[Ceremonie - Apr 2022] Sharpen your edges

Settledstar hield een ceremonie. Niet zijn eerste, maar wel als leader zijnde. Dimveil vond de verandering in ranks eigenlijk heel gewoontjes. Het zorgde niet voor een major shift en voelde best gewend. Misschien was het voor oudere warriors lastiger, nu Wolfblood deputy was. Zijzelf had geen problemen met het opvolgen van bevelen van Wolfblood. Ze respecteerde haar wel.
Tidepaw werd naar voren gevraagd en enthousiast sprongen haar oortjes omhoog. Haar zus zou warrior worden? Dat vond Dim heel fijn! Dan zouden ze weer in dezelfde den kunnen slapen. Ze kon niet zeggen dat ze het had aan zien komen. Voor zover ze wist was Tide er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor. Misschien wilde Settledstar niet dat ze teveel vertraging opliep, of dat nou voor haar of zijn imago was. Ze had daar misschien wel wat vraagtekens bij, maar zou dat nooit uiten op een moment als dit. Toen haar zusje uiteindelijk tot Tidepool benoemd werd, warrior van Shadowclan, riep ze luidkeels mee. "Tidepool, Tidepool!!"
Er werden een aantal apprentices naar voren geroepen. Dim haar aandacht zakte bij dit deel van de ceremonie een stukje af, totdat ze haar naam genoemd hoorde. Met een ruk keek ze op, en opnieuw werd haar naam genoemd, als mentor van Clementinepaw. Haar blik gleed van Settledstar naar de apprentice, waarna ze overeind kwam en ietwat verdwaasd toekeek hoe Clementinepaw hun neusjes tegen elkaar aandrukten. Oh, ze was net tot mentor benoemd.. Dat was wel een hele shift in haar leven. Ze keek de apprentice wat starend na toen die naar zijn moeder toeliep en in haar vacht wegdook. Hm.
De mededeling over Thunderclan liet een naar gevoel door haar buik heen trekken. De opmerking over Newtspark deed haar iets verstrakken, al forceerde ze zichzelf snel om te relaxen. Ze kon niet opvallend zijn of zoiets. Dat had ze Settledstar beloofd. De opmerking dat de apprentices hun trainingen op vechten gefocust zouden moeten worden, liet haar even doen opkijken. Daar was ze goed in, dacht ze. Ze kon goed vechten. Jagen ook wel, eigenlijk. Maar ze vond het niet erg om te beginnen met vechttrainingen.
Toen de ceremonie afgelopen was, wist ze niet goed of ze nou eerst naar Tide of naar Clementinepaw moest gaan. Ze besloot op het laatste, omdat ze bij de apprentice nog een goede eerste indruk moest maken. Ze schoot een verontschuldigende blik richting Tide, al wist ze niet zeker of die wel aankwam. Vervolgens liep ze naar de jonge apprentice en diens moeder toe. Ze schraapte haar keel ietwat ongemakkelijk en wenkte het jonge ding toen mee, waarna ze naar een wat meer afgelegen stuk van het kamp liep. Hij zou haar wel volgen, toch? En zonder zijn moeder, alsjeblieft.

