Muddy Water

Shrimpnose had Carrioncough gewekt en meegenomen naar de Leaders Den, waar ze Crystalstar vonden. Shrimpnose vond het helemaal niet leuk om ze midden in de nacht wakker te maken, maar dit was dringend. Dat het dringend was, kon je ook goed zien. Haar spieren stonden strak gespannen, haar oortjes vlogen alle kanten op, en haar ogen vonden geen seconde rust. Ze was bezorgd om Mousepaw. Wat was er met haar aan de hand? Shrimpnose had zo'n reactie nog in geen honderd jaar verwacht, en nu was het gebeurd, en was ze nog weggelopen ook. Daarbij was ze nog steeds van slag van de droom die ze had gehad in StarClan, en de woorden die Smokebreath haar toegesproken had. Ze slikte en keek de twee oudere katten aan. Ze vond het spannend om zo voor ze te staan, ze had zich immers nooit helemaal op haar gemak gevoelt bij de twee. 'I-Ik heb nieuws,' begon ze. Haar stem trilde van de spanning en ze haalde even diep adem voor ze verder ging. 'Ik heb een prophecy gekregen van StarClan.' Haar blauwe ogen gingen van Crystalstar naar Carrioncough. 'En het is niet goed.'

De slaap had haar nog niet gevonden. Crystalstar had rechtop in haar nest gezeten, nadenkend en proberend zichzelf rust toe te spreken voordat ze haar kop neer zou leggen. Plotseling hoorde ze pootstappen bij de ingang van haar den, er kwamen twee gedaantes onaangekondigd naar binnen. De leader ontspande zich toen ze de zwart-witte en crèmekleurige pelzen herkende. Ze knikte haar medicine cat en deputy toe, een teken dat betekende dat ze mochten gaan zitten. Ze rook al onheil. De high ranks kwamen nooit zomaar samen, zeker niet midden in de nacht. Een hoorbare zucht verliet haar mond toen Shrimpnose uitgesproken was. Starclan was nooit klaar met testen, dat wist ze. Het betekende echter niet dat ze er gelukkig om was, of dat ze haar voorouders zou bedanken voor het zoveelste onheil. "Waar is mijn dochter?" Vroeg ze uiteindelijk zachtjes. Mousepaw zou niet zomaar afwezig zijn.

Misschien had ze het moeten verwachten. Mousepaw was nooit makkelijk geweest, en het was met rangwisselingen en leeftijd niet beter geworden. Crystalstar knikte resoluut toen Shrimpnose vroeg of ze de prophecy moest voordragen. "Natuurlijk, ga je gang." Wat zouden ze nu weer voor hen bedacht hebben? Crystalstar wist al dat het niets goeds zou zijn. Ze zette zich dus schrap voor meer woorden over bloedvergiet en ziekte.

Gelukkig werd er niet verder gevraagd over Mousepaw. Het was ook wel logisch dat ze de Prophecy graag wilde horen. Shrimpnose knikte en slikte de nerveuze brok in haar keel weg. Ze danste op haar pootjes, terwijl ze de prophecy herhaalde.

"When darkness spreads through the river
The young and old will shiver
The hands of death will reach and take
for a price must be paid"

Na ze uitgesproken was keek ze de Leader en Deputy één voor één aan. De grond onder haar werd nerveus kapot geklauwd. 'H-het is een waarschuwing,' miauwde ze toen. 'En elke seconde is cruciaal,' herhaalde ze de woorden weer die ze in StarClan van Smokebreath gehoord had. 'I-Ik weet niet precies wat er gaat gebeuren, maar het is zeker niet goed, en... En we moeten voorbereiden. We weten niet wanneer het start... Misschien is het al begonnen,' ratelde ze nerveus, haar zorgen over de anderen spuwend. Ze haalde scherp adem en keek ze onzeker aan. Het feit dat Mousepaw het niet geloofde en wég gelopen was, maakte het allemaal nog veel enger dan het al was.

Aandachtig luisterde ze naar de woorden van Shrimpnose, en toen naar Carrioncough's reactie. Al die tijd bleef ze stil. Crystalstar had geleerd dat het beter was om eerst te luisteren, voordat ze zelf sprak. Zo had ze tijd om alle informatie te verwerken, en ook direct de standpunten van de anderen te beoordelen. Carrioncough's strategie was om er direct patrouilles op uit te sturen. Niet een slecht idee, tenzij de dreiging dichter bij het kamp was dan ze dachten. "when darkness spreads through the river is de rivier echt onze rivier.. Of slaat het op Riverclan?" Vroeg ze zich hardop af, terwijl ze naar de twee anderen keek. "Er is geen manier om het zeker te weten. Carrion, stuur er één patrouille op uit naar de grenzen. En wijs ze er op dat ze hun adem inhouden als ze door de rivier zwemmen. Als het iets met het water is moeten we hier zo snel mogelijk vandaan." En er moest een prijs betaald worden. Haar prijs? Moest zij nog meer boeten volgens Starclan? "Meer kunnen we niet doen. We zullen moeten wachten totdat Starclan ons meer duidelijkheid geeft." Haar vermoeide blik zei dat ze dat plan zelf niet goedkeurde, maar ze hadden geen andere keuze.

