Toeing the Line

Zijn final assesment begon te naderen. Scartail had gezegd dat hij puntjes had gescoord met zijn taak met de nursery de laatste keer in het kamp en dat het er rooskleurig voor hem uit begon te zien. Foulpaw had natuurlijk wel half en half kunnen voorzien dat Settledstar het niet meende toen dat hij had gezegd dat Foulpaw later warrior zou worden omdat hij brutaal was geweest, maar zeker weten had hij dat natuurlijk niet gedaan. Nu was hij er door Scartail alvast op uit gestuurd om te jagen voor de Clan en ook een kijkje te gaan nemen bij de grenzen. Er werden steeds meer verantwoordelijkheden in zijn poten geschoven en Foulpaw kon niet anders dan daarvan genieten. Het viel hem meteen al op dat een visgeur hem tegemoet kwam toen dat hij in de buurt van zijn grens was en zijn bovenlip trok zich dreigend naar achteren toen hij een RiverClan apprentice net iets te dicht bij de grens zag staan. ”Zo, zo,” bromde hij op een norse toon tegen haar. ”Wat is het? Kun je de stank van je eigen Clan zodanig niet meer verdragen dat je maar naar ons komt?” Hij stelde zich verdedigend op en ging bijna neus aan neus met haar staan, zijn amberkleurige ogen strak op haar gericht hebbende.

Foulpaw’s mondhoek ging ongemerkt licht omhoog toen dat ze haar opmerking maakte. Van alle soort apprentices die hij tegen wilde komen aan de grens waren het toch wel het soort apprentices die geen blad voor de mond namen die hij het liefste in zijn buurt had. Al zou hij er ook wel voldoening uit hadden gehaald als ze er nu opeens bang had uitgezien. Tja, dat was toch dat lichte gevoel van macht waar hij stiekem wel een beetje te veel van genoot. ”Nou, nou. Arrogantie is een slecht woord. Ik zou het eerder… zelfverzekerdheid noemen,” zei hij met een grijns tegen haar. Maar ze had gelijk. De meesten onder hun waren door en door arrogant en hij hield ervan. Wat wilde je ook? ShadowClan was de beste Clan in heel het woud en dat konden die vissenvreters gewoon niet hebben. Foulpaw merkte op dat ze, ondanks dat ze jonger en kleiner dan hem was, niet voor hem terugweek en gewoon neus aan neus met hem bleef staan. Dat kon hij wel appreciëren, al was dat weer iets wat hij nooit hardop toe zou geven. ”Deel van mijn training is dat ik de grenzen in de gaten moet houden, zeker als een iets te nieuwsgierige stinkende visvreter zoals jij duidelijk niet weet waar ze haar poten het beste kan zetten,” bromde hij nors op haar opmerking. ”Dat zou je moeten weten als je mentor je zelf fatsoenlijk training had gegeven.” Hij keek haar uit de hoogte aan. ”Wat doe je zo dichtbij de grens?” vroeg hij vervolgens aan haar, zijn amberkleurige ogen strak naar haar gericht hebbend.

Foulpaw haalde zijn schouders op toen ze bleef volhouden dat hij arrogant was. Oké dan. ”Ik zal mezelf in elk geval niet zo snel van mijn stuk laten brengen. Iets wat je niet kunt zeggen van bepaalde andere katten,” zei hij nonchalant tegen haar, waarna hij vervolgens een nadrukkelijke blik op haar wierp. Ze vertelde hem dat niet iedereen even veel geluk kon hebben met zijn of haar mentor en hij grijnsde naar haar. ”Wel, wel. Jullie stinken dus niet alleen naar vis, maar hebben ook geen capabele mentors ter beschikking? Je hebt het wel slecht getroffen, zeg,” sneerde hij naar haar. Nee, hij had geen medelijden met haar. Hoe slechter zij getraind was, hoe harder hij haar onderuit kon halen als het op een gevecht aan zou komen. En zijn reputatie zou daarbij stijgen waarbij die van haar zou dalen. Het zou leuk zijn mocht Crystalstar er op die manier achter komen wat voor zielige warriors en apprentices ze in haar Clan had zitten. Het werd bovendien ook eens tijd dat RiverClan zou toegeven wie hier de betere Clan was. ”Dat verbaast me niks,” snoof hij minachtend. ”Marteling, machtsmisbruik, half-Clanners… Hoe diep kan RiverClan nog zinken?” Hij verwees duidelijk naar de fouten die Crystalstar begaan was. Het martelen van Twistedheart was hem ook ter oren gekomen en hoe meer hij RiverClan daarmee kon treiteren, hoe beter. ”Wie heeft het ongeluk om jouw familie te mogen zijn?” informeerde hij vervolgens met een scheve grijns om zijn lippen. Wie weet kwam hij wel interessante dingen te weten dat hij kon rapporteren aan Settledstar.

