Rosepaw had uiteindelijk stilletjes ingestemd, al zou Blossomhail haar sowieso geen keuze gelaten hebben. Dit was iets wat uitgepraat moest worden. Rosepaw zou misschien de Clan niet meer in mogen, maar dan kon ze toch met een beter gevoel ronddwalen door het woud dan dat dit onopgelost bleef. Blossomhail liep langs de kattin, maar hield wel een klein beetje afstand zodat ze het pad van de kattin kon blokkeren als dat zou moeten. ”Denk eraan dat je gewoon eerlijk je verhaal doet tegen de leader. Ze is geen bruut, Rosepaw. Ze zal wel naar je luisteren. En zoals ik al zei: de Clan heeft recht op antwoorden.” Ze gaf de kattin nog een knikje voordat ze de tunnel van het kamp doorliepen en richtte haar blik naar de warriors die hun aankeken. ”Roep Crystalstar voor me, wil je?” vroeg ze op een zachte toon aan de dichtstbijzijnde kat, welke naar haar knikte en zich omdraaide. Blossomhail stelde zich inmiddels beschermend op naast Rosepaw. Ze had immers beloofd om de kattin te beschermen als er iets zou gebeuren en ze zou zich aan haar woord houden. Ze hoopte alleen dat het allemaal vlekkeloos zou verlopen want het laatste wat ze natuurlijk wilde, was vechten tegen haar Clanmates. Maar goed, dat was dan. Niet te ver vooruit denken nu.

Het was niet één van haar beste dagen. Crystalstar had zich, zoals wel vaker, behoorlijk eenzaam gevoeld in het den dat ze al tijden met niemand meer deelde. Gelukkig was haar deputy gekomen om iets te bespreken. Ondanks hun onenigheden, en zelfs ruzies, had ze nog steeds een zwak voor de vreemde kater. Hij bracht haar stemming altijd omhoog, en ze was wat rechterop gaan zitten om naar hem te luisteren, terwijl een licht glimlachje over haar gezicht had gespeeld. Helaas mocht het geen rustige werkdag voor de twee worden. Ze werden onderbroken door een paniekerige apprentice, die zei dat ze móést komen. Fronsend stond de grijze leader op, en volgde ze Carrioncough het den uit. Buiten hoorde Crystalstar al ontstemming geroezemoes van katten. Haar harde, zeegroene blik zocht het kamp af, totdat ze kwamen te rustten op twee kattinnen, die samen bij de ingang stonden. Blossomhail en een rogue, die ze vrijwel direct herkende. Het was een kattin naar wie zij en een aantal anderen zo lang gezocht hadden. Rosepaw, die samen met Crabkit en Ravenkit verdwenen was uit het kamp. Nu wist iedereen in de clan wat er met de twee kittens gebeurd was: Skadi en Aegir waren geen onbekende namen, maar niemand had ooit nog iets van Rosepaw vernomen. Ze was niet meer gezien, niet in Bloodclan, noch in het woud. Maar nu stond ze hier, verwilderd en volwassen.

"Jij." Gromde Crystalstar zachtjes, door naar achteren getrokken lippen. Wat kwam ze hier doen? Waarom had Blossomhail haar hierheen gebracht. Eigenlijk deed dat er allemaal niet toe. Dit was een voorbeeldmoment, een moment om te laten zien dat zíj haar leiderschap ernstig opvatte. "Je kunt maar beter een goede reden hebben om terug te zijn gekomen, Rose.." Ze liet het einde van de naam weg. Iemand die zijn clan verraden had, verdiende geen clannaam. "Het ontvoeren en uitleveren aan Bloodclan van twee kittens is genoeg om je dood mee te kopen." Ze was het kamp doorgelopen terwijl ze sprak, en stond nu vlak voor de doodsbange kattin. Haar stem was tot iets meer dan een fluistering gevallen, die desondanks uitstekend te verstaan was door het stille kamp. Als Rosepaw als apprentice was veroordeeld, was ze waarschijnlijk milder behandeld. Maar voor volwassen verraders was weinig zachtheid op te brengen. "Dit is de kattin die is verdwenen met Crabkit en Ravenkit!" Verkondigde ze toen, wat luider, voor degenen die te jong waren om het zich te herinneren. Toen bracht ze haar ijzige blik weer naar beneden, naar Rosepaw, afwachtend.

