Down under

Het gebeurde niet vaak dat een apprentice hem wist te amuseren. Sterker nog: dat gebeurde nooit. Thawrage dacht niet dat hij ooit ook maar één keer had moeten lachen om iets wat een apprentice zei of deed, maar deze stommiteit die hij voor zich zag, zorgde ervoor dat er zelfs rond zíjn kille smoel een smalend lachje verscheen. Daar lag ze dan, met haar bek in het zand en haar kont in de lucht. Nog nooit had hij iemand zo onsmakelijk op zijn bek zien gaan en nog nooit had het hem doen lachen. Zijn kille blik verscheen echter zo snel mogelijk weer terug in zijn ogen toen dat ze opstond en hij wandelde haar tegemoet. ”Als dit is hoe dat de rest van de generatie van onze apprentices er tegenwoordig uitziet, dan houd ik mijn hart al vast voor de volgende generatie,” zei hij op een koude toon tegen haar. Geen bemoedigende woorden, geen vraag of dat het ging, niks. Hij was de verkeerde kat om tegen te komen als ze dat verwachtte, dat was één ding dat zeker was. ”Ga je me voor schut zetten als ik een poging doe om je te leren om fatsoenlijk te jagen of kun je je dit keer wél gedragen?” En dat was zijn subtiele manier om zijn hulp aan te bieden zonder de ander te laten merken dat hij zijn hulp aanbood. Kort, maar krachtig.

Thawrage keek haar onbewogen aan toen ze haar woorden sprak. Hij hoorde de emotie duidelijk in haar stem, iets wat hij bij zichzelf nooit zou toelaten. Als hij al ergens emotioneel om zou zijn, dan zouden katten dat nooit aan hem zien, nooit aan hem horen. Dat dat bij haar wel zo was, was in zijn ogen een zwakte die verkeerde katten tegen haar konden gebruiken. Maar hij had geen slechte intenties met haar, ook al kwam dat niet meteen zo over. ”Wat zou je eruit leren als ik je geholpen zou hebben?” vroeg hij op een koude toon. ”Het is gemakkelijk als anderen het werk van je overnemen, maar het is juist de bedoeling dat je leert om het zelf te doen. Hoe moeilijk dat soms ook is.” Hij ging naast haar staan en wierp een snelle blik op haar. Het leek erop dat ze zich niet al te ernstig bezeerd had. Mooi. Hoe waardeloos ze op dit moment ook was, WindClan had al zijn apprentices nog steeds nodig. En dat waardeloze kregen ze er met goede begeleiding wel af. ”En zo te zien heb je zijn aangeleerde technieken al goed in werking gebracht,” sprak hij op een sarcastische toon tegen haar. ”Wat voor technieken leert hij je precies aan?” Hij bekeek haar eens goed van top tot teen. Ze was klein. Voor nu veel te klein om een succesvolle jacht achter een konijn in te zetten. Dan moest ze óf met twee werken óf het konijn vast weten te zetten in een tunnel. En bij dat laatste kon Thawrage haar wel helpen.

Thawrage’s mondhoek ging smalend omhoog toen dat ze haar woorden sprak. Het leek erop dat hij een kattin had aangetroffen met een kort lontje. Dat waren de leukste om mee om te gaan. ”Over één ontsnapte prooi middenin Newleaf ga ik me niet druk maken en ik hoop dat jij dat ook niet doet,” bromde hij op een koude toon tegen haar. Als ze in Leafbare hadden gezeten, was het een ander verhaal geweest, maar nu was het letterlijk drama om niks. Hij besloot om haar volgende woorden te negeren, maar het ontging hem niet dat ze hem wegsprong en hij keek haar aan met een sarcastische blik in zijn ogen. ”Relax, uk. Ik heb geen ongezonde interesse in jonge poezen en houd je avances maar voor je, want daar zou ik toch niet op ingaan.” Hij keek haar aan met een smalende grijns, maar daarna werd zijn blik weer serieus. ”Je bent klein en dat werkt hier op the Moorlands niet in je voordeel. Heb je er al eens aan gedacht om te jagen in de tunnels?” Met haar kleine gestalte zou ze veel sneller bochten kunnen nemen en zich daardoor ook sneller voort kunnen bewegen als haar prooi ingetoomd werd door de vele bochten in de tunnels. Ze zou zich sneller aan kunnen passen met haar kleine lichaam zonder overal tegenop te knallen. Maar dan was het natuurlijk wel nog de vraag of ze dat zag zitten.

Oh jeetje. Er stond weer een wereldverbeteraar voor zijn neus. Begreep hem niet verkeerd: hij had wel respect voor apprentices die ambitieus waren en die het leven serieus namen, maar wat minder houterig mocht ook wel. En hij was ook meer gezegd geweest om haar op een indirecte manier wat minder schuldig te laten voelen, al zou hij nooit hardop toegeven dat dat zijn motief was geweest. ”En je hebt ze ook genomen en je hebt ze gefaald. Je hebt het geprobeerd en het ging mis. Ga je daar echt de hele tijd wakker van liggen?” beet hij haar ongeduldig toe. Dat hij niet had geholpen, was een ander verhaal. Daar gingen ze het niet over hebben. Maar het leek erop dat ze nog meer te zeggen had. Zijn ogen werden kort groot toen dat ze hem uitschold, waarna zijn mondhoek licht geamuseerd naar boven ging. Ze had lef, dat was één ding dat zeker was en ook wel iets wat hij aan haar kon appreciëren. ”Goed,” bromde hij. ”Maar ga niet zielig lopen doen als je uiteindelijk tegen de lamp loopt en je kunt je droom toch niet verwezenlijken.” En met die koude woorden keerde hij zich van haar af. No way dat hij ging toegeven dat hij respect had voor haar ambitie. Dat was niet zijn stijl. Hij had haar immers gewaarschuwd en hij voelde zich vermoeid omdat ze overal wel iets had om op te zeiken. Dit was precies waarom hij niet te veel tijd wilde spenderen bij al die dwazen.