[Open] Can I Sleep In Your Brain

Mushroomkit had een belangrijke taak van haar mama gekregen. Heel belangrijk zelfs. Haar mama had haar nooit zoveel aandacht gegeven. Dus de kleine gevlekte kit wou het goed doen zodat ze mama trots kon maken. Ze moest prooi van de prooistapel halen. Dat was een heel eind vanaf de nursery. In ieder geval. Voor een volgroeide kat. Voor de 1 moon oude kit was het een behoorlijke reis. De heen weg was nog wel te doen. Mushroomkit hield haar staartje trots en hoog in de lucht. Zij kon dit! Eenmaal aangekomen was ze al best wel moe geworden van haar reis. Maar ze moest volhouden. Ze trok een klein spitsmuisje van de stapel af. Met haar kleine tandjes trok ze het dier voort. Poeh. Ze liet zich op haar achterwerk zakken. Dat was best wel heel erg zwaar. Ze opende haar roze bekje in een grote gaap. Misschien moest ze maar even pauze houden. Ze liet zich door haar pootjes zakken. Heel even haar oogjes dichtdoen kon geen kwaad toch? Ze sloot haar blauwe oogjes en al snel doezelde ze weg naar dromenland. In haar slaap had ze het vers gevangen spitsmuisje strak tegen zich aan getrokken als een knuffel.

- Open

Het jagen was niet echt een succes. Foulpaw moest meerdere keren zijn kopje schudden om bij de les te blijven en het was net alsof zijn poten soms een eigen wil hadden. Zijn kopje voelde zwaar aan en het liefste wilde hij weer terug in zijn nest kruipen. Hij wist dat dat echter geen optie zou zijn als hij indruk wilde maken op zijn omgeving, als hij zijn ticket naar het warriorschap wilde verzegelen. Zijn mentor was al meerdere keren boos op hem geworden omdat hij zichzelf zo hard pushte, maar Foulpaw wist dat zijn eigen kwaadheid als hij door te rusten geen warrior zou worden hem nog meer in de weg zou liggen dan het gesnauw van Scartail. Hij wist uiteindelijk twee prooien te vangen eer dat hij het opgaf en hij keerde terug naar het kamp, zijn ademhaling zwaarder dan normaal. Hij legde de muizen die hij had gevangen met een plofje bij de prooistapel en trok met zijn oortjes toen hij een kitten in het midden van het kamp zag liggen met een prooi tegen zich aangedrukt. Foulpaw keek om zich heen, zuchtte diep toen niemand het poesje op leek te merken en met zijn poot tikte hij haar tegen haar schouder aan. ”Wakker worden, Mushroomkit,” sprak hij op een norse toon. ”We gaan jou maar eens terugbrengen naar de nursery. Dit wordt niks zo.”

De kleine Mushroomkit was ver weg in dromenland. Haar snorharen trilde in haar slaap terwijl ze achter denkbeeldige konijnen en kikkers aansprong. In haar droom was ze de sterkste en snelste krijger van het hele woud. Geen prooi was te gek voor haar. Geen kat kon haar verslaan. En... Ze werd ruw uit haar droom gerukt door een poot die tegen haar schouder aantikte vervolgd door een norse stem. Verward knipperde ze met haar oogjes en keek schaapachtig en verbaasd om zich heen. Ze hoorde amper wat de kat tegen haar zei. Mushroom raakte een klein beetje in paniek. Dit was niet de Nursery! Waar was mama? Waar waren haar broertjes en zusjes? Haar oogjes liepen vol met tranen, maar ze hield zich sterk. Niet huilen. Ze keek de kat aan die voor haar stond en haar blijkbaar wakker had gemaakt. "W-waar mama?" vroeg ze zielig aan hem terwijl ze hem met grote traanoogjes aankeek.