Blossomhail keek kort over haar schouder toen Rosepaw besloot om zich achter haar te verbergen. Misschien was het vrij grootmoedig van haar geweest om te zeggen dat ze de kattin zou beschermen als er commentaar zou komen en als het op vechten zou uitdraaien, maar nu begon ze zich toch echt af te vragen of ze haar woord kon houden. Ze geloofde niet dat Crystalstar op zou dragen om Rosepaw aan te vallen uit het niets, maar RiverClan had de laatste tijd zo veel onder de leden gehad dat ze dat niet met zekerheid kon bevestigen. Ze liet haar blik naar Carrioncough gaan, die zich door de menigte drong. Een kalme blik verscheen in haar blauwe ogen, al was dat maar schijn. Haar hart hamerde in haar binnenste en Blossomhail deed haar best om haar standvastige houding te behouden. Crystalstar voegde zich bij hun en Blossomhail deed haar best om niet in een te krimpen door de woorden van de poes. Maar ze zweeg. Rosepaw kwam achter haar vandaan en deed trillend haar verhaal. Dat het nooit haar intentie was geweest om ze te laten ontvoeren door BloodClan. Dat het een stomme samenloop van omstandigheden was geweest. Dat ze uit angst voor de reacties van haar Clan was weggerend. Blossomhail liet haar blik ondertussen speurend naar de menigte glijden, hopend Icecream of Hyenafang te zien. ”Als dit verhaal waar is, dan is Rosepaw niet de enige schuldige,” merkte ze kalmpjes op. ”Het is waar dat Rosepaw nooit had mogen doen wat ze gedaan heeft, maar Crabkit heeft haar kunnen achtervolgen zonder dat een kat dat heeft opgemerkt. Op dat vlak zijn we allemaal schuldig.” Het was gewoon een domme samenloop van omstandigheden, maar Blossomhail was er nog steeds niet over uit of ze goed had gedaan door de kat naar het kamp te brengen. Dat zou de tijd dan wel uitwijzen, al hoopte ze dat het er niet op aan moest komen dat ze Rosepaw écht moest gaan verdedigen. Dat was een keuze tussen haar loyaliteit aan haar Clan en haar rechtvaardigheidsgevoel en ze wist niet of ze die keuze zo soepel kon maken.

Ze was misschien iets te vriendelijk tegen Rosepaw geweest, maar had ze de kattin echt moeten laten rondzwerven? En pfft, hoe kon zij nou weten dat Rosepaw de schuldige was? De rogue was van voor haar tijd en Buzzardbelly had haar dus nog nooit gezien, geroken of gehoord. De naam had haar wel bekend in de oren geklonken, maar ze had er niet meteen bij stilgestaan wat die naam nou had gedaan zodat ze die herkende. Toen ze eenmaal terug was in het kamp, wist ze niet hoe ze zich moest gedragen. Vooral niet toen niet veel later Blossomhail samen met Rosepaw te voorschijn kwamen. De gevlekte poes slikte en probeerde zich aan de zijkant van de menigte te verstoppen. Ze wilde nu niet hierbij betrokken worden. Ze was niet zo ver gegaan als Blossomhail, dus waarom zou zij hierbij betrokken moeten raken. Nah-ah. Dat zou ze vermijden, maar ze ging niet weglopen. Ze ging gewoon netjes afwachten op wat er gebeuren ging.

Proberend haar persoonlijke inmenging met dit verhaal te negeren, luisterde Crystalstar aandachtig. Ze moest de pijn van Icecream vergeten, de pijn van Hermitshell en Shrimpnose. Zij waren haar familie, ze mocht dat niet laten meewegen. Toch, de withete woede die al haar gedachten opslokte was niet gemakkelijk te negeren. Ze keek neer op Rosepaw, haar gezicht nog steeds vertrokken in dezelfde grimas. Ze haatte het dat het verhaal ietwat geloofwaardig klonk. Toen ze even een stilte liet vallen, schenen haar clangenoten besloten te hebben dat dit hún moment was om te spreken. Blossomhail leek te staan springen om tot Rosepaw's verdediging te komen, en durfde zelfs te beweren dat iedereen in de clan schuld had, aangezien Crabkit volgens had verhaal helemaal in haar eentje had kamp had weten te verlaten. Agatapaw greep de kans om lekker wreed uit de hoek te komen. Crystalstar betwijfelde niet dat die kattin bloed wilde zien, en voor de zoveelste keer vroeg ze zich af hoe háár apprentice zo weinig discipline in zijn eigen leerlingen aanbracht. "Stilte!" Ze schreeuwde niet, maar haar stem was scherp als een zweepslag. "Ík zal uitmaken wat er met haar moet gebeuren." Met al die stemmen door elkaar kon ze niet nadenken. Crystalstar liet haar ogen even over de verzamelde menigte gaan, en ving per ongeluk de blik van Shatteredice voor een halve tel. Wat wilde ze haar vriendin laten zien? Haar hardheid, haar bereidheid om álles te doen voor haar clan, zelfs als ze een hulpeloze rogue moest doden? Of wilde ze laten zien dat ze kon vergeven? "Rose, je bent te lang weggebleven. Je bent minstens drie keer zo oud als je was toen je Riverclan verliet. Ik hoop dat je begrijpt dat dat je onschuld niet aannemelijk maakt." Mauwde ze koeltjes, de beschuldigde weer aanstarend. "Vertel me, waarom laat ik je in leven? Terwijl je mijn clan zoveel gekost hebt." Het was haar enige vraag. Het had geen zin om haar verhaal in twijfel te trekken, er was niemand die het kon bevestigen of ontkennen. Ze besloot dat ze, mocht ze bepalen Rosepaw's leven te nemen, het zelf zou doen. Wie het vonnis sprak, moest het zwaard heffen.  

