There's a shadow hanging over me

Nu dat ze ouder begon te worden, begon ze zich steeds meer gewaar te worden van de gevoelens die ze had. Haar zwakke moeder lag nog altijd in de medicine cat’s den en haar vader had nog altijd geen tijd voor haar. Het leek erop dat haar moeder het niet zou gaan halen, maar Heartkit kon niet zeggen dat ze daar verdrietig om was. Ze had de queen niet eens gekend, dus waarom zou ze verdrietig zijn om iets wat ze nooit gekend had? Toch vulde een onaangenaam voel van jaloezie haar binnenste steeds als ze ouders interactie zag hebben met hun kittens. Ze liet haar blik schuin glijden naar één van de queens die haar kitten een zorgzame lik gaf en ze wendde haar blik weer af. Néé. Ze zou die domme gevoelens niet toelaten! Niemand mocht weten hoe dat zij, Heartkit, zich echt voelde! En dus plakte ze een glimlach op haar gezicht, vooral omdat ze in de gaten had dat ze werd bekeken. Ze draaide haar kopje een beetje en zag een jong katertje in haar richting kijken. Ze schonk hem een vriendelijke glimlach, hopend dat het hem niet zou aantrekken om iets tegen haar te zeggen. Daar had ze namelijk geen zin in.

Wolfkit keek op zijn gemak de nursery door terwijl zijn broer en zus ergens aan het spelen was. Hij had niet zoveel zin om te spelen. Hij was moe. Hij keek veel liever op een afstandje toe naar wat iedereen aan het doen was. Dat was een stuk interessanter. Zijn ogen bleven hangen op een grijs achtige kitten die hem een vriendelijke glimlach schonk. Hij glimlachte breed terug, terwijl hij dat deed maakte zijn koppie een rare korte draaiende beweging. Snel keek hij weer weg van de andere kitten. Hij had vaak rare beweging waar hij geen controle over had. De medicine cat had gezegd dat het niks was om zorgen over te maken en dat sommige katten dat wel vaker hadden, maar toch ergerde het jonge katertje zich er aan. Niemand anders in de nursery leek die gekke bewegingen te maken! Beschamend keek hij weg van de kitten, hopend dat ze de beweging niet had gezien.

Ze leefde lang genoeg met Wolfkit in de nursery om te weten dat hij soms van die rare bewegingen maakte waar ze stiekem wel om moest lachen. Heartkit was er echter een pro in geworden om haar échte gevoelens te verbergen – en Wolfkit was Lionkit’s broertje, dus ze kon zich sowieso niet permitteren om nu hardop te gaan lachen – en dus hield ze haar lach in toen dat hij een rare beweging met zijn kopje maakte. De kater keek beschaamd van haar weg en een hele lichte glimlach speelde om Heartkit’s lippen. Ze voelde een vreemd soort voldoening bij het zien van de schaamte van de kater. Zij leed ook diep vanbinnen en dan was het verfrissend om te zien dat zij niet de enige was die daar last van had. Ze stopte dat gevoel echter weg en liep op Wolfkit af, waarna ze haar lichaampje haast beschermend tegen dat van hem duwde. ”Je hoeft je nergens voor te schamen, Wolfkit. Het is oké,” fluisterde ze op een zachte toon tegen hem. Misschien als ze dichtbij stond, dat ze het nog eens een keer kon zien. Van dichtbij moest het er vast grappiger uitzien dan van ver.

Wolfkit hoorde altijd van iedereen dat het niks was om zich voor te schamen, maar toch deed het jonge katertje het want hij zag zijn vriendjes of broers en zus dat nooit doen. Hij was anders dan andere kittens. Maar hoe hard hij het ook probeerde het lukte hem niet zijn ledematen in bedwang te houden. Het lag buiten zijn controle. Tot zijn verbazing kwam Heartkit naar hem toe en kwam dicht naast hem zitten. Hij beet op zijn onderlip maar antwoordde niet op de lieve woorden van de andere kitten. Hij kon het niet helpen maar zich dood te schamen. "S-sorry" murmelde hij zachtjes. "Ik kan er gewoon niks aan doen," fluisterde hij zachtjes en keek de andere kitten kort aan.