Tidepaw keek met grote, hoopvolle groenblauwe oogjes omhoog naar Settledstar toen hij een ceremonie aankondigde. Ze was nerveus; maar ze wist niet of ze banger was om géén warrior te worden of om dat juist wél te worden. Ze voelde zich nog niet echt volwassen, nog lang niet, maar ze was klaar met de trainingen en ze had er genoeg van om achtergelaten te worden. Ze wou weer bij haar vrienden kunnen horen, ze wou weer in een nest kunnen slapen naast Dimveil, ze wou niet vergeten worden, ze wou gerespecteerd worden. Toen de nieuwste apprentices vorige maan in de apprenticeden ingetrokken waren, voelde ze zich wel even oud bij het zien van hoe jong die eigenlijk nog waren. Zes manen verschil kon veel doen, schijnbaar. En ja hoor, ze werd naar voren geroepen, samen met Earthpaw. Die krijg als eerste zijn nieuwe warriornaam en werd benoemd tot Earthstorm. Tidepaw durfde haar mond niet open te doen om mee te roepen, want ze had het idee dat er toch geen geluid uit zou komen. Toen was het haar beurt. Settledstar noemde haar doorzettingsvermogen en compassie, en benoemde haar toen tot Tidepool. Bloed ruiste in haar oren; ze had het bijna niet verstaan. De clan riep haar naam, en het voelde onwerkelijk. Ze bleef Settledstar aankijken tot hij verderging. De rest van de ceremonie passeerde ongemerkt aan haar voorbij. Ze stond nog steeds bijna helemaal vooraan toen het afgelopen was. Ze had Dimveil voorbij zien komen; haar zusje had een apprentice gekregen! Een deel van haar was jaloers, jaloers op iemand anders die de tijd van haar zus in beslag zou nemen en jaloers dat Dimveil opnieuw alles eerder mocht doen, maar een veel groter deel van haar was opgelucht en trots, zowel op zichzelf als op haar zus. Kijk eens hoe volwassen ze nu beiden waren! Maar ze bleef vooral een beetje van haar stuk geslagen staan, niet goed wetend wat ze met zichzelf aanmoest. Vanavond zou ze de vigil moeten zitten, samen met Earthstorm. Dan zou ze veel tijd hebben om na te denken. Want wat moest ze nu doen? Wat was nu haar doel om naartoe te streven?

Tag: niemand echt

Zijn blik was gefocust op Settledstar toen die zijn ceremonie hield. Hij mistte Acornstar niet. Die had zijn familie verbannen. Misschien voor goeie reden, maar het bleef moeilijk. Maar Whitelip was loyaal hoor, oh, hij deed heel erg zijn best voor zijn clan. Eerst had hij zo zijn best gedaan voor zijn moeder, maar die was nu dood. Zijn grote zus beet haar strot door, haar bloed doordrenkte zijn poten. Het kleefde aan hem. Hij schudde met zijn rechterpoot, maar die was schoon.
Luid gejoel deed hem doen schrikken. Met grote ogen keek hij om zich heen; er was een apprentice tot warrior benoemd. Voor hem was er niet zo hard geroepen, hij was zielig geweest. Want hij kon geen warrior worden ook al was hij nog jong. Oh well. Het was beter zo, toch? Ja. Zijn blik gleed naar Settledstar, die doorging met zijn ceremonie. Nog een warrior werd benoemd, nu riep hij mee want hij was voorbereid op het luide geluid. "Tidepool!"
De mededeling over Thunderclan zorgde voor kippenvel bij hem. Hij vond het naar. Thunderclan vond hij naar, zo dichtbij Bloodclan zaten ze. En hij haatte Bloodclan heel erg. En bloed. Bloed wat aan zijn poten kleefte. Hij had zijn moeder moeten helpen. Waar was Wolfblood? Wat had ze gedaan?! Hoe kon ze?!
‘Wolfblood, regel het.’ Zijn blik schoot op richting zijn zus. Kijk, haar hele bek was bebloed. Zag Settledstar dat dan niet.. Nee, nee, hij zag dingen. Hij zag alles alleen, hij was helemaal.. Alleen. Maar het was wel de waarheid, niet..? Hij zag het, dus het was waar, hij kon gewoon beter zien. Hij was een profeet, gekozen -- "Peppermint," murmelde hij zachtjes tegen zichzelf. Misschien was het tijd voor zijn mixje kortsmos met ei. Bleek goed te zijn voor hem.. Met hangende oortjes bewoog hij zich richting de medicine cat den.