Oh oh! Er was echt enorme chaos buiten. Hij had het allemaal vanaf het begin af aan gezien, maar niet besloten in te grijpen. Hij was immers niet zo sterk als de anderen. Dat zou hij echt wensen, maar het was gewoon de harde realiteit.

Toen werd zijn vader betrokken bij de partij. Lionkit schrok even. Waarom moesten ze papa Icecream er nou weer in het probleem trekken? Ja, hij had heus wel dingen gehoord, maar nu ging het toch echt iets te ver. De kitten zag hoe Rimekit hetzelfde leek te denken. Hij was oprecht verbaasd toen zijn zusje wat tegen de vreemdeling zei. Ze was altijd zo bang en nu probeerde ze zelfs tegen een vreemdeling te praten op papa te beschermen? Nu moest hij ook! Lionkit stormde tussen de poten en katten door waarna hij beschermend voor Icecream en Rimekit ging staan. Nu was het zijn tijd om zijn familie te beschermen. Zijn haartjes gingen rechtovereind staan, hij krulde zijn rug en zijn kleine nageltjes kwamen uit zijn hulzen. "Rimekit heeft gelijk." De kitten liet dreigend zijn tandjes zien. Hij kon misschien nog helemaal niks, maar dat boeide hem niet. Het ging om familie. "Je maakt het papa moeilijk. Hoe durf je?!" Deze vreemdeling hoorde hier niet te zijn. Niet bij zijn familie en Clan.

Ze was te jong om echt te weten wat hier gaande was, ze was toen tenslotte nog niet geboren geweest. Maar toch kon ze de spanning merken binnen de clan en kon ze duidelijk zien wat het deed met Icecream. Was dit waar hij over had gesproken toen hij haar had geholpen? Dat dit soort dingen voor altijd bij je bleven, ongeacht hoe lang het geleden was? Maar hij had aangegeven dat er een weg te vinden was. Rosepaw had blijkbaar iets te doen met de kittens die toendertijd gestolen waren of althans de poes probeerde nu uit te leggen dat ze niks had gedaan, maar het verhaal was niet wat haar aandacht trok, nee, dat waren de reacties die Icecream gaf. Ze had hem gezegd dat ze naar hem zou luisteren als hij dat nodig had en ze zou hem ook zeker willen helpen. Ze wist niet goed wat ze van alles moest denken, zeker niet sinds het erop leek dat Crystalstar de poes misschien zelfs wilde doden. In plaats van zich te mengen tussen de andere katten liep ze rustig naar Icecream toe. Ze had geen idee of hij haar zou wegsturen of niet, het was op dit moment lastig om te bepalen met wat er allemaal gaande was. ”Hey,” Sprak ze dan ook rustig. ”Gaat het?” Het was een simpele vraag, maar een die ze voelde dat het gesteld moest worden. Ze liet haar blik kort naar de twee kittens gaan, misschien wilde hij het er niet over hebben waar ze bij waren, maar ze zou niet teruggaan op wat ze hem verteld had een tijdje terug. Ze ging hem niet voorstellen dat ze op de kittens zou kunnen letten, terwijl hij zich erin zou gaan mengen, het was duidelijk dat dat niet iets was dat hij wilde op dit moment en zeker niet als ze goed had begrepen hoe alles hier in elkaar stak.

