Stupid American trash

_{Wat ze nooit had begrepen was… Hoe leefden de andere clans nu zonder te zwemmen? Zij hadden altijd al geleefd met water, ze waren gewend aan de geluiden die de golven brachten en hoewel Berrypaw zo vurig was als iets vond ze het toch leuk om te zwemmen. Dan voelde ze zich machtig over het water heen en ze hield ervan om zich machtig te voelen. Hoe dan ook, ze was vandaag weer eens verder op haar verkenning gegaan. De vorige keer had ze al heel wat verkend, maar ze wilde de coole plekken ook wel eens verkennen. Zoals de gorge. Haar mentor zou waarschijnlijk al zijn geweest van, ‘nee kind ga daar zeker niet naartoe’, maar wie luisterde er nu naar hun mentor? Zij niet in ieder geval. Ze huppelde met een grijns van hier naar daar en hoorde het geluid van het water galmen terwijl ze rondkeek. Het was hier niet zo geweldig als ze dacht, maar het was toch wel een uitzicht. Na een kort tijdje rond te kijken viel haar blik op een of andere poes die wegsprong van het de kant waar wat water was. “Wat is er? Ben je bang van een beetje water?”, riep ze gemeen naar de ander toe. Het maakte haar niet uit dat ze een maan of twee ouder was dan haar, ze zag eruit als een watje dus behandelde de bruine poes haar ook als een watje.}

_{Natuurlijk had ze niet veel anders verwacht van de anderclanner. Ze wist dat katten uit haar eigen clan al grote angsthazen waren, maar dit? Dit was nog erger. Haar zielig antwoord was letterlijk ‘water is goor’. Die anderclanse katten mochten het water, hun beste vriend, niet zomaar onderschatten. Het zat vol van voedsel en daarbij was zwemmen een van de weinige dingen die ze daadwerkelijk leuk vond. Wat ook leuk was, was dat de zwakkelingen er in konden verdrinken, dus dan was je van nog een probleem af. Daarom hield ze zo van water. “Excuus”, spuugde ze brutaal, voor ze met haar oortje trok. “Geef nou toe dat je bang bent van dat water, zwakkie” de ander had dan ook wat meer te zeggen dan dat- ‘Ga er anders nog wat lekker in rollen, misschien dat je er dan een beetje beter uitziet dan een hoopje crowfood’. Noemde die anderclanner haar nu net een hoopje crowfood? Ze had nooit echt aandacht gespendeerd aan haar uiterlijk, haar vacht was helemaal rommelig en stekelig en ze was gewoon een hoopje vacht met twee brandende ogen, maar nog steeds. Ze zag er beter uit als crowfood. Niemand mocht haar zo noemen. “Jij ziet er veel slechter uit als ik, ga er zelf maar lekker in rollen. Als je durft!”. Kom maar op dan.}