Foulpaw liep naar voren toen hij hoorde dat Settledstar zijn katten bij elkaar riep voor een ceremonie. Hij wist dat het zijn eigen ceremonie nog niet was omdat hij nog geen final assesment had gedaan, maar hij hoopte de volgende ceremonie toch wel zijn nieuwe naam te mogen horen op die rots. Zijn blik gleed naar Settledstar en hij ging zitten, waarna hij aandachtig luisterde. Hij hield in zijn achterhoofd dat hij zowel Littlenose als Dimveil zou feliciteren met hun mentorschap. Een korte frons verscheen over zijn gelaat toen Settledstar aanhaalde dat er spanningen waren tussen ThunderClan en ShadowClan en hij zwiepte geërgerd met zijn staart toen hij het nieuws hoorde over dat zijn leader en één van de senior warriors aan was gevallen door Eveningstar en een andere kat. Hoe durfden ze! Maar Settledstar gaf aan dat ze de eer aan zichzelf moesten houden en enkel aan mochten vallen uit zelfverdediging. Foulpaw onderdrukte een geïrriteerde zucht. Nou, dat moest dan maar. De ceremonie werd afgerond en hij besloot om eerst naar Dimveil te gaan. Ze liep net naar een wat meer afgelegen gebied van het kamp en even twijfelde hij of hij haar moest volgen, maar deed het toch. Hij was de blik die ze in haar ogen had na Wolfblood’s benoeming als deputy niet vergeten en gebruikte dat dan ook als drijfveer om naar haar toe te gaan. ”Gefeliciteerd met je apprentice. Je gaat het goed doen,” zei hij net iets te snel tegen haar, waarna hij weer heel onhandig kort zijn flank tegen de hare duwde en vervolgens snel doorliep. Well, in zijn hoofd ging dat toch een stuk beter, maar goed. Hij had haar gefeliciteerd en dat was dat. Om het awkward gevoel van zich af te schudden, liep hij snel door naar Littlenose. ”Gefeliciteerd met je apprentice,” zei hij met een grijns, zijn ongemakkelijke houding verdwijnende als sneeuw voor de zon. Een plagerige stoot met zijn schouder tegen die van de kater volgde. ”Nu gaat ShadowClan er weer een extra gevaar bij hebben,” zei hij plagerig tegen de kater, waarna hij ging zitten. Bij zijn vriend was toch een stuk gemakkelijker dan bij Dimveil op de één of andere manier.

Littlenose ging rustig zitten nadat Settledstar de Clan bijeen had geroepen voor een ceremonie. Allereerst was het voor een paar poezen een grote dag. Earthpaw werd warrior onder de naam Earthstorm en Tidepaw werd warrior onder de naam Tidepool. Net zoals de rest riep hij de namen van de twee nieuwe warriors, maar de naam Tidepool was harder en enthousiaster. Hij was heus niet vergeten dat de poes hem aanbood om vrienden te zijn en hij gunde het haar dan ook enorm. Daarna ging Settledstar verder op vier apprentices die een nieuwe mentor nodig hadden. ‘Het is me tot mijn attentie gebracht dat jullie nieuwe apprentices nodig hebben. Littlenose en Dimveil zijn klaar voor hun eerste apprentices. Lilypaw zal getraind worden door Littlenose en Clementinepaw door Dimveil.’ Littlenose moest het even laten bezinken. Hij een mentor? Hij had er zeker zin in om een apprentice op te leiden, maar stiekem had hij toch wel wat zenuwen. Helaas was het een feit dat hij half doof was, maar dit moest goedkomen toch? Hij kon jagen, vechten en hij was natuurlijk ook goed in gesprekken voeren. Hij kon alles wat een andere warrior ook zou kunnen en dat zorgde weer voor meer zekerheid.
De mededeling over ThunderClan liet bijna zijn haren overeind staan. Hij had tegen Foxkit allemaal verkeerde dingen gezegd over Eveningstar. Hij had ze eigenlijk niet gemeend. Hij had niet eens zulke nonsens verwacht, maar blijkbaar had ze er toch een handje van. Littlenose had totaal geen spijt meer over wat hij over de ThunderClan leader had gezegd.
Na de ceremonie stapte de kater eerst op Lilypaw af. Zijn allereerste apprentice! Was dat niet geweldig? ”Ik zal je straks een tour door het territorium geven. Ik haal je dan wel op,” Hij was niet van plan om meteen te gaan. Over tien minuutjes ofzo. Dat zou toch niet erg zijn? Nuh. Littlenose zag Foulpaw op Dimveil afstappen. Hij keek aandachtig en licht geamuseerd naar zijn vriend. Het was niets voor hem om op een random poes af te stappen dus moest Foulpaw met haar een goed gesprek gehad hebben. Het ging een beetje onhandig, maar ach, wat maakte het ook uit. Daarna kwam zijn vriend al snel op hem aflopen. De young warrior begroette hem met een hartelijke glimlach. ”Bedankt,” miauwde Littlenose met een grijns toen hij gefeliciteerd werd door zijn vriend. ”ThunderClan zal moeten oppassen, want ShadowClan wordt op deze manier elke dag sterker,” De kleine kater was vastbesloten zijn apprentice zo goed mogelijk op te leiden. ”En je mag natuurlijk altijd helpen als je wilt,” miauwde Littlenose met een knipoog. Vast een voorbereiding voor als zijn vriend mentor zou worden.

