… As long as the stars shine down [open]

Steeds vaker was de tom hier te vinden. Vooral 's avonds, wanneer de sterren helder schenen. Hier kwam hij tot rust en verhelderde hij zijn brein. Windclan zei altijd dat hen het dichtst bij de sterren waren, ze woonde onder de blote hemel en dicht bij de mothermouth. Maar hier, bij de Starlake, dat was de echte plek waar je dichtbij hen kon zijn. Als hij op de heide liep, al was het dag of nacht, dan voelde hij zich niet even dichtbij zijn voorouders dan als de rest van Windclan beweerde. Hier, dit was het echt. En hier, hier was hij ook alleen. Enkel met zichzelf en zijn eigen bewustzijn. Niemand die hem stoorde terwijl hij nadacht over alles wat hij meegemaakt had, alles wat hij gedaan had. Soms zat hij hier uren te denken, soms ook over de kleinste dingetjes. Of over de gekste vragen zoals zijn clanmates beweerde. Waarom was het gek om jezelf af te vragen waarom de lucht nou blauw was, of hoever de wereld reikte?

Hij kende de bergen, maar was dat echt het einde van het land waar ze leefde? Waren er meer van hen maar dan veder? Met andere geloven, of zelfs andere krachten? Dit soort vragen en vele andere waren redens waarom hij het nog niet opgaf. Waarom hij zichzelf niet ingroef met al zijn fouten en verdriet. Er waren nog te veel dingen onbeantwoord, nog te veel dingen om te ontdekken.. voor hij kon opgeven. Soms zat hij hier ook voor raad, of om eens een keer aan helemaal aan niks te denken. Het was elke dag wel iets anders waarvoor hij weer hier kwam, het enige wat hij wel wist was dat hij van deze plek hield. Hier veroordeelde niemand hem, hier waren alleen de sterren die hem vertelde door te schijnen ondanks de wereld zo donker kon zijn soms.

Want zolang hen nog helder schenen, dan was de wereld nog niet verwikkeld in duisternis.

@tag - word count

love, dante

Do you really intend to turn your back on your own kind?
It was you who said we could reshape the world!

De sterren verlichtte zijn pad, alsof ze hem begeleiden naar datgene waar hij naar opzoek was. Ha, as if. Maar het speelde in zijn achterhoofd, terwijl hij het Shadowclan territorium achter zich liet. De nacht was nog jong, en toch leek Silverpelt feller te schijnen van anders. Het had zijn aandacht getrokken, nadat de slaap niet naar hem had willen komen. Zijn geloof in Starclan was niet zo sterk als dat van andere katten, hij zag het als een source van power. Iets waar hij gebruik van zou kunnen maken, zodra hij het tot leader zou schoppen. Want dan, dan zou hij 'geloven' erin. De witte kater haalde diep adem en stopte abrupt. Zijn poten hadden hem in de richting van Starlake gebracht, zonder dat hij er echt over nagedacht had. Maar het was de geur die hem had laten stoppen. Een geur die zijn pootkussen had laten tintelen, als iets in hem wist wat er aan de hand was. Het duurde langer voordat zijn tweekleurige ogen hadden gevonden waar hij onbewust naar opzoek was geweest. De wind blies in zijn gezicht, dus zou de andere kat hem niet zo snel door moeten hebben. De kat wiens bloed door zijn aderen vloeide. Het kleine litteken op zijn pootkussentje waar hij zich opeens zo bewust van was kietelde. Alsof het naar de ander toe wilde gaan. Nooit had hij gesproken met iemand over wat er toen gebeurd was, of wat ze toen gedaan hadden. De witte kater haalde voorzichtig adem, nadat hij doorhad dat hij deze had ingehouden. "Lightspell," sprak hij op een kalme toon, terwijl hij op een vossenlengte afstand van de kater ging zitten. "Jou had ik hier niet verwacht."

Θ Θ Θ

Hij dacht ook vaak aan hem. In stilte en alle geheim. Niemand die het wist, niemand die het ooit zou denken. Hij durfde bijna zijn naam niet in zijn mond te halen al wou hij het soms zo graag uitschreeuwen. Dat hij hem dan zou horen en naar hem toe zou komen. Dat alles weer goed werd. De tom voelde zich nog altijd verscheurd met wat er gebeurd was maar hij kon niet meer negeren van wat de ander werd. Kort keek hij naar het water, naar de glinstering die speelde op de bovenlaag. Zou hij zich ooit nog naar het licht terugkeren?

