Unwelcome

Sacredwish liep te pezen door het territorium heen. Ze had nog niks kunnen vangen vandaag, ze had al weken geen geslaagde jacht gehad. Niemand leek het te merken, of ze hadden het respect om haar er niet over aan te spreken. Misschien begrepen ze ook aan haar dat ze ziek was. Want ja- Ja ze was ziek. Ziek en ze kon er niet mee weg, nee de medicine cats zouden haar niet helpen hiermee. Haar buik begon te zwellen, stijf te worden van de druk die erin opbouwde. Haar eetlust was weg, ze ijlde in haar slaap en kon de rust maar niet vatten. Ze was ziek. Dat was het enige antwoord. Want ze was te oud voor wat anders, ze had manen- jaren alles gedaan dat Starclan verboden had en dan zou er nu... Nee. Nee dat was onmogelijk. Ze was gewoon ziek. Alleen ziek. Er was níks anders aan de hand met haar. De kattin ademde zwaar, haar lichaam had het moeilijk met wat ze van zichzelf eiste. Iets in haar wist dat het niet lang meer zou duren, iedere dag kon het komen. Iedere dag kon de laatste zijn, dan was ze af van deze ziekte. Ze legde zichzelf neer in het hoge gras, klauwde ruw naar haar gezette maag en probeerde haar gedachtes recht te krijgen. Toch bleek dit moeilijk te zijn. Waar was hij nu? Dat vroeg ze zichzelf af. Waarom was zij de enige die deze ziekte moest doorstaan? Geen kruid had het kunnen stoppen. Geen klap was hard genoeg geweest. Haar heldere ogen stonden verward, verdwaald. Ze kon deze ziekte geen dag langer meer doorstaan, ieder minuut was teveel.

+ Stagspots

Hoge grassen prikte puntjes in de hemel boven haar en wanneer ze zo laag op de grond lag kon ze nog de tijden herinneren met haar vader en moeder. Alles was zo goed geweest vroeger. Hun hadden haar kunnen helpen hiermee. Hun hadden deze ziekte weg kunnen halen. En toch, ondanks de constante druk van haar binnenste, voelde ze een zekere troost wanneer ze zo lag. Het kon haar er bijna van overtuigen dat alles nog wel goed zou komen. Alle pijn gaat weg, meende ze te herinneren van haar moeder. Vandaag of morgen gaat het weg en morgen was al gekomen, morgen stond al in haar nek te hijgen en leek klaar te zijn om toe te slaan. Het was misschien ook allemaal niet echt, allemaal een fout geweest van de hemel, van de sterren die neerdaalde en keken. Het kon ook niet anders zijn dan een fout. Niks wat goed was deed zo veel zeer, niks wat goed was kon zo ongewild zijn. Ze had pas door dat ze niet meer alleen was toen ze haar naam hoorde. De kattin schoot omhoog, vurig waar ze vroeger koud was geweest. Fel en reagerend, niet zoals zichzelf. Ze was nooit een bepaald vriendelijke of zachte kattin geweest, maar dit was anders. Alles was anders. Haar adem stokte. Meer woorden. Meer leugens. Ze haalde uit, eenmaal maar zonder terug te houden. Want hij loog. Hij had het mis- Hij wilde haar dingen wijsmaken maar ze was geen dwaas. “Houd je smoel jij vuile visvreter. Je weet niet waar je het over hebt. Ik ben niet-“ Ze kon het woord niet uitspreken, haar hoofd weigerde het. “Er is niks aan de hand, bemoei je maar met je eigen zaken” Ze zette haar vacht verder omhoog en ontblootte haar tanden, nee, Sacredwish pikte dit niet.

Ze wist niet waarom ze zo boos was op deze kater. Op dit kínd dat haar zo uitmaakte. Het zou haar niks moeten doen want het was niet waar. Het was een kinderlijke sneer, een manier om haar dik of sloom te noemen. Een manier om haar te vernederen. Ze was een volwassen vrouw, al iets ouder in haar manieren en door de vele manen die ze had meegemaakt. Door alles wat ze had meegemaakt. Maar dit was niet iets wat ze meemaakte. Sacredwish was normaal kalm, gecalculeerd en intelligent. Ze was iemand die iets kon vertellen over iedereen in dit kamp. Ze wist van deze kater en de roddels die over hem gingen, ze wist van zijn moeder. Ze wist heel veel, maar evengoed wist ze ook dat er niks met haar aan de hand was. Zo negeerde ze ook de harde steek die ze door haar lichaam voelde trekken terwijl ze hier een scene schopte. Ze wilde dit niet. Ze wilde dat dit stopte. Het gebeurde niet. Dit gebeurde niet. Het was niet echt, het was enkel een slechte dag- een slechte week- een slechte maan. Het gebeurde niet. De beweging in haar lijf als parasieten, als ziektes die haar compleet consumeerde. Ze hijgde. Haar lichaam was moe. Alles zeurde en kreunde in haar terwijl ze zich meer beest dan persoon voelde. Dit was niet wie ze was. “Jij weet niet wat er gaande is. Jij weet níks over mij” Ze weigerde dit, alles in haar weigerde dit als de waarheid te zien. Want het kon niet waar zijn. Het kón niet zo zijn. Bij zijn dreigement haalde ze nogmaals uit, waarin ze naar zijn vacht probeerde te happen. Niet een beet of klap die zou verwonden, maar genoeg om afkeur over te brengen. “Je ziet waanbeelden Stagspots. Je bent gek als je denkt dat ik draag” Een vuile opmerking, bedoeld om zeer te doen. Maar ze begon zichzelf een weg naar het kamp te banen, als dit de gekken maar zou doen zwijgen.

