Far From Home

Cassandra had sinds ze hier was gaan wonen met haar baasjes wel eens een flinke wandeling gemaakt, waarbij ze de huizen verlaten had en in ruig gebied terecht gekomen was. Waar ze nu echter was moest wel haar record zijn. Het huisdier had in de vroege schemering van de ochtend haar veilige woning verlaten, waarna ze in de buurt was gaan wandelen. Ze voelde zich enkel niet tevreden met de straten en bakstenen huizen, stiekem verlangde ze naar iets meer. Het park was een optie geweest natuurlijk, toch vond ze dat nog niet genoeg. Het duurde niet al te lang voordat ze de Twoleg Place verlaten had dan ook en op niemandsland terecht was gekomen. Ze wandelende achter het donkere stuk waar een van die clans moest zitten, Shadeclan of wat dan ook in de buurt kwam. Op een of andere manier moest ze er omheen zijn gelopen, ook al had ze allang moeten omkeren. Het was een gevoel van avontuur, iets anders en nieuws beleven. Cassandra kende de gevaren hier, ze had al genoeg waarschuwingen er over gehoord en toch zocht ze soms naar iets meer dan enkel haar thuis. Haar halsband droeg een vreemd apparaatje, onbekend tot haar was dat een tracker, maar ze wist wel dat haar baasjes haar altijd terug konden vinden. Dat gaf haar toch wel een veilig gevoel, maar ze zou niet te lang meer wegblijven. Voordat ze ongerust werden thuis. Alleen, nu ze hier toch was kon het vast geen kwaad om nog even een kijkje te nemen. Ze zag een grote boerderij, nieuwer uitziend dan de meeste die ze had gespot hiervoor. Geschitter van zonnestralen op het water liet haar de andere kant op kijken, waar een groot meer lag. Een paar mensen waren te zien, bij het water staand met vreemde stokken in hun handen. Cassandra was wel op mensen gericht, op wat uitzonderingen na waren ze wel lief tegen haar. Blij om hier iets tegen te komen wat ze wel herkende trippelde met haar staart in de lucht op de personen af. Hopelijk kon ze een kriebel krijgen. De zilver gestreepte poes mauwde hardop tegen de eerste die ze tegenkwam, een volwassene mannelijk exemplaar. Hij liet zijn stok wat zakken terwijl hij omlaag keek naar zijn begroeter. Cassandra gaf blij een kopje tegen zijn been, maar daar was hij niet echt van gediend. Hij gaf haar een licht duwtje en ging weer verder met zijn vreemde bezigheid. Verontwaardig staarde Cassandra naar hem, waarna ze wegliep om het bij de volgende te proberen. Toen zag haar blik opeens iets anders. Een andere kat? Ze keek weg van de mensen om te focussen op de andere. Haar staart bewoog bedachtzaam heen en weer. Langzaam liep ze op de grijze tabby af, al hield ze een veilige afstand. Het was geen huiskat zoals haar.

-Thawrage eerste post

Als Thawrage even genoeg had van de dwazen in zijn Clan, zoals nu duidelijk het geval was, dan ging hij soms wel eens op excursie buiten zijn territorium. Hij vertrouwde op zijn kracht en zijn vechttechnieken om zichzelf te beschermen als er iets zou gebeuren. Zijn vacht, bedekt met enkele littekens, was immers aanzicht genoeg om sommige katten weg te jagen. Hij was groter en breder dan de gemiddelde WindClanner waardoor anderen hem ook liever uit de weg gingen dan dat ze hem durfden te trotseren. Het deed Thawrage toch altijd wel iets van voldoening voelen als hij zag dat één of andere kat hem niet durfde te benaderen. Zijn blik gleed naar opzij en bleef hangen op een poes die aandacht ging zoeken bij een Twoleg. Hij kon aan de halsband rond haar nek zien dat ze een kittypet was en zijn bovenlip trok verachtelijk naar achteren toen ze er niet blij mee leek te zijn dat de Twoleg haar geen aandacht wilde geven. Toen kreeg ze hem in het vizier en Thawrage maakte zich expres wat groter. Het leek te werken: de kittypet koos er wijselijk voor om wat afstand tussen hun te bewaren, maar keek nog altijd in zijn richting. ”Heb ik soms wat van je aan, kittypet?” sprak hij op een kille manier tegen haar, zijn koude blik op haar rustend. Ze had geluk dat hij geen BloodClanner was en dat het tegen zijn eer inging om een weerloze kat aan te vallen. Anders was dit gesprek wel op een andere manier verlopen. Dat was één ding dat zeker was.