Oh nee. Oh nee. Oh nee oh nee oh nee oh nee. Dit had hij echt weer. Hij hield in gedachten dat hij de volgende keer als hij een kitten zou zien slapen in het kamp hij er gewoon straal voorbij zou lopen. Dit was niet aan hem besteed. Zijn oortjes draaiden en een ongemakkelijk gevoel nestelde zich in zijn binnenste toen de kitten hem met traanoogjes aankeek. Dit liet hem weer realiseren dat vader worden nog lang niet op de planning stond. ”Waarschijnlijk in de nursery,” bromde hij. ”Dus stop al maar met panikeren. Ik loop wel met je mee.” Of verwachtte dat jonk dat hij haar ging dragen? No way. Niet op zijn rug en hij ging haar ook niet bij haar nekvel pakken. Dadelijk liet hij haar vallen en dan was het weer janken. En dus ging hij achter haar staan en duwde haar dwangmatig met zijn neusje omhoog. ”Kom op,” spoorde hij haar aan. ”We gaan naar mama.” En houd in StarClan’s naam op met janken! voegde hij er geagiteerd in zijn kopje aan toe. Hij wist wel weer wie er vuil aangekeken zou worden door de queens als hij met een huilend jong de nursery binnen kwam wandelen. Dat plan ging dus mooi niet door als het aan hem lag.

Mushroomkit slikte toen ze grommend antwoord kreeg. Deze kat was niet zo aardig als de andere katten die ze tot nu toe had ontmoet. Maar hij zou in ieder geval met haar meelopen en daar was hij al heel blij mee. De tabby duwde haar met zijn neus omhoog. Mushroom kwam langzaam omhoog. Ze geeuwde breed. Eigenlijk was ze nog steeds verschrikkelijk moe. En haar pootjes deden nog steeds zeer van haar tocht naar de prooistapel toe. De kleine kitten keek de tabby even kort aan. Ze knipperde langzaam de traantjes uit haar ogen. Niet huilen, dat was nergens voor nodig. Verzekerde ze zichzelf. "Mwoe," piepte ze toen zachtjes. Ze drukte haar oortjes in haar nek. De kater voor haar leek niet bepaald het vriendelijke type dat haar zou willen dragen. Maar ze betwijfelde of ze helemaal terug naar de nursery zou kunnen lopen.

StarClan. Foulpaw onderdrukte de neiging om zijn kopje in zijn nek te leggen en te schreeuwen toen dat de kitten op een zachte toon zei dat ze moe was. Hij probeerde zijn best te doen om zijn gezicht niet in een geïrriteerde fronst te laten betrekken, maar het kostte hem aardig wat moeite. Het leek erop dat de kleine het absoluut niet zag zitten om de wandeling naar de nursery zelf te maken. Foulpaw kon ergens wel inkomen dat wat voor hem maar een paar pootstappen leek voor haar een hele tocht was, maar toch irriteerde het hem. ”Trek je poten in,” gromde hij tegen haar, waarna hij zich naar voren boog en haar voorzichtig bij haar nekvel pakte. Zo’n kitten van één moon was vrij zwaar als je het aan hem vroeg en hij onderdrukte een kreun toen dat hij haar ophief. Het kleine bundelde onhandig tegen zijn poten aan en Foulpaw hoopte dat ze stil zou blijven hangen. De tocht naar de nursery duurde nu ook voor hem eindeloos en hij zette haar met een opgelucht gevoel neer toen ze bij de nursery waren. Daarna liet hij zijn blik door de nursery glijden. Eh… hoe zagen haar broertjes en zusjes er ook alweer uit? Voor zijn gevoel was de nursery echt stampvol. Vossenstront.

Tot haar grote opluchting besloot de tabby haar toch naar de nursery te brengen. Het leek wel of haar pootjes ondertussen in brand stonden. De kater nam haar bij haar nekval. Hij was een stuk lomper als dat haar mama altijd was. En het lukte haar slecht haar poten ingetrokken te houden zoals hij had gevraagd. Ze was immers ook de kleinste niet meer. Ze piepte een paar keer toen haar poten tegen de grond aan kwamen. Eindelijk kwam ze aan bij de nursery. Mushroomkit liet zich gewoon vallen. En wiebelde met haar oren. Hij was niet bepaald de meest zachtaardigste. Ze keek hem even aan. "Dwank je mweneer" piepte ze en drukte haar neus kort tegen zijn flank aan. Ze beet haar kaakjes bij elkaar. Zo lief vond ze hem helemaal niet. Maar zw wist dat ze zich goed moest gedragen tegenover haar clangenoten zoals mama haar had geleerd. Oh... Mama. Mushroomkit keek de nursery door. Ze drukte haar oortjes plat. Ze was helemaal vergeten de muis te mee te nemen. "Oh oh" piepte ze zachtjes met haar staart tussen haar poten. Haar mama zou niet blij zijn. Ze keek de tabby kater aan. "Mwuis," piepte ze toen en ze zette grootte smekende oogjes naar hem op. Misschien zou hij vriendelijk genoeg zijn...