Blossomhail verrekte geen spier toen dat Crystalstar’s harde woorden door de stilte sneden. Ze had een keuze gemaakt en daar zou ze zich ook aan houden. Als haar Clanmates haar daardoor als een verrader zagen, dan was dat maar zo. Zij deed wat zij juist vond, net zoals elke kat in haar Clan. Ze besteedde geen aandacht aan de woorden van Agatepaw. Ze kende de apprentice goed genoeg om te weten dat als ze olie op het vuur kon gooien, dat ze dat dan ook deed. Crystalstar’s volgende woorden deden haar echter wél iets en haar ogen verwijdden zich licht terwijl ze de poes ongelovig aankeek. Het was een óngeluk. Ging ze daar echt een leven voor nemen? Onbewust had de flame point enkele stappen in de richting van Rosepaw gezet, zodat de kattin half beschermd werd door haar grote lichaam. Haar blik zocht naar Icecream toen dat Rosepaw hem aansprak en ze was ergens opgelucht om te weten dat ze er niet helemaal alleen voor stond. Door de woorden van Carrioncough richtte ze haar blik naar de kater en haar blauwe blik ontmoette die van hem zonder weg te kijken. ”Als jij vindt dat ik de warrior code verraad door te willen luisteren naar het verhaal van een kat die duidelijk onschuldig is en een paar foute keuzes heeft gemaakt, dan is dat jouw probleem, Carrioncough,” sprak ze koeltjes tegen de deputy. Ze ging zich niet door hem laten doen. Daarna richtte ze haar blik naar Crystalstar. ”Crystalstar, ik snap je frustratie en je boosheid, maar denk je dat StarClan het echt goedkeurt als je deze kat doodt? Ze is onschuldig. Ja, ze heeft een fout gemaakt, maar het was nooit haar bedoeling om Crabkit en Ravenkit te laten ontvoeren door BloodClanners. Je zou het leven van een verkeerde nemen als je hiermee door zou gaan.” Ze wist dat ze een grens overschreed. Maar dit kon ze niet toezien. Ze kon niet toezien dat een onschuldige kat voor haar ogen onrechtvaardig vermoord zou worden. Ze had haar keuze al gemaakt toen ze Rosepaw meenam naar het kamp en maakte haar keuze weer duidelijk door een stap naar voren te zetten zodat Rosepaw tegen haar aanleunde, haar ogen naar haar leader gericht. Dit kon ze niet doen. Dat zou ze niet toelaten.

Hij had met grote ogen toegekeken naar alles er gebeurde. Hij had zich er niet in durven te mengen. Vooral niet vanwege het feit dat Blossomhail en Carrioncough een deel uit maakten van deze chaos. Overal kwamen de woorden vandaan. En de katten die niets zeiden, leken net zoals hem op een afstandje te blijven. Veilig verstopt in de menigte. Toen de kittens van Icecream erbij kwamen, begon hij gelijk al twijfelend met zijn poten te schuifelen. Onzeker luisterde hij naar het verhaal van Rosepaw, nog steeds niet wetende wat te doen. Aan de blik van de deputy zag hij dat er een kans was dat zijn vriendin in de problemen zou komen. Dat kon niet. Dat mocht niet.

Na de woorden van zijn vriendin stapte hij op haar af waarna hij naast haar ging staan. Hij trilde een beetje onder zijn pels, maar dat boeide niet. "Rosepaw heeft een gigantische fout begaan. Daar moet ze een straf voor krijgen en eigenlijk heeft ze dat nog niet gehad." miauwde Hyenafang. "Door Blossomhail kunnen we nu Rosepaw haar straf geven. Zoals het hoort. Maar vermoorden? Naast dat dat tegen de warrior code is, zijn hier kittens aanwezig." De snow bengal knikte kort naar de twee kittens die bij Icecream zaten. Hoe zou je ooit iemand in kunnen vermoorden in het zicht van de Clan? Terwijl kittens meekeken. Crystalstar was misschien geen familie van de kittens in bloed, maar toch was ze een soort van oma voor de kittens. Zij zou een goed voorbeeld voor hen moeten zijn. "Rosepaw heeft iets verschrikkelijks gedaan, maar ze was nog jong. Ze had wel zelf besloten om te vertrekken, dus minder zwaar vind ik te licht. Maar ze verdient wel verbanning. Geen dood." miauwde de kater luid. Het was niet aan hem wat de straf zou worden. Maar moorden ging tegen de warrior code in. Kittens zouden bloed zien vergieten. Iemand die geen moord begaan had, zou te zwaar gestraft worden. Heel misschien was Rosepaw er nog vanaf gekomen door na het gedoe terug te gaan, maar ze had zelf besloten dat ze niet terug ging. Ze had daarbij haarzelf verbannen en dan hoeft ze ook niet meer terug als je het aan hem vroeg.