Ze had nog niet eerder een clankat van zo dichtbij gezien eigenlijk en het was een nieuwe ervaring voor haar. De kater voor haar was eigenlijk op het eerste oog gewoon een kat. Hij was niet enorm groot en woest uitziend, hooguit een wat ruigere vacht dan de hare die met een borstel bij gehouden werd. Hij was trouwens ook geen kleintje hoor, maar niet overdreven zoals ze sommige verhalen gehoord had. De kat leek zich zelfs groter te maken toen hun blikken kruistte. Wou hij indruk maken op haar op de goeie of slechte manier? Cassandra bleef in elk geval de afstand bewaren, twijfelend liet ze een pootje in de lucht hangen. Deze clankat was buiten clangebied, dus misschien kon ze eens de kans krijgen wat meer te weten te komen. Gewoon even de namen van de clans vaststellen en wie weet nog wat losse informatie. Cassandra was een leergierige poes hoor. Helaas, toen hij zijn bek opentrok zakte het beetje hoop wat ze had al snel weer de grond in. Zijn stem was kil en niet bepaald uitnodigd. Hij noemde haar een Kittypet, maar zo werden ze ook genoemd door de Bloodclanners. Alles aan hem was dreigend en ze kon niet bedenken welke reden hij daarvoor zou hebben. Zover zij wist was dit vrij gebied voor beide. Desondanks besloot ze dan maar zelf netjes te blijven. ''Niks hoor, maar ik heb nog niet eerder een clankat van echt dichtbij gezien''beantwoordde ze zijn ongemanierde vraag. Goed, ze kon die zin wat beter formuleren aangezien het nu leek alsof ze hem als een bezienswaardigheid zag. Mocht wel een beetje waar zijn, maar dat hoefde hij niet persé te weten.

Thawrage kon het niet laten om met zijn ogen te rollen toen ze haar woorden sprak. ”Als ik iets meer interesse had in iemand die door Twolegs wordt geaaid en die taaie brokjes eet en elke nacht een warm nest heeft om haar reet warm te houden, dan zou ik een cirkeltje dicht om je heen hebben gedraaid zodat je me eens goed kon bekijken,” zei hij op een koude toon tegen haar. ”Helaas heeft geen enkele vezel in mij zin om een vuile kittypet zoals jou het naar de zin te maken, dus zoek maar een ander slachtoffer uit.” En nee, hij ging ook geen stomme vragen over de Clans beantwoorden. Als ze dat zo graag wilde weten, dan moest ze óf een andere kat zoeken of had ze maar in een Clan geboren moeten zijn. Voor de rest was het allemaal niet zijn probleem.

Het was een redelijke onschuldige opmerking toch? In elk geval in haar ogen viel het redelijk mee, ze zag eens een echte clankat en natuurlijk was ze dan nieuwsgierig. Deze vreemdeling had blijkbaar alleen een behoorlijke slechte dag of was misschien gewoon zo geboren, want hij begon meteen te schelden op haar. Voor iemand die totaal geen interesse in een kittypet had, maakte hij er een hoop woorden nog aan vuil. Dus hij was zo type die dacht dat hij beter was dan een huiskat zoals zij, simpel omdat hij in een groepje wilde katten geboren was. Hij waagde het zelfs haar een vuile kittypet te noemen, want nogal ironisch was sinds hij vast een stukje viezer was dan haar. Zij hoefde immers niet overal achterna te rennen voor haar hapje. Hoe dan ook, ze had natuurlijk de pech een exemplaar zoals hem tegen te komen. "Je acht jezelf hoger dan een 'kittypet'? Jullie allemaal?''het kwam uit het niks en ze stond zelf even versteld van haar eigen moedigheid, of stomheid. Ze was stom bezig zo, maar het was al geschied.

