just for me

Kittens waren dus echt niet haar ding, het leek haar verschrikkelijk om die krijsende wezens de hele dag om haar heen te hebben. Ze zou ook totaal geen goede moeder zijn. Veel te streng en onredelijk. Of tja, misschien niet als ze een leuke kater aan de haak kon slaan. Die haar vurige temper wat kon sussen. Maar dat zat er niet echt in voorlopig, zolang ze haar rank had in ieder geval. En de poes was wel van plan om daar nog even op die titel te blijven teren. En daarna, tja misschien dan. Maar Mousepaw had er niet veel vertrouwen in. Haar gedachtes schoten naar haar vriendin Cottonflower. Zij en Hermit waren al een tijdje samen, het kon heel goed dat ze plannen hadden voor kits. Misschien niet nu (Cotton kenende had ze het vast en zeker ook niet zo gemunt op kinderen) maar in de toekomst. Hmm, misschien moest ze de warrior eens aan de tand voelen erover.

+Wolfkit

Wolfkit liet een grote gaap zien terwijl hij langzaam met zijn oogjes knipperde. Zonlicht scheen de nursery binnen. Poeh hij had al lang wakker kunnen zijn. Langzaam kwam de kit overeind en hij strekte zijn lange lichaam uit. Met zijn fel oranje oogjes keek hij de nursery rond en hij ging weer op z'n achterwerk zitten. Hij sloeg zijn staartje over zijn voorpoten heen. Hij zag een kat die hij nog niet zo vaak in de nursery had gezien. Hij trok nieuwsgierig met zijn snorharen toen de geur van kruiden en bloemetjes zijn neus binnendrong. Aarzelend trippelde hij op de grijze kattin af. "Hi m-mevrouw," mauwde hij. Een stotter was in zijn stem te horen. Niet omdat hij bang was, totaal niet, die stotter had hij gewoon altijd. "Wie bent u?" hij gokte natuurlijk dat het de medicine kat was. Maar het was niet de Medicine cat die hem eerder had geholpen. Dus hij wou het toch even checken.

H-hi- me-mevrouw. Ach hou toch je bek. Praat in hele zinnen, zonder dat stomme gestotter op praat helemaal niet. Dat was zouden die dikke queens hun kinderen moeten aanleren. Maar wacht; dit exemplaar in het bijzonder had geen moeder ofwel? Geen echte in ieder geval. Mousepaw had het verhaal wel eens gehoord, beide ouders waren "zogenaamd" beide verdronken in een tragisch ongeval. Waar Icecream bij was, en hij was de enige de het had overleefd. Best wel verdacht als je het haar vroeg. Vooral als je alle roddels die er rond die drie heen had gezweefde erbij rekende. "Ik ben de grote boze wolf." Siste de poes nijdig terwijl ze haar lip optrok en zo haar vlijmscherpe tanden aan de kitten toonde. "En ik kom jouw en je broertjes en zusjes opvreten."

Tot wolfkit zijn schrik was de grijze kat niet bepaald het vriendelijke type waar hij op had gehoopt. Zijn oogjes vergrote zich tot schoteltjes toen ze haar scherpe tanden ontblootte. Hij stamelde even. En knipperde langzaam. Toen kwam er een licht onzekere giechel uit zijn mond. De kattin zou vast een grapje maken. Toch? "Nou, mevrouw, i-ik denk niet dat we zo l-lekker zullen zijn als een e-echte prooi" mauwde hij zachtjes met een lichte glimlach. Hopend dat ze daadwerkelijk grapjes aan het maken was. Al zonk hij diep van binnen door de grond. Vandaag was weer een van die dagen dat hij alleen maar aan het stotteren was en steeds tics had. Op sommige dagen was het nou eenmaal erger dan op andere. En de kleine kit kon er niks aan veranderen, hoe graag hij dat ook zou willen.

Zijn stem was werkelijk te vergelijken aan nagels op schoolbord. Het was gewoon vermoeiend om naar te luisteren. Al was zijn aanpak niet volledig verkeerd. Hij probeerde met haar te redeneren. Hij probeerde de wolf over te halen dat biggetjes niet zo lekker waren; dat het roofdier beter bij het oude vertrouwde hondenvoer kon blijven. "Ik ben prooivoer wel een beetje zat onderhand." Legde ze uit terwijl ze langzaam dichter bij de jonge kit stapte. Haar gele ogend keken hem strak en doordringend aan. "Ben wel toe aan iets nieuws." Ging ze rustig veder, alsof ze het over de normaalste zaak van de wereld had. "En ik bedoel; aan het einde van dag is vlees simpel weg vlees; ik denk niet dat er zo'n groot verschil zit tussen die van een muis en die van jouw."