Foulpaw grijnsde naar haar toen ze haar woorden sprak, al kon hij dat nauwelijks opvatten als een belediging. ”ShadowClan heeft er inmiddels weer een aantal sterke warriors bij, maar bedankt voor je bezorgdheid,” sneerde hij naar haar. Hij zwiepte kort met zijn staart toen ze over BloodClan begon. ”En ShadowClan heeft ze er ook even snel weer uitgewerkt. Ik denk dat als we op dat vlak naar de zwakkere Clan moeten kijken, dat we dan onze ogen naar ThunderClan moeten richten,” verschoof hij het probleem meteen. Nee, hij weigerde om toe te geven dat ShadowClan ook maar één zwakte had. Hun territorium was sowieso niet iets dat vele katten aansprak omdat het er zo moerassig was, maar dat was juist wat hem trots maakte. Zij konden immers wél met een moeilijk territorium omgaan terwijl die andere katten alleen maar wat boompjes en wat water hadden om zich druk over te maken. Dat zei veel over hun. ”Als je familie in ShadowClan zou hebben wel ja, maar als je zo zeker bent van je zaak dat dat niet zo is, dan hoef ik me nergens druk om te maken,” zei hij met een grijns tegen haar. Hij kon zien dat hij haar op haar zenuwen werkte en dat gaf hem voldoening. Zij testte de grenzen misschien af door letterlijk dichtbij zijn grens te komen staan, maar hij testte die van haar op een heel andere, misschien wel effectievere manier. ”Het spijt me, maar nutteloze weetjes komen mij niet ter ore als ik druk ben met mijn training,” zei hij op een schampere toon tegen haar. ”Maar ik vind wel dat je een ongezonde interesse in onze Clan begin te tonen. Weet je zeker dat je niks op te biechten hebt aan Crystalstar?” Zijn blik gleed traag naar haar. Nee, hij kon zich niks herinneren over een RiverClan cat die in hun kamp had gestaan. Maar als ze de pech had gehad dat dat meer dan twee manen geleden gebeurd was, dan was dat ook niet verwonderlijk. Foulpaw had betere dingen te doen dan zich bezighouden met roddels. Zoals trainen, bijvoorbeeld.

”Mijn mentor leert me precies de dingen die ik moet leren, maar wederom weer bedankt voor je bezorgdheid,” zei hij met een smalende grijns tegen haar. Was hij moeilijk aan het doen? Ja, maar dat interesseerde hem niet. Hoe meer hij het bloed onder de nagels van de apprentice vandaan kon halen, hoe beter. Hij vond het altijd wel grappig om te zien hoe anderen hun zelfbeheersing verloren, vooral als dat katten waren die niet in zijn Clan zaten. Hij trok kort met zijn oortje toen ze zei dat haar oom in ShadowClan zat. Dat was de broer van haar vader of moeder, toch? ”En wie mag dat dan wel zijn?” vroeg hij op een verveelde toon aan haar, want daar geloofde hij dus echt geen snars van. Waarom zou ze het zo publiekelijk maken? Hij liet zijn blik naar haar glijden toen dat ze haar opmerking over Settleddust maakte en hij snoof spottend. ”Natuurlijk,” zei hij met een grijns. ”Ik ben een voorbeeldleerling en ik kom goed overeen met mijn deputy. We hebben geen geheimen voor elkaar.” Tot nu toe was er ook vrij weinig om een geheim over te hebben. Hij had geen stiekeme ontmoetingen aan de grens met poezen, geen intriges met katers van andere Clans, geen dingen die hij eigenlijk niet mocht weten. Je zou bijna kunnen zeggen dat zijn leven saai was, maar dat was niet waar. De ontmoetingen met Littlenose en Settleddust waren immers interessant genoeg. Daar had hij stomme katten van andere Clans niet voor nodig.

Foulpaw onderdrukte een grom toen dat ze haar woorden sprak. Hij en Settleddust hadden een goede band met elkaar en deze stomme apprentice ging dat niet voor hem door het slijk halen. Hij moest ook wel een goede band hebben met zijn deputy en een goede reputatie opbouwen, anders werd de kans dat hij het misschien later kon overnemen in die positie wel heel erg klein. Zijn amberkleurige ogen bleven op haar hangen en hij maakte er een punt van om nadrukkelijk met zijn ogen te rollen. ”Nu dat je de hele tijd er zo interessant over hebt gedaan, mag je óf me vertellen wie dat die oom nu werkelijk is óf je rot een eind op. Ik heb geen tijd voor die domme spelletjes,” zei hij kortaf tegen haar, zijn blik verveeld naar haar richtend.