And everything nice[training]

Sinds de ceremonie van gisteren had Pheasantpaw een nieuwe mentor gekregen, dit maal was het Whitewinter. Een veel jongere Warrior vergeleken met Hollowsong. Pheasantpaw hoopte dat haar oude mentor het niet verkeerd opvatte, de wissel van de mentoren, maar ook Blazestar moest hebben ingezien dat de oude poes niet echt meer nog kon trainen. De grijsgekleurde poes vroeg zich natuurlijk af hoe haar nieuwe mentor zou zijn, ze kende Whitewinter namelijk nog niet uitstekend. Het was geen opvallende Warrior, wat meestal juist een goed teken was. Daarnaast, ze had Turtleheart al getraind dus ze had al ervaring. Was wat wat vreemd dat een apprentice haar mentor aan het beoordelen was of begrijpelijk dat ze iets van zekerheid wou hebben? Pheasantpaw maakte het maar weinig uit wat men er over dacht, als ze eerlijk mocht zijn. Voor nu moesten ze nog aan hun eerste training beginnen. Samen waren ze zonet uit het kamp vertrokken en Pheasantpaw volgde Whitewinter netjes, afwachtend wat er ging komen zo dadelijk. Hoogstwaarschijnlijk wou de witte poes eerst informeren welke kennis haar nieuwe apprentice al bezat.

-Whitewinter

Een nieuwe apprentice zou normaal gesproken betekenen dat ze bij de basis zouden moeten beginnen. Althans dat was het geval als de apprentice pas net een apprentice gemaakt was, maar dat was niet het geval met Pheasantpaw. Ze zou dus eerst moeten informeren hoever de apprentice was. Waarschijnlijk zou het alsnog het beste zijn om eerst te kijken hoever ze was met jagen. "Wat heeft je vorige mentor je allemaal al geleerd?" Besloot ze dan ook te vragen. Het was waarschijnlijk nog lang niet alles, gekeken naar het feit dat de apprentice nog niet heel oud was, maar de kans was wel aanwezig dat ze de basis al bezat.

Pheasantpaw had altijd een zelfverzekerde houding over zich, ook nu met hoe ze liep naast haar nieuwe mentor. Ze wou zichzelf maar al te graag bewijzen en de goedkeuring van haar clan krijgen. En voor haar, met deze nieuwe mentor hoopte ze er de kans er voor te kunnen krijgen. Whitewinter vroeg naar wat Hollowsong haar nog geleerd had, de vraag die ze al verwacht had. De jonge tabby haalde haar schouders op, een wat onverschillige blik in haar ogen. ''Ze heeft me de basistechnieken voor het jagen geleerd, maar we zijn niet veel verder gekomen dan het verschil tussen sluipen bij een muis of een konijn''gaf ze als antwoord. Liever had ze het niet zo verteld, want nu leek het alsof ze een slechte leerling was. Ze had bij de trainingen aan haar oude mentor laten zien hoe goed ze kon sluipen en op vrije momenten had ze geprobeerd te ontdekken hoe ze op andere dieren af moest gaan en een poging tot andere jachttechnieken gedaan. Niet dat het echt heel veel hielp, zonder de juiste ervaring voelde het alsof ze maar wat deed. "En ze heeft me verteld wat je zwakke delen zijn''veel meer was van die ene vechttraining niet gekomen, maar ze wist in elk geval niet haar buik en keel bloot te stellen mocht ze ooit aangevallen worden. Natuurlijk, ze was nog jong en vechttraining was niet haar hoogste prioriteit, maar ze wou toch ook graag leren hoe ze die zwakke plekken goed kon beschermen. Hopelijk kon de witte warrior wat met deze gegeven informatie

Wat basistechnieken voor het jagen. Daar zouden ze dan op voort kunnen bouwen. Ook al zou ze eerst moeten zien hoe goed Pheasantpaw daadwerkelijk was met het sluipen. Qua vechttechnieken leek ze nog niet echt te weten wat te doen, behalve wat zwakke delen waren. Maar zonder vechttechnieken was de kans dat je een van de zwakke delen kon raken niet heel groot. "Laten we dan als eerste beginnen met het jagen. Zou je me je sluiphouding kunnen laten zien?" Dan wist ze met wat ze te werken had en of het al goed genoeg was of dat er nog dingen aangepast moesten worden.

Nadat Whitewinter over haar woorden nagedacht had, gaf ze Pheasantpaw een simpele opdracht. Simpel maar wel belangrijk om te weten hoe ver ze al was. De apprentice knikte naar haar en draaide zich om zodat ze zijwaarts tegen de witte poes stond. Goed, een simpele sluiphouding. Whitewinter had niet specifiek gezegd voor welke prooi, dus ging ze voor de houding die ze voor muizen gebruikte. Wat ook eigenlijk ook voornamelijk het enige was wat ze nu kon vangen. Ze zakte langzaam door haar poten heen, proberend geen enkel geluid of trilling te maken. Haar snorharen stonden automatisch recht naar voren, ook al was er eigenlijk geen prooi. Oren gespitst. Laat je ademhaling laag en rustig zijn. Ze was nu wel met de wind mee aan het sluipen, maar ze hoopte dat dat niet erg was aangezien dit enkel een voorbeeld was. Voorzichtig zette ze een paar stapjes, haar voorpoot kort hangend in de lucht voordat ze hem weer neer zette. Traagjes sloop ze verder, haar blik op de grond gericht alsof ze daar een prooi zag. Na een kort stukje geslopen te hebben kwam Pheasantpaw weer overeind en keek ze om naar haar mentor. "Is dat goed?''vroeg ze, had Whitewinter hier genoeg mee gezien? Ze had vast nog wel verbeterpunten, maar Pheasantpaw wist van zichzelf dat ze niet al te slecht hier in was. Tenslotte had ze wel wat gevangen soms.

Geduldig keek ze toe hoe Pheasantpaw aan een sluiphouding begon. Ze moest toegeven dat het niet verkeerd was hoe de apprentice in haar houding zakte en begon te sluipen. Natuurlijk was het niet perfect, maar dat zou met de tijd wel komen. "Ziet er al goed uit. Misschien wil je alleen je gewicht nog iets beter verdelen over al je poten." Dat zou ervoor zorgen dat je zo min mogelijk geluid maakte. Ook al was het voor Windclan natuurlijk ook belangrijk dat je snel kon omschakelen naar een ren als het nodig was. "Klaar om het ook in de praktijk toe te passen?" Ook al zouden ze dan eerst wat prooi moeten vinden.