Zwak. Dat was het eerste woord wat in haar opkwam als ze naar Wolfkit keek. Een zwakke kitten die niet alleen een vreemde eend in de bijt was, maar zich daar vervolgens ook nog eens naar gedroeg. Hij werd niet boos als anderen naar hem keken, maar draaide zijn kop beschaamd weg. Hij maakte het niet leuker door anderen af te snauwen, maar gaf in plaats daarvan geen reactie. Daar had ze niet veel aan. Ze wilde actie zien, maar het leek erop dat ze dat voorlopig bij deze schijterd niet te zien zou krijgen. ”Het is niet erg,” zei ze op een mierzoete toon tegen hem. ”Als je er iets aan kon doen, dan zou je het veranderen, toch?” Ze strekte haar staart naar hem uit en liet deze op zijn schouder rusten, waarna ze er ritmisch overheen streek. Het was een handeling die ze een queen bij andere kittens had zien doen die aan het huilen waren en blijkbaar zou het een rustgevende uitwerking hebben. Ze zou het niet weten. Het kon haar weinig schelen hoe anderen zich voelden. ”Maar je hoeft het niet te veranderen,” drukte ze hem op het hart, nog steeds die zachte blik in haar ogen hebbend. ”Je bent goed zoals je bent.”

Wolfkit gaf Heartkit een dankbare blik. Hij was het niet bepaald gewend dat kittens van zijn leeftijd hem zo liefkozend behandelde. Hij drukte kort zijn neus tegen haar wang aan. "Dankje," miauwde hij. Zulke lieve woorden had hij nooit uit de mond van een andere kit verwacht. Haar zachte staart gleed over zijn rug heen. Hij voelde zich meteen veilig bij haar. "Dat betekent veel voor me," miauwde hij zachtjes en keek haar kort aan. "W-wil je vriendjes worden?" vroeg hij aarzelend. Zou hij zijn eerste echt vriendje hebben gemaakt? Hij slikte. Misschien wou de andere kitten dat wel helemaal niet...

Als ze één gevoel kon benadrukken als het meest ongemakkelijke, irritante gevoel ooit, dan was het wel iemands neus tegen haar wang aan. Of welk deel van haar lichaam dan ook. Nee, ze hoefde verdomme geen natte neus tegen haar lichaam aan! Maar goed, haar toneelspel leek te werken en Wolfkit leek zich oprecht beter te voelen. Als het allemaal altijd zo gemakkelijk was. Ze probeerde het gevoel van jaloezie te onderdrukken en plakte een glimlach op haar gezicht toen hij zijn vraag stelde, voorafgaand met de nutteloze mededeling dat haar woorden veel voor hem betekenden. Fijn, dan kon hij zeker goed slapen vannacht. Ugh. Alsof dat haar iets kon schelen! Maar ze moest in haar rol blijven. ”Natuurlijk wil ik dat,” snorde ze, alsof ze het dom van hem vond dat hij daar aan twijfelde. Oh, ze vond het zeker dom. Maar niet op de manier die ze nu liet doorschijnen. ”Ben ik je eerste vriendje?” vroeg ze daarna op een honingzoete toon, haar cyaanblauwe ogen haast verlegen naar hem richtend. Ze was een geboren actrice. Dat was één ding dat zeker was.

Een golf van vreugde spoelde door Wolfkit heen. Hij had een vriendje! En dan niet zijn broertje of zusje. Dat waren de enige twee kits uit de hele nursery die tot nu toe aardig tegen hem gedaan hadden en waar mee hij normaal had kunnen spelen. De andere kittens keken hem altijd raar aan of sloten hem buiten. Nee, deze she-cat was zo ontzettend lief voor hem. Hij drukte nogmaals zijn zwarte neus tegen haar witte flank aan als bedankje. Hij keek haar beschaamd aan vanwege de vraag die ze stelde. Hij schuifelde met zijn voorpootjes over zijn nest. "M-misschien," mauwde hij zachtjes en keek weg. Hij had zo hard zijn best gedaan om vriendjes te maken in de Nursery. Maar het was gewoon verschrikkelijk moeilijk als je anders was dan andere.Zijn tics maakte hem een buitenstaander. Daarbij was hij ook nog eens verlegen wat alles gewoon zo ontzettend moeilijk maakte.