Hij wist al het antwoord maar hij weigerde die voor zichzelf te beantwoordde. Zijn blik trok weg van het water en richtte zich op zijn voorpootje. Hij voelde het brandde. Voelde het gegons van bloed dat daar stroomde. Toch hield hij het strak op de grond. Hij wou het litteken niet zien. Net als dat hij hem niet wou zien maar daar dacht Starclan anders over vannacht. "Lightspell," Zijn naam.. die stem. Zijn kop schoot geschrokken omhoog naar waar het geluid vandaan kwam. "Jou had ik hier niet verwacht." Lightspell drukte zijn kiezen snel op elkaar om te verbergen dat zijn mond openviel van zijn aanwezigheid. Een heuvering trok door zijn hele lichaam heen maar hij verborg dat voor het blote oog. Hij geloofde dat toeval niet bestond. Dat overal een reden achterzat. Maar nu, oh wat wou hij nu toch graag willen dat toeval wél bestond. ''Nightcurse.'' Mauwde hij terug. Kalmpjes net als hem, maar minder koud zoals de witte tom altijd sprak. Zijn kalmte was meer warm, rustgevend en veilig. ''Je weet wat ze zeggen in Riverclan; Daar waar je het niet verwacht, zwemt de vis, en de stroming brengt ons waar we moeten zijn.''

@tag - word count

love, dante

I gave you a rare gift, but you didn’t want it.

Hij wist het goed te verbergen, maar Nightcurse kende de grijze kater voor hem beter dan enig andere kat, hij kon zien hoe de kater zich voelde, wat er gaande was. Zijn tweekleurige ogen gleden dan ook over diens gekleurde vacht heen, voordat ze bleven hangen op de blauwe ogen van Lightspell. Zijn mondhoek trok iets omhoog in een kleine glimlach en hij sloeg zijn blik naar de grond. Toch twijfelde de witte kater, dichterbij komen, staan blijven. Nee, staan blijven was beter.
"Hetzelfde als dat je je aas moet vernoemen naar iemand waar je om geeft, als diegene om jou geeft, vang je de vis." Gaf hij om de kater die voor hem stond, ja. Was het over wat er geweest was? Ja. Lightspell had hem achtergelaten, verlaten omdat hij bang werd voor wat ze konden doen. "Hoe voelt 't?" vroeg hij langzaam, met een kleine knik naar de poot van de kater. Lightspell wist waar hij het over had, dat moest wel. Nog een twijfeling, een tactische misschien wel. Er waren maar een paar dingen die hij echt wilde weten, dingen die hij moest weten voordat hij zijn plan in gang zou zetten. Are you still commited to me? To us?

Voor de tom voor hem was het een simpele scan over het lichaam maar voor hem voelde het als scherpe klauwen die krassen achterlieten. Het was lang geleden dat hij de ander gezien had. Lang geleden dat hij in zijn ogen gekeken had en lang geleden dat hij zijn stem in zijn oren had gehoord. Hij wist niet wat hij ervan moest denken, wat ervan moest voelen. Het voelde slecht maar ook zo goed. Hij wou weer tegen hem aandrukken maar ook omdraaien en op zijn snelst wegrennen. Een wirwar van gemengde gevoelens waardoor hij gevangen zat in zijn zitpositie. Meer kon hij niet, naast zijn lippen te bewegen om woorden te spreken. Lightspell was altijd kalm, ook al voelde hij zich van binnen het tegenovergestelde, en zijn woorden waren vaak uitgekozen. Hij probeerde, als hij sprak, altijd iemand te informeren en wijsheid over te brengen. Bij Lightspell was het niet alleen 'hoe gaat het met je' maar vroeg hij de oprechte diepgang over diens emoties.

Toen de vraag dan ook nu aan hem gesteld werd wist hij niet te reageren. Zijn eerste reactie was eerlijkheid. Hij wou bijna de boek opengooien zoals hij vaker deed maar Nightcurse was geen clangenoot, was geen vriend, was geen liefde meer. Daar had hij voor gekozen toen hij koos om het licht van de sterren te doven. Lightspell keek naar zijn poot. Hij had hem naar zijn blik toegedraaid. Het litteken was duidelijk zichtbaar op zijn pootkussen. ''Als een touw rond mijn strot.'' Mauwde hij na een lange stilte. Het was eerlijk maar niet te uitgebreid. Pas toen keek hij weer op van zijn poot en in de ogen van Nightcurse. Het ontnam zijn adem, zijn leven om veder te bewegen van Nightcurse. Hij kon niet veder, niet zonder hem, en dat doodde hem langzaam van binnen. Lightspell was te eerlijk, te goed in het hart om van zijn belofte te keren. Hij kon er een einde aanmaken. Aan hém, om de wereld te beschermen tegen zijn plannen. But he couldn't. Never.

@tag - word count

love, dante

I gave you a rare gift, but you didn’t want it.