De zachte tik op haar pootjes van Carrioncough bracht haar terug op de aarde. Ze herpakte haar adem en knikte even als dank. Ze moest niet vergeten haar hoofd te verliezen in haar doomscenario's. Ze liet de Deputy en Leader hun speculaties uitspreken en knikte mee. 'Ik denk dat een ziekte niet onwaarschijnlijk is...' mompelde ze instemmend. Toch was het natuurlijk altijd een goed idee om de grenzen te blijven controleren. Toch... Ze had geen idee wat voor kruiden ze nodig had, wat het voor ziekte ging zijn. Áls het ook echt een ziekte was. 'Ik zal in ieder geval alle kruiden aanvullen die we kunnen vinden. Ik zal later deze ochtend laten weten welke dat zijn, Carrioncough,' miauwde ze, terugdenkend aan de ravage die Mousepaw achtergelaten had. Dat ging nog wel eens kostbare tijd kosten om allemaal weer te ordenen. Haar oortjes wiebelde ongemakkelijk, het voelde niet goed dat Mousepaw haar niet geloofd had. Ze wilde de jonge poes niet in de problemen brengen, maar ze moesten het ook weten. Ze slikte en keek de twee nog eens aan. 'En uh.. Over Mousepaw... Ik zei dat ze de prophecy niet goed opnam omdat ze.. Nou ja, ze geloofde het eigenlijk niet. En ze was boos weg gelopen...' Ze liet haar oortjes samen met haar kopje wat hangen, bang om veroordeeld te worden om haar slechte mentorschap.

Het nieuws over de reactie van haar dochter was geen verassing voor Crystalstar, die geërgerd haar zeegroene ogen ten hemel sloeg. Kon Mousepaw dan ook nóóit een instructie opvolgen of het woord van haar meerderen voor lief nemen? Begreep ze niet dat zij hier, als Riverclan, en als familie, samen moesten werken? "Soms vraag ik me af wat Starclan ziet in mijn dochter." Mauwde ze duister, Shrimpnose aanstarend. "Ik heb medelijden met je, ik zou nooit jouw geduld kunnen opbrengen voor dit soort gedrag." Misschien was het maar goed dat alleen zíj er was, met Mousepaw zou ook dit gesprek een hel zijn geworden.

Shrimpnose wiebelde ongemakkelijk met haar oortjes bij de woorden van Crystalstar. Het was waar dat Mousepaw zich ongewenst gedroeg, maar ze vond het moeilijk om het woord van StarClan in twijfel te brengen. Ze moesten toch wel iets in haar zien? Net zoals ze iets in haar zagen. 'Ik weet het niet zo goed.. Ik denk dat ze verdrietig of.. of boos was, omdat zij geen prophecy gekregen heeft,' miauwde ze met een zuchtje. Ze vond het ook vervelend voor haar, het was ook niet leuk om buitengesloten te voelen. Er zou vast toch wel een reden zijn waarom alleen zij de prophecy kreeg? 'Daarom denk ik ook dat deze prophecy alleen voor RiverClan bedoeld is.'

Haar deputy stelde voor dat ze geduld hadden met het vertellen aan de rest van de clan. Crystalstar zag de wijsheid daarvan wel in, het had weinig zin om paniek te zaaien, terwijl ze nog niet eens zeker wisten wat er aan de hand was. "We moeten ze vertellen dat Starclan ons verteld heeft dat we een lastige periode tegemoet gaan," mauwde de leader knikkend, terwijl ze Carrioncough's blik opving, blijf hier, zei haar blik. "Moeten we verder nog iets bespreken?"

Shrimpnose knikte instemmend bij de woorden van de Deputy en Leader, al twijfelde ze ergens wel een beetje. Zelf vond ze het altijd wel fijn om te weten waar ze aan toe was, maar het was ook wel waar dat ze geen paniek wilde zaaien. Misschien ging het allemaal nog wel meevallen en maakte ze zich zorgen om niets. Toch vertelde haar onderbuik gevoel wat anders. De paniek die ze in de droom in StarClan had gevoeld borrelde weer enigszins naar boven. Het was echt, en Shrimp vreesde al voor het ergste. Maar ze konden geen paniek zaaien om iets wat voor hunzelf ook nog helemaal niet duidelijk was. Ze schudde haar kopje bij de vraag van Crystalstar. 'Nee, ik denk dat dit het is.. Als ik meer weet zal ik het natuurlijk gelijk laten weten,' miauwde ze met een licht knikje van haar kop.

Gelukkig, de andere twee waren het met haar eens, of ze deden in ieder geval alsof. Dan was het tijd voor haar kleindochter om te vertrekken, zodat ze verder kon spreken met Carrioncough. "Het is goed dat je het hebt laten weten, Shrimpnose, en we zullen ons morgen buigen over de kwestie Mousepaw.. Tot die tijd kunnen we maar beter nog even uitrusten." En ze knikte de jonge kattin bemoedigend toe, ookal betekende haar blik misschien ga weg.