[FINISHED] You left with no warning and took the summer from my life

Thrivekit lag een tikkeltje rusteloos in het nest bij de anderen te kijken naar het bladerdek boven hem, waar de zon doorheen probeerde te breken. Het was een stuk warmer in de nursery dan een tijdje geleden en het katertje kwam nieuwsgierig overeind toen dat enkele zonnestralen in de nursery reikten. Thrivekit begon te snorren en kwam overeind, waarna hij in de richting van de uitgang van de nursery begon te lopen. Hij liet zijn blik al spiedend om zich heen glijden, maar alle queens – inclusief zijn moeder – lagen te slapen en hadden niet in de gaten wat hij van plan was. Hij giechelde wat gemeen en drong zich naar buiten, waar de zonnestralen al snel zijn pels verwarmden. Zijn beentjes kregen het eindelijk voor elkaar om zijn gewicht te dragen en hij kon zich al goed voortbewegen. Het was echter wel overweldigend veel informatie dat hij binnenkreeg en dus bewoog Thrivekit verwonderd met zijn oortjes terwijl hij, half in de nursery en met zijn poten half op de grond buiten de nursery, om zich heen keek. Wat was het kamp groot, zeg!

Zoals van zoveel dingen in het leven walgde Umbrapool ook van kittens. Ze waren het bewijs van de oneerlijkheid: het bewijs dan anderen een liefde kende die hem nooit gegund was. Nooit had een kattin waar hij op was gevallen die gevoelens weerkaatst. Het was één van de redenen dat de grijze kater zo ongelofelijk bitter was. Dus toen hij het mormel van Lightstep buiten de Nursery zag kruipen, was zijn eerste gedachte om het te negeren, en gewoon door te lopen naar de stapel prooi voor zijn ontbijt, zoals zijn plan was geweest. Toch, hij wist dat van hem verwacht werd  dat hij verantwoording zou nemen in dit soort situatie. Dus liep Umbrapool langzaam en met een opgetrokken lip op het bolletje vacht af. "Dat is ver genoeg, kind." Mauwde hij scherp, terwijl hij op het jonkie neerkeek. De naam ontging hem, hij lette niet bepaald op tijdens de meeste ceremonies. "Loop maar snel terug naar je moeder, voordat je wordt meegenomen door een valk, en het allemaal mijn schuld is." Hij zei het op een ongeïnteresseerde toon, die liet blijken dat het hem weinig kon schelen.

Een zachte zucht verliet zijn lippen toen een grote warrior in zijn richting kwam lopen. De kater was vele manen ouder dan hem en Thrivekit moest zijn kopje in zijn nek leggen zodat hij de ander aan kon kijken. Zijn plannetje om het kamp te verkennen leek mislukt te zijn en hij luisterde naar de woorden van de kater. Er ging een korte huivering door hem heen toen de kater het had over een valk dat hem mee zou nemen. Hij was nog te jong om de bittere woorden waar de kater mee afsloot op te vangen, noch de ongeïnteresseerde toon waarop hij het zei. ”Meneer, zijn er hier écht valken in de buurt?” vroeg hij en hij zette grote ogen op. ”En is er al eens een kitten ontvoerd geweest dan?” Zijn gezicht vertrok van angst in een blije snoet bij het idee dat deze kater oud genoeg was om hem een spannend verhaaltje te kunnen vertellen. Hij moest vast veel levenservaring hebben als hij daar Thrivekit voor kon waarschuwen! Met hernieuwde interesse en ook wel lichte bewondering keek hij de ander aan terwijl hij wachtte op een reactie. En hopelijk ook op een verhaaltje!

