With a taste

Nu dat hij ouder begon te worden, begon hij ook duidelijk te groeien. Het was duidelijk dat hij een grote kater zou worden, misschien zelfs groter dan de gemiddelde WindClanner. Voor nu was het vooral een opgave om zijn grote, lompe lichaam door de nursery te manoeuvreren zonder dat hij daar anderen bij zou lastigvallen. Hij had al opgemerkt dat hij van zijn eigen nestje waarschijnlijk de grootste zou worden, maar dat vond hij niet per se een slecht ding. Dan kon hij zijn siblings zeker goed beschermen als het nodig zou zijn! Het katertje keek met een vastberaden blik om zich heen, alsof er elk moment een kat binnen kon komen die hun aan zou vallen. Zijn blik bleef hangen op een apprentice die mos bij zich had. Zijn keel voelde wel heel erg droog aan, dus de kitten sprong meteen overeind om naar haar toe te rennen. Hij keek haar dankbaar aan. ”Zullen wij samen drinken?” vroeg hij enthousiast aan de poes, hopend dat ze nog even wilde blijven. Misschien had ze wel interessante verhalen om naar te luisteren!

Thrivekit gaf een knikje aan haar, maar besloot dat hij wel wat over zou houden zodat zij ook kon drinken. Als ze wegging, dan was er immers niet de garantie dat ze terug zou komen en hij wilde haar graag nog wat beter leren kennen. Hij boog zich naar voren zodat hij met zijn tong water kon drinken, kleine slokjes nemend. Nadat hij klaar was, trok hij zich weer terug en keek naar het mos. Hij had nog wel genoeg slokjes voor haar overgehouden, dacht hij. ”Is the Small Lake ver van hier?” vroeg hij nieuwsgierig aan haar. ”Mag ik mee om water te gaan halen?” Hij was er vrij zeker van dat ze zou weigeren, maar hij kon het natuurlijk altijd eens proberen. Hij wist niet eens zeker of hij het tripje naar die plek wel vol zou kunnen houden, maar dat ging hij natuurlijk niet hardop zeggen. Dan zouden zijn kansen dat hij mee mocht gaan nog kleiner worden dan ze nu al waren!

Thrivekit knikte toen dat ze haar woorden sprak. Als hij heel eerlijk was, dacht hij wel dat hij moe zou worden als hij met haar mee zou gaan. Niet dat hij dat wilde toegeven. Hij wiebelde met zijn oortjes toen ze aangaf dat hij mee mocht gaan als hij toestemming zou hebben van een warrior en dat ze dat niet voor hem ging doen. ”Dan denk ik dat ik maar hier blijf,” zei hij op een beteuterde toon. ”Ze zeggen altijd nee als ik het aan hun vraag.” Hij legde zijn oortjes zielig in zijn nek. Umbrapool had hem de vorige keer ook meegenomen tot de kampuitgang, waarna hij weg was gegaan. Daarna was een queen erachter gekomen dat Thrivekit uit de nursery was verdwenen en had ze hem met een strenge stem terug naar de nursery geroepen voordat hij de tijd had om het kamp te verkennen. ”Gaan we wel samen het kamp uit als ik apprentice ben?” vroeg hij hoopvol aan haar. Hij had immers wel het idee dat het weinig zin zou hebben als hij haar zou gaan smeken om het alsnog voor hem te vragen aan een warrior, dus moest hij maar settelen voor dit. Niet dat het slecht klonk, maar dan zou hij nog drie manen moeten wachten. Dat was best lang.

Thrivekit bewoog met zijn oortjes toen ze haar woorden sprak en keek haar bedachtzaam aan. Dus eigenlijk wilde ze zeggen dat hij gewoon een poging moest wagen, dat hij het altijd moest blijven proberen? ”Ik ben al wel wat ouder, dus misschien mag het wel,” zei hij op een hoopvolle toon. En meteen speurden zijn groene ogen naar een warrior in de buurt, want hij wist dat de queens sowieso nee zouden zeggen. Zijn blik gleed echter weer naar haar toen ze aangaf dat ze druk bezig was met haar training. Het begon inmiddels ook te regenen en Thrivekit keek met glinsterende ogen naar de regendruppels die op de grond kapot spatten. En opeens kwam er een herinnering in hem op. Een herinnering van een witte poes die de modderspatten van hem af likte en hem haar eigen zoon noemde. Hij wankelde wat naar achteren en begon beven. Nee, hij vond regen niet leuk. Hij wilde niet dat er weer een onbekende kat naar hem toe zou lopen en de modderspatten van hem af zou likken. ”O-Oké,” sprak hij bevend en hij liep naar haar toe, waarna hij zich tegen haar poot duwde. Voorzichtig keek hij om de poot van de kattin heen naar buiten. ”Laat maar. Ik ga w-wel een andere k-keer mee naar buiten,” fluisterde hij toen. Hij was bang dat de witte kattin anders weer naar hem toe zou komen om zijn vacht schoon te likken. En dat wilde hij niet.