Hij zou het nooit hardop toegeven, maar hij kon het wel appreciëren dat ze tegen hem terug durfde te praten. Thawrage was zeker geen type dat zo laag zou zijn om haar aan te vallen als ze de verkeerde woorden tegen hem zou spreken. Hij zou haar enkel aanvallen als zij de eerste stap zou zetten op dat vlak, maar hij verwachtte dat een kittypet te timide zou zijn om dat te doen. Zeker tegenover een grotere kat zoals hij. Zijn koude blik rustte op haar en een valse grijns verscheen om zijn lippen. ”Zo te zien nemen die brokjes je capaciteit om aannames te maken en je hersenen effectief te gebruiken niet af. Proficiat,” begon hij op een koude, sarcastische toon. ”Maar vat het niet te persoonlijk op. Ik acht mezelf hoger dan de gemiddelde Clankat. Het is een dingetje dat ik in mijn jeugd heb ontwikkeld en dat nooit volledig weg is gegaan. Het spijt me zeer.” Wederom was zijn stem weer sarcastisch en zijn gouden ogen rustten op een koude manier op haar terwijl hij wachtte op een weerwoord. Dat nu waarschijnlijk wel zou volgen. Zijn lippen krulden op tot een licht geamuseerde glimlach. Hij keek er al wel naar uit om haar volledig de grond in te boren. Het was weer eens een afwijking van zijn monotone dag.

Cassandra was niet snel op haar bekje gevallen, al hield dat ook het nadeel in dat wanneer ze begon, ze niet snel meer op kon houden. Er was een bepaald verschil met de keuzes die ze had kunnen maken, leidend tot dit punt. Normaal gesproken was ze wel snugger genoeg om de andere kant op te gaan wanneer een ruige kat zoals deze vent hier in de buurt was. Vandaag had echter haar welbekende nieuwsgierigheid overwonnen en zat ze nu te kibbelen met een ware clankat. Meneer gaf wel toe dat hij een uitzondering was op de regel en zichzelf hoger plaatste dan zijn mede clangenoten, al droop de sarcasme van zijn stem af. "Fijn om te weten, wel jammer voor je clanmaatjes dat ze met jou moeten leven''merkte ze op, haar schouders ophalend. Ze wist dat ze stom bezig was, maar tot nu toe kon deze kater enkel zijn energie steken in woorden. Ze verspilde haar tijd aan hem eerlijk gezegd.

Thawrage trok kort met zijn oortjes toen de kittypet haar opmerking maakte. Hij zou het nooit hardop toegeven, maar hij moest haar wel nageven dat ze lef had. Niet veel kittypets zouden tegen een grote, gespierde kater zoals hemzelf zulke opmerkingen durven te maken. Of misschien had ze een doodwens; dat kon ook natuurlijk. Thawrage liet zijn gouden ogen op haar rusten nadat ze haar woorden had gesproken, de hoeken van zijn lippen omhooggaande in een grijns. ”Is er een reden waarom dat je je onoverwinnelijk waant door zo’n toon tegen me op te zetten?” vroeg hij op een koude toon tegen haar. ”Je hebt geluk dat ik geen rogue of een BloodClanner ben en de eer vooral aan mezelf wil houden. Anders had je al kreupel op de grond gelegen.” Hij vernauwde zijn ogen kort naar haar. Als ze die opmerkingen had gemaakt terwijl hij niet gebonden was aan de warrior code, dan had hij haar waarschijnlijk al wel een mep gegeven. Maar hij was een WindClan warrior met nog wel een greintje van eer, dus ze was veilig. Voor nu.