The Shield

Strak als altijd stond Cobaltstorm naast de kampingang, zonder enig teken van vermoeidheid. Het was midden in de nacht, en het kamp was gehuld in een doodse stilte. Ze hield haar wacht met een ernstige blik op haar onaantrekkelijke gelaat. De clan was in gevaar, en ze wist het. De spanningen met Thunderclan konden elk moment overkoken. Als ze dan niet alert waren, zouden ze allemaal gedoemd zijn. Ze keek dan ook fronsend op toen een kleine schaduw zich losmaakte uit de grotere duisternis, en verlicht werd door de hoogstaande maan. Een apprentice, helemaal alleen, die op weg ging naar de uitgang. Ze herkende Foulpaw in het bleke licht. Die stond bekend als een druktemaker. "Waar ga je heen, Foulpaw?" Vroeg ze op een commanderende toon vanuit haar schaduw bij de kampmuur. "Het is veel te laat om buiten te zijn, terug naar je den." Ze klonk misschien niet zo overtuigend als ze wilde, maar de duisternis hielp haar gezicht te verhullen, en dat gaf haar wat zelfverzekerdheid.

[Foul]

De nacht begon te vallen en Foulpaw kon weer eens niet slapen. Zodra hij zijn ogen sloot, werd hij teruggetrokken naar dat ene vervloekte moment dat hij naast Mousepaw stond en dat hij zich naar voren boog om de hulstbessen op te likken. Hij had er vier ingenomen en het was maar goed dat hij zich toen al draaierig had gevoeld, dat hij gestopt was, anders was hij dood geweest. Dan had StarClan hem verwelkomd en dan had hij zichzelf nooit kunnen bewijzen aan Settledstar en Wolfblood. Niet dat hij dat nu veel beter kon nu dat hij nog maar net uit de medicine cat’s den was. Hij voelde zich nog altijd zwak en niet de oude. Hij had geluk dat hij zijn final assesment al gedaan had, anders had hij ook nog later warrior mogen worden. Hij wist niet zo goed waarom dat hij zich uit zijn nest hief. Ergens wilde hij weer het tripje naar Fourtrees maken zodat hij Mousepaw hopelijk tegen zou komen en het haar betaald kon zetten. Zijn hart pompte zijn bloed hard rond in zijn lichaam tot op het punt dat hij het in zijn oren voelde kloppen toen dat hij naar buiten ging. Alleen werd hij natuurlijk tegengehouden door een alerte warrior die de wacht hield. ”Is dit nu echt nodig?” zei hij op een bijna verveelde toon, maar de frustratie was goed hoorbaar in zijn stem. ”Ik word bijna warrior.” Hij keek haar onverschrokken aan met zijn amberkleurige ogen. Hij wilde verdomme het kamp uit. Waarom kon ze hem dat niet laten doen?

Gelukkig liet ze zich niet zo makkelijk koeioneren, zeker niet door apprentices. Natuurlijk had Foulpaw een punt, hij was bijna Warrior, en daarna kon ze hem niet meer zo makkelijk tegenhouden. Toch, Cobaltstorm had een sterk gevoel voor haar plichten, en ze zou die plicht opvolgen. "Het spijt me, maar het is nu niet veilig voor je om naar buiten te gaan. Je bent net hersteld, en het is gevaarlijk buiten het kamp." Er lag een echte verontschuldigende laag in haar stem, ze wilde hem zijn vrijheid niet ontnemen. "Je mag bij me komen zitten, als je echt buiten moet zijn.." Vervolgde ze uiteindelijk, na een korte stilte.

Het was niet zijn stijl om constant tegen orders in te gaan en hier echt ruzie over te maken, maar dit irriteerde hem wel een beetje. Hij was laatst ook naar buiten gegaan en zijn leader, die hem toen zelfs tegen was gekomen, had dat geen probleem gevonden. En toen waren er ook al spanningen geweest tussen ThunderClan en ShadowClan. Maar hij kende Cobaltstorm goed genoeg om te weten dat ze elke instructie netjes tot de letter opvolgde en dat hij geen kans zou maken om deze keer uit het kamp te gaan. ”Ik kan mezelf anders prima verdedigen als het echt moet,” mopperde hij geïrriteerd, maar hij had de verontschuldigende toon in haar stem opgemerkt en besloot dat het een verloren zaak zou zijn als hij erover door zou gaan. En dus ging hij maar naast haar zitten. ”Settledstar hoeft in elk geval niet bang te zijn dat hij aan jou geen trouwe warrior heeft,” zei hij op een nonchalante toon, al was het een compliment dat hij naar haar maakte. Hij wilde het alleen niet zo laten overkomen omdat het toegeven zou zijn dat hij haar beslissing ergens wel respecteerde, hoe mateloos hem het ook irriteerde.