Bah, die zoete smoel stond hem helemaal niet aan. Een plannetje ontstond echter in Umbrapool's kop toen Thrivekit vroeg naar de valken. Hij zette een valse grijns op, waardoor zijn scherpe tanden goed zichtbaar waren. Langzaam bracht hij zijn gezicht dichter naar dat van de kitten, alsof hij een geheim ging vertellen. "Oh ja, jongen. Het gebeurd zo regelmatig dat jullie, de kleine kittens, áltijd binnen moeten blijven, anders worden jullie straks meegenomen. Alleen grote, sterke katten die zichzelf kunnen beschermen mogen zonder begeleiding buiten komen. Waarom denk je dat jullie het kamp niet uit mogen?" Hij liet een onheilspellende stilte vallen, alsof hij echt op een antwoord zat te wachten. "Er is zoveel gevaarlijks uit daar, zoveel beesten die jagen op kittens zoals jij, zoals ik op een muis zou jagen." Hij liet zijn kaken met een hoorbare klak op elkaar komen, nog steeds gemeen grijnzend.

Thrivekit was nog een beetje te jong om door te hebben dat de kater hem aan het bedreigen was. Zijn oogjes werden groot toen de kater zich dichterbij bewoog en hij strekte zijn kopje zodat hij beter kon luisteren naar wat de kater hem zou vertellen. In plaats van dat het verhaaltje hem angst inboezemde, keek Thrivekit juist opgewonden om zich heen, alsof hij elk moment zo’n beest kon zien. Hij ging er van uit dat de kater naast hem hem wel zou beschermen als dat zo was. ”Maar u bent groot en sterk,” merkte hij bewonderend op, geen aandacht geven aan de manier waarop de kater zijn kaken liet samen komen. Intimidatie was iets wat nog niet aan hem besteed was en waar hij dan ook vrij lichtjes overheen ging. Daar had hij aan Thrivekit een verkeerde aan als hij de kitten daar bang mee wilde maken. ”Dus dat wilt zeggen dat u mij wel kan beschermen.” Hij gaf een bevestigend knikje. ”Dus dan mag ik wel samen met u in het kamp blijven, toch?” Zijn grasgroene ogen straalden trots uit. Op die conclusie was hij immers helemaal zelf gekomen!

Het begon hem ondertussen wel te irriteren, de kitten was te achterlijk om te begrijpen dat hij bang moest zijn. In plaats daarvan bleef hij maar met meer glooiende blikken omhoog kijken naar Umbrapool en de lucht, alsof hij van plan was zelf een valk te spotten. In werkelijkheid had Umbra zelf maar enkele keren zo'n beest gezien, en slechts één keer was die redelijk dichtbij geweest. Thrivekit had besloten dat hij groot en sterk was, en dat hij daarom wel met hém buiten kon blijven. De donkergrijze keek om zich, op zoek naar een uitweg. Hij vond echter niets, en vond dat hij dan maar verder moest met zijn plannetje. "Oh, ik weet niet of ik je kan beschermen." Mauwde hij, met een soort tragiek in zijn stem, alsof had hem allemaal ontzettend speet. "Maar ach, ik neem aan dat je wel voor een dagje met mij buiten kan zijn.. zolang je maar niet probeert het kamp uit te gaan." Hij zei het achteloos genoeg om zichzelf niet té verdacht over te laten komen, mocht er iemand meeluisteren. In werkelijkheid zou Umbrapool het wel komisch vinden als Thrivekit zijn weg naar buiten vond, alleen maar om gesnapt en gestraft te worden. Dat zou dat joch leren om met wat meer respect naar zijn meerderen te kijken.

Thrivekit keek met een ruk om naar de kater toen dat hij Thrivekit’s woorden in twijfel trok. ”Jawel!” zei hij vol overtuiging, gevolgd door heftig geknik. ”U bent groot en sterk. Ik hoop dat u later mijn mentor wordt!” Die kans was waarschijnlijk erg klein, maar een kitten mocht hopen, toch? Dan konden ze samen buiten het kamp gaan en dan konden ze samen op prooi jagen en dan kon de kater hem laten zien hoe dat hij een valk neerhaalde en… De kater onderbrak zijn gedachten door weer te spreken en Thrivekit keek hem met een plechtige blik aan. ”Ik zal netjes in het kamp blijven, meneer,” beloofde hij de kater. Hij wist dat zijn moeder anders teleurgesteld in hem zou zijn en dat was iets wat hij liever niet wilde riskeren. ”Gaat u mij het kamp laten zien?” Hij kwam dichterbij en ging half op zijn achterpoten staan, waarbij hij zijn voorpootjes licht tegen één van de voorpoten van de kater drukte en hem met grote grasgroene ogen aankeek. Bij Mottleshroud had het gewerkt, dus hij verwachtte dat het bij deze kater ook wel zou werken. ”Alstublieeeefttt?”

