I piss on Dothraki omens

Dit hele apprentice zijn was een stuk minder glorieus dan verwacht. De territorium tour was adembenemend geweest, maar inmiddels kende hij het wel. En jagen en vechten, dat was nog niet op zijn niveau. Hij kon zo-veel beter, maar niemand leek het te geloven. Het enige wat iedereen ooit zag was zijn zwakke lijf en gebrek aan een vader. De zwarte kater snoof tegen niemand in het bijzonder. Ze konden het krijgen. Nu ging hij gewoon even lol trappen met zijn vriend. Ze hadden hier met zonsondergang afgesproken. De zon was inmiddels echter al bijna helemaal gezonken en de eerste sterren begonnen aan de hemel te verschijnen. De grootste en felste ster kwam altijd als eerste. Waar die stond had hij als kitten al geleerd. De kater sloeg een ongeduldige zucht, die werd verstoord door een plotseling geluid van fladderende vleugels, gevolgd door een luid gekraai. Ravenpaw's verwonderde ogen volgden de raaf, die steeds hoger en verder weg vloog, tot zijn lichaam de felste ster bedekte. Zijn bekje viel open. Was dit.. Wat volgde was het beeld van een vallende ster, niet ver naast de raaf. De jonge kater schrok op van het geluid van naderende pootstappen. "Copper, zag je dat??" Toen hij zich weer omdraaide was de raaf echter weer vervlogen.

[Copperpaw]

Wat ongeïnteresseerd keek hij op toen hij een kraai zag opvliegen. Copperpaw had zijn vriend al gezien, en hij versnelde zijn pas, met een glimlachje op zijn gezicht. Ravenpaw was intussen de enige geworden bij wie hij glimlachte. Hij had zin in hun avond, hoewel hij niet echt wist wat de zwarte kater wilde gaan doen. Nog een keer keek hij kort op, toen hij iets door de hemel zag bewegen. Een vallende ster, oehh, dat was leuk om eens gezien te hebben. Ravenpaw draaide zich plotseling met een ruk om en stelde wel een hele dringende vraag. "Ehm.. Ja, de vallende ster. Mooi hè?' Mauwde hij onzeker, niet helemaal begrijpend waar de ander nou zo opgewonden van was.

Met grote ogen keek hij zijn vriend aan. "Je snapt het niet. Dat was een profetie!!" Mauwde hij dringend. Althans, hij dacht dat dat het was. Ravenpaw wist in ieder geval zeer zeker dat dit soort signalen altijd heel vaag waren. En zo gebeurde het precies nu ook! "Die raaf van net bleef even boven de felste ster hangen, en toen kwam er een vallende ster, en StarClan beweegt de sterren." Ratelde hij. "Snap je wat ik bedoel?"

Raaf? Hij bedoelde toch niet die kraai die Copperpaw net ook gezien had? Die vogel was veel te klein geweest om een raaf te zijn! Natuurlijk hadden ze nog nooit een raaf gezien, maar Copperpaw had wel gehoord dat ze reusachtig waren. Toch besloot hij wijselijk zijn mond te houden en gewoon naar Ravenpaw te luisteren. "Uhuh.." Mompelde hij, knikkend. Hij snapte wat zijn vriend bedoelde, zelfs als hij er grote twijfels bij had. "Wat denk je dan dat betekende.. Deze profetie?" Vroeg hij, licht fronsend.

Aan Copper's gezicht te zien was het duidelijk dat hij er helemaal niks van begreep. Ongeduldig tikte de zwarte kater met zijn staart op de grond. "Nou, de raaf kruiste de ster. Betekent dat niet dat ik ooit Ravenstar ga heten?" Zei hij met een toon die geen tegenspraak duldde. "En toen was er ook nog eens een vallende ster. Dat betekent toch dat StarClan aanwezig is?" Eigenlijk wist hij het antwoord al, maar hij hoopte gewoon graag dat zijn vriend dit hele verhaal voor hem bevestigde.

Zijn vriend had altijd grote praatjes gehad, en over het algemeen was Copperpaw te vriendelijk of te verlegen geweest om ze te weerleggen. Maar dit, dit was wel een heel nieuw niveau. Profetieën waren iets in verhalen, voor medicine cats en leaders, niet voor twee jonge apprentices! Hoewel.. wat zou er zo erg zijn aan Ravenpaw die dit geloofde.. Zou geloven niet kunnen leiden tot.. "Je gelooft dat Starclan jou verteld dat je ooit Leader zult worden?" Mauwde Copperpaw langzaam, om niet té overtuigd te klinken. Toch weerhield hij zich ervan om enig tegenspraak te geven.

De zwarte kater knikte enthousiast. "Ja precies. Dat is precies wat ik bedoel!" Mauwde hij opgelucht. Gelukkig, hij had het zich niet zomaar ingebeeld. "Jij bent slim. Wat denk je dat ik moet doen?" Als hij al van iemand advies aannam, dan was het Copperpaw. Zou hij dit een Crystalstar moeten vertellen, of wilde ze dan juist van hem af? Nee, dit was geen gemakkelijke situatie..

Wat moest Ravenpaw doen? Copperpaw dacht na. Het verantwoordelijke zou zijn om hem te vertellen dat hij waarschijnlijk geen leader zou worden, dat die kraai en de vallende ster toeval waren geweest en dat Starclan er niets mee te maken had gehad. Aan de andere kant was dat ook weer niet iets wat hij zijn vriend wilde vertellen. En wat als dit precies was wat Ravenpaw nodig had om te groeien? Wat als hij moest geloven dat hij leader kon worden, om het waar te maken? Dan zou hij de vriend die aan zijn zijde stond vast niet vergeten. "Ik denk dat je het geheim moet houden." Besloot hij uiteindelijk, resoluut. "Voor nu, in ieder geval. Ze zullen een apprentice nooit serieus nemen, en als ze dat al doen, zullen ze wel van je af willen, nietwaar?"

Zijn beangstigende vermoeden werd bevestigd. Dit moest inderdaad een geheim blijven. Hij stond duidelijk dichter bij StarClan dan al zijn clangenoten, en misschien zelfs Crystalstar. Zij zouden dit nooit begrijpen. "Ja, je hebt gelijk." Knikte hij bedachtzaam. Oké, wat was zijn volgende stap? "Beloof je dat je het aan niemand vertelt?" Mauwde hij ernstig. Als zijn vriend oogcontact kon houden, dan was dit een intens moment geweest.

In plaats van in Ravenpaw's ogen te kijken, keek Copperpaw zijdelings naar de gevallen bladeren, en luisterde hij. "Nee, ik zal het aan niemand vertellen." Niet zolang ze er niets aan zouden hebben, in ieder geval. Ooit zouden ze dit moeten openbaren, als ze wilden dat Ravenpaw erkend werd als de rechtmatige leider. "Ze zullen je meer boodschappen sturen, Raven. Het wordt vanzelf wel duidelijker." Het was slechts een halve leugen, Copperpaw was zelf niet overtuigd, maar had ook geen reden om te denken dat het niet zo was. Daarbij, hoe meer profetieën hij voor Ravenpaw ontcijferde, hoe meer zijn vriend hem zou waarderen.

Dat antwoord leek hem tevreden te stellen. Met een knik gaf hij dat te kennen, waarna hij even stilviel voor een zeldzaam moment van zelfreflectie. "Dan kom ik naar je toe als het weer gebeurt, goed?" Het was meer een opmerking dan een vraag en voor zijn vriend kon reageren, draaide het katertje zich richting het kamp. "Kom je mee?"