Even was ze bang dat hij haar niet zou gehoorzamen, en dat hij langs haar heen zou rennen. Dan zou ze hem terug naar het kamp moeten worstelen. Cobaltstorm zette zich al schrap om Foulpaw tegen te houden. Gelukkig gaf hij zich gewonnen, en besloot hij blijkbaar dat het slimmer was om gewoon te luisteren. Hij ging naast haar zitten en maakte een opmerking. Cobaltstorm, die al zoveel sarcastische en gemene complimenten had gekregen in haar leven, vernauwde wantrouwig haar blauwe ogen. Was dat wat er gebeurde? Maakte hij haar belachelijk. De grote kattin besloot er maar niet vanuit te gaan. "Ik zal alles doen wat ik kon om hem.. Om Shadowclan te beschermen." Verkondigde Cobaltstorm plechtig. Een ware warrior leefde en stierf voor zijn of haar clan. Ze wist dat er vele waren die verder van alles wilde: van Shadowclan, van Settledstar. Niet Cobaltstorm, het enige wat zij wilde was voor haar clan sterven, zodra het tijd was.  

Foulpaw moest een grijns onderdrukken toen hij de vernauwde blik van de poes opmerkte. Ze was iets ouder dan hem en eigenlijk had hij nog niet veel met haar gesproken, maar in die korte tijd dat hij een gesprek met haar had, merkte hij op dat haar loyaliteit voor haar Clan dik oké was. Dat werd nog eens bevestigd door haar woorden en hij ving de omschakeling op, maar besloot om er niks over te zeggen. Het deed hem denken aan een gesprek met Littlenose dat hij had gehad en hij vroeg zich af of ze uit loyaliteit voor haar Clanleader sprak of vanuit haar diepste gevoelens. Hij besloot dat dat een awkward gesprek was dat hij liever niet aan wilde gaan en dat het beter was om in het onwetende te blijven. ”Zo mag elke warrior van mij wel redeneren,” bromde hij. ”Ik denk dat als we soms zouden weten wat er in de kopjes van anderen om zou gaan, dat we niet meer rustig zouden slapen.” Verraad was immers niet iets ongewoons en zelfs in ShadowClan was het al enkele keren voorgevallen als hij op de verhalen af moest gaan die de elders aan hem hadden verteld. ”Al wilt dat natuurlijk nog steeds niet zeggen dat ik er blij mee ben dat ik het kamp niet uit mag gaan,” voegde hij er droogjes aan toe, zijn mondhoeken lichtelijk opgetrokken terwijl hij haar zijdelings aankeek.

Het was een verspreking geweest, hielt ze zichzelf vurig vuur. Ze moest Settledstar loslaten in haar hart, hij moest enkel haar leader zijn, niets meer dan dat. Foulpaw begon over de gedachten van anderen, wat Cobaltstorm ietwat ongemakkelijk maakte. Het idee dat ze altijd moest opletten, dat de mogelijkheid van verraad altijd aanwezig was, was niet erg opbeurend. "We moeten ons niet teveel zorgen maken om wat anderen denken, het enige wat écht uitmaakt is wat ze doen." Ze was een simpele poes, dat wist ze zelf ook. de intriges van de hogere rangen ontgingen Cobaltstorm grotendeels. Zij handelde in klauw, tand en spieren, niet in diplomatiek. Een licht glimlachje speelde rondom haar scheve mond, toen Foulpaw opmerkte dat hij nog steeds liever naar buiten zou gaan. "Ik ben er zeker van dat je binnenkort Warrior wordt, en dan zal ik je nooit meer een nachtelijke wandeling kunnen ontzeggen." Ze bestudeerde zijn gezicht in de momenten dat Foulpaw haar niet aankeek, en concludeerde dat hij geen onaantrekkelijke Warrior zou worden, voor hem zou het leven geen aangeboren sociale hindernissen opstellen.