Was er geen einde aan de houvast van dit kind? Hoe kan hij zoveel hints geven, zonder dat er ook maar één wist te landen? Umbrapool was ervan overtuigd dat hij niet zo was geweest toen hij jong was. Hij had tenminste geweten dat hij niets waard was, zoals hij dat nog steeds wist. Misschien niet iets om al te trots op te zijn, maar dat was een andere zaak. Toen Thrivekit durfde te opperen dat híj misschien zijn mentor kon worden, verwijdden Umbra’s gele ogen. Dat zou Blazestar hem toch niet aandoen? Hij had altijd al geweten dat hij nooit een eigen Apprentice wilde. Hij zou niet verantwoordelijk gehouden worden voor wat die misbaksels allemaal moesten leren. Laat staan dat het dít misbaksel werd. ”Ik hoop dat er straks een leuke kattin in mijn nest ligt als ik naar het den ga.” Mompelde hij geërgerd. Dat zou net zo snel gebeuren als dat hij mentor zou worden van Thrivekit. Gelukkig zou het mormel zijn opmerking niet begrijpen, anders zou hij misschien tegen zijn ouders zeggen dat Umbrapool smerige grapjes maakte. Plotseling begon Thrivekit te bedelen om een rondleiding. Hij probeerde er zelfs aandoenlijk bij te doen, wat Umbrapool bijna deed kokhalzen. Desondanks glimlachte hij, en boog hij zich naar voren, alsof hij ging zeggen dat hij er net zo veel zin in had als de kitten. ”Nee, absoluut niet. Ga terug naar je moeder, en stop met mij lastigvallen.”

De opmerking over de kattin begreep hij niet goed. Wat had dat nu weer te maken met door het kamp dwalen? ”Waarom is dat nog niet gebeurd? Vinden ze u lelijk?” vroeg hij onschuldig aan de kater. Hij was nog net oud genoeg om te begrijpen dat er katers en poezen rondliepen in het kamp die elkaar leuk vonden. Blegh. Hem niet gezien. In dat soort dingen interesseerde hij zich nog niet, hoor! Maar de kater voor hem was natuurlijk al wel wat ouder en Thrivekit begreep ergens wel dat de kater daar wel oog voor had. Of zoiets. Zijn aandacht werd echter al heel snel getrokken toen de kater zei dat hij terug moest gaan naar zijn moeder en dat hij hem niet meer moest lastigvallen. Hij legde zijn oortjes in zijn nek. ”Maar u zei dat ik samen met u naar het kamp mocht gaan,” zei hij op een verontwaardigde toon. Toen kwamen zijn oren weer overeind. Ah, hij dacht wel dat hij wist wat het probleem was! ”Het maakt me niet uit dat u zwak bent. Er zullen vast geen valken komen,” zei hij op een vastberaden toon. De kater had immers gezegd dat hij niet wist of hij Thrivekit kon beschermen, maar dat hoefde ook niet! Hoe groot was de kans immers dat ze een valk tegen zouden komen?