Foulpaw was zodanig met Dimveil bezig geweest dat hij niet in de gaten had dat de apprentice van zijn vriend hem behoorlijk had laten zitten. Hij was zich dan ook van geen kwaad bewust terwijl hij de ander aansprak en een grijns gleed om zijn lippen toen Littlenose aangaf dat ThunderClan voor hun op zou moeten passen. ”Niet alleen ThunderClan,” bromde hij goedkeurend. ”Elke Clan in het woud zal voor ons op moeten passen als we zo doorgaan. ShadowClan zal de sterkste zijn van alle vier de Clans.” Daar was hij heilig van overtuigd, zeker met goede warriors zoals Littlenose en Dimveil aan zijn zijde. ”Dat zou me een eer lijken,” zei hij, waarna hij zijn blik door het kamp liet glijden. Hij zwoer dat hij Littlenose’s apprentice daarnet nog hier had zien staan. ”Je apprentice is wel erg gehaast om aan haar training te beginnen, zeg,” zei hij op een grappende toon. ”Volgens mij is ze niet meer in het kamp.” Het was hem compleet ontgaan dat ze boos was geworden op Settledstar en Littlenose een te jonge mentor vond. Het kwam niet eens in hem op, want in zijn ogen was Littlenose prima geschikt om mentor te zijn, net zoals hij dat van zichzelf ook vond zodra hij warrior zou zijn.

Littlenose had zijn apprentice fronsend nagekeken toen ze zei dat ze al iets anders had. Dit zou nog een uitdaging worden als Lilypaw zo door zou gaan. Gelukkig was Foulpaw daarna na hem toegekomen waardoor de young warrior zijn zorgen gelijk al weer vergat. Foulpaw miauwde dat niet alleen ThunderClan moest oppassen, maar ook de andere Clans. De bruine tabby knikte instemmend. ShadowClan stond weer sterk onder nieuw leiderschap. Onder leiderschap van een kater die ten minste weer helder dacht. Niet dat Acornstar er veel aan kon doen, maar een leider die zelfs vergat om iemand haar welverdiende warriornaam te geven, was niet al te handig. Littlenose was opgelucht toen zijn vriend zei dat het hem een eer zou lijken om hem te helpen met Lilypaw. Zijn vriend was immers al bijna warrior en verdiende het zeker. Bij de laatste woorden schudde de young warrior zijn kop. "Dat denk ik niet," bromde hij zachtjes. "Ze leek helemaal niet blij te zijn en zei dat ze al iets anders had afgesproken om te doen," Als zijn apprentice niet snel veranderde dan had hij zeker de hulp van zijn vriend nodig. "Ik zoek haar straks wel op, want als ze zich zo gedraagt, duurt alles alleen maar langer." miauwde hij waarna hij zichzelf begon te wassen.