Foulpaw keek met een licht bedenkelijke blik in zijn ogen naar de poes. Dat was wel heel erg makkelijk geredeneerd. Dus ze zou er liever achter komen wat voor mormels er in hun Clan zouden zitten op het moment dat ze hun ware aard zouden tonen? ”Dat weet ik nog zo niet,” murmelde hij. ”Soms is het niet weten slopender dan het wél weten. Wie weet wat voor destructieve plannen er allemaal gebroed kunnen worden. Beter voorkomen dan genezen,” zei hij. Maar dat zou toch niet te overzien zijn. Settledstar en Wolfblood konden moeilijk iedereen op een rijtje zetten en ze vervolgens uithoren. Maar het was ook gevaarlijk om er maar klakkeloos vanuit te gaan dat iedereen loyaal zou zijn aan zijn of haar Clan. Foulpaw liet zijn blik naar de poes glijden toen dat ze haar woorden sprak en gaf een knikje. Hij schoof zijn angst dat Settledstar hem nog even apprentice zou houden om hem een lesje te leren voor wat hij gedaan had maar even naar opzij. ”Zeg, Cobaltstorm,” begon hij op een nonchalante manier tegen de kattin. ”Geloof jij wat Mousepaw gezegd heeft?” En hij liet zijn amberkleurige blik meteen op haar hangen zodat hij haar reactie kon peilen. Ze had net nog gezegd dat ze zich geen zorgen maakte om wat anderen dachten, maar om hetgeen wat dat ze gedaan hadden. Zou de poes hem geloven als hij haar zou vertellen van Mousepaw’s verraad?

Een hele tirade over vertrouwen van clangenoten en onderlinge banden lag op haar tong toen Foulplay al verder ging naar het volgende onderwerp. Cobaltstorm slikte haar woorden in en fronste bedenkelijk, lichtelijk wiegend op haar zitplekje. Ze wist bijzonder weinig van Mousepaw, en had haar nog nooit in het écht gezien, wie was zij nou om iets over deze situatie te zeggen? Toch dacht ze er even diep over na, en rolde toen bedachtzaam met haar schouders. "Ze is de dochter van Crystalstar, verraad zit in haar bloed. Maar toch, een medicine cat zou toch oprecht moeten zijn? Waarom zou ze die rang anders houden?' Cobaltstorm geloofde ergens nog steeds in de intrinsieke goedheid van Starclan's gekozen katten. Want als zij al niet goed waren, wie was er dan nog te vertrouwen?

Foulpaw zag een mooie kans ontstaan toen dat Cobaltstorm aangaf dat verraad in haar bloed zat omdat ze de dochter van Crystalstar was. De warrior was natuurlijk ouder dan Foulpaw en wist dus al meer over de leader dan dat Foulpaw deed en ergens maakte het hem wel nieuwsgierig waarom dat ze die opmerking maakte, maar dan zou hij haar en zichzelf van het punt afleiden tot waar hij wilde komen en dat was nu niet aan de orde. ”Omdat StarClan tot nu toe geen idee had wat voor monster er in haar schuilt,” antwoordde hij op een nonchalante toon, maar de haat was duidelijk te horen in zijn stem. Hij was niet subtiel bezig zo, maar dat hoefde ook niet. Heel het woud mocht van zijn part weten wat voor monster er schuilde in de dochter van Crystalstar. ”Ze heeft me opzettelijk hulstbessen gevoerd. Dat kan StarClan toch niet langer goed blijven keuren?” Oké, dat was totaal niet hoe dat hij wilde dat het gesprek ging, maar iets in Cobaltstorm had hem de moed gegeven om haar te vertrouwen. Hopelijk zou dat nu niet misplaatst zijn, want hij dacht niet dat Settledstar en Wolfblood het erg op prijs zouden stellen als ze zouden horen dat hij aan het rondbazuinen was dat Mousepaw een moordenaar was.