Vonden ze hem lelijk? Hij barstte bijna in lachen uit toen het mormel dat vroeg. Umbrapool was niet echt lelijk, hij vond zichzelf vrij gemiddeld in het uiterlijk, en zijn vacht zag er best leuk uit. Nee, het was meer wat er onder die vacht zat wat katten af schrok. Plotseling besefte Umbrapool dat hij inderdaad een belofte had gedaan, al was dat niet geweest omdat hij écht wilde dat Thrivekit hem de hele dag volgde. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. "Ik ga niet van jou afkomen of wel dan?" Mompelde hij tussen zijn kaken door, waarna hij met een grauw zijn ogen ten hemel sloeg. "Al goed, al goed. Tot aan de kampingang mag je met me mee lopen, ja?' Die afspraak had hij nodig, het was de enige manier om ervoor te zorgen dat hij écht van het ventje afkwam.

Thrivekit hoorde de opmerking die de kater mompelde niet en hij spitste zijn oren, maar op dat moment sprak de kater alweer op een normaal volume en Thrivekit’s ogen werden groot van enthousiasme en hij knikte heftig, waarna hij naast de kater ging staan. ”Gaat u mij dan ook uw slaapplaats laten zien?” vroeg hij enthousiast. ”En wat is uw naam? De mijne is Thrivekit!” Hij pronkte trots met zijn borst vooruit terwijl hij om zich heen keek. Hij wilde het liefste voor de kater uit rennen, maar dan liep hij kans dat hij weer teruggestuurd zou worden en dat wilde hij niet, dus bleef hij netjes naast de kater zitten. ”Waar gaan we eerst naartoe?” vroeg hij aan de kater, bijna barstend van enthousiasme. Hij wist dat de kater had gezegd tot aan de kampingang, maar er waren nog best veel dingen om te zien totdat ze daar zouden geraken! Thrivekit hoopte dat hij onderweg niet moe zou worden, maar ach. Dan zou hij wel een dutje doen in het kamp. Het duurde immers nog wel even eer dat het donker zou worden en eer dat zijn moeder hem zou missen!

Goed, nu had hij de kitten. Umbrapool zuchtte opgelucht. Hij had erg weinig zin gehad de kitten de hele dag achter zich aan te hebben lopen. Nu zou hij van hem af zijn. "Ik ben Umbrapool, zorg ervoor dat je dat onthoud. Ik ben Blazestar's broer." Voegde hij er aan toe, met een brede grijns, die tot aan zijn oren scheen te komen. De kitten was zo enthousiast dat hij zich bijna schuldig voelde over wat hij ging doen, bijna. "Nou, Thrivekit, ik ga daarheen." Hij knikte naar het verre einde van het kamp. "En jij mag tot de ingang meelopen." Zonder te wachten op een antwoord stond hij op, en liep in een snelle wandelpas rechtstreeks naar de kampingang. Umbrapool gleed behendig door de tunnel heen en kwam aan de andere kant naar buiten. Hij keek nog één keer om naar de kitten en grinnikte tegen zichzelf. Sorry, joch, dat was de rondleiding Met die gedacht schoot hij ervandoor.

[Topic uit]

De kater zei dat hij Umbrapool noemde en dat hij Blazestar’s broer was. Thrivekit was inmiddels al oud genoeg om te weten dat hij de leader was en zijn ogen werden groot van bewondering. Voordat hij kon vragen aan de kater of hij Blazestar’s rechterpoot was, ging het onderwerp al snel weer over dat hij mee mocht gaan. En Thrivekit stond op om hem te volgen, maar opeens liep de kater op een te snelle pas langs hem door. ”Wacht!” riep hij wanhopig. ”Ik kan niet volgen!” De arme kitten had niet in de gaten dat de warrior het expres deed en hij probeerde de kater achterna te gaan, maar de kater was al verdwenen. Thrivekit ving nog één blik van hem op en daarna was hij weg. Zijn oortjes zakten in zijn nek en er verschenen boze traantjes in zijn oogjes. Hij had er echt zo naar uit gezien om met deze stoere warrior door het kamp te lopen en nu was hij weg. Zijn blik werd er niet minder verontwaardigd op toen een queen hem streng terug riep. Beteuterd draaide hij zich om, waarna hij naar de nursery terug sjokte. Had de kater opeens een dringende taak te doen of had hij Thrivekit expres zo snel achter gelaten?