Terwijl ze richting Clementinepaw liep om hem op te halen, kwam Foulpaw nog naar haar toe. Hij feliciteerde haar met het feit dat ze nu een apprentice mocht trainen, en drukte zich kort tegen haar aan. Ze glimlachte, het was vriendelijk van hem. Hij liep vervolgens snel weer door, waardoor Dim ook verderging richting Clementinepaw en die met zich meewenkte. Die liep netjes naar haar toe na afscheid te nemen van zijn moeder - iets wat haar wel een beetje deed fronzen, was dat niet te aanhankelijk? Clementinepaw begroette haar, maar leek nerveus te zijn. Nou, dat maakte dan twee van hen met zenuwen. Voordat ze echt wat tegen hem zeggen kon, vroeg hij of hij mocht gaan. Ze duwde haar oren in haar nek terwijl ze haar bek open deed om te zeggen dat dat eigenlijk helemaal niet mocht, maar hij stormde al van haar weg. Met grote ogen keek ze hem na, waarna ze heel ongemakkelijk haar blik door het kamp liet gaan in de hoop dat niemand dit gezien is. Oh god, haar apprentice rende al van haar weg op dag 1. Ze snapte het ergens wel, zij zou ook niet blij zijn met zichzelf als mentor. Er was niets speciaals aan haar, ze was geen Settledstar en ook geen ervaren warrior zoals Bluejay. Met stevige passen liep ook zij naar de uitgang van het kamp, niet om haar apprentice achterna te gaan maar om zichzelf even af te zonderen na al dit. Haar mondhoeken wezen naar beneden.

Opnieuw zou Innerpar een nieuwe mentor krijgen. Russetfur was er nu niet meer om haar vacht te wassen om er goed uit te zien voor de ceremonie, waarnaast ze ook gewoon oud genoeg was om dit zelf te doen. Desondanks voelde Innerpaw zich een verloren kitten, angstig, onzeker, maar ook vlak en ver weg. Het was het één of het ander, wat zich constant afwisselde. Toen de ceremonie ook werd aangekondigd door Setteldstar, leek het alsof ze dit hoorde vanuit de verte. Dit klopte niet met de realiteit.
Nadat Shadowclan twee warriors rijker was, werd Innerpaw, samen met drie andere apprentices naar voren geroepen. Haar lichaam kwam overeind en verplaatste zich naar voren. Het was alsof ze toekeek naar deze ceremonie, want het overweldigende gevoel van schaamte vulde haar lichaam. Ze wist dat iedereen ook naar haar keek, ze wist hoe er over haar werd gedacht en ze was bang dat ze ook bij de volgende ceremonie geen warrior zou worden. Ze had daar geen vertrouwen in.
Elk woord ontging haar en ze keerde pas weer terug in haar lichaam toen haar naam viel en die van Bluejay. Haar nieuwe mentor.
Settledstar ging verder met het nieuws over Thunderclan. Innerpaw luisterde en voelde hoe het gewicht van ongemak haar tegen de grond duwde. Dit was geen goed nieuws en onheilspellend en ze wist dat Innerpaw als Shadowclanner klaar moest zijn om wat te betekenen voor haar clan. Waarom kon ze niet vertrouwen op haarzelf? “En de trainingen van de apprentices zullen gefocust zijn op vechten.” Fijn. Ze stapte naar haar nieuwe mentor toe om zijn neus aan te rakken, zoals het hoorde. Ze moest wat zeggen, maar dit deed ze niet. Ze hield zich stil.

@Bluejay