Ugh. Wéér die natte neus die tegen haar flank werd gedrukt. Heartkit bewoog met haar oortjes. Ze haatte dat gevoel. Het was een blijk van oprechte affectie waarvan ze geen idee had hoe ze erop moest reageren. Een gevoel van appreciatie streed met de neiging om een grote muur om zich heen te bouwen en hem van zich af te duwen, zoals ze dat bij iedereen probeerde te doen. Hij sprak zijn woorden en ze onderdrukte een spottende glimlach, weer in haar rol vallend. Ze moest wel. Ze wilde niet oprecht zijn. Ze wilde niet dat er ook maar één deeltje in haar het fijn vond om bij anderen in de buurt te zijn, om hun oprecht te mogen. Dat zou ze zichzelf niet toestaan. ”Dan zijn die andere kittens maar dom,” zei ze op een mierzoete toon tegen hem. ”Ze weten niet wat ze missen.” Bij die laatste woorden had ze zich wat naar hem toegebogen zodat ze dat in zijn oor kon fluisteren, een zachte blik hebbend in haar cyaanblauwe ogen. Heel simpel. Ogen wat vernauwen en een lieve glimlach om haar snoet hebbend. Het was moeilijk om het te faken, maar ze zou het proberen.

Wolfkit was er niet aangewend dat andere kittens lief tegen hem deden. Rimekit en Lionkit waren wel altijd lief, maar ja, dat waren zijn siblings. Die betekenden dan ook echt de wereld voor de kleine zwarte kater. Hij was dan ook door het dolle heen dat deze mooie kitten hem ook wel lief vond. Dat was nieuw voor hem. Dus hij wou niet te enthousiast en hyper reageren. Bang dat hij haar misschien zou gaan afschrikken. Hij haalde zijn schoudertjes op. Wellicht waren ze inderdaad wel gewoon dom. Maar dat betwijfelde hij. Volgens hem waren ze gewoon gemeen. Hij glimlachte zoetjes bij haar laatste woorden. "Ik ben W-wolfkit trouwens," mauwde hij beseffend dat hij zich nog helemaal niet voorgesteld had. "En jij?" vroeg hij zachtjes. Hij wou wel graag de naam weten van zijn nieuwe vriend.

Ze ging er niet om liegen: het was lichtelijk vermakelijk om te zien hoe hij hard zijn best deed om zichzelf zodanig aan te passen dat hij haar niet zou afschrikken. Misschien deed hij zelfs wel zijn best om zijn tics te onderdrukken. Ze hoopte van niet, want ze vond ze echt wel grappig om te zien. Bij Wolfkit zijn gaf haar een nieuw soort van voldoening, eentje die ze niet snel bij andere kittens kon vinden omdat die niet zo raar waren zoals hem. Hij stelde zichzelf aan haar voor en ze onderdrukte de neiging om met haar oortjes te draaien. Had hij net niet gehoord dat ze zijn naam had genoemd? Blijkbaar niet alleen last hebbend van tics, maar ook nog eens ontzettend dom. Maar oké. Heartkit glimlachte naar hem. ”Oh, maar ik ken jou al wel. Je viel me al heel snel op,” giechelde ze, hem een knipoogje gevend. Dat mocht hij opvatten zoals hijzelf wilde. Hopelijk op een negatieve manier. ”Mijn naam is Heartkit. Ik ben de enige van mijn nestje, dus ik ben altijd blij om mee vriendjes te maken.” Een beteuterde uitdrukking verscheen op haar gelaat en ze keek even naar haar pootjes. Ze wist eerlijk gezegd niet hoe veel daarvan gelogen was en hoe veel niet. Ze dacht niet dat ze het heel erg had gevonden als ze littermates had gehad, al was het maar om ze te kunnen treiteren of… of dat het dan misschien allemaal anders voor haar was geweest. Ze zou het nooit weten.