mousepaw wel jaloers op zo'n leven. "Pipit, psst-" Begon de grijze kattin zachtjes terwijl ze de andere kattin voorzichtig een por tegen haar zij aan gaf.

_{Met de slaap die haar lichaam zwaar liet aanvoelen opende ze langzaam één van haar ogen toen ze haar naam hoorde en gepord werd. "Mouse?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze haar neus uit haar staart haalde. Het liefste lag ze zo klein mogelijk opgekruld in de rand van haar nest, iets waardoor ze in de ochtend meestal last had van haar nek en rug, maar anders kon ze niet slapen. "Wat is er aan de hand?" Ooit hadden ze samen getraind, hadden ze samen in dezelfde den geslapen totdat starclan ertussen kwam en haar van haar had weggenomen. De rode poes strekte haar poten en wreef een keer in haar ogen. Wilde ze naar buiten? Of wilde ze liever net zoals vroeger in hetzelfde nest slapen?}

Haar stem was zo zacht, net als een zacht buitje in de zomer. Die de warmte van de dag wegspoelde. Ah- niet dat Pipitpaw haar bepaald nat maakte of tja een beetje wel. De rode kattin lag helemaal ontwaakte een beetje als een slang, die zijn hele lichaam in een beschermede bal had gedraaid. Maar langzaam weer loskwam. "Wat is er aan de hand?" Mousepaw schonk de ander een waterig glimlachje. "Ik kon alleen niet slapen." Dat was een leugen; er was eigenlijk veel meer aan de hand. Zoveel geheimen die ze gedwongen met haar mee moest dragen. Vaak kon Mousepaw ze makkelijk onderdrukken. Maar op tijden zoals deze; wogen ze wel zwaar op haar hart. "Een nachtmerrie eigenlijk." Mousepaw zakte door haar poten heen en duwde haar lichaam tegen die van de andere poes aan. Ze was veel groter dan de rode tabby. En omringde haar dan ook helemaal. Het was net zoals vroeger. Toen lagen ze ook zo; samen. "Dus ik dacht; dat het een goed idee was om naar jouw toe te rennen. Als de kleine baby die ik ben."

_{Mouse vertelde haar dat ze een nachtmerrie had gehad en Pipit schoof wat opzij zodat ze erbij kon liggen. ”Je zou toch niet meer over me dromen?” Vroeg ze zachtjes grappend in een poging de situatie wat te verlichten. Pipit draaide haar kop naar de poes toen ze er eenmaal bij was komen liggen en glimlachte naar haar. De warmte die van haar af kwam nu ze naast haar lag voelde vertrouwd. Ineens leek alles op zijn plek te vallen nu de medicine cat apprentice naast haar lag. Een soort 'oh hallo, daar ben je weer, ik heb je gemist'. Pipit drukte zachtjes haar neus tegen de ander haar wang en sloot haar ogen. "Wil je erover praten?"}

”Je zou toch niet meer over me dromen?” Het was als grap bedoelt, iets wat haar moest doen lachen. Maar het deed de grijze kattin eigenlijk alleen maar pijn, omdat dromen; over haar, over hun samen- was het enige wat de poes kon doen. Want in de werkelijkheid was dat niet mogelijk, vanwege haar rang. De warmte die de rode poes gaf was, bedwelmend. Alsof er een warmde deken over haar heen geslagen werd, een waar Mousepaw liever nooit onder vandaan kwam. Het voelde gewoon zo goed, zo juist. En toch ook weer niet, het was een dubbelzijdig zwaard. Het was lastig; het was gecompliceerd. En daarom wilde ze er liever niet mee geconfronteerd worden. Misschien was dat de reden, dat ze na haar benoeming Pipitpaw minder opzocht. Haar wat links liet liggen. Het maakte eigenlijk niet eens meer uit; want ze kwam toch wel weer bij de rode kattin terecht. Want niemand anders kon haar zo doen voelen als zij deed. Mousepaw hijgde zachtjes toen ze de neus van haar vriendin zachtjes tegen haar wang voelde drukken. "Wil je erover praten?" Werd er gevraagd. De medicine cat apprentice beet op haar lip, ze had haar daden nog nooit met een ander besproken. En ze wist wel dat dat en haar nachtmerrie verbonden waren. Ze hield altijd alles voor haarzelf. Maar ze kon de andere kattin wel vertrouwen toch? "Ik- weet het niet Pip, het is nogal... slecht? Of tja niet helemaal? Ik weet het niet, het is gewoon lastig." De grijze kattin zuchtte en keek de mede apprentice doodringend aan. "En ik ben bang dat als ik het je vertel je minder van me zou gaan denken."

Met een kleine frons keek ze de medicine cat apprentice aan. Haar probleem, die van Pipit, was dat ze altijd iedereen zo snel mogelijk wilde vergeven voor alles wat er gebeurd was. Of ze haar nou in de steek hadden gelaten omdat het even te moeilijk werd of wanneer er harde worden gewisseld werden, elke keer weer wilde ze ervoor zorgen dat er niet slecht over haar gedacht werd. Elke keer weer nam ze haar achtergelaten, gebruikte, gebroken hart weer op in haar pootjes en probeerde ze de uiteinden weer aan elkaar te maken. Probeerde ze weer haar hart te maken, alleen om het weer door te geven aan de volgende om het te breken. Een kleine, toch wat verdrietige glimlach sierde haar snuitje. Mouse had ze steeds minder gezien sinds ze allebei andere verplichtingen kregen en elke keer weer dacht Pipit dat ze wat verkeerd had gedaan, voelde het alsof ze beter haar best had moeten doen om Mousepaw dichtbij te houden. Een zachte zucht rolde even over haar lippen bij het horen van haar woorden en ze bracht -ietwat ongemakkelijk- haar poot naar de wang van de ander. "Dat kan helemaal niet, niks kan dat veranderen Mouse." Sprak de rode poes zachtjes en ze voelde de puntjes van haar oren warm worden.

kiss me truly,
in the beautiful chaos of shooting stars

Mousepaw voelde de poot van de vuur rode kattin tegen haar wang strelen, het was een beetje een klunzige beweging. Iets wat voor een andere kat misschien ongewenst zou zijn. Maar dat was het zeker niet voor de grijze kattin. Ze duwde haar kop zachtjes dichter tegen de tedere aanraking van haar vriendin aan. "Dat kan helemaal niet, niks kan dat veranderen Mouse." De woorden klonken zo zoet, en de medicine cat apprentice wilde het geloven. En diep in haar hart deed ze dat ook wel; maar ze had een slechte geweten waar ze maar niet vanaf kon komen. En die hield haar tegen. "Wat als Pipit het toch ooit zou door vertellen, ook als het per ongeluk ging?" "En tuurlijk; ze zegt wel dat het haar mening over je niet zou veranderden maar wat als ze liegt?" Mousepaw schudde met haar kop, in de hoop om die nare gedachtes de das om te doen. De grijze poes zuchtte en rukte haarzelf los uit Pipitpaws warme omhelzing. Ze stond en richtte haar blik op de uitgang van de den. "Kom," murmelde ze zachtjes terwijl ze de andere apprentice een waterig glimlachje gunde. "Laten we een wandeling maken." Jij,ik, onder een deken van sterren, verlicht door het vage maanlicht met de koele nacht wind die door onze vachten heen waait- wat was er mooier?