Een gek probeerde dingen over háár uit te maken. Wie dacht hij wel te zijn. Wat dacht hij wel in zijn hoofd te halen om zo tegen haar te praten!? Het maakte haar heel ongemakkelijk, de manier hoe hij uiterst kalm zijn onzin aan het uitkramen was. Al wist ze ook heel goed dat alle gekken zichzelf goed bij geest vonden. Ze moest er niet teveel aandacht aan geven, maar ergens voelde het prettig om de waanzin bij een ander te kunnen afschuiven. Het gaf een zekerheid aan haar eigen gesteldheid. Ze was gewoon overwerkt, gewoon gestrest en niet lekker in haar vel. Dat was het. Dat had iedereen bij het komen en het gaan van het blad. En ze kon beter dan ieder ander zeggen wat er met haar was, en ze was niet- dát. Nee. Ze was gewoon wat hongerig en ze had last van oude wonden en beursen die opspeelde, en daarom deed alles zo zeer. Daarom voelde ze zich zo slecht. Dat konijn van gisteren had lang in de zon gelegen, daarom voelde ze haar maag zo keren. Daarom braakte ze iedere ochtend wanneer niemand keek. Maar haar ziekte was bijna over. Bijna over. “Mijn vader was al dood voor jij je eerste adem nam” Haar toon was lager, alsof ze afspiegelde op de nieuwe energie die de gek vertoonde. Ze vertrouwde hem niet, hij voelde aan als een vreemde en niet een clangenoot. Een vreemd besef, ze wist zelf ook bar weinig over hem wat een echte waarde had. “Hij was een goed man” Misschien niet voor de rest van de wereld, maar hij was voor haar een goed man geweest. Een goede partner voor haar moeder, een goede vader voor haar. Hij hielt van haar, en zij van hem, zelfs had ze zichzelf eenzaam gevoeld na al zijn streken en daden. Haar oren trokken ongemakkelijk naar achteren toen Stagspots toegaf aan haar beschuldigingen. “Dan ben je gek én blind als je dat denkt. Er is niks mis met me. Als ik erachter kom dat je dit tegen iemand anders uitkraamt dan maak ik je af. Het laatste wat ik nodig heb is dat zo’n roddel de clan rondgaat” Met sterke passen beende ze weg, al hielt ze altijd de ander in haar ooghoek in een zekere afgunst.

“Maar niet voor ons” Ons. Nee, Whitelion was geen vloek geweest voor zijn gezin, daar was ze van overtuigt. Hij was een goed man geweest voor haar en dat was alles wat ertoe deed. Zelfs al geloofde ze er niet in dat zijn daden erg genoeg waren geweest om deze haat recht te stellen. Geschiedenis werd geschreven door hen die het overleven, en haar vader was er daar niet een van geweest. Maar ze zou dit gesprek niet met hem aangaan, niet vandaag, niet nu ze zich zo voelde. De geest van een kat bleef spreken, hij deed haar denken aan de skeletten die je in de burial grounds kon vinden. Hun lege oogkassen sympathiek en hun stilte gevuld met wijsheid, maar evengoed was het zicht maar luguber. Het maakte je oncomfortabel. Deze man maakte haar oncomfortabel op de manier zoals de dood dat deed. Hij deed niks verkeerd, niks echts verkeerd om deze emoties te verdienen, maar hij wekte ze toch op. Haar oren pinde zich meer en meer in haar nek uit een diepe afkeur voor zijn woorden. Ergens zat er waarheid in, maar het was een bepaalde waarheid die ze niet kon zien. “Je lijdt aan overactieve fantasie Stagspots. Ga je verhalen aan een ander lopen afsmeren maar niet aan mij. Het is newleaf, katten worden zwaarder. Het enige wat in mijn buik beweegt is het gal wat je bij mij opwerkt bij het idee alleen” Het was een leugen. Sacredwish had een wens om een moeder te worden, het was niet onbekend geweest bij de clan. Ze had vaak opgepast bij de kittens en ze was een van de figuren die vaak de clanregels aan hun uitlegde, samen met andere kleine lesjes wanneer ze de kans kreeg. In haar jongere jaren had ze ook actief geprobeerd een nest te krijgen, zonder succes. Deze nieuwe gevoelens, deze walging, was allemaal nieuw. En het was niet van haarzelf. Het was allemaal onecht. Daarom wist ze het ook zo zeker. Als ze echt drachtig was geweest dan was ze gelukkig geweest, blij geweest. Alle queens zijn altijd blij wanneer ze hun nestje verwachten- dit was pijn en ziek en afzien. Als dit was zou toch niemand ooit kittens nemen. Het deed zo veel zeer. Ze voelde zichzelf zo slecht. Sacredwish liep terug naar het kamp, klaar om van hem af te zijn, blij dat hij wachtte. “Het is wreed wat je doet. Als je me echt kent dan weet je waarom.”