Zijn mondhoek krulde iets omhoog terwijl hij de ogen van de kater over hem heen voelde glijden. Lightspell was de enige die hem zag voor wat hij was, en zelfs dan moest Nightcurse toegeven dat het nog niet 100% klopte. Natuurlijk, hij was het meest zichzelf bij de grijze kater in de buurt, hij voelde zich het meest zichzelf bij de Windclanner, maar wist ook dat hij het nooit helemaal kon laten zien. Er waren dingen die gewoon niet geschikt waren ervoor. Misschien ooit, misschien kon hij Lightspell laten zien waar hij, waar zij, toe in staat waren. De woorden die gesproken werden lieten hem zijn blik naar de grond slaan. Een touw om zijn nek, een gevangen konijn. Germ.
Nightcurse keek op en kwam overeind, terwijl zijn witte vacht bewoog in de zachte bries. Zijn tweekleurige ogen keken naar de grijze kater voor hem en langzaam zetten hij een stap naar voren toe. "Je had vrij kunnen zijn," zei hij langzaam, terwijl hij probeerde de blik van de kater vast te houden, om er zodoende voor te zorgen dat Lightspell niet door had dat hij langzaam dichterbij kwam gelopen. "Samen hadden we vrij kunnen zijn." Hij ging voor de kater zitten, zodat hun snorharen nog net niet elkaar aanraakte. "Je laat jezelf nog steeds rond commanderen door de zwakkere." Zijn ogen gericht op die van hem, de ogen waar hij zo vaak in gestaard had als jonge warrior. "With or without you I'll burn this forest to the ground."

Vrijheid, hen samen.. maar voor welke prijs? Het klonk als een droom en dat zou ook voor altijd zo blijven. Hoe graag hij het wou, op de manier die Nightcurse het wou aanpakken kon hij zich niet bij aan sluiten. Nightcurse sprak veder, over hoe hij zichzelf nog altijd liet rond commanderen door de zwakkere. De tom schudde zijn kop. Hij stond niet boven de rest. Hij was één met ieder ander. Ieder leven was evenveel waard en Lightspell zou nooit bloed laten lopen door eigen hebzucht. Noch die van Nightcurse. Zijn hart was voor hem, hij mocht zijn ziel en lichaam hebben, maar wat hij van hem verlangde kon hij niet geven.

De tom hield zijn adem in toen Nightcurse dichter voor hem zat dan hij doorhad. Zijn blik priemde in de zijne en hij kon het gevoel dat hem hierdoor gaf niet aan. Zijn blik neeg van hem weg en hij draaide zijn kop mee met zijn ogen. Zijn geur wat vroeger hem zo geruststelde maakte hem nu misselijk. "With or without you I'll burn this forest to the ground." Lightspell keek naar de grond. Zijn nagels priemde in het aarde. Hij kon geen kant op, hij kon Nightcurse niet stoppen hoe graag hij het ook wou. ''En voor welke prijs? Het gaat je leven kosten Nightcurse.'' Mauwde hij. ''En de mijne. Is dat wat je wilt? Mijn bloed aan jouw poten?'' Hij keek weer kort naar de ander. De pijn flitste door zijn blik. Wou hij echt over lichamen gaan om zijn doel te bereiken? Over zijn lichaam?

@tag - word count

love, dante

I gave you a rare gift, but you didn’t want it.

Zo terughoudend. Wat was het toch jammer. Het was zoveel beter gegaan vroeger. Nightcurse's glimlach verdween en een kalme blik verscheen in zijn tweekleurige ogen. Zo jammer, oh zo jammer, ze hadden zoveel grootste dingen kunnen doen samen. Maar nu stonden ze alleen maar hier, tegenover elkaar, terwijl hij niet eens mogelijk was om de ander aan te raken. De witte kater tilde zijn poot op en legde deze op die van de grijze kater. "You used to be dedicate to the cause, to us, to me." Sprak hij op een kalme toon, de blik van de kater opnieuw zoekend. Hij schudde zijn hoofd toen Lightspell begon over dat het zijn leven zou kosten. Zijn mondhoek ging iets omhoog toen hij begon over zijn bloes aan zijn poten. "Er kleeft al bloed aan je poten, Lightspell. Dat weet jij niet zo goed als ik." Langzaam, zachtjes, drukte hij zijn nagels in de poot van de kater voor hem. Hij wist wat de kater had gedaan, net zoals dat de kater hoogstwaarschijnlijk wist wat hij had gedaan. "De clans vernietigen zichzelf van binnenuit, ik geef alleen een duwtje in de goede richting." Fluisterde hij daarna in het oor van de kater.

Onderwerp: Re: … As long as the stars shine down [open]